All Chapters of เดือนร่ายดาว: Chapter 1 - Chapter 10

ให้ตายเถอะ ความสวยไม่ได้ช่วยห่าอะไรเลยหรือนี่ หรืออาจจะเป็นเพราะฉันเรื่องมากเอง ถึงจะมีคนมาจีบมากมาย แต่ทำไมใจมันถึงไม่เต้นโครมครามเลยล่ะ? ดาหวันมองออกไปนอกหน้าต่างคอนโดของเธอ ผ่านกระจกที่สะท้อนภาพของหญิงสาวที่สวยงามถึงเพียงนี้ แต่กลับรู้สึกอึดอัดใจและไม่พอใจกับสถานะของตัวเองทุกครั้งที่มีใครเข้ามาหาเธอ ไม่ว่าจะเป็นการทักทายอย่างสุภาพหรือการจีบอย่างจริงจัง ดาหวันก็ยังไม่รู้สึกว่ามีใครที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง แค่เพียงเสียงกระซิบจากหนุ่มๆ หรือการส่งดอกไม้และข้อความหวานๆ ก็ไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกถึงความพิเศษหรือความรักที่แท้จริง "ฉันมันเรื่องมากเองหรือเปล่านะ?" ดาหวันถามตัวเองในใจ ขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนที่จัดไว้อย่างเรียบร้อย สายตาของเธอจับจ้องไปที่สภาพแวดล้อมที่ดูดี แต่กลับไม่สามารถทำให้ความรู้สึกภายในของเธอเปลี่ยนแปลงได้ดาหวันบ่นกับตัวเองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมือถือของเธอร้องเตือนข้อความใหม่ หน้าจอโชว์ข้อความจากเพื่อนๆ ในคณะที่ยังคงพูดถึงเรื่องของทะเลและโนเตอร์ หนึ่งในข้อความพูดถึงการที่ทะเลเพิ่งมอบดอกไม้ให้กับเธออีกครั้ง และอีกข้อความก็พูดถึงโนเตอร์ที่ถูกมองว่าเป็นหนุ่มหล่อ

“เห้ย มึง ไอ้เตอร์!” เสียงจ๊าบเพื่อนสนิทของโนเตอร์ดังขึ้นขณะที่พวกเขานั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนในคณะวิศวะ “นั่นไง น้องดาหวัน คณะแพทย์ฯ คนสวย คนที่มึงบอกว่าเป็นคนเดียวที่ไม่หวั่นไหวกับความหล่อของมึงไง” โนเตอร์หันไปมองดาหวันที่เดินผ่านมาในชุดนิสิตแพทย์สีขาวสะอาดตา ผมยาวดำสลวยของเธอพลิ้วไหวไปตามลม ดวงตาคมโตของเธอจ้องตรงไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจใครเลย เห็นภาพนี้ทำให้ใจของโนเตอร์รู้สึกทั้งทึ่งและท้าทายไปพร้อมๆ กัน “มึงนี่ก็ตอกย้ำกูจังนะ” โนเตอร์พูดพร้อมถอนหายใจพลางส่ายหัว แต่สายตากลับไม่ละไป จากดาหวัน “กูว่ามึงติดใจยัยนี่จริงๆ ว่ะ” พี่จ๊าบยิ้มกว้าง “สาวๆ หลายคนมาติดมึงเป็นสิบ แต่ดาหวันกลับไม่สนใจเลย แบบนี้ยิ่งทำให้น่าสนใจใช่ป่ะล่ะ?” โนเตอร์ยิ้มมุมปาก ความท้าทายนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน “เออ กูยอมรับว่ามึงพูดถูก คนอื่นมองแต่ความหล่อของกู แต่ยัยนี่เหมือนจะมองข้ามทุกอย่าง...ยิ่งทำให้กูอยากจะรู้จักเธอมากขึ้นไปอีก” “มึงนี่แปลกวะ” จ๊าบหัวเราะลั่น “ยิ่งโดนเมิน ยิ่งตาม” โนเตอร์ยิ้มบางๆ ก่อนจะพิงหลังกับพนักม้าหินอ่อน “เฮอะ เดี๋ยวกูจะพิสูจน์ให้ดูก็แล้วกัน ว่าถึงจะสวยแต่โสด ดาหวันก็ไ

