Semua Bab ชายาตัวร้ายของท่านอ๋องใบ้: Bab 31 - Bab 40

เช้าวันต่อมาอากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าวไม่น้อยเลย เสี่ยวจิ่วฮวาสั่งให้หูเป่านำน้ำแข็งมาวางเอาไว้ในห้องของนาง ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว เมื่อเช้านี้บ่าวรับใช้ที่ไปตลาดบอกว่าได้แตงโมผลใหญ่มาหลายผล เสี่ยวจิ่วฮวาจึงคิดว่าจึงนำแตงโมผลนั้นมาหั่นแบ่งเป็นชิ้นๆ แล้วให้คนนำไปมอบที่เรือนใหญ่ เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย นางก็หิ้วกล่องอาหารที่ด้านในมีแตงโมอยู่ตรงไปที่ภัตตาคารเซียงหลงเพื่อแบ่งให้หลี่จิ่งและบิดาของเขาระยะนี้กิจการค่อนข้างเป็นไปด้วยดีไม่น้อยเลย นางช่วยกันกลับหลี่จิ่งและบิดาของเขาคิดสูตรอาหารขึ้นมาใหม่หลายสูตร ลองชิมผิดถูกกันอยู่หลายรอบจึงได้สูตรที่ถูกใจออกมา"อาจิ่ว ลูกค้าที่มากินอาหารที่ร้านบอกว่าชอบอาหารสูตรใหม่ของร้านเรามากเลยล่ะ""ดี เช่นนั้นก็เอาอาหารสูตรใหม่ๆ ทะยอยออกมาขายเถอะ"หลี่จิ่งพยักหน้า ก่อนจะมองเสี่ยวจิ่งฮวาเล็กน้อย ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเสีี่ยวจิ่วฮวานั้นมีใบหน้าที่งดงามมากเหลือเกิน เขาเองตั้งแต่วันนั้นที่ได้พบนางก็หลงรักนางตั้งแต่แรกพบขึ้นมา แต่เพราะว่านางเป็นผู้มีพระคุณของเขา เขาจึงไม่กล้าอาจเอื้อมเสี่ยวจื่วอวาที่เห็นว่าหลี่จิ่งจ้องมองนางอย่างไม่ละสายตาก็ขมวดคิ้วมุ่น ก

สองวันต่อมา เสี่ยวจิ่วฮวาส่งจดหมายไปชวนหยางซู่ซู่ให้ออกมากินอาหารที่ภัตตาคารเซียงหลงและเดินเที่ยวเล่นที่ตลาดด้วยกัน ถือเป็นการฉลองที่ทำคะแนนสอบได้ดี หยางซู่ซู่ตอบรับอย่างรวดเร็ว ทั้งสองจึงนัดพบกันที่ภัตตาคารเซียงหลง เสี่ยวจิ่วฮวายังชวนเสี่ยวไป่ฟงออกมาด้วยกันหยางซู่ซู่ที่เห็นว่าเสี่ยวไป่ฟงก็มาด้วยจึงรู้สึกเขินอายจนใบหน้าแดงระเรื่อ นางขวยเขินเสียจนหยิบขนมชิ้นแล้วชิ้นเล่าป้อนให้เสี่ยวจิ่วฮวาไม่หยุด จนเสี่ยวจิ่วฮวาแน่นท้องไปหมด"ซู่ซู่ ข้าจะอาเจียนแล้ว เจ้าพอเถอะ!!!"หยางซู่ซู่ที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่รู้จะทำเช่นไรจึงเทชาใส่ถ้วยและส่งให้สหายรักดื่ม ก่อนจะขยับเข้ามากระซิบที่ข้างหูเสี่ยวจิ่วฮวา"วันนี้พี่ชายของเจ้าหล่อเหลามาก"เสี่ยวจิ่วฮวาพยักหน้าเห็นด้วย ด้านเสี่ยวไป่ฟงนั้นเขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์จึงได้ยินที่หยางซู่ซู่เอ่ย เขาทั้งดีใจและรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองเป็นอย่างมากเสี่ยวจิ่วฮวาที่เห็นว่าได้เวลาสมควรแล้ว จึงเอ่ยชวนทุกคน"เราไปเดินที่ตลาดกันเถอะ ซื้อของสวยๆ งามๆ กัน พี่ใหญ่ ท่านจะไปกับพวกข้าหรือไม่เจ้าคะ"เสี่ยวไป่ฟงที่ได้ยินก็พยักหน้าเล็กน้อย คนทั้งสามจึงไปเดินเที่ยวเล่นที่ตลาดกันในทันทีตลาด

