All Chapters of ปราบร้ายซ่อนรัก: Chapter 121 - Chapter 130

“ถ้าพ่อฉันออกจากโรงพยาบาลและมีอาการดีขึ้นกว่านี้อีกนิด เรากลับลอนดอนกันเสียทีดีไหมคะ”อลันมองคนถามอย่างแปลกใจ แต่พอเห็นน้ำตาบางๆ ที่เคลือบบนลูกแก้วคู่งามของคนที่เขารัก ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ“ได้สิ กลับเสียทีก็ดีเหมือนกัน”วิศราเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนเดินเข้าไปซบหน้ากับอกของเขาราวกับต้องการซึมซับกำลังใจจากอีกฝ่ายมาชโลมหัวใจที่อ่อนล้าให้เข้มแข็งดังเดิม ชายหนุ่มมองอากัปกิริยานั้นอย่างเข้าใจ วงแขนอันอบอุ่นโอบล้อมร่างคนที่เขารักไว้แนบแน่น “กลับบ้านเถอะค่ะ ฉันคิดถึงอลิศแล้ว”“อืม...ไปสิ ไปหาลูกของเรากัน” อลันส่งยิ้มให้คนในอ้อมแขนยามที่นึกถึงคนอันเป็นที่รักอีกคน ป่านนี้คงชะเง้อคอยเขาและเธออยู่ที่บ้าน การได้รักใครและได้มีคนที่รักอยู่เคียงข้างคือความสุขที่แท้จริงร่างสูงใหญ่เดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนรนกระวนกระวายใจ ตรงที่นั่งหน้าห้องมีพี่เลี้ยงวัยกลางคนที่มาด้วยนั่งหน้าเครียดไม่แพ้กัน หลังจากคนตัวเล็กถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดในเวลาต่อมา ตลอดเวลาตั้งแต่มาถึงชายหนุ่มก็ไม่ยอมอยู่ห่างกายของคนเจ็บตัวน้อย จนกระทั่งถูกกันให้ออกไปรอนอกห้อง เขาก็ยังยืนกรานให้หมอตรวจ

วิศราไม่รู้ตัวเลยว่าผ่านคืนวันอันแสนโหดร้ายและบีบหัวใจนั้นมาได้อย่างไร จนถึงวันนี้ก็ก็ไม่มีวี่แววหรือได้ข่าวคราวของลูกสาวตัวน้อยเลย หญิงสาวตัดสินใจเข้าแจ้งความตั้งแต่วันแรกที่ลูกหาย แต่ก็ทำได้แค่ลงบันทึกประจำวันไว้ก่อน เพราะต้องรอให้ครบกำหนดเวลาตามกฎหมายจึงจะรับแจ้งความคนหายได้ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น หญิงสาวใช้ความหวังอันริบหรี่และยึดอลันที่อยู่เคียงข้างมาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวใจไปวันๆ ตื่นนอนก็ออกไปตระเวนตามหาลูกกับอลันในที่ที่คิดว่าลูกอาจจะไป กลับมาบ้านค่ำมืดก็รอฟังข่าวความคืบหน้าจากทีมช่วยเหลือ และผล็อยหลับไปทั้งน้ำตาจวบจนวันที่สามที่หนูน้อยอลิศหายไป...หญิงสาวสะดุ้งตกใจตื่นเพราะฝันร้ายซ้ำๆ ทว่าตอนจะลุกขึ้น ก็พบว่าตัวเองกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของใครบางคน วิศราก้มมองท่อนแขนแข็งแรงที่พาดโอบกอดร่างเธอไว้ แรกที่เห็นก็ตกใจจะปลุกอีกฝ่ายให้ตื่น แต่พอเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่หลับตาพริ้มอย่างผ่อนคลายจึงเปลี่ยนใจ เพราะรู้ว่าเขาเองก็เหน็ดเหนื่อยในการช่วยเธอตามหาลูกมาหลายวัน ยอมเป็นหมอนข้างให้เขากอดเพื่อจะได้หลับสบายขึ้นอีกสักเล็กน้อยเป็นการตอบแทนก็คงไม่หนักหนาอ

ถึงเขาจะไม่ใช่คนดีเด่แต่เขาก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นพ่อที่เลวของเด็กคนนี้ หากต้องยกเมียและลูกตัวเองให้ชายอื่นไปง่ายๆ นายปราบดาคนนี้ก็ขอตายเสียดีกว่า!พอรู้ตัวอีกที ชายหนุ่มก็พาเจ้าตัวน้อยหนีมาอยู่ที่นี่เสียแล้ว เท่านั้นยังไม่พอ ชายหนุ่มยังถือวิสาสะพาพี่เขยออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้านด้วย เพราะรู้ดีว่าหากเขาขอร้องดีๆ เธอคงไม่ฟังกัน เผลอๆ อาจจะหอบลูกหนีเขาไปเลยก็เป็นได้ ในเมื่อหาทางออกที่ดีกว่านี้ไม่ได้ มันก็ต้องทำแบบนี้แหละเขาแน่ใจว่าคนสองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของวิศราจะทำให้เธอต้องกลับมาที่นี่แน่นอน และเมื่อเธอกลับมาเขาก็จะขอโทษในสิ่งที่เคยทำผิดต่อเธอในวันนั้น และขอรับผิดชอบเธอกับลูกอย่างที่ควรทำมาตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้ว หากเธอยังไม่ยอมอีก เขาก็จะยอมเสี่ยงหัวแตก กราบเท้าสารภาพบาปกับพี่เขย เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจปล่อยเธอและลูกไปจากเขาได้อีกแล้วแม้ว่าการเริ่มต้นของเขาและเธอจะเลวร้าย แต่เขาจะขอโอกาสสุดท้ายจากเธออีกครั้ง เพื่อกลับตัวใหม่ให้กลายเป็นสามีและพ่อที่แสนดีของเธอกับลูกให้ได้ ไม่ว่าจะต้องทนกับการลงโทษจากแม่ของลูกมากมายเท่าไรเขาก็จะทำเขาจะทวงคืนหัวใจสองดวงนี้กลับมาเป็นข

