Semua Bab ปราบร้ายซ่อนรัก: Bab 91 - Bab 100

“เริ่ด! มันต้องอย่างนี้สิเพื่อน!” ยุทธนาดีดนิ้วเปาะ ก่อนหันไปเปิดกระเป๋าหยิบแฟ้มมายื่นให้ “ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องเตรียมงานฉันเริ่มไปบางส่วนแล้ว ตอนนี้ฉันได้คัดโพรไฟล์นางแบบมาคร่าวๆ แล้วอยู่ในแฟ้มนี่ เหลือแค่เลือกขั้นสุดท้าย แล้วก็เรียกมาเซ็นสัญญาและนัดซ้อมเดินแบบ ส่วนแบบดีไซน์ต่างๆ ฉันมีที่ออกแบบไว้บ้างแล้ว ส่วนของแกจะออกแบบใหม่ทั้งหมดหรือใช้แบบร่างดีไซที่เคยวาดมาปรับเอาก็ตามใจ เรื่องธีมโชว์เดี๋ยวเราค่อยมาคุยกันอีกที เวลากระชั้นก็จริงแต่ฉันคิดว่าไม่น่ามีปัญหา ฉันเชื่อว่าเราทำได้”“แต่เรื่องเครื่องมือกับสถานที่ทำงานล่ะ ฉันคิดว่าทำที่โรงแรมนี่คงไม่สะดวก” วิศราหันไปถามความเห็น เธอไม่ต้องการเสียสมาธิเพราะใครบางคนที่อาจบุกมาหาเรื่องเธอได้ทุกเมื่อที่ต้องการ และเธอไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้นเลย ไหนจะเป็นห่วงลูกสาวตัวน้อยอีก“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมให้คนของเราเตรียมเซฟเฮาส์และอุปกรณ์ต่างๆ ที่จำเป็นต้องใช้ให้แล้ว ขาดเหลืออะไรพวกคุณก็บอกได้ พร้อมเมื่อไหร่ก็ย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นได้เลย ช่วงนี้ผมได้เวเคชันยาว พอมีเวลาช่วยเป็นที่ปรึกษาให้พวกคุณได้ แถมระหว่างนี้คุณก็ยังได้อยู่ใกล้ชิดคอยดูแลอาการพ่อคุณได้ด้ว

“ทำไมพี่ปูถามอย่างนั้นล่ะครับ”“ไม่รู้สิ พี่แค่รู้สึกว่าปราบเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ ไม่ก็กำลังรอใครสักคนอยู่” ปุริมาเอ่ยตามความรู้สึกโดยหารู้ไม่ว่าคำถามนั้นกระแทกใจคนฟังเข้าอย่างจัง จนเขาหน้าเปลี่ยนสีไปวูบหนึ่ง ก่อนที่จะข่มอารมณ์ปรับสีหน้าให้กลับเป็นปกติ“พี่ปูอย่าคิดมากไปเลยครับ ผมก็แค่ยังหวงชีวิตหนุ่มโสดตามประสาเท่านั้นเอง ไม่แน่นะครับ บางทีถ้าผมเห็นยัยตัวเล็กของพี่บ่อยๆ ก็อาจจะอยากมีเป็นของตัวเองบ้างสักวันก็ได้ใครจะไปรู้”“ให้มันจริงเถอะจ้ะ อย่าให้พี่กับหลานรอจนเหงือกแห้งแล้วกัน” ปุริมากระเซ้าน้องชาย โดยหารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายกำลังครุ่นคิดหนักที่ผ่านมาเขาไม่เคยจินตนาการเรื่องการมีลูกของตัวเองมาก่อนไม่ว่ากับใคร แม้แต่กับพรีมโรส ผู้หญิงที่เขาคบหาดูใจคนปัจจุบัน จะเป็นอย่างไรนะ ถ้ามีใครสักคนมาเรียกเขาว่า ‘พ่อปราบ’ บ้าง เพียงแค่คิดหัวใจก็พองโตคับอกแล้ว ภาพเด็กน้อยแก้มยุ้ยคนนั้นโผล่แวบเข้ามาในสมองถ้าหนูน้อยอลิศนั่นเป็นลูกของหนึ่งในสองหนุ่มที่ใกล้ชิดกับวิศราจริงๆ เขาก็คงทำใจปล่อยวางยอมให้เธอไปตามทางที่เธอต้องการ ส่วนเขาก็จะฝังกลบความทรงจำในอดีตให้หมดเสีย อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึกทรมา

