บทที่ 6 ช่วยเหลือ

เสี่ยวจิ่วฮวารู้สึกเหมือนว่ามีใครจ้องมองตนอยู่ นางจึงหันกลับไปมองเช่นเดียวกัน แต่กลับพบว่าไม่มีใครเสียแล้ว นางส่ายหน้าไปมาคิดว่าตนเองคงจะคิดมากเกินไป เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงเดินขึ้นรถม้า ก่อนจะออกเดินทางกลับจวนในทันที

ระหว่างทางนางครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ไปเรื่อยเปื่อย รวมถึงเรื่องในจวนของนางเอง

นางจำได้ว่าตอนที่มีอายุเพียงสิบขวบปี ปีนั้นท่านพ่อเดินทางกลับจากชายแดนเพื่อมาเยี่ยมบ้านและคิดจะพาพี่ชายนางเข้าสู่เส้นทางของทหาร นั่นเป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นหน้าของท่านพ่อ ท่านพ่อของนางใจดีมาก ไม่ว่าจะเป็นบุตรที่เกิดจากภรรยาเอกหรืออนุท่านพ่อก็รักไม่ต่างกัน อีกทั้งยังสอนวรยุทธ์ให้นางหลายกระบวนท่า เสี่ยวจิ่วฮวาเองก็พอจะมีวรยุทธ์ป้องกันตนเองได้อยู่ไม่น้อย แต่น่าเสียดายในชาติก่อนนางใช้มันแบบผิดๆ เอามารังแกเสี่ยวเย่วหยาที่เรียนวรยุทธไม่ได้เรื่อง บอบบางอ่อนแอเป็นอย่างมาก นานวันเข้าสิ่งที่เรียนรู้มาก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์เลยแม้แต่น้อย

นับว่าเป็นโชคดีของนางก็ได้กระมัง ที่จวนตระกูลเสี่ยวไม่ได้ลำเอียงรักบุตรภรรยาเอกข่มเหงบุตรอนุ

เสี่ยวจิ่วฮวาดึงตนเองออกจากความคิดก่อนหน้า แล้วจึงหันมาเอ่ยกับหูเป่า

"เจ้าแวะร้านขนมให้ข้าที"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

หูเป่ารับคำ ก่อนจะเปิดผ้าม่านรถม้าออกและสั่งคนขับรถม้าให้ไปที่ร้านขนมก่อนกลับจวน ไม่นานรถม้าก็หยุดลง เสี่ยวจิ่วฮวาลงมาจากรถม้า และเดินเข้าไปในร้านขนม ก่อนจะเลือกซื้อขนมกลับมาหลายอย่าง และส่งให้หูเป่าช่วยถือเอาไว้

ระหว่างนั้นนางได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่ที่ด้านหน้าร้านหมอ นางจึงหันไปมอง ก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่น

นั่นใช่ หลี่จิ่ง หรือไม่?

เสี่ยวจิ่วฮวาจ้องมองหลี่จิ่งอย่างไม่ละสายตา ความทรงจำของชาติก่อนย้อนกลับมาอีกครั้ง

ในชาติก่อนนั้น มีวันหนึ่งนางออกมาเดินเล่นที่ตลาด และพบกับหลี่จิ่งที่พาท่านพ่อของเขามาหาหมอ เขาเป็นบุตรชายที่เกิดจากตระกูลบัณฑิตตกอับ อีกทั้งยังถูกไล่ออกจากร้านหมอเพราะไม่มีเงินรักษา ยามนั้นเพราะอยากให้มีชื่อเสียงที่ดีในหมู่ผู้คนว่าคุณหนูรองจวนตระกูลเสี่ยวใจดีมีเมตาไม่ด้อยไปกว่าคุณหนูใหญ่เลยแม้แต่น้อย นางจึงยื่นมือเข้าช่วยหลี่จิ่งในครั้งนั้น จากนั้นก็ใช้เขาเป็นวัวเป็นควายใต้เท้านาง ยกเรื่องบุญคุณขึ้นมาอ้าง ให้เขาช่วยนางหาทางกลั่นแกล้งเสี่ยวเย่วหยายามที่อยู่ด้านนอกจวนจนพี่สาวมีชื่อเสียงย่ำแย่แต่งเข้าจวนใดไม่ได้อีก

วันหนึ่งเขามาสารภาพรักกับนาง แต่นางไม่แม้แต่จะชายตามองเขา สิ่งที่นางต้องการคืออำนาจที่สูงส่ง ตำแหน่งพระชายารององค์รัชทายาทเท่านั้น เขาตามตื้อนางอยากให้นางเปลี่ยนความคิด เขายินดีทำทุกอย่างให้นางสุขสบาย แต่นางกลับตบหน้าเขาไปหนึ่งฉาด และบอกกับเขาว่า

หัดเจียมกะลาหัวเสียบ้าง คนต่ำต้อยเช่นเจ้าน่ะหรือจะคู่ควรกับข้า ข้าไม่ยอมไปลำบากกับเจ้าหรอก เชิญไปลำบากคนเดียวเถอะ ไสหัวไปเสีย!!