ดาหวันเริ่มรู้สึกได้ว่าเตอร์เข้ามาในชีวิตเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกการกระทำของเขามักจะเต็มไปด้วยความใส่ใจ ไม่ว่าจะเป็นการมอง การพูดคุย หรือแม้แต่รอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ มันทำให้หัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้ง ถึงแม้จะรู้สึกว่าความสนใจจากเขากำลังทวีความชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ยังพยายามควบคุมตัวเองไว้ ไม่ให้แสดงออกอะไรมากนัก การเก็บความรู้สึกและทำตัวให้ดูปกติเป็นสิ่งที่เธอทำอยู่ทุกวัน "อย่าหวังเลยว่าจะหวั่นไหวง่ายๆ" เธอบอกตัวเองในใจ ขณะที่ใจเธอกลับเต้นแรงทุกครั้งที่เตอร์เข้ามาใกล้ เธอยังคงยึดมั่นในความคิดของตัวเองว่า จะไม่ยอมให้ใครเห็นว่าเธอกำลังสั่นคลอนในเรื่องนี้ โดยเฉพาะกับคนอย่างเตอร์ที่ทั้งหล่อและดูเหมือนจะชนะใจใครต่อใครได้อย่างง่ายดาย ดาหวันหันมามองมิเกลและต้นหอมที่ชวนกันไปดูแข่งบอลด้วยสีหน้าแบบเบื่อๆ "เอาจริงเหรอ?" ดาหวันถาม "ไปดูผู้หล่อๆเนี่ยนะ?" "มึงรู้ไหมว่าทีมวิศวะลงด้วย พี่เตอร์ของมึงก็ลงสนามนะเว้ย!" มิเกลพูดพร้อมกับทำหน้าตาตื่นเต้นกว่าเดิม "พี่เตอร์กู..ช่างกล้าพูดนะมึงไอ้เกล" ต้นหอมก็เสริมขึ้นมา "มึงไปดูพี่เขาเตะบอลดิวะ จะได้เห็นว่าผู้ชายวิศวะมันไม่ใช่แค่หล่อ แต่ยังเล่นกีฬาเก่ง

ในร้านเหล้าประจำของโนเตอร์ บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการพูดคุยอย่างครึกครื้น กลิ่นเหล้าลอยอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นควันบุหรี่ทำให้ร้านเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอวลแบบที่พวกเขาคุ้นเคย จ๊าบและเพื่อนๆ นั่งล้อมโต๊ะไม้กลม ข้างๆ มีขวดเหล้าและแก้วตั้งอยู่เต็มไปหมด “ไอ้เตอร์ ช่วงนี้มึงดูคึกเป็นพิเศษนะ มีเรื่องดีอะไรหรือเปล่าวะ?” จ๊าบพูดพร้อมหัวเราะหึๆ จ้องหน้าเตอร์อย่างรู้ทัน เตอร์ยักคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบแบบกวนๆ “กูแค่รู้สึกดีว่ะ พอเจอคนที่อยากได้ก็ต้องลุยดิว่ะ” “น้องดาหวันสิท่า” เพื่อนอีกคนแซวขึ้นมา พูดไม่ทันขาดคำทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ จ๊าบตบโต๊ะเสียงดังเสริมบรรยากาศ “เออว่ะ พวกมึงรอดูกูได้เลย กูจีบติดแน่” เตอร์พูดด้วยความมั่นใจ พลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอึกใหญ่ บรรยากาศในร้านเริ่มครึกครื้นขึ้นเรื่อยๆ เสียงดนตรีจากเวทีสดดังก้องในร้าน มันเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนรู้สึกปล่อยตัวปล่อยใจ แต่ลึกๆ แล้วเตอร์เองก็ยังคิดถึงใครบางคน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปดาหวันในสตอรี่สั้นๆ พลางยิ้มมุมปาก ความมุ่งมั่นในใจเริ่มเต้นแรงขึ้น "เห้ยมึง....ดูสาวโต๊ะนั่นทำไมมันคุ้นจังวะ" เตอร์หันไปมองตามที่จ๊าบชี้ และสายตาของเขา

สองวันผ่านไปแล้ว แต่ทะเลยังคงนั่งหน้าบึ้ง ไม่หายงอนกับบรรดาเพื่อนสาวที่แอบหนีไปกินเหล้ากันโดยไม่ชวนเขา ยิ่งพอรู้ว่าดาหวันไปเจอโนเตอร์ที่ร้านเหล้าอีก ก็ยิ่งทำให้ทะเลหัวเสียจนแทบจะเป็นจะตาย คนตัวเล็กอย่างดาหวันก็พยายามทำทุกอย่างง้อเขา ทั้งพาไปกินของอร่อย ซื้อน้ำหวานที่เขาชอบ แต่ทะเลกลับทำเป็นไม่สนใจ หลบหน้าหลบตาเธอตลอด ข้าวก็ไม่ยอมกินด้วย“ทะเล...งอนอะไรนักหนาวะ มึงเป็นอะไรไปเนี่ย” ดาหวันเอ่ยถามเสียงอ่อนๆ พยายามนั่งข้างๆ เพื่อนรักที่หันหน้าหนีตลอดทะเลยังคงไม่พูดอะไร แถมทำเป็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ไม่สนใจดาหวันเลยแม้แต่น้อย"มึงจะไม่พูดกับกูจริงๆ เหรอ" ดาหวันทำหน้าสลด ยิ่งเห็นเพื่อนรักเป็นแบบนี้เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดทะเลได้ยินคำถามก็ถอนหายใจลึกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเธอแว่บหนึ่งแล้วกลับไปจ้องโทรศัพท์ต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ทะเล...มึงโกรธกูเรื่องพี่เตอร์ใช่ไหม" เธอถามตรงๆ ซึ่งทำให้ทะเลสะดุดไปชั่วขณะ แต่ก็ยังไม่ยอมตอบดาหวันถอนหายใจหนัก "ถ้ามึงไม่พูด กูก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะ จะให้กูกราบมึงเลยไหมเนี่ย"คำพูดนั้นทำให้ทะเลเผลอหลุดขำเบาๆ แต่ก็ยังคงพยายามเก็บท่าทีเหมือนเดิมดาหวันสังเกตเห็นปฏิกิ