ตอนที่ 10 กิจกรรมวันนี้

ดาหวันกระชับสายสะพายกระเป๋าแล้วเดินไปหาโนเตอร์ที่ยืนรออยู่ตรงหน้าคอนโด เช้าวันนี้อากาศสดชื่น แต่ความรู้สึกในใจของเธอเริ่มรู้สึกอบอุ่นและวูบวาบเมื่อได้เห็นเขา

“วันนี้พี่เตอร์ไปเช้าจังค่ะ”

ดาหวันพูดขณะเดินไปข้าง ๆ

เตอร์ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

“พี่ก็อยากไปพร้อมหวันไง จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานขึ้นหน่อย”

ดาหวันหันมายิ้มให้เขา แม้ในใจจะพยายามควบคุมไม่ให้ความรู้สึกตื่นเต้นมากไปกว่านี้

“งั้นไปกันเถอะค่ะ กิจกรรมวันนี้คงจะยุ่งแน่ ๆ”

ทั้งสองคนเดินไปพร้อมกันอย่างเงียบ ๆ แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกอุ่นใจและเป็นกันเอง

เมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย ดาหวันรีบขอตัวจากโนเตอร์แล้วเดินไปหาเพื่อน ๆ ทันที แต่ใจหนึ่งกลับรู้สึกหวั่น ๆ ไม่อยากให้เพื่อนสนิทอย่างทะเลรู้ว่าเธอมาด้วยกันกับเตอร์

"ถ้าไอ้ทะเลรู้ว่ามากับพี่เตอร์ ต้องเป็นเรื่องแน่" ดาหวันพึมพำกับตัวเองด้วยความกังวล แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมทะเลถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกของเธอมากขนาดนี้

เธอรีบก้าวไปหาเพื่อน ๆ อย่างรวดเร็ว พร้อมพยายามไม่หันกลับไปมองเตอร์ที่ยังยืนอยู่ตรงที่จอดรถเหมือนรอให้เธอหันกลับไปมอง.

"มึงมานั่งนี่.."

มิเกลตบมือลงเก้าอี้เพื่อเรียกเพื่อนสาวให้มานั่ง

ดาหวันรีบเดินไปนั่งข้างมิเกลตามที่เรียก แต่ทันทีที่ได้ยินเรื่องราววันนั้นอีกรอบที่เธอเมามากจนเตอร์ต้องไปส่ง ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

"มึง วันนั้นเมามากเลย ดีที่พี่เตอร์ช่วยไปส่ง ไม่งั้นมึงได้หลงทางแน่" มิเกลพูดพลางยิ้มแหย่ เมื่อพูดถึงคนที่ไปส่งเพื่อนสาว

"แล้ววันนั้นใครไปส่งพวกมึงล่ะ"

"เพื่อนที่เตอร์มั่ง.."

"อืมม์"

ต้นหอมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็มองดาหวันด้วยรอยยิ้ม "โชคดีนะที่ไม่เป็นอะไร แต่พูดถึงพี่เตอร์แล้ว...มึงสนิทกับเขาเป็นพิเศษเลยนะช่วงนี้"

ดาหวันยิ้มแหย่ ๆ พยายามปกปิดความเขินอาย "ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่บังเอิญ..."

"บังเอิญ..ห่าไรเขาก็พยายามจีบมึงอยู่แล้วป่ะ"

"เออน่า...กูจะบอกพวกมึงว่าพี่เขาอยู่คอนโดเดียวกันกับกูด้วย.....แถมห้องยังติดกันอีก"

"เห้ย...จริงดิ!" มิเกลพูดเสียงดังอย่างตื่นเต้น ส่วนต้นหอมก็ยิ้มกว้าง "แถมยังอยู่ข้างห้องอีก โอ้โห นี่มันโชคชะตาแล้วมึง!"

มิเกลกับต้นหอมได้ฟังก็คึกคักน่าดู

"ว้าวเริ่ดค่ะหญิง.."

