จากที่คิดว่าลืมได้สนิทแล้ว แต่เพียงเพราะเห็นภาพบาดตาระหว่างเธอกับผู้ชายคนอื่น เขาก็ไม่อาจสะกดกลั้นความรู้สึกในใจได้ ยิ่งเธอทำเหมือนไม่เคยรู้จักกัน แม้กระทั่งเห็นเขามากับผู้หญิงอื่นก็ทำท่าทีเย็นชาหมางเมินใส่อย่างไร้เยื่อใย ยิ่งทำให้เขาเป็นฝ่ายทนไม่ไหวและพ่ายแพ้ใจตัวเอง ทันทีที่ส่งพรีมโรสที่คอนโดเสร็จ เขาก็รีบย้อนกลับมาที่นี่ หวังได้พบ ได้พูดคุยปรับความเข้าใจกันดีๆ สักครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะความใจร้อนวู่วามของเขาเอง ซึ่งเป็นผลมาจากภาพสวีตที่เห็นกับตาตรงหน้าห้องของเธอนั่นเองชายหนุ่มลูบปลายคางที่เริ่มจะปวดระบม ตามเนื้อตัวเหมือนจะยังชาๆ จากฤทธิ์เครื่องชอร์ตไฟฟ้าไม่หาย แต่สิ่งที่เขาติดใจสงสัยกลับเป็นเสียงจากโทรศัพท์เครื่องนั้นมากกว่า จนถึงตอนนี้เสียงเล็กๆ ใสๆ ยังคงกังวานติดหูไม่หาย‘แม่ขา...’เป็นเสียงของเด็กแน่นอน เด็กผู้หญิง! แต่เด็กคนนั้นเป็นใครกัน ที่สำคัญกว่านั้นคือทำไมถึงต้องเรียกวิศราว่า...แม่ร่างสูงใหญ่ชาวาบไปทั้งตัว หัวใจหล่นวูบ หันไปมองที่ประตูห้องที่ปิดสนิทนั่นอีกครั้งอย่างตกใจ“หรือว่าเด็กคนนั้นจะเป็น...”ลูกของเขา! ผลพวงที่เกิดจากสิ่งที่เขากระทำกับวิศราในวันนั้น“ไม่จริงน่
‘แล้วอาการอื่นล่ะครับ เช่น อาเจียนหรือว่าเหม็นสาบกลิ่นต่างๆ อย่างพวกอาหารมีไหม’‘อืม...ก็ไม่นะ ส่วนใหญ่ก็มีแค่อยากกินของรสเปรี้ยวๆ กับกินจุขึ้นแค่นั้น ว่าแต่ปราบถามทำไมจ๊ะ’ คนเป็นพี่หันมามองใบหน้าคมคร้ามอย่างแปลกใจ‘ปะ...เปล่าครับ แค่อยากรู้...’‘เอ มีพิรุธนะเรา ฮั่นแน่...อย่าบอกนะว่าแอบไปกุ๊กกิ๊กกับสาวที่ไหนแล้วไปทำเขาท้องป่องเข้า...’‘พรวด! แค่กๆ’ ชายหนุ่มสะดุ้งก่อนสำลักกระอักกระไอหน้าดำหน้าแดงคนเป็นพี่จึงต้องเข้ามาช่วยลูบหลังให้อย่างตกใจอีกครั้ง‘เป็นอะไรไปตาปราบ ตายแล้ว อาการหนักนะนี่ พี่ว่าเราไปหาหมอหน่อยดีกว่า’‘ไม่...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขอนอนพักสักงีบคงดีขึ้น’‘เอางั้นเหรอ’ คนพูดมองสภาพอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยไว้ใจ ‘ก็ตามใจละกัน เฮ้อ...งั้นก็นอนที่โซฟานี่ก่อนเดี๋ยวพี่ให้ใครละลายยาหอมให้ดีกว่า’‘เอ่อ...พี่ปูครับ ถ้าจะกรุณาผมขอมะม่วงดิบหรืออะไรก็ได้ที่มันเปรี้ยวจัดๆ สักจานนะครับ’คำขอนั้นทำเอาปุริมารีบหันขวับมองพ่อน้องชายตัวดีอย่างไม่เชื่อหู‘เป็นเอามากนะน้องชายฉัน งั้นรอแป๊บหนึ่งเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้ละกัน” คนเป็นพี่ได้แต่ส่ายหน้าแต่ไม่ได้คิดอะไรมากพอคล้อยหลังพี่สาว ปราบดาก็หลับตาลงป
