บทที่ 10 ความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น

หลังกลับมาจากงานเลี้ยงจวนตระกูลไป๋แล้ว เสี่ยวจิ่วฮวาและเสี่ยวเย่วหยาก็ถูกเรียกไปพบที่เรือนใหญ่ในทันที เสี่ยวฮูหยินจ้องมองบุตรสาวทั้งสองของตน ก่อนจะเอ่ยถาม

"ข้าสอนพวกเจ้ายังไง บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามก่อเรื่อง เจ้าก็อีกคนเย่วหยา ถูกทำร้ายกลางงานเช่นนี้ผู้คนคงเอาไปพูดจากันสนุกปากแล้ว"

"ข้าขออภัยเจ้าค่ะท่านแม่"

เสี่ยวเย่วเยาไม่เอ่ยสิ่งใดมากเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเสี่ยวฮูหยินให้มากความ เมื่อเสี่ยวฮูหยินเห็นเช่นนั้นก็พอจะคลายโทสะลงไปได้บ้าง แต่เมื่อหันมามองเสี่ยวจิ่วฮวาที่มีสีหน้าเรียบเฉย โทสะก็พุ่งปะทุขึ้นมาอีกครา

"อาจิ่ว เจ้าไม่จดไม่จำที่ข้าสอนเลยหรือ ข้าบอกเจ้าว่าอย่ามีเรื่องกับผู้ใด เจ้าทำไมไม่ทำตามที่ข้าสั่ง"

เสี่ยวจิ่วฮวาเงยหน้าขึ้นมามองมารดาของตนเอง ก่อนจะเอ่ย

"ท่านแม่จะให้ข้ายืนมองดูคนพวกนั้นดูแคลนเช่นนั้นหรือเจ้าคะ หลินซินหลันด่าเสี่ยวเย่วหยาว่าเป็นคนโง่ ด่าข้าว่าถูกเลี้ยงดูมาจากอนุที่ต่ำช้า ไม่ให้เกียรติตระกูลเสี่ยว แต่ท่านแม่กับจะให้ข้ารักษาหน้าตาตนเองแล้วปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป ท่านยอมให้คนมาดูแคลนบุตรสาวของท่านหรือ ข้าขอยืนยันคำเดิม ใครไม่ยุ่งกับข้า ข้าก็ไม่ยุ่งด้วย แต่ถ้าใครมาต่อว่าข้า ต่อว่าคนตระกูลเสี่ยวต่อหน้าข้า ข้าก็ไม่ไว้หน้าเช่นกัน ท่านแม่จะลงโทษก็ลงโทษเถิด แต่ข้าจะไม่ยอมรับผิดในเรื่องที่ข้าไม่ได้ทำผิด"

เสี่ยวฮูหยินเดิมทีคิดจะต่อว่าบุตรสาวอีกสักหายประโยค แต่เมื่อได้ยินความหมายในคำพูดของเสี่ยวจิ่วฮวา ว่าจะไม่ยอมให้ใครมาด่าทอหรือรังแกคนในตระกูลเสี่ยวได้ ในใจของนางก็พลันคลายโทสะลงไปได้ไม่น้อย

คล้ายว่าหลายวันมานี้เสี่ยวจิ่วฮวาจะดูเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนไม่น้อย

แต่ถึงอย่างไรย่อมต้องลงโทษ นางจึงสั่งให้สาวใช้ไปนำไม้เรียวยาวออกมา ก่อนจะเดินเข้าไปหาเสี่ยวจิ่วฮวา

"ยื่นมือมา แม่จะทำโทษเจ้า"

เสี่ยวเย่วหยาที่เห็นอย่างนั้นจึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที

"ท่านแม่ ไม่ได้นะเจ้าคะ อาจิ่วทำไปเพราะปกป้องข้า หลินซินหลันด่าทอข้าสารพัด อีกทั้งยังลงไม้ลงมือด้วย ท่านแม่ หากจะตีก็ตีข้าด้วยเถอะ ข้าเองก็ผิดที่ไม่ปรามอาจิ่วเจ้าค่ะ!!!"

