บททั้งหมดของ ปราบร้ายซ่อนรัก: บทที่ 71 - บทที่ 80

อลันมองหนุ่มตี๋หล่อยกมือสวดมนต์เป็นภาษาที่เขาพอจะเข้าใจมากขึ้นแต่ไม่ทุกคำ แม้จะไปเข้าคอร์สเรียนอยู่พักใหญ่ และได้ครูคนสวยอย่างวิศราคอยช่วยสอนอีกแรง แล้วสองหนุ่มก็ต้องหยุดคุยเมื่อเห็นหมอและพยาบาลสองสามคนวิ่งกรูเข้าไปในห้องคลอดหน้าตาตื่น“เกิดอะไรขึ้นครับ เพื่อนผมเป็นอะไรไป”พยาบาลคนหนึ่งถูกเรียกไว้ก่อนจะพุ่งเข้าห้องคลอดไป“เด็กไม่ยอมกลับหัวค่ะ เราอาจจะต้องใช้วิธีผ่าคลอด” ชายหนุ่มทั้งสองถึงกับหน้าถอดสี “ตอนนี้คุณหมอกำลังเร่งมือช่วยอย่างเต็มที่ ไม่ทราบใครเป็นญาติคนไข้คะ”“มีอะไรเหรอครับ” อลันรีบถามรัว ใจคอไม่ค่อยดี“คือตอนนี้ธนาคารเลือดของเรามีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้สำรองไว้ไม่มาก”“คนไข้เลือดกรุ๊ปอะไรครับ” ชายหนุ่มหันมาถามพยาบาล“เอบี อาร์เอชเนกาทีฟครับ” ยุทธนาชิงตอบเสียเอง เพราะเขาเคยได้ยินเพื่อนสาวบอกว่าเลือดกรุ๊ปของเธอนั้นหายาก แม้ในเมืองไทยก็ไม่ค่อยมีเลือดกรุ๊ปนี้มากนัก “เอาไงดีครับคุณอลัน หรือเราจะต้องโทร. บอกทางบ้านเธอ แต่ถ้าบอกเรื่องก็จะวุ่นวาย...”คนพูดมีสีหน้าลำบากใจ เพราะการโทร. บอกที่บ้านเพื่อนสาวนั่นหมายถึงความลับเรื่องการตั้งครรภ์นี้ก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป ทั้งเรื่องยุ่ง

อลันเบิกตาค้าง ชาวาบไปทั้งร่าง ตะลึงงันไปชั่วขณะ ไออุ่นแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ ชายหนุ่มโน้มตัวก้มลงมองแม่หนูน้อยในเปลด้วยความรักเอ็นดู และยอมรับอย่างหมดใจว่าเขาตกหลุมรักเด็กน้อยตรงหน้าอย่างไม่มีเงื่อนไขตั้งแต่แรกพบ เช่นเดียวกับแม่ของแก“ว้าววว...” ยุทธนาอมยิ้มมองหนุ่มสาวทั้งสอง ไม่ต้องให้เดาก็รู้ว่าแม่เพื่อนรักตั้งชื่อนี้ตามชื่อใคร “ก็ไม่เลวนะ...หรือคุณว่าไงครับอลัน แม่หนูอลิศอินวันเดอร์แลนด์ของพวกเราน่ารักไหม”“น่ารักที่สุดในโลกเลย หนูน้อยอลิศ” ชายหนุ่มส่งยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนให้คุณแม่มือใหม่ ก่อนเอื้อมไปสัมผัสที่แก้มยุ้ยๆ ของแม่หนูน้อยเบาๆ อย่างรักใคร่เอ็นดู ภาพนั้นทำเอายุทธนาต้องแอบเบือนหน้าไปปาดน้ำตาด้วยความซาบซึ้งเฮ้อ...ทำไมนะ สวรรค์ถึงใจร้าย ส่งผู้ชายแสนดีคนนี้มาให้เพื่อนเขาในวันที่สายเช่นนี้แต่มาคิดดูอีกทีก็ใช่ว่าจะไม่มีหวังเสียทีเดียวนี่นาอย่างน้อยหากมีโซ่ทองตัวน้อยที่แก้มน่าฟัดอย่างแม่หนูอลิศราคนนี้ ไม่แน่ว่าสักวัน แม่เพื่อนสาวใจหินของเขาอาจยอมใจอ่อนเปิดใจต้อนรับผู้ชายแสนดีอย่าง อลัน เลวิธ คนนี้ก็เป็นได้...ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาและเอาใจช่วยคนทั้งสองในใจมาตลอด และได้แต่หวังว่าคงไม่มีอ