หญิงสาวเงยหน้าสบตาคนพูด พอเห็นประกายที่ฉายออกมาจากดวงตาคู่นั้น ใจเจ้ากรรมก็เริ่มทำงานหนักอีกครั้ง วิศราพยายามข่มความรู้สึกไม่ให้ไหลไปตามความใจดีของคนตรงหน้า ทั้งที่รู้ดีว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเธอ แต่เธอต่างหากที่ไม่คู่ควรจะรับความรู้สึกนั้นมา อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้! ตอนที่เธอมีเรื่องให้ห่วงหน้าพะวงหลังเต็มไปหมด ทั้งเรื่องพ่อ เรื่องลูกสาว ไหนจะเรื่องงานสำคัญ แล้วยังเรื่องนายตัวร้ายนั่นที่เธอไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก แม้ตอนนี้จะสบายใจไปเปลาะหนึ่งที่อย่างน้อยลูกสาวของเธอก็อยู่ในที่ปลอดภัย แต่ก็ยังไว้ใจผู้ชายคนนั้นไม่ได้ แต่ไม่ว่าเขาจะมาไม้ไหน เพื่อปกป้องลูกสาวสุดที่รัก ต่อให้ต้องชนกับเขาเธอก็จะทำ...“วีวี่...” อลันเรียกเสียงทุ้ม มืออุ่นๆ แตะที่ข้อศอกเบาๆ ทำให้คนใจลอยได้สติ“คะ...คะ คุณว่าไงนะคะ”“ผมจะบอกว่างโทรศัพท์คุณดังน่ะ”“อุ๊ย!” วิศราเพิ่งได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของตนดัง พอเห็นเบอร์แปลกๆ ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ หญิงสาวก็นิ่วหน้า แต่ก็กดรับสาย อลันมองใบหน้าสวยหวานที่เจ้าตัวมักจะเก็บความทุกข์ไว้กับตัวจนกลายเป็นปิดกั้นทุกคนไม่ให้รุกล้ำเข้าไปภายในอาณาเขตต้องห้ามของหัวใจ พอเขาก้าวเข้าไปใกล้

“คุณพ่อคิดถึงส้มไหมคะ”“คิ...คิ...ด”เสียงอ้อแอ้ราวกับเด็กที่เพิ่งหัดพูดทำให้คนเคยแข็งแรงนึกขัดใจตัวเอง ทั้งยังไม่อาจกอดลูก หรือแม้แต่จะบอกความรู้สึกที่มีให้อีกฝ่ายฟังได้ สายตาก็พร่ามัว จนท้ายที่สุดสิ่งที่เขาทำได้คือการกลอกตาไปมา น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม“หนูขอโทษนะคะที่มาช้าไป คุณพ่อโกรธลูกคนนี้หรือเปล่าคะ” วิศราเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้บิดาสุดที่รักอย่างปวดร้าว ที่ผ่านมาเธอคิดว่าพ่อคงมีความสุขหากเธอไปจากบ้านเสียคน ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องกลับมาเพื่อเห็นพ่อในสภาพนี้“พ่ะ...ขอ...ท่ะ” เสียงที่ออกจากริมฝีปากสั่นระริกแทบไม่เป็นภาษา ยิ่งพยายามจะพูดมากเท่าไรปากก็ยิ่งบิดเบี้ยว จนคนมองสะเทือนใจไม่อาจทนเห็นภาพนั้นได้อีกต่อไป“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะคะคุณพ่อ ตอนนี้พักผ่อนก่อนดีกว่าจะได้หายไวๆ ไงคะ”มือข้างที่พอมีแรงกำมืออีกฝ่ายไว้แน่น ราวกับกลัวว่าหากปล่อยมือไป อีกฝ่ายจะหายไปอีกครั้ง“นอนพักนะคะ ส้มจะอยู่ข้างๆ ตรงนี้ไม่ไปไหนจนกว่าคุณพ่อจะหลับ” หญิงสาวปลอบเหมือนเช่นครั้งหนึ่งที่พ่อเคยเอ่ยกับเธอตอนเด็กๆ ยามที่นอนซมเป็นไข้‘คุณพ่ออยู่กับส้มก่อนนะคะ ส้มกลัว...’‘ไม่ต้องห่วงนะลูก พ่อจะอยู่ข้างๆ ส้มของพ่อเสมอ หลับ

เธอควรได้เปล่งประกายความสามารถที่มีออกมาด้วยตัวเอง มากกว่าได้ชื่อว่าเป็นเด็กฝากเด็กเส้นของใคร อลันจึงพยายามให้โอกาสเธอได้แสดงฝีมืออย่างเต็มที่ และคอยเฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นในวงการนี้อย่างสง่างามและแข็งแกร่ง“สวยดีนะ ผมชอบ...” เจ้าของผลงานดวงตาเป็นประกายสดใสรับคำชมนั้น ก่อนใจเต้นแรงเมื่อได้ยินประโยคต่อมา “แต่...มันคงจะสวยกว่านี้ถ้าอยู่บนตัวคุณ”พอเห็นดวงตาสีเทาคมลึกล้ำของคนชมที่มองมาในระยะเผาขน หญิงสาวก็ถึงกับผงะ แก้มนวลใสร้อนผ่าวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขินจนต้องรีบเสหลบตามองไปที่แบบร่างบนโต๊ะพร้อมเอ่ยอุบอิบ“ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ”“ขอบคุณ? แต่ไม่ยอมสบตากันเลยเนี่ยนะ” อลันตัดพ้อพลางแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้“อุ๊ย!” ร่างบางสะดุ้งตกใจกับความชิดใกล้ที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนแหวกลบเกลื่อน “ใกล้ไปไหมคะบอส คุณกำลังรบกวนสมาธิการทำงานของฉันอยู่นะ ถ้างานเสร็จไม่ทันเวลาคุณจะมาหาเรื่องหักเงินเดือนแล้วอ้างว่าฉันอู้ไม่ตั้งใจทำงานไม่ได้นะคะ”คำสัพยอกนั้นทำให้คนขี้แกล้งลอบยิ้มกับตัวเองอย่างพอใจที่นานๆ ครั้งจะได้เห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเขินอายแบบผู้หญิงทั่วๆ ไปมากกว่าจะเอาแต่ปั้นหน้าเย็นชาราวกับไร้ความรู้สึกเหมือนทุก