All Chapters of ปราบร้ายซ่อนรัก: Chapter 61 - Chapter 70

เมื่อได้อยู่ตามลำพังในห้องพัก ดวงตาคู่งามก็กวาดมองไปรอบกายอย่างอ้างว้าง แม้จะเคยไปเยือนโรงแรมชั้นหนึ่งที่หรูหรามาหลายประเทศแล้วก็ตาม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าห้องสูทที่เธอยืนอยู่นี้ก็ไม่ได้ด้อยกว่าที่อื่นเลย แต่คงจะดีกว่านี้หากเปิดประตูแล้วมีร่างกลมป้อมวิ่งแจ้นเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยง ส่งยิ้มหวานประจบ และยื่นแก้มป่องๆ ให้เธอหอมแล้วก็คลอเคลียบอกรักกันข้างหูให้เธอได้ชื่นใจจนกว่าจะหลับไปพร้อมกัน หากไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนและถ้าไม่ใช่เมืองไทยเธอคงไม่ยอมทิ้งเจ้าลูกแมวขี้อ้อนตัวน้อยไว้ที่นู่น คงจะกระเตงกันตะลอนๆ มาเที่ยวด้วยแบบทุกที แต่ก็นั่นแหละ เธอไม่ต้องการเสี่ยง อย่างน้อยการฝากฝังแก้วตาดวงใจไว้กับผู้ชายอย่างอลันก็น่าจะดีกว่าต้องมาพบเจอกับซาตานตัวร้ายอย่างนายปราบดานั่นวิศราก้มมองกลางฝ่ามือที่มีรอยเล็บคมจิกจนแดงช้ำ ร่องรอยที่เกิดจากการระงับโทสะไม่ให้กระโจนเข้าประทุษร้ายผู้ชายสารเลวคนนั้น ที่ผ่านมาเธอเคยจินตนาการเสมอว่าหากได้เจอหน้าเขาคนนั้นจังๆ เธอจะทำอะไรเป็นอย่างแรก ระหว่างฆ่าเขาให้ตายคามือด้วยวิธีที่โหดเหี้ยมทารุณที่สุดกับทำร้ายให้เจ็บปวดแสนสาหัสก่อนปล่อยให้ตายช้าๆ อย่างทุรนทุรายและทรมานที่สุด

“เมาแล้วก็กลับไปนอนซะ ทำอะไรหัดเกรงใจแฟนตัวเองบ้าง...อุ๊ย!” พูดไม่ทันจบ ร่างเพรียวบางก็ถูกกระชากเข้าไปปะทะแผงอกแกร่งอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงหมายชิมรสริมฝีปากนุ่มที่เขารู้ดีว่าหวานแค่ไหน ทว่าคนตัวเล็กที่ระวังตัวอยู่แล้วรีบสะบัดหน้าหนี ทำให้เรียวปากอุ่นร้อนพลาดเป้าไปที่ลำคอระหงแทน“หึ...ไม่เลวนี่ ยั่วเก่งขึ้นแบบนี้คงได้ครูดีสินะ”“แน่นอน!”คำนั้นทำให้คนฟังฉุนกึก ยิ่งนึกถึงไอ้หนุ่มหน้าตี๋ที่ทำท่าอี๋อ๋อกับผู้หญิงตรงหน้าก็ยิ่งหงุดหงิด“งั้นเหรอ! ไหนดูซิว่า เวลาตั้งห้าปีมานี้ ไอ้หน้าจืดนั่นมันสอนกลเม็ดเด็ดๆ อะไรให้คุณบ้าง...”ปราบดาตวัดช้อนร่างบางขึ้นหมายจะพาไปที่โซฟา ไม่ยี่หระกับการดิ้นรนทุบตี ทั้งจิก ข่วน ขัดขืนอย่างบ้าคลั่ง ในหัวเขายามนี้มีแต่ภาพความสวีตระหว่างเธอกับยุทธนาเมื่อหัวค่ำ เป็นดังฟืนที่ค่อยกระพือโหมให้ไฟโทสะร้อนร้ายลุกโชน“คนบ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ช่วยด้วย!” ร่างบางดิ้นขลุกขลักพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากปลอกแขนแกร่งที่รัดรึงร่างเธอไว้ โดยหารู้ไม่ว่ายิ่งเป็นการยั่วยุท้าทายให้อีกฝ่ายพยายามเอาชนะ ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานสวยที่กำลังตื่นตระหนกก่อนกระตุกยิ้มร้ายก่อนโน้มหน้าเข้าหาริ