เสี่ยวจิ่วฮวาที่เห็นอย่างนั้นก็ดึงเสี่ยวเย่วหยาไปหลบอยู่ด้านหลังตน ก่อนจะเอ่ย

"อย่าตีนาง!! นางไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ตีข้าคนเดียวก็พอ ข้ามันหนังหนา ทนแรงทุบตีดุด่าได้อยู่แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าโดนเสียหน่อย ท่านแม่รีบตีมาเถอะ ตีเสร็จข้าจะได้ไปนอน ข้าง่วงแล้ว"

ยิ่งได้เห็นท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเสี่ยวจิ่วฮวา เสี่ยวฮูหยินก็โมโหอีกรอบ เพราะไม่ยั้งมือนางจึงตีมือทั้งสองข้างของเสี่ยวจิ่วฮวาจนมีเลือดซึม เสี่ยวจิ่วฮวาเม้มริมฝีปากแน่น เสี่ยวเย่วหยาที่เห็นว่ามือของน้องสาวมีเลือดไหลซึมแล้วก็รีบเข้าไปคุกเข่าขอร้องมารดาทันที

"ท่านแม่ ฮืออ พอเถอะเจ้าค่ะ!!"

เสี่ยวฮูหยินตีไปน้ำตาก็ไหลไป ก่อนจะเอ่ยกับเสี่ยวจิ่วฮวา

"เจ้าคิดว่าข้าอยากตีเจ้าหรือ ที่ข้าต้องสั่งสอนเจ้า เพราะว่าข้าไม่อยากให้คนอื่นว่าเจ้าไม่ดี ไม่อยากให้เจ้ามีชื่อเสียงไม่ดี หากเจ้าเป็นที่นินทาของผู้คนเจ้าจะมีชีวิตที่ดีและสงบสุขได้อย่างไร!! เจ้าจะมีงานแต่งงานที่ดีได้อย่างไร หากเจ้าไม่มีวามสุข เจ้าลำบากเจ้าคิดว่าข้าจะตายได้อย่างสงบสุขหรืออาจิ่ว!!"

เสี่ยวฮูหยินโยนไม้เรียวทิ้งลงไปบนพื้น ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดน้ำตา นางตีเสี่ยวจิ่วฮาก็เท่ากับตีหัวใจตนเอง แต่หากไม่สั่งสอนนางก็กลัวว่าสักวันบุตรสาวอาจจะไม่ได้พบจุดจบที่ดี

เสี่ยวจิ่วฮวาเม้มริมฝีปากแน่น นางเองไม่ได้โกรธเคืองอันใด ตีแล้วก็แล้วไปเถิด อย่างไรท่านแม่ก็ไม่ได้คิดจะตีนางให้ตายอยู่แล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงเอ่ยขึ้นมาทันที

"ท่านแม่ไม่ต้องกังวล เดิมทีข้าก็ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานอยู่แล้ว คนอย่างข้าไม่เหมาะกับใครเขาหรอก แต่งเข้าจวนใดจวนนั้นคงร้อนเป็นไฟ หากไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ขอบคุณท่านแม่ที่สั่งสอน"

เมื่อเห็นว่าบุตรสาวไม่ได้มีท่าทีโกธรเคืองหรืออาละวาดด่าทอเช่นทุกครั้งที่โดนดุด่าลงโทษ ใจของเสี่ยวฮูหยินก็ยิ่งบีบรัด นางพยายามระงับโทสะ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับสาวใช้

"ไปตามท่านหมอมาดูอาการคุณหนูรอง"

เมื่อสาวใช้ออกไปแล้ว นางก็หันไปมองเสี่ยวเย่วหยาที่ยืนร้องไห้ ก่อนจะกวักมือเรียกให้บุตรสาวมานั่งลงข้างๆ ตน

"ไม่ต้องร้อง ทุกคราแม่ก็สั่งสอนอาจิ่วเช่นนี้ ไม่เห็นเจ้าจะร้องไห้เลย"

เสี่ยวเย่วหยายกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ก่อนจะเอ่ย

"ท่านแม่ หลายวันนี้ที่ข้าได้อยู่ใกล้น้องรอง ข้าดูออกว่าน้องรองแท้จริงไม่ได้เลวร้ายอันใด ที่ผ่านมาเพราะนางอยากให้ท่านสนใจจึงทำตัวแบบนั้น ตอนที่อยู่ในงานเลี้ยงนางไม่ได้ทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับข้าเลย ไม่หักหน้าข้า ไม่ด่าทอข้า และไม่ได้หาเรื่องใคร แต่ผู้คนกลับมาหาเรื่องน้องรองก่อน นางดูน่ารักน่าชังขึ้นมากนะเจ้าคะ อีกทั้งยังช่วยปกป้องข้าด้วย ท่านแม่ ท่านลงมือหนักเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ข้าสงสารน้องรองยิ่งนัก"

เสี่ยวฮูหยินไม่เอ่ยตอบ นางรู้ตัวว่านางลงมือหนักไป แต่ที่ทำก็เพื่อเสี่ยวจิ่วฮวาทั้งสิ้น