“ยายส้ม!” อารามดีใจทำให้เขารีบคว้าร่างเพรียวบางเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยง และสำรวจด้วยความเป็นห่วง “แกเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม แล้วนี่เป็นอะไรทำไมใส่ชุดเดิม...”“ทีละคำถามได้ไหมแก ฉันไม่รู้จะตอบข้อไหนก่อน”เสียงอ่อนล้าทำให้คนฟังชะงักกึก เพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอสติหลุดต่อหน้าประชาชีแปลกหน้าเป็นโขยงที่ยืนทำหน้างงงวย“ไม่มีอะไรแล้วครับ ขอบคุณทุกคนสำหรับความช่วยเหลือนะครับ”พอคล้อยหลัง รปภ. และพนักงานโรงแรมทั้งกลุ่ม เขาก็จัดการต้อนเพื่อนสาวเข้าห้องไปอย่างเร็วรี่“ต๊าย! นี่เกิดอะไรขึ้น มีสงครามกลางเมืองเกิดขึ้นในห้องแกเหรอยะยายส้ม หรือโดนโจรปล้น” ชายหนุ่มยกมือทาบอกเมื่อเห็นสภาพห้องสูทหรูที่ข้าวของตกเกลื่อนกลาด “แล้วนี่แกเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงยังใส่ชุดเดิมล่ะเนี่ย”“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ” เจ้าของห้องตอบเสียงเนือยๆ หน้าตายังอิดโรย มือบางพยายามเสยผมยุ่งๆ ให้เข้าที่“อะไร ที่ว่านิดหน่อยน่ะมันเรื่องอะไร แล้วทำไมถึงต้องปิดโทรศัพท์ แกรู้ไหมว่ามิสเตอร์บอสพยายามโทร. หาแกทั้งคืนเลยนะ แถมให้ทางโรงแรมโทร. หาด้วยแต่แกก็ไม่รับ นึกว่าแกเป็นลมล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว เมื่อคืนโทรศัพท์ฉันก็แบตฯ หมดด้วย เลย
“อะไรกัน นี่ขนาดโรงแรมห้าดาวยังมีเรื่องแบบนี้อีกเหรอ ไปกันเหอะ แจ้งความกันไหมแก เดี๋ยวให้ รปภ. เปิดวงจรปิดดูหน้าไอ้หมอนั่นเป็นหลักฐานด้วย คนแบบนี้ต้องเอาเรื่องให้หลาบจำ เรื่องนี้ฉันจัดการเอง!” ยุทธนาตั้งท่าจะไปโทร. แจ้งเจ้าหน้าที่ รปภ.“เดี๋ยวก่อนแยมมี่! ไม่ต้องแจ้ง” วิศรารีบร้องห้ามเสียงหลง “ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่ตกใจ อีกอย่างตานั่นก็โดนฉันเล่นงานไปหนักอยู่เหมือนกัน คิดว่าเขาคงไม่กล้าทำอีกหรอก”“แกอย่าประมาทนะยะ เกิดมันย้อนกลับมาล่ะ” ยุทธนาฮึดฮัด คำถามนั้นใช่ว่าวิศราจะไม่คิดกังวลคนบ้าระห่ำอย่างนายปราบดานั่นทำได้ทุกอย่าง!“งั้นขอย้ายห้องก็พอแก ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ ที่นี่เป็นโรงแรมของเพื่อนคุณอลัน หากมีอะไรเกิดขึ้นเขาคงไม่สบายใจ ฉันไม่อยากทำให้เขาเป็นห่วง ช่วงนี้งานเขาก็เครียดพอแล้ว แค่ช่วยดูยายหนูให้ระหว่างที่ฉันมาเยี่ยมพ่อ ฉันก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดีแล้ว”“แหม...โทร. จิกฉันเป็นไก่ทั้งคืน คงไม่ห่วงเลยมั้งนั่น เออๆ ตามใจแกแล้วกัน เปลี่ยนใจอยากแจ้งความก็บอกมาละกัน งั้นคืนนี้ให้ฉันมานอนเป็นเพื่อนไหม เออจริงสิ ทำไมแกไม่กลับไปนอนบ้านล่ะ บ้านก็ออกใหญ่โต คนก็เยอะ จะได้ปลอดภัย”วิศราถอน
