Lahat ng Kabanata ng เดือนร่ายดาว: Kabanata 41 - Kabanata 50

"ฮัลโหลไอ้ทะเล..พวกกูยังติดต่อมันไม่ได้เลย..แล้วมึงล่ะ" มิเกลกับต้นหอมโทรมาบอกเพื่อนชาย "กูก็ยังโทรหามันไม่ติด ที่พวกเราเคยไปกูตามดูหมดแล้วไม่เจอ" "แล้วเอาไงต่อ" "เดี๋ยวกูกลับก่อนถ้าไม่เจอคงต้องไปแจ้งความแหละ" "เอ่อ..บอกพี่เตอร์ดีไหม" มิเกลพูดแทรกขึ้นมา ทะเลเงียบไปพักนึงจึงตอบกลับไปว่า "อืมแล้วแต่มึงเลย" พอวางสายจากทะเลมิเกลกับต้นหอมก็โทรบอกเตอร์ทันที "ว่าไงนะ!!!..." เตอร์ตกใจเสียงหลง "พี่เตอร์ไม่น่าไปพูดแบบนั้นกับมันเลย..มันคงเสียใจง่ะ" "พี่ขอโทษ..พี่คิดน้อยไปเพราะพี่คนเดียว" "แล้วพี่จะเอาไงต่อ" "พี่จะไปตามหาหวันอีกแรง" "โอเคพี่...งั้นหนูสองคนไปตามมันก่อนนะ" พอวางสายจากมิเกลต้นหอมเตอร์ก็หันมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิททันที "ไอ้จ๊าบป่ะ...ช่วยกูตามหาหวันที" จ๊าบได้ยินที่เตอร์คุยกับสองสาวก็พอรู้และเต็มใจจะไปตามหาดาหวันอีกแรง "ได้ดิ...ป่ะไปตามหวันกันแต่ใจเย็นนะมึงอย่าสติแตก" เตอร์พยักหน้าในใจก็รู้สึกร้อนรนและเป็นกังวลมากดาหวันคงเสียใจที่โดนบอกเลิก ตอนตามจีบก็จีบแทบตายพอได้กับทำร้ายใจเธอซะงั้น เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงตอนนี้จวนจะสามทุ่มแล้วทะเลรู้สึกเจ็บแผลเพราะยังหายไม่

เตอร์ได้แต่เดินคอตกกลับไปเขาไม่เสียใจเลยถ้าเธอตอบรับรักทะเลเพราะยังไงเขาเชื่อว่าทะเลก็รักเธอมากเช่นกัน 'พี่รักหวันนะ' ฝั่งด้านแม่ของเตอร์พอทราบจากคนที่ให้ไปสืบมาว่าเตอร์ได้บอกเลิกดาหวันก็พอใจอยู่ไม่ใช่น้อยแต่ถึงยังไงก็บังคับเขาให้มาคบกับเนตรไม่ได้อยู่ดี "ป้าสัญญายังไงหนูเนตรต้องได้แต่งงานงานกับตาเตอร์แน่นอน" "บ้านพี่เตอร์ยังไม่กลับแล้วแบบนี้มันจะไปเชื่อมสัมพันธ์กันยังไงค่ะคุณป้า..คุณแม่ก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่หรอกนะคะ" เนตรชอบอ้างถึงแม่ของเธอเพราะยังไงก็เคยมีบุญคุณกับแม่เตอร์ก่อนหน้านั้น เนตรหมดความอดทนและแสนเบื่อมากถึงเธอจะรักและชอบเขามากแต่ก็ไม่รู้จะตามเขายังไง เลยแอบไปมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพี่ชายเขาแทนตอนนี้ ใช่ตอนนี้เนตรแอบคบกับโนคลาสพี่ชายของโนเตอร์และเขาก็มีลูกเมียแต่ก็โดนเนตรยั่วยวนจนทนไม่ไหวจนเลยเถิดได้เสียกันอยู่หลายครั้ง "ฮัลโหลตาเตอร์...ตอนนี้แม่แกป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลรีบมาด่วนเลย" เสียงพ่อของเขาดูเป็นกังวลแต่ความจริงก็คือป่วยจอมปลอม พอวางสายจากพ่อเตอร์ก็รีบแต่งตัวออกไปทันทีด้วยความรีบร้อน พอมาถึงก็เห็นแม่ตัวเองนอนเป็นผักอยู่บนเตียงจะเเกล้งป่วยก็เลยต้องทำให้สมจริงหน่อ

