Semua Bab ปราบร้ายซ่อนรัก: Bab 111 - Bab 120

ถึงปกติอลันจะเป็นคนสุภาพอ่อนโยนดูเป็นคนใจดี แต่ยามทำงานแล้วเขาคนนั้นทั้งดุและเด็ดขาดตรงไปตรงมา กล้าชนกับความไม่ถูกต้องแบบไม่กลัวเกรง ต่อให้อีกฝ่ายจะมีชื่อเสียงระดับโลกหรือมีอำนาจล้นฟ้าแค่ไหน หากได้เจอกับอลันเวอร์ชันเลือดเย็นเข้าไปแล้วละก็ เป็นอันต้องจอดสนิทและยอมถอยกรูดกันเป็นแถว ซึ่งเธอเคยเห็นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่กับดีไซเนอร์หน้าใหม่อย่างวิศรา เธอยอมรับกับตัวเองว่าใจยังไม่แข็งเท่าอลัน ในใจเธอยังแอบมีความว้าวุ่นปนหวาดหวั่นลึกๆ แม้เธอจะขู่อีกฝ่ายไปเบาๆ แต่ดูจากสีหน้าเกรี้ยวกราดของฝ่ายนั้น ไม่แน่ว่าพรีมโรสอาจจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องแฟนหนุ่มจนเป็นเรื่องอีกหรือไม่ หรือว่าอาจทำอะไรโง่ๆ เป็นการโชว์เพาเวอร์ป่วนงานของเธอเพื่อแก้แค้นอีกก็ไม่อาจเดาได้ แต่ไม่ว่าจะข้อไหนก็ไม่ดีทั้งนั้น หากอลันอยู่กับเธอตอนนี้ก็ดีสิ อย่างน้อยเขาก็คงมีคำแนะนำหรือคำปลอบโยนดีๆ ในสถานการณ์นี้ที่ทำให้เธออุ่นใจและมีแรงฮึกเหิมได้มากกว่าที่เป็นอยู่ ตอนนี้คนที่เธอคิดถึงอยู่ที่ไหนนะความคิดนั้นทำให้หญิงสาวแอบสะดุ้งตกใจตัวเองที่เผลอคิดถึงบุรุษผู้นั้นขึ้นมา คงเป็นความเคยตัวที่มีเขาคอยอยู่เคียงข้างคอยช่วยแก้ปัญหาต่างๆ ให้เธอ

ภาพอันแสนโรแมนติกนั้นทำให้ช่างภาพหนุ่มที่กำลังลั่นชัตเตอร์เก็บวินาทีสุดประทับใจอยู่ถึงกับชะงัก ตะลึงงันไปชั่วขณะ ราวกับก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดแน่นอย่างรุนแรง ใครสักคนกำลังเอาเข็มแหลมคมทิ่มแทงหัวใจของเขาจนเจ็บแปลบ ยามที่ได้เห็นหญิงสาวตรงหน้าอยู่ในอ้อมแขนของชายอื่น เขาก็รุ่มร้อนจนนึกอยากจะเข้าไปกระชากตัวเธอออกจากอ้อมแขนของชายคนนั้นทันใดการปรากฏกายของเจ้าชายแห่งวงการแฟชั่นผู้นี้กดให้เขารู้สึกต่ำต้อยจนไม่อาจเทียบรัศมีของอีกฝ่ายได้ หากเปรียบอลันเป็นเจ้าชายผู้สูงส่ง คนอย่างปราบดาคงไม่แคล้วต้องรับบทเป็นผู้ร้ายที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้แม้ไม่อยากจะยอมรับเลยก็ตาม แต่เมื่อเห็นเขาผู้นั้นจูบแก้มดีไซเนอร์สาวสวยอย่างนุ่มนวลพร้อมกับยืนเคียงข้างกัน ปราบดาก็เหมือนถูกผลักตกเหวลึกที่ไม่มีวันปีนขึ้นไปได้อีก หากแม่ตัวร้ายนั่นรู้ว่ากำลังทำให้เขาปั่นป่วนในหัวใจมากขนาดนี้ เธอคงสะใจพิลึกดูเหมือนคนบนเวทีจะได้ยินความคิดนั้น ชั่วขณะหนึ่งหญิงสาวที่ทำให้เขาว้าวุ่นก็เบือนหน้ามามองทางเขาโดยบังเอิญ ดวงตาสบประสานกันกลางอากาศ ก่อนที่เธอจะจงใจเมินมองไปทางอื่นราวกับเขานั้นเป็นเพียงอากาศธาตุ ไร้ตัว