อลันมองหนุ่มตี๋หล่อยกมือสวดมนต์เป็นภาษาที่เขาพอจะเข้าใจมากขึ้นแต่ไม่ทุกคำ แม้จะไปเข้าคอร์สเรียนอยู่พักใหญ่ และได้ครูคนสวยอย่างวิศราคอยช่วยสอนอีกแรง แล้วสองหนุ่มก็ต้องหยุดคุยเมื่อเห็นหมอและพยาบาลสองสามคนวิ่งกรูเข้าไปในห้องคลอดหน้าตาตื่น“เกิดอะไรขึ้นครับ เพื่อนผมเป็นอะไรไป”พยาบาลคนหนึ่งถูกเรียกไว้ก่อนจะพุ่งเข้าห้องคลอดไป“เด็กไม่ยอมกลับหัวค่ะ เราอาจจะต้องใช้วิธีผ่าคลอด” ชายหนุ่มทั้งสองถึงกับหน้าถอดสี “ตอนนี้คุณหมอกำลังเร่งมือช่วยอย่างเต็มที่ ไม่ทราบใครเป็นญาติคนไข้คะ”“มีอะไรเหรอครับ” อลันรีบถามรัว ใจคอไม่ค่อยดี“คือตอนนี้ธนาคารเลือดของเรามีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้สำรองไว้ไม่มาก”“คนไข้เลือดกรุ๊ปอะไรครับ” ชายหนุ่มหันมาถามพยาบาล“เอบี อาร์เอชเนกาทีฟครับ” ยุทธนาชิงตอบเสียเอง เพราะเขาเคยได้ยินเพื่อนสาวบอกว่าเลือดกรุ๊ปของเธอนั้นหายาก แม้ในเมืองไทยก็ไม่ค่อยมีเลือดกรุ๊ปนี้มากนัก “เอาไงดีครับคุณอลัน หรือเราจะต้องโทร. บอกทางบ้านเธอ แต่ถ้าบอกเรื่องก็จะวุ่นวาย...”คนพูดมีสีหน้าลำบากใจ เพราะการโทร. บอกที่บ้านเพื่อนสาวนั่นหมายถึงความลับเรื่องการตั้งครรภ์นี้ก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป ทั้งเรื่องยุ่ง
“ตอนนี้คนไข้ยังไม่ฟื้นค่ะ เธอค่อนข้างอ่อนแรงเลยต้องนอนที่ห้องคลอดนี่อีกระยะหนึ่งก่อนที่จะย้ายไปห้องพิเศษได้ ส่วนแม่หนูน้อยเองก็ต้องอยู่ในตู้อบไปก่อน และเราต้องทำเอกสารหนังสือรับรองการเกิดให้กับทารก เอ่อ...ไม่ทราบว่าท่านไหนเป็นสามีของคุณวิศราคะ” คนพูดมองชายหนุ่มทั้งสองอย่างไม่แน่ใจอลันหันไปสบตายุทธนาที่ทำหน้าเหวอ เพราะไม่ทันคิดเรื่องนี้มาก่อน เช่นเดียวกับอลันที่ไม่เคยเป็นคุณพ่อจึงไม่รู้ขั้นตอนว่าต้องทำอะไรบ้าง แต่กระนั้นในที่สุดเขาก็เอ่ยปากออกมา“ผมเองครับ”ยุทธนาถึงกับอ้าปากค้าง หันขวับมองชายหนุ่มข้างกายอย่างคาดไม่ถึง...ในห้องพักฟื้นพิเศษหลายชั่วโมงถัดมา วิศรานอนมองหน้าทารกน้อยน่ารักที่กำลังหลับตาพริ้มดูดน้ำนมจากอกเธอด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด เด็กคนนี้คือลูกของเธอจริงๆ หรือ ใบหน้าเล็กๆ ย่นยู่ คิ้ว ตา จมูก ปากน้อยๆ จิ้มลิ้มขมุบขมิบดูดดึงเต้าทรวงอย่างน่าเอ็นดู แต่ที่โดดเด่นคือพวงแก้มยุ้ยใสๆ จนอดไม่ได้ต้องยื่นปลายนิ้วไปสัมผัสอย่างเบามือ แล้วเธอก็ตกหลุมรักเด็กตรงหน้าอย่างไร้เงื่อนไขทันที“ลูกแม่...” รอยยิ้มอ่อนๆ แตะที่ริมฝีปากงาม พร้อมหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้าม
อลันเบิกตาค้าง ชาวาบไปทั้งร่าง ตะลึงงันไปชั่วขณะ ไออุ่นแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ ชายหนุ่มโน้มตัวก้มลงมองแม่หนูน้อยในเปลด้วยความรักเอ็นดู และยอมรับอย่างหมดใจว่าเขาตกหลุมรักเด็กน้อยตรงหน้าอย่างไม่มีเงื่อนไขตั้งแต่แรกพบ เช่นเดียวกับแม่ของแก“ว้าววว...” ยุทธนาอมยิ้มมองหนุ่มสาวทั้งสอง ไม่ต้องให้เดาก็รู้ว่าแม่เพื่อนรักตั้งชื่อนี้ตามชื่อใคร “ก็ไม่เลวนะ...