All Chapters of ชายาตัวร้ายของท่านอ๋องใบ้: Chapter 21 - Chapter 30

ด้านเสี่ยวจิ่วฮวาที่เดินออกมาจากเรือนใหญ่พร้อมกับเสี่ยวเย่วหยาและเสี่ยวไป่ฟงก็กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องบางอย่าง ตอนที่นางแกล้งปวดท้องคล้ายว่าสายตาจะเหลือบไปเห็นใครบางคนหลบอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ด้านข้างเรือนใหญ่ หากเดาไม่ผิดคงจะเป็นคนของเติ้งหมิงซีเป็นแน่เสี่ยวเย่วหยาที่เดินออกมาพร้อมกับน้องสาวก็เอ่ยถามเสี่ยวจิ่วฮวาทันที"เจ้าไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่"เสี่ยวจิ่วฮวาหันมายิ้มให้เสี่ยวเย่วหยา ก่อนจะเอ่ย"เดิมทีข้าก็ไม่ได้ปวดท้องอันใด เพียงไม่อยากพาองค์รัชทยาทไปชมจวนจึงหาข้ออ้างขึ้นมา ข้าไม่ชอบเอาใจหรือดูแลคนที่ข้าไม่ได้พึงใจ"เสี่ยวเย่วหยาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย"เช่นนั้นก็ดี ข้ายังต้องไปปักชุดเจ้าสาวต่ออีกหน่อย คงต้องขอตัวก่อน พวกเจ้าสนทนากันต่อเถอะ""พี่หญิง ไว้ข้าจะนำเครื่องประดับสวยๆ ไปมอบให้ท่าน ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ไม่น้อยเลย"เสี่ยวเย่วหยาพยักหน้าและยิ้มออกมาเล็กน้อย เสี่ยวจิ่วฮวาที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที"แล้วข้าจะให้คนส่งขนมไปให้เจ้า อย่าเอาแต่ปักชุดเจ้าสาวจนไม่กินสิ่งใดเล่า”"อืม ข้ารู้แล้ว"เมื่อเสี่ยวเย่วหยาจากไปแล้ว ยามนี้จึงเหลือเพียงเสี่ยวจิ่วฮวาและเสี่ยวไป่ฟง เสี่ยวจ

เมื่อหยางซู่ซู่จากไปแล้ว เสี่ยวไป่ฟงก็หันมาเอ่ยถามน้องสาวทันที"อาจิ่ว สหายเจ้าหรือ"เสี่ยวจิ่วฮวายิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย"ใช่แล้ว ทำไมหรือ"เสี่ยวไป่ฟงยกมือข้นเกาศีรษะตนอย่างเก้อเขิน ก่อนจะเอ่ย"ข้าชอบนาง"เสี่ยวจิ่วฮวาไม่คิดว่าเสี่ยวไปฟ่งจะเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ แต่ทว่าเสี่ยวไป่ฟงกลับไม่คิดว่ามันเร็วเกินไปเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นบุรุษที่พูดตรงและจริงใจ บอกว่าชอบก็คือชอบเสี่ยวจิ่วฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นมาทันที"สหายของข้าคนนี้กินเก่งมากเลยนะ ท่านเลี้ยงนางไหวเหรอ""ย่อมต้องไหวอยู่แล้ว อาจิ่ว นางเป็นบุตรสาวจวนใด""หยางซู่ซู่ บุตรสาวจวนตระกูลหยาง"เสี่ยวไป่ฟงที่ได้ยินเช่นนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็จืดจางลงไปทันที มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าจวนตระกูลหยางคิดจะส่งบุตรสาวเพียงคนเดีวเข้าวังไปเป็นพระชายารองในอนาคต เพียงเพราะอยากได้อำนาจที่มั่นคงในราชสำนักเสี่ยวจิ่วฮวาที่เห็นว่าพี่ชายเงียบไปจึงเอ่ยถามทันที"พี่ใหญ่ เหตุใดจึงเงียบไปเล่า"เสี่ยวไป่ฟงจ้องมองน้องสาวตนคราหนึ่ง ก่อนจะบอกให้นางเข้าไปพูดคุยกันในจวนดีกว่า คนทั้งสองจึงเดินเขาจวนมาพร้อมกัน ระหว่างที่เดินอยู่นั้นเสี่ยวไป่ฟงจึงหันมาเอ

ด้านเสี่ยวฮูหยินนั้นก็กังวลใจไม่น้อยที่เสี่ยวจิ่วฮวาไปเปิดร้านอาหารเช่นนั้น ด้วยเพราะที่ผ่านมาบุตรสาวไม่เคยต้องทำสิ่งใดด้วยตนเอง ไม่เคยลำบาก นี่เป็นการทำกิจการไม่ใช่เล่นขายของ หากเกิดข้อผิดพลาดจะทำเช่นไรเสี่ยวเย่วหยาที่เห็นท่าทีกระวนกระวายใจของมารดาเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย"ท่านแม่ อย่ากังวลใจไปเลยเจ้าค่ะ ลูกได้ยินมาว่าภัตตาคาของอาจิ่วทำรายได้ไม่น้อยเลย อาจิ่วมีฝีมือในการทำอาหาร นับว่านางเติบโตแล้ว รู้จักหาเงินเองได้ นี่นับว่าเป็นเรื่องดีนะเจ้าคะ"เสี่ยวฮูหยินถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอ่ย"ข้าเกรงว่านางจะไปขัดแข้งขัดขาใครเข้าน่ะสิ เกิดลูกค้าทำให้นางไม่พอใจ แล้วนางไปทุบตีคนเข้าจะทำเช่นไร""ท่านแม่"เสี่ยวเย่วหยาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย อีกสิบวันนางก็จะออกเรือนแล้ว ในใจรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเลย หลายวันก่อนตระกูลไป๋นำสินสอดมาให้เพิ่มอีกมากมาย ไป๋หล่างเป็นคนนำมามอบให้ด้วยตนเอง นางรู้สึกอบอุ่นหัวใจไม่น้อยเลยวันนี้ที่ภัตตาคารเซียงหลงขายดีเป็นอย่างมาก เวลาช่วงบ่ายคล้อยวัตถุดิบต่างๆ ก็ไม่เหลือแล้ว เสี่ยวจิ่วฮวาจึงให้หลี่จิ่งไปซื้อของมาเตรียมเอาไว้เพื่อทำอาหารขายในวันพรุ่งนี้

