บทที่ 38 พลัดตกไปด้วยกัน

เสี่ยวไป่ฟงที่เห็นว่าสถาณการณ์เริ่มจะย่ำแย่ ก็กังวลเป็นอย่างยิ่ง เขารีบเข้าไปหมายจะช่วยดึงเสี่ยวจิ่วฮวาขึ้นมา แต่เพราะฝนตกอีกทั้งยังลื่นมาก พื้นก็มีแต่ดินโคลน ทำให้ยากต่อการทรงตัวเหลือเกิน

เสี่ยวจิ่วฮวาลนลานดวงตาเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำตา ชาติที่แล้วนางก็ตกหน้าผาตาย ย้อนเวลากลับมาชาตินี้ยังต้องพบเจอเรื่องเช่นนี้อีก นี่เวรกรรมของนางหนักหนาถึงเพียงนี้เชียวหรือ!!

เติ้งหมิงซีมองดูท่าทีหวาดกลัวของเสี่ยวจิ่วฮวาก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจไม่น้อย ฝนเริ่มตกหนักขึ้นทุกครา แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

"อาจิ่ว อาหมิง!!!"

ร่างของเติ้งหมิงซีและเสี่ยวจิ่วฮวาพลัดตกจากหน้าผาสูงชันลงไปยังเบื้องล่างพร้อมกันในทันที เสี่ยวจิ่วฮวาหลับตาลงรอรับความตายอีกครั้ง แต่ทว่ากลับมีมือข้างหนึ่งมากอดเอวของนางเอาไว้ เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นเติ้งหมิงซีนั่นเอง

เติ้งหมิงซีกอดนางเอาไว้แน่น แล้วจึงยื่นมือมาจับศีรษะของนางกดลงไปบนแผงอกของเขา ก่อนจะเอ่ย

"ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่"

ตู้ม!!!

เบื้องล่างคือแม่น้ำสายใหญ่ที่ลึกอยู่ไม่น้อย เสี่ยวจิ่วฮวาเดิมทีว่ายน้ำเป็น แต่เพราะนางตกใจลนลานจึงลืมช่วยเหลือตนเองไปชั่วขณะ

เติ้งหมิงซีพานางว่ายน้ำเข้า