มิเกลกับต้นหอมตาโตทันทีที่ได้ยิน

ดาหวันพยักหน้ารับพลางทำท่าทางลุกลี้ลุกลน "เออ แต่พวกมึงฟังไว้นะ ห้ามบอกไอ้ทะเลเด็ดขาดเลย ไม่งั้นได้เป็นเรื่องใหญ่แน่!"

มิเกลทำท่าเหมือนจะเข้าใจ "ก็จริงนะ ไอ้ทะเลมันหวงมึงอย่างกับอะไรดี ถ้ามันรู้ว่ามึงกับพี่เตอร์อยู่ใกล้กันขนาดนี้ มีหวังได้งอนยาวแน่ ๆ"

ต้นหอมพยักหน้าเห็นด้วย "จริง มันหวงมึงยิ่งกว่าอะไรอีก"

"กูรู้ว่ามันคิดกับกูมากกว่าเพื่อน"

"แล้วมึงล่ะคิดยังไงกับมัน"

"กูเห็นมันเป็นเพื่อนสนิทมากๆเหมือนพวกมึงนี่แหละแต่หลังๆกูก็ไม่รู้ว่าทำไมใจกูถึงสั่นให้มันอยู่บ่อยๆ"

มันคือเรื่องที่เกิดภายในจิตใจของเธอจริงๆก่อนหน้านั่นไม่เห็นจะเป็นแบบนี้

มิเกลกับต้นหอมหันมามองหน้ากัน ก่อนที่มิเกลจะเอ่ยขึ้น "เอาแล้วไงมึง... มึงจะใจสั่นให้มันทำไมล่ะหวัน นี่อย่าบอกนะว่ามึงเริ่มจะคิดอะไรกับไอ้ทะเลจริง ๆ แล้ว?"

ดาหวันถอนหายใจพลางยิ้มแห้ง "กูก็ไม่รู้ว่ะ... ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยคิดอะไรกับมันหรอก แต่ช่วงหลังๆ ใจกูแม่งสั่นทุกทีเวลามันอยู่ใกล้ ไม่รู้ทำไม"

ต้นหอมขยับเข้ามาใกล้ "บางที... มึงอาจจะเริ่มรู้สึกมากกว่าเพื่อนแล้วก็ได้ คนเราบางทีสนิทกันนานๆ มันก็เกิดความรู้สึกพิเศษขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวนะ"

ดาหวันพยักหน้าช้าๆ "เออ... กูเองก็ไม่แน่ใจ แต่ถ้ามันรู้ว่ากูเริ่มรู้สึกแบบนี้ แล้วมึงว่ากูจะทำไงต่อดีวะ?"

มิเกลพยักหน้าเข้าใจ "ไม่ว่ามึงหรอกหวัน เรื่องแบบนี้มันซับซ้อน กูเข้าใจว่ามึงอยู่ในจุดที่ต้องเลือกและมันไม่ง่ายเลย"

ต้นหอมเสริม "เอาจริงๆ มึงก็ต้องใช้เวลาในการทบทวนตัวเองก่อน อย่ารีบตัดสินใจ มึงแค่สับสน ยังไม่ต้องกดดันตัวเองมาก พี่เตอร์ก็ดี ทะเลก็สนิท แต่สุดท้ายมึงต้องฟังเสียงหัวใจตัวเอง"

ดาหวันพยักหน้า "กูรู้... แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันยังไม่ชัดเจน กูแค่ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกใคร แล้วก็ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเพราะกู"

มิเกลเอื้อมมือมาจับไหล่ดาหวัน "มึงไม่ได้ทำผิดอะไรหวัน แค่ต้องชัดเจนกับตัวเองก่อน ว่าใครคือคนที่มึงรักจริงๆ ไม่ต้องรีบ กูเชื่อว่ามึงจะหาคำตอบเจอ"

ทะเลเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับบอกเพื่อนๆ

"เฮ้ย ถึงเวลาเข้าร่วมกิจกรรมแล้ว รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย"

