เขาไม่มีวันยอม!

เสียงเด็กวิ่งเล่นเจี๊ยวจ๊าวในสนามหญ้าหน้าบ้านทำให้บ้านอาภาพิพัฒน์ที่เคยเงียบเหงามานานปีสดชื่นและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาขึ้นทันตา แล้วไหนจะยังมีข่าวดีเรื่องที่ประมุขของบ้านมีอาการดีขึ้นมาก จนได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้ ยิ่งทำให้ทุกคนในบ้านมีความสุขมาก

“ลูกปลาพาน้องมากินขนมก่อนลูก” ปุริมาร้องตะโกนบอกลูกสาวที่กำลังจูงมือเด็กหญิงวัยไล่เลี่ยกันอีกคนวิ่งเล่นไล่จับกับเจ้าเด็กโข่งตัวโตอย่างสนุกสนาน

นึกแล้วก็ให้อดแปลกใจไม่ได้ ที่จู่ๆ ก็เห็นน้องชายของเธออุ้มเด็กหญิงแปลกหน้าท่าทางน่าเอ็นดูคนนี้เข้าบ้านมา ครั้นพอเธอถามถึงพ่อแม่ของเด็กน้อย เจ้าตัวดีก็ทำเฉไฉตอบอ้อมแอ้มไม่ได้ความกระจ่าง พอซักหนักเข้าก็บอกส่งๆ ว่าเป็นลูกคนรู้จักฝากเลี้ยงสักสองสามวันก่อนเดินหนี นี่ถ้าไม่ใช่น้องนุ่งที่คลานตามกันมา ปุริมาคงนึกว่าปราบดาไปลักพาตัวลูกชาวบ้านที่ไหนมา หรือไม่ก็ไข่ทิ้งไว้กับสาวที่ไหน

แม้ปราบดาจะไม่ให้ความกระจ่าง แต่ความน่ารักช่างเจรจาของเด็กน้อยก็ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งบ้านหลง ‘คุณหนูอลิศ’ กันยกใหญ่ แต่คนที่ดูเหมือนจะหลงเด็กที่สุดเห็นจะเป็นพ่อน้องชายตัวดีของเธอนี่เอง ปราบดาทั้งหลงทั้งหวงกันจนถ้