ทันทีที่คล้อยหลังเขาไป วิศราก็รีบวิ่งไปปิดล็อกประตูอย่างแน่นหนา ร่างเพรียวบางสั่นสะท้านไปทั้งตัวก่อนที่แข้งขาจะอ่อนแรงจนทรุดฮวบไปกองที่พื้น มือยังคงกุมอาวุธในมือแน่นราวกับมันเป็นเพื่อนตายที่เธอสามารถพึ่งพาได้ในยามนี้ หัวใจดวงน้อยยังคงกระหน่ำรัวไม่หยุด กระบอกตาแสบร้อนกลั่นหยาดน้ำใสๆ ออกมาอาบแก้มด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะปนกันทั้งโกรธ เกลียด แค้นเคือง หรือแม้แต่กลัว! เธอรู้ดีว่าทำให้อีกฝ่ายโกรธมากแค่ไหน นายปราบดานั่นคงไม่ยอมรามือจากชีวิตของเธอง่ายๆ แน่ จนกว่าเธอหรือไม่ก็เขาจะแพ้หรือล้มหายตายจากกันไปข้างหนึ่ง ชีวิตเธอต่อจากนี้คงหาความสงบไม่ได้หากไม่เป็นห่วงบิดาที่ป่วยหนัก เธอคงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างแล้วกลับไปอยู่กับคนที่เธอรักที่สุดที่ลอนดอน แต่ถ้าเธอทำแบบนั้นอีกครั้ง เกรงว่าอีกฝ่ายคงได้ใจคิดว่าเธอกลัวเขาจนหัวหดและหนีไปแบบคนขี้ขลาด เผลอๆ อาจทำให้ความลับที่เธอจงใจปกปิดมานานถึงห้าปีแตกได้สักวันไม่! ครั้งนี้เธอจะไม่หนีแล้ว ถ้าหมอนั่นต้องการเปิดศึก เธอก็พร้อมจะสู้แบบไม่คิดชีวิต ต่อให้ตายก็ไม่มีวันยอมให้ใครมาแย่งชิงหรือทำร้ายแก้วตาดวงใจของเธอได้ ต่อให้คนคนนั้นจะได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูก วิศรา

‘แล้วอาการอื่นล่ะครับ เช่น อาเจียนหรือว่าเหม็นสาบกลิ่นต่างๆ อย่างพวกอาหารมีไหม’‘อืม...ก็ไม่นะ ส่วนใหญ่ก็มีแค่อยากกินของรสเปรี้ยวๆ กับกินจุขึ้นแค่นั้น ว่าแต่ปราบถามทำไมจ๊ะ’ คนเป็นพี่หันมามองใบหน้าคมคร้ามอย่างแปลกใจ‘ปะ...เปล่าครับ แค่อยากรู้...’‘เอ มีพิรุธนะเรา ฮั่นแน่...อย่าบอกนะว่าแอบไปกุ๊กกิ๊กกับสาวที่ไหนแล้วไปทำเขาท้องป่องเข้า...’‘พรวด! แค่กๆ’ ชายหนุ่มสะดุ้งก่อนสำลักกระอักกระไอหน้าดำหน้าแดงคนเป็นพี่จึงต้องเข้ามาช่วยลูบหลังให้อย่างตกใจอีกครั้ง‘เป็นอะไรไปตาปราบ ตายแล้ว อาการหนักนะนี่ พี่ว่าเราไปหาหมอหน่อยดีกว่า’‘ไม่...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขอนอนพักสักงีบคงดีขึ้น’‘เอางั้นเหรอ’ คนพูดมองสภาพอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยไว้ใจ ‘ก็ตามใจละกัน เฮ้อ...งั้นก็นอนที่โซฟานี่ก่อนเดี๋ยวพี่ให้ใครละลายยาหอมให้ดีกว่า’‘เอ่อ...พี่ปูครับ ถ้าจะกรุณาผมขอมะม่วงดิบหรืออะไรก็ได้ที่มันเปรี้ยวจัดๆ สักจานนะครับ’คำขอนั้นทำเอาปุริมารีบหันขวับมองพ่อน้องชายตัวดีอย่างไม่เชื่อหู‘เป็นเอามากนะน้องชายฉัน งั้นรอแป๊บหนึ่งเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้ละกัน” คนเป็นพี่ได้แต่ส่ายหน้าแต่ไม่ได้คิดอะไรมากพอคล้อยหลังพี่สาว ปราบดาก็หลับตาลงป

“อะไรกัน นี่ขนาดโรงแรมห้าดาวยังมีเรื่องแบบนี้อีกเหรอ ไปกันเหอะ แจ้งความกันไหมแก เดี๋ยวให้ รปภ. เปิดวงจรปิดดูหน้าไอ้หมอนั่นเป็นหลักฐานด้วย คนแบบนี้ต้องเอาเรื่องให้หลาบจำ เรื่องนี้ฉันจัดการเอง!” ยุทธนาตั้งท่าจะไปโทร. แจ้งเจ้าหน้าที่ รปภ.“เดี๋ยวก่อนแยมมี่! ไม่ต้องแจ้ง” วิศรารีบร้องห้ามเสียงหลง “ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่ตกใจ อีกอย่างตานั่นก็โดนฉันเล่นงานไปหนักอยู่เหมือนกัน คิดว่าเขาคงไม่กล้าทำอีกหรอก”“แกอย่าประมาทนะยะ เกิดมันย้อนกลับมาล่ะ” ยุทธนาฮึดฮัด คำถามนั้นใช่ว่าวิศราจะไม่คิดกังวลคนบ้าระห่ำอย่างนายปราบดานั่นทำได้ทุกอย่าง!“งั้นขอย้ายห้องก็พอแก ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ ที่นี่เป็นโรงแรมของเพื่อนคุณอลัน หากมีอะไรเกิดขึ้นเขาคงไม่สบายใจ ฉันไม่อยากทำให้เขาเป็นห่วง ช่วงนี้งานเขาก็เครียดพอแล้ว แค่ช่วยดูยายหนูให้ระหว่างที่ฉันมาเยี่ยมพ่อ ฉันก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีแล้ว”“แหม...โทร. จิกฉันเป็นไก่ทั้งคืน คงไม่ห่วงเลยมั้งนั่น เออๆ ตามใจแกแล้วกัน เปลี่ยนใจอยากแจ้งความก็บอกมาละกัน งั้นคืนนี้ให้ฉันมานอนเป็นเพื่อนไหม เออจริงสิ ทำไมแกไม่กลับไปนอนบ้านล่ะ บ้านก็ออกใหญ่โต คนก็เยอะ จะได้ปลอดภัย”วิศราถอน