All Chapters of ชายาตัวร้ายของท่านอ๋องใบ้: Chapter 1 - Chapter 10

แคว้นผิงเป่ยจวนตระกูลเสี่ยว"ข้าสั่งพวกเจ้าเช่นไร เหตุใดไม่ทำตามที่ข้าสั่ง!!""คุณหนูรองโปรดอภัยให้บ่าวด้วยเจ้าค่ะ เดิมทีผ้าผืนนั้นฮูหยินใหญ่ให้นำไปมอบให้คุณหนูใหญ่เพื่อใช้ตัดชุดใหม่ ส่วนผืนนี้ให้นำมามอบให้คุณหนูรอง คุณหนูรองเจ้าคะมิสู้ใช้ผืนนี้ตัดชุดดีกว่าไหมเจ้าคะ มันก็งาม... โอ๊ย!!!"เพียะ!!!"ผู้ใดใช้ให้เจ้าสอดปากพูด ผู้ใดใช้ให้เจ้ามาเสนอความคิดเห็นโดยที่ข้าไม่ได้สั่ง!!!!"เสี่ยวจิ่วฮวา ฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าของสาวใช้นามว่าหูเป่าอย่างเต็มแรง ก่อนจะเขวี้ยงปาข้าวของลงพื้นด้วยความโมโห เหล่าสาวใช้ที่อยู่ในเรือนต่างรีบก้มหน้างุด ไม่กล้าเอ่ยวาจาใดออกมาแม้เพียงครึ่งคำ เพราะเกรงว่าจะทำให้เสี่ยวจิ่วฮวาบันดาลโทสะมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเมื่อลงไม้ลงมือกับสาวใช้จนสาแก่ใจแล้ว เสี่ยวจิ่วฮวาก็ปรายตาไปมองผ้าสีชมพูตรงหน้า ก่อนจะยื่นมือไปหยิบมันเขวี้ยงลงบนพื้น แล้วยกเท้าเหยียบมันอย่างไม่แยแสช่างดีนัก!! สิ่งของใดที่เป็นของข้าก็เอาไปประเคนให้เสี่ยวเย่วหยาบุตรสาวอดีตฮูหยินนางนั้นหมด ทั้งที่ข้าต่างหากคือบุตรสาวที่แท้จริง!!เสี่ยวจิ่วฮวากำมือแน่น ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วคิดถึงเรื่องราวเมื่อสองปีก่

เสี่ยวเย่วหยามาดูแลเสี่ยวจิ่วฮวาทุกวัน นางทำทุกอย่างด้วยความจริงใจและไม่มีการเสแสร้งเลยแม้แต่น้อย เสี่ยวจิ่วฮวาที่ขยับตัวและพูดไม่ได้ เมื่อเห็นเช่นนั้นความรู้สึกบางอย่างในใจก็ปราฏชัดเจนขึ้นมามันคือความรู้สึกละอายใจเสี่ยวเย่วหยาป้อนโจ๊กให้เสี่ยวจิ่วฮวา ก่อนจะเอ่ย"น้องรอง เจ้ากินได้เยอะกว่าทุกวัน อีกไม่นานคงหายดีแล้ว เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ข้าให้คนหายาดีดีมาให้เจ้าแล้ว อีกไม่นานเจ้าจะต้องหายแน่นอน ท่านแม่สอนข้าว่าให้มีเมตตากับพี่น้อง รักกันให้มากๆ ท่านแม่ดีกับข้ามาก การที่ข้าได้ดูแลเจ้าก็นับว่าเป็นการตอบแทนท่านแม่ เมื่อเช้าท่านแม่มาเยี่ยมข้าในวัง ท่านแม่รู้ว่าเจ้าป่วย ข้าเองไม่กล้าบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าให้ท่านแม่รู้ จึงบอกท่านเพียงว่าเจ้าล้มป่วยเพราะถูกไอเย็น ท่านแม่จึงสั่งให้คนนำยามาให้ อีกทั้งของที่เจ้าชอบกินด้วย ขอโทษนะ วันนั้นข้าไม่ได้บอกความจริงกับเจ้าเรื่องของฝ่าบาท เพราะเจ้าไล่ข้า ข้าจึงไม่ได้บอกเจ้า อีกทั้งหูตาในวังมีไม่น้อยหากข้าพูดมากไปอาจจะไม่ส่งผลดีต่อเราสองพี่น้อง หากข้าบอกเจ้าเร็วกว่านี้เจ้าก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้ น้องรองข้าขอโทษ เจ้าต้องรีบหายไวๆ นะ"เสี่ยวจิ่วฮวาดวงตาแดง