"ค่อยดูเถอะยายดาหวัน สนุกสนานให้สำราญไปเลย ก่อนที่เธอจะไม่ได้มีโอกาสแบบนี้" เนตรมองดาหวันด้วยแววตาเกลียดชังถามว่าเธอสวยสู้ดาหวันได้ไหมย่อมได้เพราะเนตรเองก็สวยมากเช่นกันแต่สวยคนละแบบ และมันไม่สำคัญหรอกหากคนมันจะรักมันก็รัก "เธอคิดจะทำอะไรเหรอ?" คนตัวสูงข้างกายถามขึ้นเมื่อเห็นเธอดูจริงจังกับการเอาคืนเสียเหลือเกิน สำหรับเขาขอแค่จ้างมาเงินถึงพร้อมทำทุกอย่าง..ส่วนเรื่องของเขากับเตอร์ถึงไม่ชอบก็ไม่คิดจะอะไรเพราะเรื่องมันผ่านไปแล้ว อีกอย่างเตอร์ก็ไม่ได้ผิดเป็นแฟนสาวเขาต่างหากที่มักมากเอง "เดี๋ยวนายก็รู้เอง..เสก" ตกเย็นดาหวันขับรถกลับคอนโดใจก็หวังจะได้เจอกับเตอร์แต่อีกใจก็ไม่อยากเจอ ....เพราะเธอไม่อยากเสียใจเพราะเขาอีกแล้ว เธอควรจะเลือกผู้ชายแบบทะเลสิถึงจะถูกถึงจะหวั่นใจกับทะเลบ่อยแค่ไหนแต่ใจมันก็คิดถึงเตอร์อยู่ดี พอขึ้นมาถึงห้องก็เจอเขาจริงๆ แหละได้กลิ่นเหล้าโชยมาแต่ไกล ...จะเข้าห้องเลยก็อดห่วงอีกคนไม่ได้จึงเดินไปหน้าห้องเขาเขย่าตัวคนเมาเล็กน้อย "พี่เตอร์...พี่เตอร์...หืมกลิ่นเหล้าหึ่งเลยนี่พี่กินมาจากไหนเนี่ยพี่ๆ " หน้าขาวเนียนของเขาขึ้นสีแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ลมหายใจร้อนผ่าว "

"จะดีเหรอ" "มีอะไรไม่ดีกัน...ตามจริงเธอก็ชอบพี่เตอร์อยู่แล้วนิ" "แต่เตอร์มันเห็นฉันเป็นแค่เพื่อน" "เอาเถอะน่า...ทำตามที่บอกก็พอเดี๋ยวฉันโอนเงินให้เลย" ว่าแล้วเนตรก็โอนเงินให้เธอคนนั้นทันทีที่จะร่วมแผนการณ์ชั่วๆ โสโครก โสมม เธอคนนี้เรียนคณะเดียวกันกับเตอร์และเขาก็มองเธอเป็นเพื่อเพื่อนร่วมคณะไม่เคยคิดอะไรเกินเลย แต่ดาหวันก็เคยหึงเตอร์กับผู้หญิงคนนี้มาก่อนตอนที่เริ่มคบกันแรก ๆ เมื่อเธอรับเงินมาก็ต้องทำตามแผนของเนตรที่วางเอาไว้ให้สำเร็จ "หวันวันนี้พี่ไม่ได้กลับพร้อมหวันนะ" "มีธุระเหรอค่ะ" "ไอ้จ๊าบไลน์มาว่าวันนี้วันเกิดเพื่อนในห้องมีีกินเลี้ยงกันนิดหน่อยแต่พี่กลับไม่ดึกหรอก" "งั้นก็ได้ค่ะ" หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จจึงแยกย้ายกันกลับคณะ ตามความจริงเตอร์ยังไม่รู้เลยว่าวันเกิดใครเพราะจำไม่ได้ พอมาถึงจึงเอ่ยถามจ๊าบ "วันเกิดใครวะ?" "กูก็ไม่รู้..แฮกจำไม่ได้แต่มันไปกันหลายคนพวกมันก็ย้ำกูมาให้มึงไปให้ได้..เราก็ไปกันเดี๋ยวเดียวพอเป็นพิธี" "พอเหล้าเข้าปากมึงก็อยู่ยังรากงอกแหละ" "รู้ดี." "ตลอดแหละมึง" "เอ่อน่าไปด้วยกัน" สองหนุ่มคุยกันก่อนจะพากันขึ้นตึกเรียน ดาหวันหมดคาบเรียน

ยามบ่ายวันหนึ่งในบ้านที่เงียบสงบ แม่ของดาหวันนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เธอมองไปนอกหน้าต่างด้วยความกังวลถึงลูกสาวที่นอนอยู่โรงพยาบาล เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นขัดจังหวะความเงียบซึ่งเป็นสายของสถานีตำรวจ เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ “สวัสดีค่ะ...” น้ำเสียงเหนื่อยล้าแต่ยังมีความหวัง ตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “สวัสดีครับ คุณแม่ของ...คุณดาหวันใช่ไหมครับ?” แม่ของดาหวันขมวดคิ้วเล็กน้อย “ใช่ค่ะ มีอะไรคะคุณตำรวจ?” “ผมมีความคืบหน้าเกี่ยวกับคดีอุบัติเหตุรถชนลูกสาวคุณครับ เราจับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว” แม่ของดาหวันสียงแผ่วลง “จริงเหรอคะ... ใครกันคะที่ทำเรื่องแบบนี้?” ตำรวจถอนหายใจ “จากการตรวจสอบภาพวงจรปิดในจุดเกิดเหตุ พบว่ารถคันที่ชนลูกสาวของคุณไม่ได้เกิดจากอุบัติเหตุ แต่เป็นการจงใจครับ ผู้ขับรถคือ... นางสาวเนตรนภา หิลัยทอง” แม่ของดาหวันเบิกตากว้าง ตกตะลึง “ว่าไงนะคะ? คุณหมายความว่า...เธอจงใจชนลูกสาวของฉันงั้นเหรอ?” “ใช่ครับ ไม่เพียงแค่นั้น ในรถยังมีชายอีกคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ ทั้งคู่ร่วมกันวางแผนล่วงหน้า เรามีหลักฐานจากกล้องวงจรปิดและคำให้การเพิ่มเติมที่ยืนยันว่าเป็