ด้านเสี่ยวจิ่วฮวาเมื่อเดินกลับมาที่เรือนก็สั่งให้หูเป่าไปเอาน้ำอุ่นมาให้นางล้างมือ เมื่อแผลโดนน้ำนางก็ถึงกับซูดปาก ท่านแม่มือหนักจริงๆ มือนางแตกเป็นรอยหมดแล้ว

หูเป่าร้อนใจยิ่งนัก นางรีบเอ่ยกับเสี่ยวจิ่วฮวาทันที

"คุณหนู ท่านอย่ายั่วโทสะฮูหยินอีกเลยเจ้าค่ะ ดูสิ เลือดออกไม่น้อยเลย"

เสี่ยวจิ่วฮวามีท่าทีเรียบเฉย นางใช้ผ้าสะอาดซับเลือด ก่อนจะครุ่นคิดถึงคำพูดของมารดาเมื่อครู่

ท่านแม่กลัวนางจะไม่ได้แต่งเข้าตระกูลดีดี กลัวนางลำบาก แต่ท่านแม่ไม่รู้ว่าแท้จริงนางไม่อยากแต่งงานเลย นางไม่อยากแต่งกับบุรุษใดทั้งสิ้น ชั่วชีวิตนี้นางอยากใช้ชีวิตอิสระ โผบินดั่งนก ไปทุกที่ได้ตามใจหมาย ใช้ชีวิตในทางที่ถูกที่ควร

และเหตุผลสำคัญที่นางไม่ต้องการแต่งงานอีกนั่นก็คือ นางกลัว!

ตั้งแต่คืนนั้นที่โดนกระทำอย่างทารุณมันก็กลายเป็นบาดแผลในใจนาง นางกลัวที่จะต้องแต่งงานมีสัมพันธ์ทางกายกับบุรุษ นางกลัวเหลือเกิน

ยิ่งคิดถึงเรื่องในคืนนั้นนางก็หนาวเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที นางส่ายศีรษะไปมาพยายามสลัดเรื่องเหล่านี้ออกไปจากสมองเสียให้พ้น และจัดการซับเลือดที่มือของนางต่อ หูเป่าจะช่วยนางก็บอกว่าไม่ต้องเพราะหูเป่าทำงานไม่ถูกใจนาง

"อาจิ่ว!!"

เสี่ยวจิ่วฮวาที่กำลังใช้ผ่าสะอาดซับเลือดบนฝ่ามือตนอย่างทุลักทุเลเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็หันมามอง ก่อนจะพบกับเสี่ยวเย่วหยาที่เดินเข้ามาหานางพอดี เมื่อเห็นรอยแผลบนฝ่ามือของน้องสาว เสี่ยวเย่วหยาก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ ก่อนจะหันมาเอ่ยกับหูเป่า

"เหตุใดเจ้าไม่ทำแผลให้คุณหนูรอง มายืนมองทำไมกัน!!"

เสี่ยวจิ่วฮวาที่เห็นอย่างนั้นจึงเอ่ยขึ้นมาทันที

"นางทำไม่ถูกใจข้า เจ้าอย่าดุนางเลย ข้าไม่เป็นอันใดหรอก อีกเดี๋ยวเลือดก็คงหยุดไหลแล้ว"

นี่เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวจิ่วฮวาเห็นว่าเสี่ยวเย่วหยาขึ้นเสียงกับสาวใช้ นับว่าเป็นด้านที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน เวลาเสี่ยวเย่วหยาขึ้นเสียงนี่ก็น่าดูเหมือนกัน

"เจ้ามีอันใดหรือจึงมาที่เรือนของข้า"

เสี่ยวเย่วหยาทิ้งกายลงนั่ง ก่อนจะเอ่ย

"ข้าขอโทษ เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ข้าดูแลเจ้าไม่ดี"

เสี่ยวจิ่วฮวาที่ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกขมฝาดในลำคอไม่น้อยเลย ชาติก่อนเสี่ยวเย่วหยาก็เอ่ยเช่นนี้

"ไม่ใช่ความผิดของเจ้า อย่าใส่ใจเลย ใบหน้าของเจ้าก็อย่าลืมทายาด้วยเล่า"

เสี่ยวเย่วหยาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย

"น้องรอง เจ้าไม่เกลียดข้าแล้วหรือ"

เสี่ยวจิ่วฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้ตอบสิ่งใด เสี่ยวเย่วหยาที่เห็นว่าน้องสาวนิ่งเงียบไม่เอ่ยตอบ ก็รีบลนลานเอ่ยขึ้นมาทันที

"เอ่อ ข้าไม่อยากให้เจ้าเกลียดข้า เราเป็นพี่น้องกัน ข้า คือ.."