เมื่อออกมาจากเรือนใหญ่แล้ว เสี่ยวจิ่วฮวาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับปลอบใจตนเองว่าตอนนี้ทุกอย่างยังไม่เข้าที่เข้าทางนางต้องหัดใจเย็น ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนเพิ่งเริ่มต้น นางและท่านแม่เพิ่งจะเริ่มใกล้ชิดกัน เพราะไม่ได้เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่แบเบาะไม่ได้สนิทชิดใกล้เหมือนกับเสี่ยวเย่วหยา นั่นจึงเป็นกำแพงที่กั้นนางและผู้เป็นมารดาเอาไว้มันคงจะเป็นบททดสอบหนึ่งที่ทำให้จิตใจของนางเย็นลงได้เมื่อคิดได้อย่างนั้นนางจึงหันไปเอ่ยกับหูเป่าทันที"ข้าจะไปที่สระบัวด้านหลังจวนเสียหน่อย ไปให้อาหารปลาจิ่นหลี่ เผื่อว่าจะคิดสิ่งใดดีดีออก"หูเป่าไม่เอ่ยสิ่งใดเพียงพยักหน้าเล็กน้อย เสี่ยวจิ่วฮวาเดินมาที่ศาลาริมสระบัว ก่อนจะให้อาหารปลาอย่างไม่รีบไม่ร้อน นางมองดูสระน้ำเบื้องหน้า มองเห็นภาพตนเองที่สะท้อนอยู่ในเงาของน้ำ ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยยังมีเวลาอีกมาก แม้การเป็นคนดีจะยากไปเสียหน่อย แต่ก็คงไม่เกินความพยายามของนางเมื่อนั่งเล่นจนเบื่อแล้ว เสี่ยวจิ่วฮวาจึงกลับมาที่เรือนของตนเอง เมื่อมาถึงก็พบว่ามีอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะ เสี่ยวจิ่วฮวาขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะหันไปมองสาวใช้ที่ยืนอยู่ นางจำได้ว่าสาวใช้นางนี้เป็นคนของเรือนใหญ่

เสี่ยวจิ่วฮวารู้สึกเหมือนว่ามีใครจ้องมองตนอยู่ นางจึงหันกลับไปมองเช่นเดียวกัน แต่กลับพบว่าไม่มีใครเสียแล้ว นางส่ายหน้าไปมาคิดว่าตนเองคงจะคิดมากเกินไป เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงเดินขึ้นรถม้า ก่อนจะออกเดินทางกลับจวนในทันทีระหว่างทางนางครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ไปเรื่อยเปื่อย รวมถึงเรื่องในจวนของนางเองนางจำได้ว่าตอนที่มีอายุเพียงสิบขวบปี ปีนั้นท่านพ่อเดินทางกลับจากชายแดนเพื่อมาเยี่ยมบ้านและคิดจะพาพี่ชายนางเข้าสู่เส้นทางของทหาร นั่นเป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นหน้าของท่านพ่อ ท่านพ่อของนางใจดีมาก ไม่ว่าจะเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาเอกหรืออนุท่านพ่อก็รักไม่ต่างกัน อีกทั้งยังสอนวรยุทธ์ให้นางหลายกระบวนท่า เสี่ยวจิ่วฮวาเองก็พอจะมีวรยุทธ์ป้องกันตนเองได้อยู่ไม่น้อย แต่น่าเสียดายในชาติก่อนนางใช้มันแบบผิดๆ เอามารังแกเสี่ยวเย่วหยาที่เรียนวรยุทธไม่ได้เรื่อง บอบบางอ่อนแอเป็นอย่างมาก นานวันเข้าสิ่งที่เรียนรู้มาก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์เลยแม้แต่น้อยนับว่าเป็นโชคดีของนางก็ได้กระมัง ที่จวนตระกูลเสี่ยวไม่ได้ลำเอียงรักบุตรภรรยาเอกข่มเหงบุตรอนุเสี่ยวจิ่วฮวาดึงตนเองออกจากความคิดก่อนหน้า แล้วจึงหันมาเอ่ยกับหูเป่า"เจ้าแวะร้าน

เสี่ยวเย่วหยาที่เห็นว่าเหตุการณ์ชักจะไปกันใหญ่แล้ว อีกทั้งยังมาก่อเรื่องในงานวันเกิดของผู้อื่นเช่นนี้มันไม่ดีเลย นางจึงเอ่ยเตือนเสี่ยวจิ่วฮวาทันที แม้จะต้องถูกน้องสาวตอกกลับแต่นางก็ต้องพูด"อาจิ่ว เจ้าทำนางทำไมกัน ที่นี่ไม่ใช่จวนของเรานะ"เสี่ยวจิ่วฮวาหันมามองเสี่ยวเย่วหยา ก่อนจะเอ่ย"นางด่าเจ้าโง่ เจ้าก็ยอมรับอย่างนั้นหรือ เป็นเช่นนี้จะสู้รบตบมือกับผู้ใดได้ หากโดนรังแกมากกว่านี้จะทำเช่นไร!!!"เสี่ยวจิ่วฮวาแม้ไม่ได้พูดเสียงดังนัก แต่ทว่าไป๋หล่างที่กำลังเดินเข้ามาพอดีกลับได้ยินชัดเจน เมื่อครู่เขาเดินไปหยิบขนมดอกกุ้ยมาให้เสี่ยวเย่วหยา แต่เมื่อมาถึงกลับได้ยินเสียงทะเลาะกันเขาจึงรีบเดินมาดู เขาหรี่ตามองเสี่ยวจิ่วฮวาด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าเสี่ยวจิ่วฮวานางนี้จะมีใจปกป้องเสี่ยวเย่วหยาขึ้นมาหรือว่าทำดีเอาหน้า?เสี่ยวเย่วหยามองน้องสาวด้วยสายตาตกตะลึงเช่นเดียวกัน เดิมทีคิดว่าคงถูกเสี่ยวจิ่วฮวาฉีกหน้ากลางงานว่าเสนอหน้ามาสั่งสอน แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นหลินซินหลันโมโหแล้ว นางอับอายยิ่งนัก จังเอ่ยต่อว่าเสี่ยวจิ่วฮวาอย่างไม่ไว้หน้า"นังคนชั้นต่ำ วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้รู้ผิดชอบชั่วดี ถูกเลี้ยงดู