หลี่จิ่งเศร้าใจไม่น้อย แต่เขาไม่ได้เกลียดนาง กลับกัน วันหนึ่งนางเกิดเรื่องและถูกพวกคนอันธพาลทำร้ายเขาก็มาช่วยนางจนตนเองถูกทำร้ายและตายอย่างน่าเวทนา

แต่ครั้งนั้น นางกลับทำเพียงปรายตามองร่างไร้ลมหายใจของเขา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาไร้หัวใจ

ข้าไม่ได้ขอให้เจ้ามาตายแทนเสียหน่อย เจ้ามาเอง ถือว่าการตายของเจ้าเป็นการตอบแทนค่าหมอที่ข้าช่วยรักษาพ่อเจ้าก็แล้วกัน!!

เสี่ยวจิ่วฮวาถอนหายใจออกมา เมื่อคิดถึงภาพเหล่านั้นนางก็รู้สึกเกลียดชังตนเองไม่น้อย หลี่จิ่งไม่ควรพบจุดจบเช่นนั้น และนางเองก็ไม่มีสิทธิ์ยกบุญคุณมาเอาเปรียบผู้อื่น

อย่างที่บอกว่า ผีไม่น่ากลัวเท่าใจคน นั้นไม่เกินจริง ใจคนนี่แหละที่น่ากลัวยากจะหยั่งถึง!!!

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเสี่ยวจิ่วฮวาจึงล้วงหยิบถุงเงินออกมา ก่อนจะหันไปเอ่ยกับหูเป่า

"เจ้านำเงินนี่ไปจ่ายค่ายาให้สองพ่อลูกคู่นั้น ไม่ต้องบอกว่าข้าเป็นคนช่วย บอกเพียงว่าเจ้าสงสารเห็นใจคนจึงอยากช่วยก็พอ"

"เอ่อ คุณหนู"

"ไปสิ"

"เจ้าค่ะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้"

หูเป่ารับเงินมาจากเสี่ยวจิ่วฮวาและรีบนำไปมอบให้หลี่จิ่ง เสี่ยวจิ่วฮวารีบเดินกลับขึ้นมาบนรถม้า ก่อนจะแอบเปิดผ้าม่านหน้าต่างมองดูสองพ่อลูก เห็นว่าหลี่จิ่งกำลังคำนับหูเป่าอย่างตื้นตันใจ เสี่ยวจิ่วฮวายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะคิดในใจ

ชาตินี้ เจ้าอย่าได้มาพัวพันกับข้าเลย เจ้ารู้จักข้าเพียงชาติเดียวก็เกินพอแล้ว คนดีดีอย่างเจ้า ควรได้พบเจอคนที่ดีกว่าข้า

นางปิดผ้าม่านในมือลง เป็นจังหวะที่หูเป่ากลับมาพอดี เสี่ยวจิ่วฮวาจึงสั่งให้รถม้ากลับจวนตระกูลเสี่ยวทันที หลี่จิ่งมองตามรถม้าคันนั้นไปจนลับสายตา ผู้มีพระคุณของเขาอยู่ในรถม้าคันนั้นใช่หรือไม่

มีหรือเขาจะไม่รู้ สาวน้อยที่นำถุงเงินมามอบให้ดูแล้วแต่งตัวเหมือนกับสาวใช้ทั่วๆ ไป แต่ก่อนที่ตระกูลหลี่ยังร่ำรวยก็เคยมีสาวใช้เช่นเดียวกัน เขาจึงมองออกว่า นี่ต้องไม่ใช่เงินของสาวน้อยนางนั้นเป็นแน่

จะเป็นใครก็ช่างเถิด บุญคุณครั้งนี้เขาจดจำเอาไว้ในใจแล้ว ผู้มีพระคุณของเขา หากวันใดได้พบเจอ เขาจะตอบแทนอย่างไม่มีข้อแม้เลย