เราเลิกกันเถอะ

“ส้มหยุดก่อน...ผมบอกให้หยุดไง!”

มือหนาคว้าต้นแขนของอีกฝ่าย ขณะที่กำลังจะเดินจ้ำอ้าวผ่านโถงของบ้านไปทางสระว่ายน้ำด้านหลังเพื่อไปสมทบกับเด็กๆ ที่กำลังเล่นน้ำอยู่

“มีอะไรอีกล่ะ”

“เรายังมีเรื่องที่ตกลงกันไม่จบ ผมยังยืนยันว่าผมต้องการรับผิดชอบคุณกับลูก”

“ยังไงล่ะไอ้การรับผิดชอบที่ว่าน่ะ” วิศราลอยหน้าถาม

“ผมจะขอคุณกับพี่วิศ เราจะแต่งงานกันโดยเร็วที่สุด”

“แต่งเพื่อ?”

ปราบดานึกอยากจะคว้าคนตรงหน้ามาจูบให้หายปากเก่ง ทำไมเธอถึงชอบกวนโมโหเขานักนะ

“ก็แต่งเพื่อให้ผมได้ดูแลคุณกับลูก ให้ผมได้ทำอะไรเป็นการชดเชยความผิดในอดีตให้คุณ และอย่าบอกว่าคุณลืมความทรงจำในคืนนั้นของเราไปแล้ว ถึงคุณจะลืมแต่ผมไม่เคยลืมมันได้ จำสิ่งที่ผมเคยบอกได้ไหม คุณเป็นของผมแล้ว เป็นผู้หญิงของนายปราบดาคนนี้คนเดียวเท่านั้น แต่งงานกันนะส้ม!”

วิศรายิ้มเย็น พลางปรายตาไปที่ร่างของใครอีกคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาร่วมเป็นสักขีพยานการขอแต่งงานที่แสนทื่อไร้ความโรแมนติกของชายหนุ่มตรงหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ใครจะแต่งงานกับใครคะปราบ!”

เสียงแหลมสูงที่ดังแทรกขึ้นทำให้ปราบดาหันขวับไปมองอย่างตกใจ และเห็นร่างสูงโปร่งของนางแบบสาวที่ยืนนิ่ง สีหน้าไม่พอใจอย