ตอนที่ 11 เหตุเกิดเพราะความเมา

เที่ยงคืนกว่าแล้ว ร้านเหล้าคืนนี้เต็มไปด้วยเสียงเพลงและเสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อนที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะดาหวัน ที่วันนี้โดดเด่นเกินห้ามใจ ใส่ชุดเดรสสีดำพอดีตัวเผยความเซ็กซี่เบาๆ ยิ่งทำให้ทะเลอดมองไม่ได้ ทุกครั้งที่เธอหัวเราะ เสียงใสๆ นั่นช่างทำให้ใจเขาสั่นไหว และเขาก็เผลอมองดาหวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหลตลอดเวลา

"ไอ้ทะเล มึงนี่ไม่ห่างไอ้หวันเลยนะ" มิเกลแซวเมื่อเห็นทะเลที่ตัวติดดาหวันเหมือนตังเมไม่ห่าง เธอเดินไปไหน เขาก็เดินตามไปทุกที่

ทะเลหันมาแล้วยิ้มกว้างให้มิเกล "ก็กูห่วงเพื่อนนี่" เขาพูดแต่แววตาที่มองดาหวันกลับบอกอะไรที่มากกว่านั้น

ดาหวันที่อยู่ข้างๆ ได้ยินก็ยิ้มเจื่อนๆ “ห่วงหรือหวงกูเนี่ย ไอ้ทะเล" เธอยักคิ้วใส่ทะเลก่อนจะดื่มเบียร์อีกแก้วอย่างไม่สนใจอะไร

ทะเลยิ้มเขินๆ “ก็...ทั้งสองอย่างแหละน่า” เขาตอบเบาๆ แต่ดาหวันก็ดูจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดนั้นเท่าไหร่ เพราะตอนนี้เธอกำลังสนุกกับวงสนทนาและดนตรีในร้านที่มันส์จนยากจะหยุดตัวเองได้

เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นอีกระดับ วงดนตรีสดเล่นเพลงที่เต้นได้มันส์สะใจ ทำให้เพื่อนๆ ในกลุ่มลุกขึ้นไปเต้นกันอย่างสนุก ดาหวันที่ดูจะสนุกเกินเหตุ ดื่มไปเยอะจนเริ่มจะเซนิดๆ แต่เธอก็ไม่หยุดเต้น ทะเลที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็คอยจับตามองเธออยู่ตลอด และเมื่อเห็นเธอเต้นเซไปมาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปประคองเธอทันที

"หวัน มึงโอเคไหมเนี่ย?" ทะเลถามพลางประคองเธอให้ยืนมั่นคงขึ้น

ดาหวันยิ้มให้ทะเลก่อนจะพูดเสียงอ้อแอ้ “กูโอเคดิ... มึงไม่ต้องห่วง กูไม่เมาเว้ย!"

แต่จากสภาพของเธอแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่โอเคเท่าไหร่ ดาหวันเริ่มหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ทะเลก็ดึงแก้วออกจากมือเธอทันที

"พอแล้วไอ้หวัน มึงเมาแล้ว" ทะเลพูดเสียงดุเล็กน้อย

"โห่...ทะเล มึงนี่บ่นยังกะเป็นผัวกูเลยห้ามนู่นห้ามนี่..." ดาหวันพูดออกมาด้วยเสียงล้อเล่น แต่แววตาของทะเลกลับเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินคำว่า “ผัว”

"ถ้ามึงอยากได้ก็บอก" ทะเลพูดติดเล่นแต่แฝงด้วยความรู้สึกจริงจังในน้ำเสียง ทำให้ดาหวันหยุดชะงักเล็กน้อย

ดาหวันที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะเสียงดัง"แล้วมึงจะเอาป่าวล่ะ" เธอพูดพลางโบกมือไปมา แต่ในใจลึกๆ กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป

ทะเลไม่พูดอะไรอีก เขายิ้มเจื่อนๆ แล้วพยุงดาหวันกลับไปที่โต๊ะ จังหวะที่ทะเลนั่งลงข้างๆ ดาหวัน สายตาเขาก็ยังคงไม่ห่างจากเธอ เขาห่วงเธอมากเพราะเห็นว่าเธอเริ่มจะเมาเต็มที่แล้ว

ไม่นานนัก เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงที่ร้านเหล้าปิด เพื่อนๆ เริ่มทยอยกลับกันทีละคน ดาหวันที่ดื่มหนักจนไม่สามารถขับรถกลับเองได้ ทะเลจึงตัดสินใจที่จะพาเธอกลับคอนโดเอง

"มึงกลับกับกูนะดาหวัน เดี๋ยวไปส่ง" ทะเลพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปประคองเธอที่เซไปมา

ดาหวันพยักหน้าอย่างอ่อนแรง เธอรู้สึกเวียนหัวและเหนื่อยเต็มที "อื้ม...กูไม่ไหวละ" เธอพึมพำ

ทะเลพาดาหวันไปที่รถของเขา ระหว่างทางขับรถกลับคอนโด ทะเลมองไปที่ดาหวันที่นอนหลับสนิทบนเบาะข้างๆ เขาอดไม่ได้ที่จะมองเธอด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ทั้งความห่วงใย ความรัก และความสับสนที่ทับซ้อนอยู่ในใจเขาเอง