วิศราไม่แน่ใจตัวเองว่าสิ่งที่ทำอยู่นี้ถูกหรือผิด การให้โอกาสงูเห่าอย่างนายปราบดานั่นจะทำให้เธอโดนฉกในตอนจบหรือเปล่าก็สุดจะคาดเดาได้ แต่เพื่อความไม่ประมาทเธอจึงขอร้องให้อลันพักที่นี่ด้วยเพื่อกันท่าคนบางคนหากเขาคิดไม่ซื่อ ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมให้ความร่วมมือโดยไม่มีคำถามที่ทำให้เธออึดอัด“พ่อคะ นี่คือคุณอลัน เลวิธ ค่ะ เขาเป็นเจ้านายของส้มแล้วก็ยังเป็น...คนที่ส้มคบหาดูใจกันอยู่” คนแนะนำแอบเห็นใครบางคนขบกรามแน่น แต่เธอหรือจะสนใจ“อา...ลิศ...คาย” วิศรุตพยายามจะถามในสิ่งที่ตนข้องใจสงสัยกับสถานะอันคลุมเครือของเด็กน้อย “เขาเป็นลูกสาวของญาติห่างๆ ผมเองครับ” อลันที่พอฟังภาษาไทยออกได้มากขึ้นแล้วชิงตอบเสียเองเพราะเห็นอาการเกร็งอ้ำอึ้งของหญิงสาวข้างๆ กาย “ตอนแกเกิดแม่ของแกไม่พร้อมจะเลี้ยงดูก็เลยพามาฝากผมเลี้ยงแทน ผมเป็นผู้ชายจะให้มาเลี้ยงเด็กเล็กคนเดียวก็ไม่ไหว เลยขอให้วีวี่ เอ๊ย...คุณส้อมช่วย” สำเนียงไทยแปร่งๆ ยามเรียกชื่อเล่นของวิศราทำให้ใครต่อใครที่มานั่งฟังพากันอมยิ้มเพิ่มความนิยมชมชอบคุณฝรั่งรูปหล่อกันยกใหญ่“เธอช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด อลิศก็เลยติดปากเรียกคุณส้อมว่าแม่น่ะครับ”“โถ...แม่คุณของรื่น

“ครับพรีม...”“ทำงานยุ่งเหรอคะปราบ ทำไมเสียงคุณดูเหนื่อยๆ จัง”“ก็นิดหน่อย คุณมีอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มพยายามปรับโทนเสียงให้เป็นปกติ“คืนนี้คุณว่างไหมคะ เราออกไปหาอะไรดื่มคลายเครียดกันดีไหมคะ พรีมไม่ได้เจอคุณตั้งหลายวันแล้ว คิดถึงจะแย่ ให้พรีมไปรับคุณที่คอนโด หรือคุณจะมารับพรีมดีคะ”“วันนี้คงไม่สะดวกครับ ผมไม่ได้อยู่ที่คอนโด พอดีพี่วิศเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาอยู่บ้าน ผมก็เลยมาช่วยพี่ปูดูหลานอีกแรง” ถึงจะไม่ได้โกหก แต่คนพูดรู้ดีว่าตนพูดความจริงไปเพียงส่วนเดียวเท่านั้น“งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้พรีมไม่มีงาน เดี๋ยวจะแวะไปหาที่บ้านก็แล้วกันนะคะ จะได้ซื้อขนมไปฝากพี่คุณกับยายลูกปลาด้วยไง”“เอ่อ...”“อย่าบอกนะคะว่าคุณไม่สะดวกอีก” เสียงหวานเริ่มกระเง้ากระงอด รับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไป แต่พรีมโรสก็ฉลาดพอที่จะไม่กระโตกกระตาก“ขอเวลาผมสะสางงานก่อนสักสองสามวันแล้วกันนะครับพรีม แล้วผมจะโทร. ไปหา”“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ เล่าให้พรีมฟังได้นะคะ”ปราบดาชะงัก ลังเลว่าเขาควรจะบอกเรื่องนี้กับแฟนสาวไปเลยดีไหม บอกเรื่องทั้งหมดที่เขาทำไป เรื่องลูก เรื่องแม่ของลูก สารภาพทุกอย่างตอนนี้ แล้วหากพรีม