“แล้วเจ้าหญิงก็ได้ครองรักกับเจ้าชายอย่างมีความสุข...” วิศราปิดหนังสือนิทานเล่มโปรดของลูกสาวตัวน้อย เมื่อหันไปเห็นว่าเจ้าตัวดีนอนหลับปุ๋ย ก่อนดึงผ้าห่มมาห่มให้ แล้วเอื้อมมือไปเกลี่ยไรผมที่ปรกหน้าออกให้อย่างแผ่วเบา เห็นผิวแก้มขาวละเอียดใสซับเลือดฝาดทำให้อดไม่ได้ต้องก้มลงประทับริมฝีปากจูบอย่างแสนรักอลิศคือของขวัญชิ้นเดียวในชีวิตอันบิดเบี้ยวที่เธอแสนหวงแหนเหนือกว่าสิ่งอื่นใด ดวงตาหม่นเศร้าทอดมองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักที่ยิ่งโตก็ยิ่งมีเค้าโครงผิดแผกไปจากเธอทีละนิดๆ ยกเว้นแต่พวงแก้มยุ้ยๆ ใสๆ และผิวขาวละเอียด นอกนั้นเจ้าตัวน้อยกลับเริ่มมีความคมคายเด่นชัดขึ้นโดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ยามจ้องมองมาทีไรก็ชวนให้นึกถึงสายตาของใครคนหนึ่งที่เธอไม่อยากจดจำทับซ้อนขึ้นมาแทบทุกคราวไป“แม่รักลูกมากนะอลิศ” กระซิบเสียงหวานละมุนเบาๆ ที่ข้างหูเช่นที่เคยทำมาตั้งแต่คนตรงหน้ายังเป็นทารกน้อยแบเบาะ “หรือว่า...เจ้าอลิศคือคนที่คุณบอกสื่อว่ากำลังมองๆ อยู่”เสียงทุ้มนุ่มหูทำให้ร่างระหงสะดุ้งนิดๆ เมื่อหันไปสบตาคนพูดที่เข้ามายืนกอดอกอิงกรอบประตูมองเธอตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ แทนคำถาม“ทีนี้ก็ได้รู้แล

“โอ...นี่ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม” ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนดึงร่างเพรียวบางเข้ามากอดอย่างมีความสุขที่สุดวิศรายอมอิงซบอกแกร่งของอีกฝ่าย พลางครุ่นคิดในใจ...ในเมื่อคนสร้างตราบาปให้ชีวิตเธอยังมีความสุขกับคนที่เขารักได้โดยไม่ทุกข์ร้อนหรือแคร์ใคร แล้วจะเป็นไรไปถ้าเธอจะให้โอกาสตัวเองและคนดีๆ ได้เข้ามาในชีวิตสักครั้งเล่าค่ำคืนที่เหมือนฝันของวิศราผ่านไปอย่างรวดเร็ว ความเหนื่อยที่สะสมมาตลอดหลายสัปดาห์ทำให้เธอเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ก่อนที่จะสะดุ้งตื่นอีกทีเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือกรีดร้องดังลั่น หญิงสาวงัวเงียควานหาต้นตอที่ปลุกเธอจากฝันดีอย่างงุ่มง่าม ก่อนที่ใครบางคนจะอดไม่ได้คว้ามันมายื่นให้ถึงมือเสียเอง“ขอบคุณจ้ะอลิศ...หืม?”“หึๆ”คนขี้เซากะพริบตาถี่ๆ ไล่ความง่วงงุน ก่อนเบิกตาค้างเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะข้างหูที่ไม่ใช่เสียงใสๆ ของลูกสาวสุดที่รัก แต่เป็นเสียงทุ้มๆ ของผู้ชาย และตอนนี้ใบหน้าของอีกฝ่ายก็ลอยเด่นอยู่ใกล้แค่เอื้อม ก่อนที่เธอจะทันรู้ตัวปลายจมูกโด่งก็กดฝังลงมาที่แก้มใสๆ ของเธอเสียแล้ว“มอร์นิงครับที่รัก...”“อุ๊ย! บอส!” เสียงหวานเอะอะ แก้มข้างที่โดน ‘จูบรับอรุณ’ ร้อนฉ่าเหมื

คนไข้บนเตียงรีบพลิกกายนอนหันหลังให้ทันทีที่เห็นว่าใครเดินเข้ามา ในขณะที่นางลาวัณย์ที่นั่งข้างๆ เตียงด้วยท่าทีอิดโรยถึงไม่ได้ทำตาม แต่สายตาที่มองมาก็ดูปวดร้าวผิดหวังไม่น้อยเลย ยิ่งเมื่อเห็นหน้าสตรีสาวสวยที่เคยหมายมั่นว่าจะได้มาเป็นศรีสะใภ้ด้วยแล้ว นางก็ลอบถอนหายใจออกมาอย่างแสนเสียดายลูกหนอลูก ลูกชายสุดที่รักที่หวังฝากผีฝากไข้ ทำไมถึงมากลายเป็นแบบนี้ได้ ขืนคนอื่นในวงศ์ตระกูลรู้คงได้อับอายขายขี้หน้าเขา รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น อุตส่าห์มีลูกชายทั้งคนก็ดันมากลายเป็นเกย์เสียได้ มันช่างน่าช้ำใจจนสุดจะบรรยาย“ป๊า...ม้า...” ยุทธนากลืนน้ำลายเหนียวคอยามที่ต้องเอ่ย “เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”“เจ็บที่ใจไง!” คนเป็นแม่สะบัดเสียงเขียวตอบกลับมาทำให้คนฟังหน้าหดเหลือสองนิ้ว จนวิศราต้องบีบมือให้กำลังใจเพื่อน“พวกเราเลี้ยงลูกผิดตรงไหนเหรอ ไหนตอบมาซิอายุทธ ม้าเลี้ยงลื้อไม่ดีตรงไหน ถึงทำให้ลูกชายของม้ากลายเป็น...” คนเป็นมารดาชะงักยามที่ต้องกล่าวคำที่ทำให้ยอกแสยง “เป็น...พวกผิดเพศแบบนี้ไปได้ อั๊วกับป๊าลื้อทำผิดไปตอนไหนกัน ฮือ...”เสียงสะอื้นปานจะขาดใจทำให้คนเป็นลูกแทบจะเข่าอ่อนทรุดแปะลงไปตรงนั