"ทำไมมึงต้องทำให้กูรู้สึกแบบนี้ด้วยวะดาหวัน" เขาพูดเบาๆ แต่เธอก็ไม่สามารถได้ยิน เพราะตอนนี้เธอหลับสนิทไปแล้ว

เมื่อมาถึงคอนโด ทะเลค่อยๆ ปลุกดาหวันขึ้นมา "หวัน ตื่นได้แล้ว ถึงคอนโดแล้ว"

ดาหวันงัวเงียลืมตาแล้วพยักหน้าเบาๆ เขาพยุงเธอลงจากรถแล้วพาเธอไปส่งที่ห้องของเธอ

"มึงไหวไหมหวัน" ทะเลถามเสียงเบาเมื่อเห็นเธอเดินเซไปมา

ดาหวันพยักหน้า "กูไหว...ขอบใจมึงมากนะ"

ทะเลยิ้มเบาๆ ก่อนจะช่วยเธอเปิดประตูห้อง "โอเค งั้นมึงพักผ่อนเถอะนะ"

แต่ก่อนที่ทะเลจะเดินกลับไป ดาหวันกลับคว้าแขนเขาไว้ "ทะเล..." เธอพูดเสียงเบาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบไป ทะเลหันมามองเธอด้วยความงุนงง

"อะไรเหรอ?"

ดาหวันนิ่งไปสักพัก ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ "ไม่มีอะไร...มึงกลับห้องไปเถอะ ขอบใจมาก"

ทะเลพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ดาหวันมองตามเขาไปจนประตูปิดลง เธอถอนหายใจลึกๆ พลางคิดถึงสิ่งที่ทะเลพูดในร้านเหล้า ความรู้สึกของเธอกับเขากำลังเปลี่ยนไป แต่เธอยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร...

"ทำไมต้องเป็นมึงวะ ทะเล" ดาหวันพึมพำกับตัวเองก่อน

จะล้มตัวลงนอนบนเตียง ความรู้สึกสับสนเริ่มก่อตัวในใจเธอ...

ดาหวันนอนอยู่บนเตียง สายตาจ้องเพดานนิ่ง ความสับสนที่เกาะกุมใจเธอเริ่มหนาหนักขึ้นกว่าเดิม ไม่ใช่แค่ทะเลที่ทำให้เธอรู้สึกวุ่นวายใจ แต่โนเตอร์พี่ชายข้างห้องผู้ที่เธอเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยก็ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ" ดาหวันพึมพำกับตัวเอง เธอรู้สึกทั้งอึดอัดและว้าวุ่นใจไปหมด ภาพของเตอร์ในคืนที่พวกเขาเกินเลยกันยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ มันเป็นคืนที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความปรารถนา แต่หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาเริ่มซับซ้อนขึ้น

ดาหวันไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าเธอรู้สึกดีกับเตอร์ ไม่ใช่แค่เพราะเสน่ห์และความใกล้ชิด แต่เพราะเขาทำให้เธอรู้สึกได้รับการปกป้อง เป็นที่พึ่งในหลายๆ ครั้ง แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ต่างไปจากสิ่งที่ทะเลมอบให้เธอ ทะเลให้ความอบอุ่นเหมือนเพื่อนสนิท แต่ลึกๆ เธอก็รู้ว่ามีอะไรมากกว่านั้น และมันทำให้เธอสับสน

“กับพี่เตอร์...ก็เลยเถิดกันมาแล้ว แต่กับไอ้ทะเล...ก็รู้ว่ามันชอบ แล้วกูล่ะ ชอบใครกันแน่?” คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเธอ

ดาหวันพลิกตัวไปมา จนในที่สุดก็ต้องลุกขึ้นนั่ง เธอไม่สามารถนอนหลับลงได้ด้วยความคิดฟุ้งซ่านแบบนี้ เธอคิดถึงเตอร์ คนที่เธอมีความสัมพันธ์เกินเลยด้วย

แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันคือความรักหรือแค่ความใกล้ชิดที่นำพาให้ทุกอย่างเกิดขึ้น ในขณะเดียวกันทะเลก็เป็นคนที่อยู่ข้างเธอมาตลอด ทั้งห่วงใยและเอาใจใส่ ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้

"จะทำยังไงดีวะ... จะเลือกใครดี" ดาหวันรู้สึกเหมือนถูกดึงไปสองทาง เธอไม่อยากให้ความสัมพันธ์กับทะเลพังทลายเพราะสนิทกันมานาน แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่สามารถมองข้ามความรู้สึกที่มีต่อเตอร์ได้

ดาหวันถอนหายใจหนักๆ แล้วนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนเตียง เธอรู้ว่าคำตอบไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอหวัง ทุกความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมีความซับซ้อนของมันเอง เธอคงต้องหาวิธีจัดการกับความรู้สึกที่สับสนนี้ให้ได้ก่อนที่มันจะทำลายทุกอย่างที่เธอมี