หรือคุณว่าไงครับอลัน แม่หนูอลิศอินวันเดอร์แลนด์ของพวกเราน่ารักไหม”“น่ารักที่สุดในโลกเลย หนูน้อยอลิศ” ชายหนุ่มส่งยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนให้คุณแม่มือใหม่ ก่อนเอื้อมไปสัมผัสที่แก้มยุ้ยๆ ของแม่หนูน้อยเบาๆ อย่างรักใคร่เอ็นดู ภาพนั้นทำเอายุทธนาต้องแอบเบือนหน้าไปปาดน้ำตาด้วยความซาบซึ้งเฮ้อ...ทำไมนะ สวรรค์ถึงใจร้าย ส่งผู้ชายแสนดีคนนี้มาให้เพื่อนเขาในวันที่สายเช่นนี้แต่มาคิดดูอีกทีก็ใช่ว่าจะไม่มีหวังเสียทีเดียวนี่นาอย่างน้อยหากมีโซ่ทองตัวน้อยที่แก้มน่าฟัดอย่างแม่หนูอลิศราคนนี้ ไม่แน่ว่าสักวัน แม่เพื่อนสาวใจหินของเขาอาจยอมใจอ่อนเปิดใจต้อนรับผู้ชายแสนดีอย่าง อลัน เลวิธ คนนี้ก็เป็นได้...ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาและเอาใจช่วยคนทั้งสองในใจมาตลอด และได้แต่หวังว่าคงไม่มีอ
“สวัสดีครับคุณปราบดา มาเยี่ยมใครเหรอครับ” ยุทธนาผู้ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางใดๆ หันไปทักทายตอบตามมารยาท โดยไม่ทันสังเกตอาการแม่เพื่อนสาวที่ยืนหน้าตึง คอแข็ง เชิดหน้าหนีไปอีกทางเหมือนไม่ต้องการเสวนาด้วย“ผมพาพี่สาวกับหลานมาเฝ้าไข้คุณพ่อของแกน่ะครับ” ปราบดาพยักพเยิดไปทางหลานสาวตัวน้อย แอบรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางหมางเมินเย็นชาราวกับไม่เห็นเขาในสายตาของหญิงสาวอีกคนไม่สนดีนักใช่ไหม ได้สิ...“คุณยอร์ชครับ ถ้าคุณไม่รังเกียจผมขอแนะนำให้รู้จัก นี่คือพี่ปู ปุริมา พี่สาวผมเอง แล้วนั่นก็ยายลูกปลา ลูกสาวของพี่ปูกับคุณวิศรุต อาภาพิพัฒน์ พี่เขยของผม!” ชายหนุ่มจงใจเน้นเสียงหนักๆ ที่ชื่อสุดท้ายได้ผล...วิศราหันขวับ นัยน์ตาวาวโรจน์ตวัดมองชายหนุ่มตัวร้ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “วิศรุต? เอ...ชื่อนี้มันคุ้นๆ ทำไมเหมือนชื่อพ่อของ...”“พ่อของคุณหนูวิศรา! ใช่แล้วครับ ยายลูกปลาเป็นลูกพ่อเดียวกันกับคุณหนูส้มเพื่อน อ้อ! ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า...คนรักของคุณ” ปราบดาเฉลยคำตอบด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน ในขณะที่ปุริมาแอบกระตุกชายเสื้อน้องชายผู้มุทะลุของตนอย่างปรามในที เธอรู้ดีว่าปราบดานั้นไม่ลงรอยกับลูกเลี้ยงสาว แต่ก็ไม่ได้ปราร
สถานที่จัดงานแต่งงานของคู่รักดีไซเนอร์คือสวนดอกไม้ที่ถูกจัดแต่งอย่างเรียบง่ายตามเจตนารมย์ของเจ้าสาวที่ไม่ต้องการงานเอิกเกริกแต่กระนั้นก็แอบมีกิมมิคเล็กๆ น้อยๆ สำหรับคู่รักดีไซเนอร์คนดังโดยเวทีถูกออกแบบให้เป็นรันเวย์สำหรับบ่าวสาวเดินไปทำพิธีอย่างมีสไตล์ แขกที่มาร่วมงานนอกจากครอบครัวแล้วก็มีแค่เพื่อนสนิทของสองฝ่ายเท่านั้น และทันทีที่เจ้าสาวปรากฏตัวขึ้น แขกทุกคนก็พร้อมใจยืนขึ้นต้อนรับด้วยบรรยากาศที่อบอุ่นวิศรุตในชุดสูทลุกขึ้นช้าๆ โดยมีภรรยาสาวช่วยประคองและส่งไม้เท้าให้สามีทำหน้าที่ส่งตัวเจ้าสาว