วิศราหายเข้าไปในห้องไอซียูครู่ใหญ่ก่อนที่ร่างระหงจะเดินออกมาจากห้องนั้นในสภาพที่เหมือนคนไร้เรี่ยวแรง ดวงตาแดงก่ำยังมีละอองน้ำตาให้เห็นประปราย ใบหน้าหวานซีดเผือดไร้ชีวิตชีวา และไม่แม้แต่จะชายหางตาแลไปทางสองพี่น้องที่นั่งอยู่หน้าห้องไม่ไกลกัน “ส้ม!” ยุทธนามองสภาพเพื่อนอย่างเข้าใจ เขาเดินเข้าไปดึงตัวเธอเข้ามากอดปลอบ ซึ่งเป็นวิธีที่เขามักใช้กับวิศรายามที่เห็นเพื่อนรักโศกเศร้าหรือเจอเรื่องอะไรแย่ๆ เสมอ “ไม่เป็นไรนะ อย่างน้อยคุณลุงก็ปลอดภัย คุณหมอสมัยนี้เก่งมาก ฉันว่าอีกไม่นานคุณลุงก็ต้องกลับมาหายเป็นปกติได้”คำปลอบนั้นผ่านหูทั้งสองข้างไปเหมือนสายลมอุ่นๆ แต่กลับไม่ได้ทำให้หัวใจเย็นเฉียบนั้นคลายความหนาวเหน็บภายในใจลงได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อวิศรานึกถึงสภาพบิดาสุดที่รักที่ต้องมานอนแบ็บบนเตียงคนไข้ซึ่เต็มไปด้วยสายช่วยชีวิตระโยงระยางมากมาย หัวใจของเธอก็ถูกบีบรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ที่ผ่านมาวิศรุตในสายตาของบุตรสาวคือผู้ชายที่ภูมิฐาน แข็งแรงและดูดีตลอดเวลา หาใช่คนป่วยที่นอนหมดสภาพไร้การตอบสนองเหมือนผักเช่นนั้น ส่วนหนึ่งเธอโทษตัวเองที่ทอดทิ้งบิดาไว้กับคนอื่น ไม่คิดเลยว่าผลที่ตามมาจะรุนแรงจนถึงขั้นท

“อังเคิลอลันขา!” เสียงเล็กๆ น่ารักนั้นทำให้ชายหนุ่มชาวต่างชาติร่างสูงสง่าต้องหยุดฝีเท้า ก่อนที่นัยน์ตาสีเทาที่จุดแต้มประกายอบอุ่นอ่อนโยนจะทอดมองมาที่แม่หนูน้อยตัวป้อมในชุดสีชมพูน่ารักด้วยความเอ็นดู แก้มใสๆ แดงระเรื่ออย่างคนที่เคยชินกับอากาศหนาวมาตั้งแต่เกิดทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยื่นปลายจมูกไปแตะข้างแก้มป่องๆ นั้นพร้อมกับเช็ดละอองเหงื่อให้เบาๆ อย่างห่วงใย การเดินทางกว่าสิบสองชั่วโมงอาจทำให้คนตัวเล็กเหน็ดเหนื่อยมากกว่าผู้ใหญ่“ว่าไงครับคนเก่ง เหนื่อยแล้วเหรอ หืม...”“เปล่าค่ะ อลิศไม่ได้เหนื่อย” เจ้าตัวน้อยยิ้มอวดฟันกระต่าย พลางหันไปมองรอบกายอย่างตื่นเต้นกับสถานที่และผู้คนรอบกาย ทุกอย่างดูแปลกตาน่าตื่นเต้นไปหมดสำหรับเด็กหญิงวัยสี่ขวบเศษ แม้ไม่ใช่การเดินทางข้ามทวีปครั้งแรกของเด็กน้อย แต่ก็ไม่บ่อยนักที่เธอจะได้นั่งสายการบินปกติแบบชาวบ้านแทนที่จะเป็นเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว หรือเครื่องเช่าเหมาลำแบบเฟิสต์คลาสเช่นทุกที “ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ”“ที่นี่คือเมืองไทยครับ”“เราจะไปเที่ยวกันเหรอคะ”“เราไม่ได้มาเที่ยวครับ แต่พวกเราจะไปหาใครบางคนต่างหาก” สุ้มเสียงทุ้มนุ่มๆ ตอบอย่างอบอุ่นทำให้ผู้คนที่เดินสวนไ

สถานที่นัดหมายคือภัตตาคารจีนหรูในโรงแรมระดับห้าดาวชื่อดังของย่านกลางเมือง วิศรามองบรรยากาศรอบกายแล้วนึกอยากหันหลังเดินกลับออกไปเสียเดี๋ยวนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนรักเพื่อนสนิทอย่างยุทธนาขอร้องละก็ เธอคงไม่ยอมทำอะไรบ้าบิ่นอย่างเช่นการมางานดูตัวกับผู้ชายที่ไม่ได้มีจิตพิศวาสผู้หญิงแบบนี้แน่นอน“พวกเขาอยู่นั่นไง” เสียงนั้นทำให้หญิงสาวหันไปมองที่ห้องวีไอพีทรงแปดเหลี่ยมกรุกระจกเพนต์เป็นลวดลายมังกรตามสไตล์ศิลปะของจีนอย่างหรูหรารอบด้าน“แหม มากันครบองค์ประชุมเชียวนะคราวนี้” ยุทธนาทำหน้าเซ็งจัดกับความกระตือรือร้นในการหาคู่ให้เขาของบุพการี “ไปเหอะแก ได้เวลาขึ้นเวทีแล้ว”“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อนแยมมี่!” คนถูกมัดมือชกยื้อมืออีกฝ่ายด้วยหน้าตาตื่นๆ ชักไม่มั่นใจ “แล้วถ้าฉันทำพังล่ะแก เราถอยไปตั้งหลักก่อนดีไหม”เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเพื่อนสาว ยุทธนาเลยได้สติก่อนถอนหายใจเบาๆ “ฉันกำลังทำให้แกลำบากใจหรือเปล่านี่ ขอโทษนะที่เอาแต่ใจไปหน่อย ถ้าแกไม่สะดวกใจจะช่วย งั้นเรากลับกันตอนนี้ก็ได้นะ”“เปล่าๆ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกแยมมี่ ฉันเต็มใจช่วย แต่ก็แค่กลัวพลาดทำเสียเรื่องก็เท่านั้น” “ไม่เสียหรอกน่า ฉันเชื่อใจแก ง