Semua Bab ปราบร้ายซ่อนรัก: Bab 131 - Bab 140

“ผมทำไม่ได้ ผมระ...” คำต้องห้ามมารอที่ปาก แต่ความละอายใจมีมากจนไม่อาจพูดมันออกมาได้“คนเลว! นายมันสารเลว ออกไปจากชีวิตฉันสักที ออกไป!ๆ”หญิงสาวหันไปฉวยของใกล้มือมาระดมขว้างปาใส่ไม่ยั้ง พร้อมออกปากขับไล่อีกฝ่ายที่ยืนเป็นเป้านิ่งให้เธอได้ระบายอารมณ์ เสียงของเธอบาดลึกเข้าไปในมโนสำนึกของปราบดาจนปวดร้าวเกินจะรับไหว จนกระทั่งตุ๊กตาเซรามิกตัวหนึ่งลอยละลิ่วมากระแทกที่ศีรษะเขาเข้าอย่างจัง ก่อนตกลงพื้นแตกกระจายไม่มีชิ้นดีเพล้ง! ปราบดาขบกรามแน่น รู้สึกเสียดร้าวเข้าไปถึงกะโหลกและชาหนึบไปทั้งร่างในเวลาต่อมา โลหิตแดงฉานไหลทะลักออกมาจากรอยปริของแผลบนศีรษะ ไหลย้อยมาตามใบหน้าของเขา พร้อมกับเสียงร้องไห้โฮของคนขว้าง ที่พุ่งเข้ามาทุบตีหยิกข่วนตามร่างกายของชายหนุ่มไม่ยั้ง โดยที่เจ้าตัวก็ไม่คิดปิดป้องการประทุษร้ายนั้น และเชื่อว่าหากวิศรามีปืน เขาก็คงยอมยืนเป็นเป้านิ่งให้เธอได้ระบายความแค้นใส่“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ จะไปลงนรกที่ไหนก็ไป ไป๊!” วิศราตะโกนใส่หน้าเสียงดัง พร้อมกับพยายามผลักไสไล่ส่งร่างอันสูงใหญ่ออกจากห้องของตน แต่กลับไม่สำเร็จเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมให้ความร่วมมือ แถมยังรวบตัวเธอเข้าไปกอดแน่นแทน“คุณจะตบ

ลงไปในอดีต“มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง”ชายหนุ่มส่ายหน้า“มีแค่ผมกับเธอ ตอนนี้ก็เพิ่มพี่เข้าไปอีกคนครับ แต่พรุ่งนี้ผมก็ไม่แน่ใจ...” ยิ่งฟังปุริมาก็ยิ่งหน้าซีดลงเรื่อยๆ “พี่ปูครับ ผมมันเลวมากใช่ไหม เมื่อกี้ผมตั้งใจจะคุยกับเขาดีๆ ผมต้องการรับผิดชอบเขากับลูก ที่จริงผมคิดจะทำอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน แต่เธอก็หนีไปอังกฤษเสียก่อน ผมผิดเองที่ปล่อยเธอไป มาตอนนี้มันก็สายไปแล้ว เธอไม่ยอมรับฟังอะไรเลย เธอไล่ผมไปลงนรก พี่ปูครับ ถึงยังไม่ตาย แต่ตอนนี้ผมก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น ผมควรทำยังไงดี”“โอ...ทำไมเป็นแบบนี้”คนฟังอยากจะกุมขมับ อ่อนแรงจนพูดอะไรไม่ออก เรื่องที่เพิ่งได้ยินเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย และแน่นอนว่าน้องชายเธอผิดเต็มประตู ขนาดเธอเป็นพี่ได้ฟังน้องชายเล่ายังปวดร้าวใจ ในฐานะผู้หญิงด้วยกันมีหรือจะเห็นด้วยกับเรื่องแบบนี้ วิศราที่น่าสงสาร ถ้ารักกันก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่ใช่แค่ไม่รัก แต่ลูกเลี้ยงสาวถึงขั้นเกลียดเธอและน้องชายเข้ากระดูกดำ แต่ชั่วดีปราบดาก็เป็นน้องชายเธอ เขาผิดก็จริง แต่พี่สาวอย่างเธอก็เป็นชนวนเหตุของเรื่องนี้เหมือนกัน“พี่ผิดเอง ถ้าพี่ไม่มาอยู่ที่นี่กับคุณวิศ ทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้