เขายื่นมือไปรับมือลูกรักด้วยใบหน้าที่เป็นปลื้มจนน้ำตาคลอ“คุณพ่อ” เจ้าสาวสวมกอดบิดาสุดที่รักอย่างตื้นตัน ไม่คิดเลยว่าเธอจะได้มีวันนี้“ไปเถอะลูก”วิศรุตจับมือเจ้าสาวคนสวยพาเดินตรงไปยังแท่นทำพิธี โดยด้านหน้ามีเด็กหญิงตัวน้อยนำขบวนสองคนคือเด็กหญิงลูกปลาที่ทำหน้าที่คอยโปรยดอกไม้ให้ และอีกคนคืออลิศลูกสาวของเธอที่ทำหน้าที่ถือแหวน วันนี้หนูน้อยอลิศสวมชุดสีชมพูฟูฟ่องน่ารัก ที่ลำคอของเด็กน้อยสวมสร้อยแปลกตาที่มีแหวนวงหนึ่งห้อยเป็นจี้ แหวนเพชรสีชมพูสวยทอประกายสวยสดใส เป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูสำหรับทุกคนวิ
‘และเธอเพิ่งตอบตกลงยอมแต่งงานกับผมเมื่อไม่นานมานี้’แวบหนึ่งเหมือนชายหนุ่มหันมองตรงมาด้วยแววตาอ่อนหวานทำให้วิศราหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นโครมคราม นี่เขากำลังประกาศแต่งงานออกสื่อ อลัน เลวิธ หนุ่มโสดเนื้อหอมคนนั้นเนี่ยนะ‘โอ...พระเจ้า’ พิธีกรสาวรุ่นเดอะยกมือทาบอก ทำตาโตเท่าไข่ห่าน เชื่อว่าหากเทปนี้ออกอากาศไป จะต้องเรียกเรตติงได้ถล่มทลายเลยทีเดียว ‘คุณพอจะบอกได้ไหมคะอลันว่าใครคือผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น’คำถามนั้นทำให้ใบหน้าคนถูกถามแต้มสีแดง นัยน์ตาสีเทาทอประกายพราวระยับ‘เธอเป็นดีไซเนอร์สาวชาวไทยครับ และเธอเป็นรักแรกพบของผม’วิศราแว่วได้ยินเสียงหวีดผ่านฝ่ามือที่ปิดปากของยุทธนา คำว่ารักแรกพบของเขาทำให้เพื่อนของเธอถึงกับเสียอาการไปไม่น้อยเลยทีเดียว“รักแรกพบ...”วิศราพึมพำเบาๆ สมองนึกย้อนไปถึงตอนที่เธอและเขาได้พบกันครั้งแรก จำได้ว่าเป็นตอนที่เธอใจลอยเดินตัดหน้ารถเขาเพราะกำลังช็อกที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ นี่เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่ตอนนั้นเนี่ยนะมันใช่เหรอ‘ว้าววว ฟังดูโรแมนติกจัง คุณพอจะเล่าเหตุการณ์นั้นให้พวกเราฟังได้ไหมคะ’‘อืม...ตอนนั้นเธอยังเป็นนักศึกษาทุนที่วิทยาลัยแฟชั่น และผมได้ร
“ว้าววว...สวยที่สุดเลย สวยอย่างกับเจ้าหญิงแน่ะค่ะ ลองส่องกระจกดูสิคะ”ประโยคนั้นของช่างแต่งหน้าทำให้หญิงสาวเจ้าของเรือนร่างระหงในชุดเจ้าสาวที่ออกแบบและตัดเย็บจากผ้าไหมและผ้าลูกไม้ที่สั่งทอมาเป็นพิเศษเพื่อเธอโดยเฉพาะและเป็นชุดเดียวในโลกจากการออกแบบของดีไซเนอร์หนุ่มชื่อดังของแบรนด์ระดับโลกอย่าง Lewis โดยใช้โทนสีครีมอ่อนปนด้วยสีชมพูพาสเทลหวานละมุนไปทั้งตัวขับให้ผิวเนียนละเอียดของเธอเปล่งปลั่งงดงามเฉิดฉายราวกับเป็นเจ้าหญิงที่หลุดออกมาจากเทพนิยายก็ไม่ปานวิศรามองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกด้วยความรู้สึกตื้นตันในหัวใจปนประหม่า เธอเป็นคนขอร้องให้เขาเลือกสีอื่นที่ไม่ใช่สีขาว เพราะเธอไม่ใช่เจ้าสาวที่แสนบริสุทธิ์ผุดผ่อง