บทที่ 8 อย่ารังแกคนในครอบครัวข้า

เสี่ยวเย่วหยาที่เห็นว่าเหตุการณ์ชักจะไปกันใหญ่แล้ว อีกทั้งยังมาก่อเรื่องในงานวันเกิดของผู้อื่นเช่นนี้มันไม่ดีเลย นางจึงเอ่ยเตือนเสี่ยวจิ่วฮวาทันที แม้จะต้องถูกน้องสาวตอกกลับแต่นางก็ต้องพูด

"อาจิ่ว เจ้าทำนางทำไมกัน ที่นี่ไม่ใช่จวนของเรานะ"

เสี่ยวจิ่วฮวาหันมามองเสี่ยวเย่วหยา ก่อนจะเอ่ย

"นางด่าเจ้าโง่ เจ้าก็ยอมรับอย่างนั้นหรือ เป็นเช่นนี้จะสู้รบตบมือกับผู้ใดได้ หากโดนรังแกมากกว่านี้จะทำเช่นไร!!!"

เสี่ยวจิ่วฮวาแม้ไม่ได้พูดเสียงดังนัก แต่ทว่าไป๋หล่างที่กำลังเดินเข้ามาพอดีกลับได้ยินชัดเจน เมื่อครู่เขาเดินไปหยิบขนมดอกกุ้ยมาให้เสี่ยวเย่วหยา แต่เมื่อมาถึงกลับได้ยินเสียงทะเลาะกันเขาจึงรีบเดินมาดู เขาหรี่ตามองเสี่ยวจิ่วฮวาด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าเสี่ยวจิ่วฮวานางนี้จะมีใจปกป้องเสี่ยวเย่วหยาขึ้นมา

หรือว่าทำดีเอาหน้า?

เสี่ยวเย่วหยามองน้องสาวด้วยสายตาตกตะลึงเช่นเดียวกัน เดิมทีคิดว่าคงถูกเสี่ยวจิ่วฮวาฉีกหน้ากลางงานว่าเสนอหน้ามาสั่งสอน แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น

หลินซินหลันโมโหแล้ว นางอับอายยิ่งนัก จังเอ่ยต่อว่าเสี่ยวจิ่วฮวาอย่างไม่ไว้หน้า

"นังคนชั้นต่ำ วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้รู้ผิดชอบชั่วดี ถูกเลี้ยงดูโดยอนุก็มีสันดานของอนุอยู่วันยังค่ำ ส่วนเจ้าเย่วหยา นับแต่นี้ไม่ต้องมาสนทนากับข้า อยู่ให้น้องสาวเจ้าโขกสับต่อไปเถอะ"

หลินซันหลันง้างมือขึ้นหมายจะตบเสี่ยวจิ่วฮวา แต่เสี่ยวเย่วหยากลับออกหน้ามารับจนถูกตบแทน ไป๋หล่างที่เห็นเช่นนั้นก็รับเข้ามาประคองเสี่ยวเย่วหยเอาไว้ ก่อนจะหันขวับไปมองหลินซินหลันทันที

“คุณหนูหลิน เจ้าทำเช่นนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ”

ด้านเสี่ยวจิ่วฮวาที่เห็นว่าหลินซินหลันลงไม้ลงมือก่อน ซ้ำยังไปตบหน้าเสี่ยวเย่วหยาด้วย แววตาที่นางมองหลินซินหลันก็ฉายแววเย็นชาออกมาทันที รอบด้านเย็นยะเยียบจนหนาวสะท้าน

หลินซินหลันที่ถูกเสี่ยวจิ่วฮวาจ้องมองก็เสียวสันหลังวาบ แววตาที่เสี่ยวจิ่วฮวาใช้มองนางนั้นน่ากลัวราวกับผีปีศาจ เสี่ยวจิ่วฮวาค่อยๆ เดินเข้ามาหาหลินซินหลัน หลินซินหลันถอยหลังเพราะความหวาดกลัว นางไม่ทันระวังจึงกำลังจะพลัดตกสระน้ำไป แต่ทว่ายังไม่ทันร่วงลงไปก็มีมือหนึ่งมาจับมือของนางเอาไว้ นั่นก็คือเสี่ยวจิ่วฮวา

"อย่าปล่อยมือข้านะ!!! จิ่วฮวา นังคนชั้นต่ำ"

ร่างของหลินซินหลันสั่นเทาไม่น้อย อีกทั้งพื้นตรงขอบสระน้ำก็ลื่นไม่น้อยทำให้นางทรงตัวไม่อยู่ต้องทรุดนั่งลงไป ขาข้างหนึ่งแช่ในน้ำ มือข้างหนึ่งจับมือของเสี่ยวจิ่วฮวาเอาไว้

เสี่ยวจิ่วฮวายกยิ้มมุมปาก ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลง และขยับเข้าไปใกล้กับหลินซินหลัน ก่อนจะกระซิบกับนางอย่างเย็นชา

"พี่สาวข้า ข้ารังแกได้คนเดียว ใครมันกล้ารังแกพี่สาวข้า ข้าจะทำให้มันรู้สำนึก!!"