ดาหวัน มิเกล และต้นหอมต่างพากันรีบเก็บของที่วางกระจัดกระจายบนโต๊ะ ดาหวันลุกขึ้นตามเพื่อนชายที่เดินนำไป "ขอบใจมากนะมึงที่เตือน พวกกูคุยเพลินไปหน่อย"

ทะเลยิ้มเล็กๆ ก่อนจะหันมาถาม

"คุยเรื่องผู้ชายล่ะสิ"

"รู้ทันนะมึงไอ้ห่า""แล้วเมื่อเช้ามึงมากับใคร ทำไมกูเห็นเหมือนมีใครมาส่งมึง"

ดาหวันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเลี่ยงๆ

"ก็แค่เพื่อนแถวคอนโดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"

มิเกลกับต้นหอมแอบยิ้มขำเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร ทั้งหมดก็รีบเดินไปที่ลานกิจกรรมของคณะแพทย์ฯ เพื่อลงทะเบียนเข้าร่วมทันที

หลังจากกิจกรรมที่หนักหน่วงสิ้นสุดลง ดาหวัน ทะเล มิเกล และต้นหอมต่างก็นั่งพักอย่างหมดแรง แล้วทะเลก็เอ่ยชวนเพื่อนๆ

"คืนนี้ไปร้านเหล้ากันเถอะ"

ทุกคนหันมามองเขา

"กูยังเคืองพวกมึงอยู่นะ รอบก่อนหนีไปกันไม่ชวนกูด้วย"

หันไปทำตาดุใส่ดาหวัน

"รอบนี้ไปสิ กูชวนเองเลย"

ดาหวันยิ้ม "เออ ไปก็ได้ กูไม่มีธุระอะไรอยู่แล้ว"

ทะเลหันไปถามมิเกลและต้นหอม "แล้วพวกมึงล่ะ?"

มิเกลพยักหน้า "ก็ไปสิ ไปรวมตัวกันร้านเดิมนั่นแหละ"

ต้นหอมตอบรับด้วย "โอเค งั้นเดี๋ยวไปเจอกันร้านเหล้า"

ทะเลหันไปแกล้งแซวดาหวัน

"อย่าแต่งตัวสวยมาก นะป้า เดี๋ยวคืนนี้จะไม่รอด"

ดาหวันหันไปค้อนใส่ "ป้าบ้านพ่องมึงสิ! กูยังไม่แก่นะเว้ย"

ทุกคนได้ยินก็พากันหัวเราะใหญ่ โดยเฉพาะทะเลที่ดูจะสนุกกับการแหย่ดาหวันเป็นพิเศษ จนดาหวันต้องแอบหัวเราะออกมาเล็กๆ เองเช่นกัน "เอาเถอะ มึงรอดู กูจะสวยจนมึงตะลึงเลยคืนนี้"

เวลาเกือบสองทุ่มครึ่งทุกคนก็มาร่วมตัวร้านเหล้าที่พวกเขามากันประจำ

ทะเลตะลึงจริงๆกับความสวยของเพื่อนสาวในค่ำคืนนี้

จนมิเกลเอ่ยปากแซว

"กูว่าไอ้ทะเลไม่มีกะจิตกะใจจะแดกเหล้าแล้วมั้งวันนี้เป็นไงสวยถูกใจมึงไหมล่ะไอ้ทะเล"

ทะเลที่กำลังตะลึงมองดาหวันอยู่ ก็ได้สติเมื่อมิเกลเอ่ยปากแซว

ทะเลหันไปหัวเราะแห้งๆ "ก็แค่นี้แหละ ปกติเขาก็สวยอยู่แล้ว"

ดาหวันได้ยินก็ยิ้มเจื่อนๆ แล้วหยิกแขนทะเลเบาๆ "แหน่ะ พูดดี เดี๋ยวเลี้ยงเบียร์เลย!"

ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน โดยที่ทะเลยังคงแอบมองดาหวันเป็นระยะๆ อย่างอดไม่ได้