แล้วเขาก็เลือกสีนี้มาให้ด้วยเหตุผลว่าเขาอยากเห็นเจ้าสาวของตัวเองสวยหวานที่สุดในวันที่แสนพิเศษของเราคนเป็นเจ้าสาวยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงตอนที่เขาอาสาออกแบบตัดเย็บชุดนี้ให้เธอด้วยมือตัวเอง ทุกขั้นตอนทุกรายละเอียดที่เขาใส่ลงไปล้วนมีความหมายลึกซึ้งซ่อนอยู่ และมันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่ครั้งที่ยังเป็นเด็กน้อยช่างฝันตามประสาเด็กผู้หญิงทั่วๆ ไป เธอเคยจินตนาการถึงง
จริงอย่างที่อลันว่า พอได้ล้างหน้าล้างตาด้วยน้ำเย็นๆ หญิงสาวก็รู้สึกสดชื่นขึ้นทันตา แต่ตอนที่กำลังจะลงไปด้านล่างเพื่อช่วยคนอื่นๆ ตามหาลูกสาว จู่ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องแหวนที่วางอยู่บนหัวเตียง แหวนที่ได้จากปุริมาวันนั้นแหวนของนายปราบดา!อะไรบางอย่างทำให้ร่างระหงเดินย้อนกลับไปหยิบแหวนนั้นขึ้นมาเปิดดู ประกายจากเพชรสีชมพูสะท้อนวูบเข้านัยน์ตาจนแสบพร่า“นายยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า...” วิศรามองแหวนวงงามราวกับมันมีชีวิต “ถ้ายังอยู่แถวนี้ ช่วยให้ฉันตามหาลูกของเราให้พบด้วยนะคะ ขออย่าให้ลูกต้องเป็นอะไร อย่าให้อลิศเป็นอะไร ช่วยฉันด้วยนะคะ”ทันใดนั้น ลมเย็นวูบหนึ่งก็พัดผ่านร่างเธอไปทั้งๆ ที่หน้าต่างไม่ได้เปิด ราวกับใครบางคนได้ตอบรับคำขอนั้น หญิงสาวยิ้มกับตัวเองเศร้าๆ หากปราบดายังอยู่ตรงหน้า เธอคงไม่กล้าเอ่ยปากขอร้องเขาเช่นนี้ คงชวนทะเลาะมากกว่า แต่เพื่อลูกสุดที่รัก สิ่งไหนที่พอจะยึดเหนี่ยวหรือช่วยทำให้สบายใจได้บ้าง เธอก็ยอมทำทั้งนั้นวิศราปิดกล่องแหวนนั้นแล้ววางมันไว้ที่เดิม ทว่าตอนที่เธอกำลังจะก้าวเท้าออกจากห้องนั้นเอง จู่ๆ หูก็พลันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแว่วมา“ฮือๆ...” วิศราหันขวับอย่างตกใจ ก
งานแต่งงานของวิศราและอลันถูกตระเตรียมขึ้นท่ามกลางความดีใจของทุกคน แม้เจ้าสาวจะบอกว่าไม่ต้องการให้จัดงานใหญ่โตเอิกเกริก และอยากให้เป็นงานเล็กๆ ที่อบอุ่นมากกว่า ถึงกระนั้นทุกคนในบ้านอาภาพิพัฒน์ที่เพิ่งผ่านความเศร้าจากการสูญเสียไปเมื่อไม่นานมานี้ก็เริ่มยิ้มออกและกระตือรือร้นกับงานมงคลที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า โดยเฉพาะนายผู้หญิงของบ้านอย่างปุริมาและนางรื่นรมย์ซึ่งถือเป็นพี่เลี้ยงคนสนิทของว่าที่เจ้าสาวกลายเป็นหัวเรือใหญ่ที่คอยเป็นธุระช่วยเหลือในการจัดการเรื่องต่างๆ อย่างเต็มใจท่ามกลางความดีใจเหล่านั้น ทุกคนกลับไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนมองภาพเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เด็กหญิงอลิศทำหน้าหม่นหมอง ในมือกอดตุ๊กตาหมีที่แม่ของเธอให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีก่อนแน่นราวกับมันกลายเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในโลกที่เหลืออยู่ ก่อนค่อยๆ เดินแยกห่างออกมาเงียบๆ หลังจากเห็นทุกคนกำลังวุ่นวายจนลืมไปว่าวันนี้ยังมีความสำคัญกับใครอีกคน ไม่ทันไรทุกคนก็ลืมวันเกิดของเธอไปเสียแล้ว“พี่หมีจ๋า ทุกคนลืมวันเกิดอลิศหมดเลย ไม่มีใครรักอลิศแล้ว ไม่มีเลย...” เด็กน้อยขมุบขมิบงึมงำด้วยความรู้สึกว้า