พูดจบเสี่ยวจิ่วฮวาก็ใช้มืออีกข้างลอบหยิกเอวของหลินซินหลันอย่างเต็มแรง หลินซินหลันตกใจจึงกรีดร้องและปล่อยมือของเสี่ยวจิ่วฮวา ก่อนจะพลัดตกสระน้ำไป สร้างความตื่นตระหนกตกใจให้แก่ทุกคนไม่น้อย เสี่ยวจิ่วฮวายกมือขึ้นมาวางตรงกลางอกตนเอง ท่าทางตกใจลนลาน ก่อนจะเอ่ย

“ข้ากำลังจะช่วยนางแล้ว แต่พื้นลื่นเกินไป พี่ซินหลัน ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ พี่ซินหลัน!!!”

เสี่ยวเย่วหยาเองก็ตกใจเช่นกัน ต่างจากไป๋หล่างที่กำลังยกยิ้มมุมปาก เพราะเขามองเห็นการกระทำของของเสี่ยวจิ่วฮวาได้ชัดเจน

เสี่ยวจิ่วฮวา ที่คนเขาเล่าลือกันว่าเจ้าชอบอ่านบทละครงิ้วแล้วยังจำมาใช้ในชีวิตจริง ข้าเชื่อแล้ว!!

เสียงดังโวยวายทำให้เหล่าผู้อาวุโสออกมาดู เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ก็รีบให้สาวใช้มาช่วยพาหลินซินหลันขึ้นมาจากสระน้ำ เสี่ยวจิ่วฮวาหันมามองเสี่ยวเย่วหยาที่ใบหน้าแดงเป็นรอยฝ่ามือก็รู้สึกโมโหหลินซินหลันไม่หาย

หากไม่ใช่เพราะวันนี้อยู่ในงานเลี้ยงของผู้อื่น เจ้ากลายเป็นผีเฝ้าก้นสระไปแล้ว!!!

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วย่อมจบลงอย่างรวดเร็ว เพราะไม่ต้องการให้งานวันนี้เกิดปัญหาบานปลาย จึงบอกทุกคนเพียงว่าเป็นการละเล่นที่ไม่ทันระวังของเด็กๆ เพียงเท่านั้น ด้านไป๋หล่างเองก็ออกมาช่วยพูดว่าหลินซินหลันตกน้ำไปเองไม่มีใครรังแกนาง เรื่องราวจึงจบลงเพียงเท่านี้ เสี่ยวจิ่วฮวาหรี่ตามองไป๋หล่างครู่หนึ่ง สายตาที่เขามองนางเหมือนรู้ทันว่าเมื่อครู่นางนางทำสิ่งใดลงไป

หลินซินหลันถูกหามกลับจวน มารดาของนางที่ติดตามมาด้วยปรายตามองเสี่ยวจิ่วฮวาด้วยความไม่พอใจ ก่อนหน้านี้สาวใช้ของบุตรสาวมารายงานนางแล้วว่าหลินซินหลันถกเถียงกับเสี่ยวจิ่วฮวาและตกน้ำไป นางไม่เชื่อหรอกว่าบุตรสาวจะตกน้ำไปเอง เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงมองเสี่ยวจิ่วฮวา ก่อนจะเอ่ย

"คุณหนูรองจวนตระกูลเสี่ยวช่างดีนัก!!!"

เสี่ยวจิ่วฮวาไม่ตอบ เพียงยักคิ้วข้างหนึ่งให้หลินฮูหยินอย่างท้าทาย หลินฮูหยินที่ได้เห็นเช่นนั้นก็โมโหจนหน้ามืด

เสี่ยวเย่วหยาที่ได้เห็นอย่างนั้นก็จับแขนของเสี่ยวจิ่วฮวาเอาไว้แน่น เสี่ยวจิ่วฮวาเบื่อหน่ายยิ่งนัก หากเป็นเมื่อก่อนเสี่ยวเย่วหยาได้โดนนางผลักกระเด็นไปไกลแล้ว

แต่เมื่อมองเห็นรอยแดงที่ใบหน้าของเสี่ยวเย่วหยานางก็ไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา แววตามีความเศร้าวูบผ่านชั่วครู่ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติดังเดิม

เมื่อเหตุการณ์จบลงทุกคนก็สลายตัวไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก เสี่ยวฮูหยินเดินเข้ามาหาเสี่ยวจิ่วฮวาและเสี่ยวเย่วหยา ก่อนจะเอ่ย

"กลับจวนแล้วพวกเจ้าจะต้องถูกลงโทษ โทษฐานที่ไม่เชื่อฟังคำพูดของแม่!!!"

