All Chapters of GENTLEMAN บุรุษเย็นชา: Chapter 71 - Chapter 80

“ไม่ต้องเรียกชื่อเพื่อนเลย ถ้าพิ้งไม่บอกพี่เน่ก็ไม่คิดจะตอบพี่เลยใช่ไหมครับ?” นอกจากฉันจะต้องมาตกอกตกใจกับการมานอนที่นี่แล้ว ยังต้องมาตกใจกับคำพูดของพี่โลที่เปลี่ยนไปอีกด้วย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย“อย่าเข้ามานะ!” ฉันรีบขยับตัวหนี พลางชี้หน้าพี่โลคาที่กำลังขยับตัวเข้ามาหาฉันที่กำลังนั่งอยู่ขอบเตียง แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ฟังคำพูดของฉันเลย เพราะพี่เขาเอาแต่ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันจะตกเตียงอยู่แล้ว“อย่าชี้หน้าผู้ใหญ่ พี่ไม่ชอบ” ฉันเกิดอาการตัวแข็งเมื่อคนตรงหน้าจับเข้าที่มือฉัน จากนั้นสิ่งที่พี่เขาทำต่อก็เล่นเอาฉันทำตัวไม่ถูกพูดไม่ออก ก็คือการที่พี่เขามาพลิกมือฉันแล้วประทับจูบลงที่หลังมืออย่างแผ่วเบา“พะ...พี่ทำบ้าอะไร!” ฉันรีบชักมือออกมาอย่างไว ส่วนพี่โลคากลับมองฉันด้วยรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน ส่งผลให้ใจของฉันเต้นแรงมากที่สุดในชีวิต แรงจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นตึกตักอยู่“ดังไปแล้ว” ฉันทำหน้างงมองพี่โลคาที่อยู่ดี ๆ ก็พูดอะไรไม่รู้ขึ้นมา อะไรคือดังไปแล้ว ฉันยังไม่ได้เอ่ยพูดอะไรเลยนะ“อะ...อะไรดังคะ?”“ตรงนั้นของเน่มันส่งเสียงดังจนพี่ได้ยิน” พี่โลคาชี้นิ้วมาท

“อย่าลูบเล่นแบบนั้นสิ” พี่โลคาเขี่ยปลายยอดปทุมถันของฉันเล่นไม่พอ ลิ้นก็แตะลงตวัดเลียเล่นอีกข้างไปด้วย เหมือนกับเด็กทารกที่กำลังกินนมแม่มืออีกข้างก็เล่นไปขณะที่กินอยู่“ลูกชายพี่มันอยากคุยด้วย” ฉันนอนงงกับคำของพี่โลคา ลูกชาย? พี่เขาไปมีลูกตั้งแต่ตอนไหน แต่ก็งงได้ไม่นานเมื่อพี่เขาขยับลุกขึ้นมาคร่อมหน้าอกฉัน จนเจ้าแก่นกายใหญ่มันมาจ่ออยู่ที่ปากของฉันฉันได้แต่มองมันอย่างตกอกตกใจ ไม่คิดว่าของผู้ชายจะเป็นแบบนี้ มะ...มันทั้งใหญ่แล้วรูปร่างมันก็...“คุยกับลูกพี่หน่อย...นะครับ” ฉันเข้าใจความหมายที่พี่เขาต้องการสื่อ ฉันเบี่ยงหน้าไปทางอื่นด้วยความเขิน“ทำไม่เป็น” ฉันพูดเบา ๆ ด้วยความอับอาย แต่โดนคนตรงหน้าจับให้หันมาดังเดิมอย่างเลี่ยงไม่ได้“อ้าปากสิ” ฉันนอนชั่งใจสักพัก แต่สุดท้ายก็อ้าปากให้อย่างว่าง่ายแทน เพราะฉันเองก็อยากลองมอบความสุขให้พี่เขาเหมือนกัน“อือ” เสียงพี่โลคาครางในลำคอเมื่อเขาดันเจ้าลูกชายเข้ามาในโพรงปากของฉัน ลิ้นของฉันมันวนไปทั่วแก่นกายเนื่องจากฉันไม่รู้ว่าจะเอาลิ้นตัวเองไปอยู่ตรงไหน แต่มันกลับทำให้หน้าที่โลคาเคลิ้มแทน ฉันเลยคิดว่าถ้าใช้ลิ้นเล่นกับมันน่าจะทำให้พี่โลคาฟินกว่านี้ได้