คิดเพลินๆ จู่ๆ ก็มีเสียงสัญญาณโทรศัพท์เรียกเข้ามา หญิงสาวยิ้มบางๆ เมื่อเห็นชื่อที่ขึ้นตรงหน้าจอ...อลัน เลวิธ!“คุณต้องเป็นญาติกับพ่อมดแน่ๆ” ปลายสายส่งเสียงหัวเราะกลับมา “รู้ได้ยังไงคะว่าคนแถวนี้กำลังคิดถึงคุณอยู่”“รู้ด้วยหัวใจไงครับ ใจของคนที่รักกันมักเชื่อมถึงกันเสมอ” เสียงทุ้มนุ่มหูตอบกลับมาอย่างอ่อนหวาน พาให้หัวใจคนฟังเต้นผิดจังหวะด้วยความเขิน“คุณทำอะไรอยู่คะ วันนี้งานยุ่งไหม”“ก็ยุ่งเหมือนทุกวัน แต่พอได้ยินเสียงคุณก็หายเหนื่อย”“ปากหวานจังนะคะบอส”“อย่างอื่นก็หวานนะ ถ้าคุณอยากชิมเมื่อไหร่ก็บอกได้เสมอ ถ้าเป็นคุณ ผมยินดีให้ชิมทั้งตัวทั้งใจเลย”วิศราหน้าแดงก่ำ ดีที่อีกฝ่ายอยู่ไกลถึงอีกซีกโลก หากเขายืนอยู่ตรงนี้ เธอคงไม่กล้าสู้หน้า ตั้งแต่ผ่านเรื่องเฉียดเป็นเฉียดตายมา ดูเหมือนจะทำให้ชายหนุ่มกลายเป็นคนที่กล้าพูดกล้าแสดงความรักออกมาอย่างเปิดเผยมากกว่าเดิม“ทำไมนิ่งไปครับ คิดอะไรอยู่”“ฉันคิดถึงคุณ ถ้าตอนนี้คุณอยู่ตรงนี้ด้วยกันก็คงดีสิคะ”“อย่ามาทำให้ผมเคลิ้มเชียวนะวีวี่ คุณยังไม่รู้สินะว่าตอนนี้ผมแทบจะกลายเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของสายการบินระหว่างประเทศอยู่แล้ว นี่เพื่อนสนิทผมมันก็ร่ำๆ อยู่
วิศรานั่งฟังอย่างสงบ และเริ่มคิดตาม เพราะเป็นคนสำคัญที่สุดจึงต้องหวงแหน เขาก็คงเหมือนเธอที่หวงบิดาเพราะคิดว่าเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียวในชีวิต อนิจจา...หากวันนั้นเธอไม่ก้าวร้าวพี่สาวของเขาก่อน หมอนั่นก็คงไม่คิดกำราบเธอด้วยวิธีป่าเถื่อนรุนแรงแบบนั้น เธอเองก็มีส่วนผิดที่เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้งโดยไม่ได้เอาใจเขามาใส่ใจเรา เรื่องมันถึงเลยเถิดแบบนี้‘ฉันต้องขอโทษคุณแทนตาปราบด้วยนะคะ สำหรับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด’ ปุริมาเอ่ยอย่างจริงใจ ‘แล้วก็ต้องขอบคุณที่คุณยอมอโหสิให้เขา’วิศรามองสบตาแม่เลี้ยงเต็มๆ ตาโดยไม่มีอคติมาบดบังเป็นครั้งแรก ‘ฉันเองก็ผิดที่ทำตัวไม่ดีกับคุณเหมือนกัน ที่จริงฉันก็ไม่ได้ดีไปกว่าน้องชายคุณนักหรอกค่ะ’‘แต่อย่างน้อยคุณก็ยังโชคดีกว่าปราบตรงที่ยังมีลมหายใจ โชคดีที่มีคนที่คุณรักและรักคุณมากมาย ฉันขอพูดอะไรกับคุณอีกนิดได้ไหมคะ’วิศราพยักหน้ารับนิดๆ‘พูดมาสิคะ’‘ฉันคิดว่าตาปราบเขาแอบชอบคุณมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันแล้วละค่ะ จำตอนที่เขาขับรถชนสุนัขของคุณได้ไหมคะ’แน่นอนว่าวิศราย่อมจำได้แม่น‘ที่จริงตาปราบก็ตกใจมากเหมือนกัน ทีแรกเขาก็ทำอะไรไม่ถูก ตั้งใจจะลงมาดูมาขอโทษคุณเพราะเขาเองก