เสี่ยวเย่วหยาก้มหน้าหงุดไม่กล้าเอ่ยวาจาใด ด้านเสี่ยวจิ่วฮวาก็ทำเป็นไม่ได้ยินอีกทั้งยังยื่นมือไปเด็ดดอกไม้มาเชยชม ท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นนี้สร้างความปวดหัวให้แก่ผู้เป็นมารดาไม่น้อย

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ตรงนี้จึงเหลือเพียงเสี่ยวจิ่วฮวาและเสี่ยวเย่วหยา เสี่ยวจิ่วฮวาหันมามองพี่สาว ก่อนจะเอ่ย

"คราวหลังอย่าออกรับแทนข้าหรือว่าผู้ใดอีก หน้าเจ้าทนมือพวกนางไม่ไหวหรอก"

เสี่ยวเย่วหยาไม่กล่าวสิ่งใดเพียงพยักหน้าเล็กน้อย เสี่ยวจิ่วฮวาก็ไม่เอ่ยสิ่งใดอีก นางนึกขัดใจที่เสี่ยวเย่วหยาบอบบางเช่นนี้ วันหน้าแต่งเข้าจวนตระกูลไป๋จะไปสู้รบปรบมือกับใครเขาได้

"คุณหนูใหญ่เสี่ยว เจ้าเจ็บหรือไม่ นี่เป็นยาชั้นดีในจวนของข้า เจ้ารับไปสิ เอาไปทาเสียจะได้ไม่ระบม"

เสี่ยวจิ่วฮวาหันไปมองก่อนจะพบว่าไป๋หล่างกำลังเดินมาพร้อมกับขวดยา ไป๋หล่างพยักหน้าให้เสี่ยวจิ่วฮวาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเสี่ยวเย่วหยาด้วยแววตาที่อ่อนโยนและเป็นห่วงเป็นใย เสี่ยวเย่วหยาใบหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะเอ่ยอย่างเขินอาย

"ขอบคุณคุณชายใหญ่ไป๋เจ้าค่ะ"

เสี่ยวจิ่วฮวารู้สึกว่าที่ตรงนี้ไม่เหมาะให้นางอยู่แล้ว จึงเอ่ยกับเสี่ยวเย่วหยาทันที

"ข้าคอแห้ง จะไปหาน้ำชาดื่มสักหน่อย"

"ให้ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าดีไหม"

เสี่ยวจิ่วฮวาส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ย

"ท่านอยู่สนทนากับคุณชายใหญ่ไป๋เถิด ข้าไปคนเดียวได้ ไม่ต้องกลัวไม่มีใครกล้ารังแกหรอก"

เสี่ยวจิ่วฮวาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากมา เมื่อเดินมาไกลมากแล้วนางก็หันไปมองพี่สาวของนางที่กำลังสนทนากับไป๋หลางอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า นางจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย

พี่หญิงใหญ่ ชาตินี้ข้าขอเพียงท่านปลอดภัยไร้กังวล ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขก็เพียงพอแล้ว เรื่องราวที่โหดร้ายและน่าหวาดกลัวในอดีตให้ข้าจดจำไว้คนเดียวก็พอ

เสี่ยวจิ่วฮวาเดินมาเรื่อยๆ อย่างไม่รีบไม่ร้อน ในขณะที่นางกำลังเดินชมนกชมไม้อยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงพูดคุยสนทนาของเหล่าคุณหนูเข้า

"เร็วเข้า ท่านอ๋องมาถึงแล้ว!!!"

เสี่ยวจิ่วฮวาที่ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะครุ่นคิด

ท่านอ๋องอย่างนั้นหรือ?

เสียงของเหล่าคุณหนูที่ยืนกันอยู่ในสวนยังคงพูดคุยกันไม่หยุด หลายประโยคที่เสี่ยวจิ่วฮวาได้ยินแล้วถึงกับไม่อยากจะเชื่อ

"เขามาแล้ว ท่านอ๋องใบ้ที่สติไม่ดีผู้นั้นมาแล้ว!!"

"น่าเสียดายนะ ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพจุติ แต่สติไม่ดีเป็นใบ้ เช่นนี้จะแต่งชายาคงยากแล้ว"

"ใครจะแต่งให้เขากัน แต่ไปไม่เท่ากับต้องไปดูแลคนใบ้สติไม่ดีทั้งชีวิตหรอกหรือ!!!"

ห๊ะ!! ท่านอ๋องผู้นี้เป็นใบ้อีกทั้งยังสติไม่ดีด้วยอย่างนั้นหรือ?