"ข้าเคยเกลียดเจ้า เกลียดมากเหลือเกิน แต่ตอนนี้ข้าไม่เกลียดเจ้าแล้วล่ะ และที่ข้าไม่หาเรื่องเจ้าเพราะว่าข้าเบื่อแล้ว อยู่จวนเดียวกัน เป็นพี่น้องกันจะรังแกกันไปทำไม อีกอย่างรังแกเจ้าไม่สนุกสักนิด ข้าชอบคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อมากกว่า เจ้าอ่อนแอเกินไป แกล้งไม่สนุกสักนิด แล้วอีกอย่างนะเย่วหยา จำคำของข้าไว้ อย่าอ่อนแอเกินไป ใครทำเจ้าเจ้าก็ทำกลับเสีย ปกป้องตนเองให้ได้ อย่าไว้วางใจผู้ใดง่ายๆ เข้าใจหรือไม่"

เสี่ยวเย่วหยาพยักหน้าและยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปหยิบผ้ามาช่วยเช็ดเลือดให้เสี่ยวจิ่วฮวาอย่างใส่ใจ

"ข้าไม่เคยคิดแย่งความรักของท่านแม่ไปจากเจ้าเลยแม้แต่น้อย"

"อืม เจ้าก็ไม่ได้แย่งไปเสียหน่อย ท่านแม่ก็ยังรักข้าอยู่ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทุบตีดุด่าข้าบ่อยๆ แล้วอีกอย่างหนึ่ง ท่านแม่เลี้ยงดูเจ้ามาตั้งแต่วัยเยาว์ ต่างจากข้าที่แม้จะได้ชื่อว่าเป็นบุตรสาว แต่อย่างไรก็ไม่ได้ประคบประหงมเลี้ยงดูกันมาตั้งแต่แบเบาะ ย่อมมีความห่างเหินเป็นธรรมดา ข้าไม่ใส่ใจแล้วล่ะเจ้าวางใจเถอะ"

"น้องรองเจ้าเติบโตขึ้นมากแล้วจริงๆ"

เสี่ยวจิ่วฮวายิ้มออกมาเล็กน้อย สองพี่น้องสนทนากันอยู่ไม่นานท่านหมอก็มาถึง เสี่ยวจิ่วฮวาแปลกใจเล็กน้อย แต่เมื่อรู้ว่าท่านแม่เป็นคนออกคำสั่งให้สาวใช้ไปตามท่านหมอมาดูอาการของนาง เสี่ยวจิ่วก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีก

มือทั้งสองข้างของเสี่ยวจิ่วฮวาถูกพันเอาไว้จนทำสิ่งใดไม่ได้ หลายวันที่รักษาบาดแผลที่มือนางเอาแต่นอนและให้หูเป่าคอยป้อนอาหาร ชีวิตที่สุขสงบ ไม่แย่งชิงดีไม่ริษยาผู้ใดเช่นนี้ก็มีความสุขไม่น้อยเลย

ในขณะเดียวกันเสี่ยวเย่วหยาก็มักจะทำขนมอร่อยๆ มาให้นางกินอยู่เสมอ อีกทั้งยังนำบทละครงิ้วมาให้นางอ่านอีกด้วย และนี่ก็เป็นอีกด้านหนึ่งที่นางได้รู้ พี่สาวของนางที่ภายนอกดูงดงามอ่อนหวาน ปฏิบัติตัวตามกฎระเบียบอยู่เสมอนั้น แท้จริงก็ชอบอ่านของพวกนี้เช่นเดียวกับนางเหมือนกัน

เสี่ยวจิ่วฮวาอยู่ว่างๆ ก็เหงา นางเอาแต่คิดถึงเรื่องในกาลก่อนนั้น เรื่องที่ตระกูลของนางถูกกล่าวหาว่าสมคบคิดกับพวกกบฏ

แน่นอนว่าเรื่องนี้ย่อมต้องเกิดซ้ำรอยเดิมเป็นแน่ นางเป็นสตรีจะต่อสู้กับเรื่องพวกนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย นางจำวันเวลาที่จะเกิดการผลัดเปลี่ยนแผ่นดินได้ มันคืออีกไม่กี่ปีข้างหน้าแล้ว ตอนนี้นางต้องหาทางหนีทีไล่เอาไว้ และหาวิธีบอกเรื่องนี้กับท่านพ่อและพี่ชายใหญ่ หากวันหนึ่งเกิดเรื่องขึ้นมาจะได้เตรียมพร้อมรับมือและลดการสูญเสียให้มากที่สุด

แต่จะบอกด้วยวิธีใดนั้นนางคงต้องคิดใคร่ครวญเตรียมคำพูดดีดีเสียก่อน