ร่างเพรียวระหงของสตรีผู้หนึ่งยืนนิ่งปล่อยใจล่องลอยไปแสนไกล เธอกำลังทอดสายตามองท้องฟ้าที่ดูหม่นเศร้ายามที่พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ความเงียบสงัดทำให้ได้ยินแม้แต่เสียงใบไม้แห้งกรอบปลิวเมื่อยามต้องแรงลมราวกับท่วงทำนองบทเพลงแห่งชีวิตที่ทุกคนต้องเผชิญอย่างไม่อาจหลีกหนี แต่ก็มีในบางจังหวะที่ชวนให้คนฟังรู้สึกถึงความอ่อนหวานปนขมปร่าในหัวใจยามที่คิดถึงใครบางคนที่รักแต่จำต้องจากไปไกลแสนไกลนี่มันก็เกือบปีแล้วสินะที่เธอต้องอยู่โดยไม่มีเขา มันเหมือนจะยาวนาน แต่น่าแปลกที่เธอยังคงจำเหตุการณ์ต่างๆ ในวันวานที่ผ่านมาได้อย่างดีทีเดียวหลังจากเหตุการณ์ที่เธอโดนลอบยิงอย่างอุกอาจที่สวนอาหารแห่งนั้นไม่นาน ก็มีข่าวครึกโครมว่าตำรวจจับตัวคนร้ายได้ทว่าที่น่าตกใจกว่านั้นคือการที่คนร้ายซัดทอดว่า คนที่จ้างวานให้มายิงเธอนั้นคือ...พรีมโรส แฟนสาวของปราบดานั่นเอง ส่วนเหตุผลจูงใจของผู้หญิงคนนั้นวิศราก็เดาได้ไม่ยาก เพราะคงไม่พ้นเรื่องหึงหวง แต่แทนที่เธอจะโกรธแค้น น่าแปลกที่เธอกลับรู้สึกสงสารปนสังเวชใจที่นางแบบสาวที่กำลังมีอนาคตรุ่งโรจน์ผู้นั้นคิดตื้นๆ เลือกตัดอนาคตตัวเอง ทำในสิ่งที่ผิดจนทำให้คนที่เธอรักต้องจากไปตลอดกาล แถม
ตอนที่วิศราไปถึงหน้าห้องผ่าตัดมีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว นั่นคือคณะที่พากันไปทัวร์สวนสัตว์วันนี้ที่พอรู้ข่าวก็คงรีบมาที่โรงพยาบาลกันทันที รวมถึงยุทธนาที่ตามมาหลังจากทราบข่าว สีหน้าทุกคนร้อนรนมีรอยกังวล แต่คนที่อาการหนักสุดเห็นจะเป็นพี่สาวของคนเจ็บนั่นเอง ใบหน้าซีดเผือดของปุริมายังคงเปื้อนคราบน้ำตา สิ่งเดียวที่คอยเหนี่ยวรั้งไม่ให้แม่เลี้ยงของเธอล้มพับไปคือลูกสาวตัวน้อยที่นอนหลับซุกหน้ากับอกผู้เป็นแม่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวนั่นเอง“แม่ส้มขา...” เสียงเรียกนั้นทำเอาวิศราสะดุ้งสุดตัว พอหันไปเห็นว่าเป็นใครเธอจึงอ้าแขนรับร่างป้อมที่วิ่งตรงมาหาโดยอัตโนมัติ “แม่ส้มเป็นอะไรคะ นั่น! ทำไมเลือดแม่ส้มออกเต็มเสื้อเลยคะ”รอยเลือดแห้งกรังที่อกเสื้อทำให้แม่คนช่างเจรจาสงสัย“ไม่ใช่เลือดแม่หรอกค่ะ แต่เป็นของ...”คนพูดกัดริมฝีปากแน่น ลมหายใจสะดุดเมื่อคิดถึงใบหน้าคนที่พุ่งเข้ามารับกระสุนพร้อมกับกอดเธอไว้เพื่อป้องกันไม่ให้พวกวายร้ายนั่นทำอันตรายเธอได้ แต่คนช่วยกลับรับเคราะห์เสียเอง เลือดบนอกเธอก็คงเป็นเลือดเขานั่นเอง“เป็นยังไง...หมอว่ายังไงบ้างคะ” วิศราพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่นทั้งที่ในใจเธอตอนนี้มันเต้นรัวด้วย