วิศรุตหอบหายใจ เริ่มได้สติอีกครั้ง เขาทอดสายตามองสบตาคู่งามของลูกสาวแทนคำถาม วิศราเข้าใจความหมายทุกอย่างดีว่าพ่อกำลังให้สิทธิ์ในการตัดสินใจนี้แก่เธอ แม้กระทั่งปุริมา หากเธอต้องการ ผู้หญิงตรงหน้าก็ต้องไปจากบ้านนี้พร้อมลูกสาวและน้องชายทันที น่าแปลก! ทั้งที่เธอควรจะดีใจที่คนพวกนี้จะไปให้พ้นจากชีวิตเธอและพ่อเสียที แต่ทำไมนะ หัวใจมันกลับไม่มีปฏิกริยาใดๆ เลยหญิงสาวมองศัตรูตัวร้ายที่ตอนนี้เขามายื่นอกรอรับคำตัดสินโทษจากเธอ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เมื่อสมองฉายภาพเหตุการณ์ในอดีตระหว่างเธอกับเขาออกมาเป็นฉากๆ มันไม่เคยมีครั้งไหนที่ลงรอยกันได้ แต่พอมาคิดดูอีกทีด้วยสายตาที่เป็นกลาง เขาผิดก็จริง แต่เธอก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบอยู่ไม่น้อย หากเธอไม่ร้ายกับพี่สาวเขาอย่างไร้เหตุผลก่อน เรื่องทุกอย่างคงไม่เลยเถิดมาจนถึงตอนนี้ส่วนปุริมานั้นยิ่งแล้วใหญ่ หากตัดอคติเรื่องแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงออกไป ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยทำอะไรให้วิศราเจ็บช้ำน้ำใจมาก่อน ตรงกันข้ามคนเป็นแม่เลี้ยงกลับคอยดูแลเอาใจใส่ทั้งเธอและบิดาอย่างดี ซึ่งในบางทีเธอก็มองเห็นทุกอย่างที่อีกฝ่ายทำให้ แต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น และคอยหาเรื่องแกล้งว่า

ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาไม่ขาดสาย หัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ไม่อยากจะยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นปราบดาผ่อนลมหายใจ เขาไม่ได้อยากทำร้ายคนตรงหน้า แต่ก็ทำไปแล้ว และทำอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด ทว่ามันก็เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับพรีมโรส เสียใจวันนี้เพื่อจะได้เริ่มต้นใหม่กับคนที่ดีกว่า“พรีมครับ ผมไม่อยากทำร้ายคุณมากไปกว่านี้ ผมไม่ใช่คนดี ผมไม่คู่ควรกับความรักของคุณ ยังมีคนอื่นอีกมากมายที่ดีกว่าผม”“แต่พรีมรักคุณ พรีมไม่สนความคู่ควรบ้าบออะไรนั่น พรีมสนแค่คุณ ที่ผ่านมาเราไม่ได้รักกันเหรอคะ”ปราบดานิ่งอึ้งอย่างปวดใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ความรู้สึกของคนตรงหน้า แต่ความรักนั้นใครกันบังคับได้“พรีมครับ...”“พรีมจะลืมทุกอย่างที่คุณพูดเมื่อกี้ ลืมให้หมดเลย เรายังรักกัน พรีมจะจำแค่นี้ เรารักกัน...” เจ้าหล่อนสะอึกสะอื้นราวกับใจจะขาด ก่อนโผเข้ากอดชายหนุ่มแน่น “ปราบรักพรีม รักพรีมคนเดียว ใช่ไหม...ใช่ไหม...”“ผมมีลูกแล้ว!”ร่างบางชะงัก ตกตะลึงพรึงเพริด“ลูก!? พรีมไม่เข้าใจค่ะ”“ผมมีลูกกับคุณส้มตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้ว ก่อนที่จะมาคบกับคุณ”“ไม่จริง!”“จริงครับ ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าผมมีลูกกับเธอ ผมไม่อยากเอาเปรียบคุณ แ

ดวงตาคมกล้าทอดมองแหวนที่ประดับด้วยเพชรรูปหัวใจสีชมพูสวยส่องประกายระยับจับตาเฉกเช่นวันนั้นที่เขาพบและตกหลุมรักมันครั้งแรกเมื่อห้าปีที่แล้ว วันที่เขาเคยคิดจะขอใครบางคนแต่งงาน แสงไฟสะท้อนกับเพชรวูบวาบเข้าตาจนแสบพร่า หากมองดีๆ จะเห็นตัวหนังสือที่สลักไว้อย่างสวยงามด้านใน หากมันได้อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเจ้าของชื่อสลักนี้คงจะสวยมาก เสียแต่ว่าเธอคนนั้นไม่ต้องการมันเสียงสนทนาภาษาอังกฤษดังแว่วเข้ามาก่อนตัว ทำให้ปราบดาหันขวับไปมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินเข้ามาเหมือนจะเลี่ยงหาที่สงบคุยธุระสำคัญ แต่พอฝ่ายนั้นคุยโทรศัพท์เสร็จจึงเพิ่งเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ก่อนอีกคน“โอ๊ะ! ผมขอโทษครับ ไม่คิดว่าจะมีคนนั่งอยู่ที่นี่ ผมทำเสียงดังรบกวนคุณหรือเปล่า” เขารีบเอ่ยอย่างแสนสุภาพ“ไม่หรอกครับ ผมมัวคิดอะไรเพลินๆ เลยไม่ทันได้ฟัง”“งั้นผมขอตัวก่อน...”“เดี๋ยวครับ!” อลันชะงักฝีเท้า หันกลับไปมอง “คุณพอมีเวลาสักครู่ไหม ผมอยากขอคุยกับคุณเรื่องวิศรา”ชื่อที่ออกจากปากอีกฝ่ายทำให้อลันลังเล ก่อนพยักหน้ารับ ดวงตาสีเทามองอย่างสงสัย แต่ดันไปสะดุดกับรอยช้ำที่มุมปากของอีกฝ่ายซึ่งเป็นผลมาจากกำปั้นของเขาเมื่อคืนวันก่อน“รอยนั่น..