All Chapters of ปราบร้ายซ่อนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“พ...พี่ปราบ...ได้โปรด...อย่าแกล้งเลยนะ ช่วยที...”ชายหนุ่มยิ้มกริ่มอย่างสมใจ ก่อนตอบสนองความต้องการของเธออย่างเต็มใจและลึกล้ำกว่าที่เคย เสียงครางหวานช่วยเร่งปฏิกิริยาความต้องการของเขาให้โลดทะยานไปถึงขีดสุด วิศราทั้งเร่าร้อนและหวานละมุนไปทั้งเนื้อทั้งตัว เธอเหมือนไวน์ชั้นยอดรสนุ่มลิ้นที่เขาไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน แต่แม่สาวหัวดื้อคนนี้กลับทำให้เขาได้รับความสุขมากกว่าทุกคนที่เขาเคยผ่านมาปราบดาตักตวง เรียกร้อง และปรนเปรอให้อย่างไม่หวงวิชา ทำเอาเธอแทบคลั่งยอมปล่อยกายให้เขาล่วงล้ำพาดำดิ่งแหวกว่ายในห้วงนทีเสน่หาอันแสนหวาน จนบทเพลงรักแสนเร่าร้อนดำเนินไปสุดปลายทาง เมื่อสองหนุ่มสาวจูงมือกันไขว่คว้าดวงดาวบนฟ้าที่ระเบิดพร่างพราวในวินาทีต่อมาได้สำเร็จ ลำแขนกำยำตวัดรั้งร่างงามเข้ามากอดกระชับแนบแน่นอย่างมีความสุข“คนเก่งของพี่ปราบ”เสียงกระซิบนุ่มหูนั้นราวกับน้ำทิพย์ทำให้หญิงสาวเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ลืมความเกลียดชังไปชั่วขณะ ดวงตาที่หลับพริ้มลงอย่างเหนื่อยอ่อนหลังพบกับความสุขครั้งแรกของวัยสาวทำให้ปราบดารู้สึกเอ็นดูศัตรูสาวตัวร้ายขึ้นมานิดหนึ่ง เขาจูบที่เปลือกตาคู่นั้นอย่างแผ่วเบา “เหนื่อยแล้วเห

“ไงเรา หายหน้าหายตาไปไหนมา ตั้งแต่กลับจากญี่ปุ่นพี่แทบไม่เห็นหน้าเลย” วิศรุตทักทายน้องชายภรรยาด้วยหน้าตาแจ่มใส โดยไม่ทันสังเกตว่าอีกฝ่ายไม่ได้สบตาเขาตรงๆ ยามตอบเหมือนเช่นทุกที“ช่วงนี้ผมยุ่งๆ น่ะครับพี่วิศ พอดีมีงานเข้ามามากเลยต้องกลับดึกเกือบทุกวัน” คำตอบนั้นราวกับบอกเผื่อไปยังใครอีกคนด้วย แต่เธอกลับทำคอแข็งไม่สนใจจนน่าหงุดหงิด “ที่จริงไม่เห็นต้องไปหางานให้เหนื่อยเลย ทำไมไม่เข้าไปช่วยงานพี่ที่บริษัทล่ะ เอาไหม เดี๋ยวพี่ให้เขาหาตำแหน่งดีๆ ให้” วิศรุตถามอย่างอารมณ์ดี เขาต้องการคนหนุ่มไฟแรงและเก่งอย่างปราบดามาเป็นกำลังสำคัญอยู่แล้ว“ผมไม่ค่อยชอบนั่งออฟฟิศนี่ครับ อีกอย่างผมชอบงานที่ทำตอนนี้มากกว่าด้วย อิสระดี” “ชอบงานหรือชอบสาวๆ ที่ทำงานด้วยจ๊ะน้อง เอาให้แน่นะ ฮึ...ได้ข่าวน้องชายพี่เนื้อหอมออกนี่ ผู้หญิงแทบจะตบตีแย่งชิงกันตาย” ปุริมากระเซ้ายิ้มๆงานของปราบดาคือช่างภาพอิสระที่ส่วนใหญ่รับงานถ่ายแบบให้แก่นิตยสารดังๆ และรับงานนอกตามแต่ที่เขาพอใจจะทำเท่านั้น แต่ด้วยฝีมือฉกาจ แถมหน้าตาอันหล่อเหลามีเสน่ห์ของเขาจึงมักดึงดูดสาวๆ ให้อยากทำความรู้จักอย่างใกล้ชิดเป็นพิเศษเสมอ หลายครั้งที่ปราบดาถูก

“จะทำอะไร” หญิงสาวร้องเสียงหลง พยายามดันร่างหนาหนักออกห่างแต่พื้นที่แคบเกินไปจึงทำอะไรไม่ถนัด“ถ้าอยากรู้ก็ดื้ออีกสิ ถ้าอยากโดนปล้ำในรถกลางวันแสกๆ ก็ดิ้นเข้าไป”วิศราชะงักกึก ตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นสายตาวาววับน่ากลัวของอีกฝ่าย เธอแน่ใจว่าคนบ้าตรงหน้าทำได้อย่างที่พูดจริงๆ“หึ ก็ไม่ได้โง่นี่นา”“ปล่อย!”“สัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบเมื่อกี้อีก” ปรามเสียงเข้มดุดันเมื่อเห็นเธอยังฮึดฮัด “วิศรา!”“ก็ได้ ถ้านายยอมหุบปากเน่าๆ นั่น แล้วขับรถไปอย่างเดียว” เธอต่อรองเสียงแอบสั่นนิดๆ ทั้งสองสบตากันอย่างวัดใจ ในที่สุดปราบดาก็ยอมปล่อยมือออกจากร่างอรชรอย่างเสียไม่ได้ พร้อมกับยอมสงบปากไปจนถึงจุดหมายปลายทาง“เลิกเรียนกี่โมง ผมจะได้มารับ” ปราบดาถามด้วยความหวังดี“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้” ตอกกลับเสียงห้วน นั่งรถมาด้วยกันตลอดทางได้เธอก็แทบจะเป็นบ้าแล้ว ขืนต้องนั่งกลับด้วยกันอีก ไม่เธอก็เขาต้องตายกันไปข้างหนึ่งแน่“ถ้าไม่เห็นแก่พ่อคุณก็ช่วยเห็นแก่ตัวเองบ้างเถอะ อย่าอวดเก่งนักเลย”“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากศัตรู ไม่ต้องมาหวังดีประสงค์ร้าย ปลดล็อกประตูเดี๋ยวนี้” หญิงสาวสั่งเสียงเขียว“ผมเลิกงานบ่ายสาม จะมา

