Semua Bab ชายาตัวร้ายของท่านอ๋องใบ้: Bab 11 - Bab 20

จวนจวิ้นอ๋องด้านเติ้งหมิงซีนั้น หลังจากมอบของขวัญให้ฮูหยินผู้เฒ่าที่จวนตระกูลไป๋เรียบร้อยแล้ว เขาก็มุ่งหน้ากลับมาที่จวนจวิ้นอ๋องของตนเองในทันที เมื่อกลับมาถึง พ่อบ้านเหรินก็ประคองเขาเข้ามาที่ห้องนอน ก่อนจะให้เขานอนพักผ่อน เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนนอนพักแล้ว จึงสั่งให้สาวใช้ออกไปให้หมด ไม่ให้มารบกวนเวลาพักผ่อนของเจ้านายเมื่อคนออกไปหมดแล้ว เติ้งหมิงซีก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ท่าทีเหมือนคนเสียสติและยิ้มตลอดเวลาพลันมลายหายไปจนหมดสิ้น บัดนี้เหลือเพียงใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ดวงตาที่ดูเลื่อนลอยกลับกลายเป็นเย็นเยียบ มือเรียวยาวราวหยกแกะสลักยื่นไปหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มดับกระหาย ก่อนจะปรายตามองพ่อบ้านเหรินที่ยืนอยู่"ข้าไปงานเลี้ยงวันนี้คงมีคนของราชสำนักจับตาดูอยู่ไม่น้อย ต่อไปข้าคงต้องไปที่งานเลี้ยงให้น้อยลง หากวันนี้ไม่ใช่เพราะเป็นวันเกิดท่านยาย ข้าคงไม่ไป"พ่อบ้านเหรินที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นมาทันที"ท่านอ๋อง ได้ยินว่าระยะที่ฮ่องเต้ทรงมีพระอาการไม่สู้ดี มักจะทรงประชวรอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังให้องค์รัชทายาทว่าราชการแทน แต่เราจะประมาทไม่ได้ เพราะสายลับของเรารายงานมาว่า ฮ่องเต้

เรื่องที่เสี่ยวจิ่วฮวาและหยางซู่ซู่ตกน้ำนั้นกลายเป็นเรื่องสนุกปากให้คนในสำนักศึกษาเอามาพูดคุยเป็นเรื่องขบขันไม่น้อย บ้างก็ว่าเสี่ยวจิ่วฮวาน่ะชื่อเสียงไม่ดีมานาน อาจจะตั้งใจผลักหยางซู่ซู่ให้ตกน้ำเพราะริษยาแต่เวรกรรมตามทันตนจึงตกลงไปด้วย ช่างเป็นสตรีที่นิสัยเสียจริงๆ ไม่อยู่ในกฎระเบียบชอบทำเรื่องขายหน้าริษยาผู้อื่นโชคดีที่เสี่ยวจิ่วฮวาและหยางซู่ซู่นำเสื้อผ้าสำรองมาคนละหนึ่งชุดเผื่อเกิดเหตุไม่คาดคิด อาจารย์สำนักศึกษาแม้จะตำหนิแต่ก็ยังเมตตาให้นางเข้าไปเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องรับรองส่วนตัวของสำนักศึกษาได้ เสี่ยวจิ่วฮวาเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินออกมา ก่อนจะพบกับหยางซู่่ซู่ที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเช่นเดียวกัน หยางซู่ซู่ยิ้มให้เสี่ยวจิ่วฮวาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเอ่ย"อาจิ่ว ข้าขออภัยเจ้าด้วยนะ ข้าพยายามจับเจ้าเอาไว้แล้ว แต่แรงข้าช่างมีน้อยนัก จึงพาเจ้าร่วงตกน้ำไปด้วยกัน"เสี่ยวจิ่วฮวายิ้มออกมาเล็กน้อย นางมองออกถึงเจตนาของหยางซู่ซู่ว่าไม่ได้ตั้งใจหรือคิดกลั่นแกล้งนางเลยแม้แต่น้อย"ไม่เป็นอันใด รีบไปที่ห้องเรียนกันเถอะ""ช้าก่อนอาจิ่ว!!!""หืม"เสี่ยวจิ่วฮวาหันกลับมามอง ก่อน

หลังจากวันนั้น คุณหนูตระกูลเหลียงก็ไม่กล้ามาหาเรื่องเสี่ยวจิ่วฮวาและหยางซู่ซู่อีกเลย วันเวลาก็ผ่านไปอย่างสงบสุขเช่นนี้ จนกระทั่งวันหนึ่ง สำนักศึกษาหยุดการเรียนการสอน เสี่ยวจิ่วฮวาได้รับจดหมายจากหยางซู่ซู่ บอกว่าอยากชวนนางไปเที่ยวงานเทศกาลหยวนเซียวด้วยกันในคืนนี้ อีกทั้งยังกำหนดที่นัดพบมาแล้วเรียบร้อย เสี่ยวจิ่วฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็ตอบตกลงไป อีกทั้งยังชวนเสี่ยวเย่วหยาให้ไปด้วยกันอีกด้วยเสี่ยวฮูหยินเองก็ไม่ได้คัดค้านอันใด หนึ่งปีจะมีงานโคมไฟเพียงหนึ่งครั้ง ให้พวกนางไปเปิดหูเปิดตาเสียหน่อยก็ดี อีกไม่นานเสี่ยวเย่วหยาก็ต้องออกเรือนแล้ว ครั้งนี้นางคงจะเบาใจขึ้น อีกทั้งตระกูลไป๋ก็ไม่รังเกลียดที่เสี่ยวเย่วหยามีสุขภาพไม่สู้ดีมาก่อน นางเองก็รู้สึกดีใจไม่น้อยเลยจะเหลือก็แต่เสี่ยวจิ่วฮวา ที่วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่นสนุกสนาน ได้ยินว่าก่อนหน้านี้ถูกอาจารย์เรียกไปทำโทษอีกด้วย นางละปวดหัวเหลือเกิน!!พูดถึงเรื่องแต่งงานของเสี่ยวเย่วหยา เสี่ยวจิ่วฮวาพอรู้มาบ้างว่าไม่นานมานี้คนตระกูลไป๋ได้มาขอวันเวลาตกฟากเพื่อนำไปเชื่อมดวงและดูฤกษ์มงคล พบว่าดวงชะตาของเสี่ยวเย่วหยาและไป๋หลางเข้ากันได้ดี จะนำพาส่งเสริมซึ่งกั