ด้านเติ้งหมิงซีเมื่อกลับมาถึงจวนอ๋องแล้วเขาก็นิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจาใดแม้เพียงคำ พ่อบ้านเหรินที่รู้ดีว่าการที่เติ้งหมิงซีนิ่งเงียบเช่นนี้คือไม่ควรเข้าใกล้หรือทำให้รำคาญใจ จึงสั่งห้ามบ่าวไพร่เข้ามารบกวนเป็นอันขาด!!เติ้งหมิงซีไม่เอ่ยสิ่งใดหลังจากที่กลับมาจากวังหลวง เขาเอาแต่นิ่งเงียบจนพ่อบ้านเหรินรู้สึกหนาวยะเยือก รอบด้านวังเวงจนดูอึดอัดไปหมด เนิ่นนานกว่าที่เติ้งหมิงซีจะระงับโทสะในใจของตนได้ แล้วหันมาเอ่ยกับพ่อบ้านเหริน"พ่อบ้านเหริน การตายของท่านพ่อท่านแม่เป็นฝีมือของเสด็จลุงจริงๆ อีกทั้งก่อนหน้านี้เขาพูดทิ้งปม ว่าการตายเสด็จปู่อาจจะเกี่ยวข้องกับเสด็จลุงด้วย แต่เขายังเอ่ยไม่จบข้าจึงไม่อาจรับรู้สิ่งใดได้อีก ท่านจงส่งข่าวให้ไป๋หล่างอย่างลับๆ บอกเขาว่าให้สายลับสืบค้นอย่างละเอียด เผื่อว่าจะมีบางอย่างที่คาดไม่ถึงซุกซ่อนเอาไว้ ส่วนข้า คืนนี้จะออกนอกเมืองหลวง นัดพบกับอาไป่!!!""ท่านอ๋อง ทรงระวังตนเองด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ""ข้ารู้แล้ว ยามนี้จะรอช้าไม่ได้ เสด็จลุงสุขภาพไม่สู้ดี หากรอช้ากว่านี้แล้วเติ้งเจี๋ยได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ บ้านเมืองล่มจมแน่ คนเลวทรามเช่นนั้นวันๆ ต้องมุ่งแต่จะหาประโยชน์ใส่ตน ไม่สนปากท

ค่ายทหารบนหุบเขายามนี้เติ้งหมิงซีและเสี่ยวไป่ฟงกำลังอยู่ที่ทางเข้าค่ายทหารบนหุบเขา ค่ายทหารนี้เป็นค่ายทหารลับที่เติ้งหมิงซีสร้างเอาไว้เพื่อฝึกฝนทหาร อีกทั้งทางเข้ายังมีค่ายกลหลายชั้นป้องกันเอาไว้ อยากนักที่คนนอกจะสามารถเข้าไปได้เมื่อทหารเหล่านั้นเห็นเติ้งหมิงซี ก็รีบทำความเคารพอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอ่ย"ท่านอ๋องมาแล้ว เชิญด้านในพ่ะย่ะค่ะ"เติ้งหมิงซีพยักหน้าก่อนจะเข้าไปในเรือนใหญ่หลังหนึ่ง ค่ายทหารแห่งนี้ถูกสร้างเอาไว้ให้เหมือนหมู่บ้านทั่วๆ ไป แต่ทว่ากลับน่าอยู่ไม่น้อย ด้วยสภาพภูมิอากาศที่เย็นสบายตลอดทั้งปี อีกทั้งยังอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างยิ่ง และยังมีสัตว์ป่าให้ล่ามาทำอาหารได้ ทำให้การใชัชีวิตของเหล่าทหารไม่ได้ลำบากอันใดแต่ก่อนทหารเหล่านี้ล้วนขึ้นตรงกับท่านพ่อ เมื่อท่านพ่อตายจากไปและเขาก็กลายเป็นบ้า ทหารเหล่านี้จึงแยกย้ายกันหลบหนีกระจัดการกันไปยังที่ทางต่างๆ จนตอนนี้ยังตามกลับมาได้แค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น แต่ก็นับว่าไม่น้อยเลยเติ้งหมิงซีนั่งลงก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นมาดื่ม และเอ่ยกับหัวหน้าทหารที่เข้ามาต้อนรัย"คนของเราสืบพบร่องรอยของทหารกองกำลังลับที่ซ่อนตัวมาได้อีกหลายจุด ต้องรบกวนให้พวกเจ้

เมื่อเดินกลับมาถึงเขาที่อยู่ด้านหลังบ้านสวนแล้ว เติ้งหมิงซีก็ขอตัวแยกกลับเมืองหลวงไปในทันที เขาออกมานานมากแล้ว หากยังไม่กลับอาจจะเป็นที่สงสัยเอาได้ว่าเหตุใดจึงนอนป่วยอยู่เช่นนั้น แม้จะมีพ่อบ้านเหรินคอยแก้สถาณการณ์เบื้องหน้าให้ แต่เขาเองก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดีก่อนจากเขายังหันกลับมามองเสี่ยวจิ่วฮวาอีกครา เสี่ยวจิ่วฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็เริ่มวางตัวไม่ถูก รีบเดินกลับบ้านสวนทันทีเมื่อกลับมาถึงบ้านสวนก็พบว่าบิดามารดากำลังรออยู่ ยามนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่ทว่าเสี่ยวจิ่วฮวายังไม่กลับเข้าบ้าน หูเป่าเองก็ถูกเสี่ยวฮูหยินดุด่าว่าไม่ดูแลคุณหนูรองให้ดี นางจึงมานั่งร้องไห้รอเสี่ยวจิ่วฮวาอยู่ที่หน้าประตูบ้านเพียงลำพัง เมื่อเห็นว่าเจ้านายกลับมาอย่างปลอดภัยนางก็ดีใจไม่น้อย"ท่านพ่อท่านแม่"เสี่ยวฮูหยินที่เห็นว่าเสี่ยวจิ่วฮวากลับมาแล้วก็รีบเดินเข้ามาหาทันทีบุตรสาวก่อนจะเอ่ย"อาจิ่วเจ้าไปที่ใดมา รู้หรือไม่พ่อกับแม่เป็นห่วงเจ้ามากนะ!! ตายแล้ว เหตุใดเสื้อผ้าของเจ้าจึงเลอะเทอะเช่นนี้เล่า แล้วยังแต่งกายเยี่ยงบุรุษอีก"เสี่ยวจิ่วฮวายิ้มออกมาเล็กน้อยยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยตอบเสี่ยวไป่ฟงก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน"ขออภัยท่านพ่อ