“มีอะไรให้ช่วยก็บอกฉันได้นะแก ดีเหมือนกันถ้าได้ไปพร้อมแก ฉันคงไม่เหงาเนอะ แต่เสียอยู่อย่างเดียว พอเดินกับแกแล้วราศีหมอง ผู้ชายไม่แลมาทางฉันเลยนี่สิ เฮ้อ...”“บ้า...” วิศราค้อนเพื่อนหนุ่มรูปหล่อ“ก็จริงนี่ ดูอย่างเมื่อตอนเย็นสิ อิพี่ภัทรนั่นยังมาแอบเหล่แกตาปรอยเลย”“พี่ภัทรไหนอีกล่ะ” หญิงสาวเอียงคอมองอย่างสงสัย“อ้าว! ก็พี่รณภัทรเดือนคณะวิศวะนั่นไง อะไรยะ เขาดังจะตายไป ไม่รู้จักเหรอ” คนถูกถามส่ายหน้าเบาๆ “ชิส์ แม่สวยช่างเลือก ถ้าคนนี้ไม่เอาก็ส่งมาละกัน ฉันมันคนสวยแต่ไม่ช่างเลือก หนุ่มๆ หล่อๆ อะของโปรด”“นังยุทธ!” คนสวยช่างเลือกฟาดผลัวะอย่างหมั่นไส้ “ไม่เอาละ ฉันเข้าบ้านดีกว่า แกก็กลับดีๆ ล่ะ เจอหนุ่มๆ ข้างทางก็อย่าไปแวะฉุดเขาปล้ำแล้วกัน”หญิงสาวเปิดประตูรถกำลังจะก้าวลงไปแต่อีกฝ่ายเรียกไว้ก่อน“เดี๋ยวยายส้ม!”“ว่าไง...อุ้ย!” วิศราผงะ เมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมาเช็ดที่มุมปากเบาๆ“กินยังไงยะ ถึงเลอะติดปากติดแก้มแบบนี้ หืม? ไม่เป็นกุลสตรีเลยนะเรา ไปๆ เข้าบ้านได้แล้วเจ้าหญิง ไม่งั้นเดี๋ยวพ่อแกออกมาเห็นจะเอาไม้มาแพ่นกบาลฉันแตกอีกคน”วิศราหัวเราะเบาๆ ก่อนโบกมือให้เพื่อนรักที่ช่วยทำให้ลืมความทุกข์

วิศราผวากายอย่างตื่นตระหนกสุดขีด เมื่อถูกจู่โจมจากเรียวปากอุ่นร้อน กลิ่นแอลกอฮอล์กรุ่นที่ปลายลิ้นถูกส่งต่อผ่านลมหายใจที่ไหวสะท้านขาดเป็นห้วงๆ ทุกสัมผัสที่เกิดขึ้นสร้างความรัญจวนปนวาบหวามเร่าร้อน ไม่ว่าปราบดาจะลากริมฝีปากไปที่จุดใด หญิงสาวก็สั่นสะท้านที่จุดนั้น กายสาวรับรู้ถึงความเดือดพล่านจนแทบลุกเป็นไฟ “ไอ้หมอนั่นมันจูบคุณตรงไหนบ้างล่ะ” กระซิบถามเสียงพร่ากระเส่ายียวนกวนประสาท“ตรงนี้?” ชายหนุ่มฝังจมูกโด่งลงที่ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนลากไปที่แก้มใสที่แต้มสีแดงระเรื่อของเลือดฝาดสาว “หรือว่าตรงนี้...”“พอแล้ว หยุดได้แล้ว อื้อ...” เสียงประท้วงเบาหวิวที่หลุดจากริมฝีปากสวยถูกตอบแทนด้วยความเร่าร้อนที่ทาบลงไปคลุกเคล้าบดขยี้ กลีบปากอ่อนนุ่มถูกดูดดึงเม้มแกล้งปั่นหัวจนมึนงงไปหมด ถ้าวิศราเป็นไวน์ชั้นดี ตอนนี้คงถูกคนตรงหน้าดื่มด่ำรสชาติอย่างเพลิดเพลินจนไม่เหลือสักหยด กว่าที่คนตัวโตกว่าจะยอมถอนริมฝีปากออกจากความหวานที่มอมเมาประสาทได้ หญิงสาวก็แทบจากขาดใจตายในอ้อมอกเขาเสียแล้วปราบดามองสาวงามที่นอนหายใจรวยรินสิ้นฤทธิ์ใต้ร่างตนอย่างพอใจ ทรวงอกอวบหยุ่นเต่งตึงที่สะท้อนขึ้นลงผิดจังหวะปลุกเร้าสัญชาตญาณนักล