เสี่ยวจิ่วฮวาคิดจะหันหลังเดินหนี แต่ทว่านางเพิ่งก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียวก็พบว่ามีวัตถุสีเงินวางพาดเอาไว้ที่ลำคอของนาง เมื่อเสี่ยวจิ่วฮวาเหลือบสายตามองดูก็พบว่ามันคือมีดสั้นเล่มหนึ่ง นางเริ่มหายใจติดขัด รู้สึกว่าข้างหูมีสายลมเย็นยะเยือกสายหนึ่งพัดผ่านเข้ามา"เจ้าจงหาเหตุผลดีดีมาโน้มน้าวใจข้า เพื่อไม่ให้ข้าสังหารเจ้าแล้วทิ้งศพเจ้าเอาไว้ในป่าไผ่นี่!!!"เสี่ยวจิ่วฮวากลืนน้ำลายลงคืออึกใหญ่ นางก้าวขาไม่ออก ความกลัวแผ่ซ่านไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย เติ้งหมิงซีถึงกับใช้มีดสั้นมาข่มขู่นาง เพราะนางมาล่วงรู้ความลับของเขา!!เช่นนั้นท่าทีบ้าใบ้สติไม่ดีที่นางเห็นก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นเขาแกล้งทำใช่หรือไม่เติ้งหมิงซีเมื่อเห็นว่าเสี่ยวจิ่วฮวาเงียบไม่เอ่ยสิ่งใดตอบก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลากตัวนางเข้าไปในป่าไผ่ลึกที่ลับตาคนมากกว่าเดิม เสี่ยวจิ่วฮวาเหงื่อแตกพลั่กทั้งที่อากาศไม่ได้้้ร้อนเลยแม้แต่น้อย นางไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองเขาเลยด้วยซ้ำ"ท่านอ๋อง สังหารนางเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากนางนำเรื่องนี้ไปป่าวประกาศ เราจบเห่แน่!!!"พ่อบ้านเหรินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาพร้อมกับปรายตามองเสี่ยวจิ่วฮวาอย่างไม่เป็นมิตรข้าจำได้ เจ้

ด้านเสี่ยวจิ่วฮวานั้นเมื่อกลับมาถึงจวนนางก็รีบอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ ก่อนจะเดินมาทิ้งกายลงนอนที่เตียง แต่ไม่ว่านางจะข่มตานอนเท่าใดก็นอนไม่หลับ คำขู่ของเติ้งหมิงซีมันทำให้นางกระวนกระวายใจ แต่นั่นไม่ได้เป็นเหตุผลหลักที่ทำให้นางกลัวจนนอนไม่หลับ แต่มันเป็นเพราะเสียงของเขาต่างหาก เสียงของเขาที่มันทำให้นางรู้สึกกระวนกระวายมันคุ้นเคยเหลือเกิน แต่นึกเท่าใดกลับนึกไม่ออกในความทรงจำนางลืมผู้ใดไปกันนะ!!เสี่ยวจิ่วฮวานอนพลิกไปพลิกมา จนเกือบฟ้าสางนางจึงผล็อยหลับไปได้ตื่นหนึ่ง ยามเช้าเมื่อตื่นขึ้นมานางก็ปวดหัวยิ่งเพราะนอนไม่เต็มอิ่ม เมื่อกินอาหารเช้าเสร็จและไปคารวะมารดาแล้ว นางจึงเดินทางไปที่สำนักศึกษาในทันทีเมื่อมาถึงที่สำนักศึกษา เสี่ยวจิ่วฮวาก็พบว่าวันนี้หยางซู่ซู่ไม่ได้มาเรียน อาจจะเพราะมารดานางป่วยจึงต้องอยู่ดูแล เสี่ยวจิ่วฮวาจึงคิดว่าจะให้คนนำของฝากไปเยี่ยมมารดาของหยางซู่ซู่หลังจากเลิกเรียนเสียหน่อยตอนที่ก้าวเดินลงมาจากรถม้า นางมองเห็นคนท่าทีแปลกๆ ที่มองนางอยู่ในที่ลับ เสี่ยวจิ่วฮวาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ให้ตายเถอะ คนบ้าผู้นั้นส่งคนมาจับตาดูนางจริงๆ ด้วยเช่นนี้ต่อไปหากนางจะทำสิ่งใดก็คงไม่