ด้านเสี่ยวฮูหยินและเสี่ยวเย่วหยาเมื่อกลับมาถึงเรือนก็ร้อนใจจนอยู่ไม่สุข แม่ทัพใหญ่เสี่ยวเมื่อกลับมาถึงและรู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นก็บันดาลโทสะไม่น้อยเลย อีกทั้งจะออกไปช่วยเสี่ยวไป่ฟงตามหาเสี่ยวจิ่วฮวาอีกด้วย แต่ทว่ายังไม่ทันได้ออกไปก็เห็นว่ามีรถม้าคันหนึ่งมาจอดที่หน้าจวนของตน เมื่อผ้าม่านรถม้าถูกเปิดออก ก็พบกับเสี่ยวไป่ฟงที่กำลังอุ้มร่างโชกเลือดของเสี่ยวจิ่วฮวาลงมาจากรถม้า เสี่ยวฮูหยินที่ได้เห็นเช่นนั้นก็แทบเป็นลมล้มพับ โชคดีได้เสี่ยวเย่วหยาช่วยประคองเอาไว้"ท่านพ่อท่านแม่รีบตามท่านหมอมาเร็วเข้า!!!"เขาเอ่ยจบก็อุ้มน้องสาวของตนเข้าไปในเรือนทันที โชคดีที่ก่อนหน้านี้เติ้งหมิงซีมอบรถม้าให้เขายืมใช้พาเสี่ยวจิ่วฮวากลับจวน รถม้าคันนี้ดูเหมือนรถม้าของชาวบ้านทั่วไป ยามที่เข้าเมืองหลวงจึงไม่ได้เป็นที่สนใจเท่าใดนักอีกทั้งก่อนจากกันเติ้งหมิงซียังมอบยาห้ามเลือดให้เขาหนึ่งขวดอีกด้วย ระหว่างทางเพราะได้ยาของเติ้งหมิงซีจึงพอจะช่วยให้เสี่ยวจิ่วฮวาไม่หมดสติไปเสียก่อนเมื่อท่านหมอมาถึงก็รีบเร่งรักษาเสี่ยวจิ่วฮวาอย่างรวดเร็ว หมอท่านนี้เป็นหมอหญิงที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงไม่น้อย เพราะเสี่ยวจิ่วฮวาเป็นสตรีจะใ

ผ่านไปร่วมสามวันอาการของเสี่ยวจิ่วฮวาก็ดีขึ้นมากแล้ว นางพอจะลุกนั่งและเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตนเองได้บ้าง แต่ทว่าเสี่ยวฮูหยินกลับไม่วางใจ ยังคงมาคอยดูแลนางอยู่ตลอดเวลา ระยะนี้นางไม่ได้พบเสี่ยวเย่วหยาบ่อยเท่าใดนัก เพราะพี่สาวของนางใกล้จะเข้าพิธีแต่งงานแล้ว ย่อมต้องเก็บตัวทำเรื่องต่างๆ ให้แล้วเสร็จก่อนจะออกเรือนหลายวันมานี้เสี่ยวจิ่วฮวารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของนางและมารดาเป็นไปในทางที่ดีขึ้น ท่านแม่บ่นนางน้อยลง แทบจะไม่ต่อว่านางหรือเอานางไปเปรียบเทียบกับใคร เสี่ยวจิ่วฮวาแม้จะรู้สึกไม่คุ้นชินแต่ก็สุขใจเป็นอย่างมากการกลับมาในครั้งนี้ทำให้นางรู้ว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีวันใดที่ท่านแม่ไม่รักนางเลย แต่เป็นเพราะตัวนางเองที่ปล่อยให้ความริษยาและมักใหญ่ใฝ่สูงครอบงำจิตใจเมื่อคิดได้เช่นนั้นเสี่ยวจิ่วฮวาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย นางค่อยๆ เอนกายนั่งพิงหมอนนุ่มที่หูเป่านำมาวางไว้ให้ แม้จะยังเจ็บแผลอยู่ไม่น้อยแต่ก็นับว่าดีขึ้นมากแล้ว"หูเป่า ข้าเบื่อโจ๊กพวกนี้แล้ว อยากกินเนื้อตุ๋นจะได้หรือไม่"หูเป่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบยกมือห้ามเสี่ยวจิ่วฮวทันที ก่อนจะเอ่ย"ไม่ได้เจ้าค่ะคุณหนูรอง แผลของท่านยังไม่สมานหายดี หากกิน