“ไปเพื่อ?” รถคันหรูถูกสตาร์ตเร่งเครื่องรอและไม่ยอมขับออกจากจุดจอดรถ คล้ายกับว่ารอฉันตอบให้เคลียร์ ส่วนรถที่ฉันนั่งอยู่ก็ยังเป็นรถของพี่โลคาเช่นเดิม นี่พี่แบล็คยืมหรือซื้อต่อพี่โลคากันแน่เนี่ย “ก็...จะไปหาพี่โลคา” ฉันพูดเสียงเบา แล้วหลับตาลงรอฟังเสียงคนพิโรธ “ไอ้เน่!!!! กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับมัน!” พี่แบล็คตะโกนว่าฉันลั่นรถ ฉันจึงหันหน้าออกไปมองวิวนอกกระจกรถแทน ทำไมพี่เขาจะต้องมาคอยห้ามด้วย แทนที่จะสนับสนุนกันแท้ ๆ “ไม่ยุ่งไม่ได้! เน่คบกับพี่โลคาแล้ว!” ฉันจึงหันไปตะโกนใส่พี่แบล็คบ้าง และดูเหมือนพี่แกจะตะลึงไปเลยเมื่อได้ยินว่าฉันคบกับพี่โลคาแล้ว “มึงมโนเองเปล่า อย่างไอ้โลคาเนี่ยนะจะคบกับใคร” พี่แบล็คเริ่มจัดการเหยียบคันเร่ง ใช้เวลาไม่ถึงวิ รถก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวแล่นออกจากมหา’ลัยไป “ไม่เชื่อก็ลองไปถามพี่โลคาดู แล้วก็นะ พี่โลคาเป็นคนขอเน่คบเองด้วย ไม่อยากจะบอก!” ฉันหันไปทำท่าอวด ๆ ใส่พี่แบล็ค ตอกย้ำว่าพี่โลคาเป็นคนขอฉันคบ แม้ว่าฉันจะไม่ได้เล่าว่าก่อนหน้านี้เคยไปบอกชอบพี่เขาก่อนก็เถอะ “มึงแน่ใจแล้วเหรอว่าจะคบ

ชั้นโรงจอดรถพิเศษ พี่โลคาจูงมือฉันเดินอยู่หลายนาที จนพี่เขาพาฉันมาโผล่ที่ชั้นจอดรถของโรงพยาบาล ชั้นนี้มีรถน้อยมาก คาดว่าน่าจะเป็นชั้นจอดรถของคนระดับสูง ระหว่างทางที่เดินมาไม่มีใครพูดอะไรสักคำเลย จนกระทั่งเข้ามานั่งภายในรถ “พี่รอฟังคำแก้ตัวของยัยหนูอยู่นะครับ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพี่โลคาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ เมื่อกี้ยังดูเหมือนโกรธฉัน แต่ตอนนี้กลับมาทำหน้าตาแง่งอนขี้อ้อน แถมยังมาบอกว่ารอฟังคำแก้ตัวอะไรอีก ฉันงงไปหมดแล้ว “คำแก้ตัวอะไรคะ? เน่ยังไม่ทำอะไรผิดเลยนะ” หรือว่าพี่เขาจะหมายถึงฉันที่ไปทำหน้าทำตาใส่ยัยด้าอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมฉันต้องไปแก้ตัวอะไรด้วย ก็ยัยด้าอะมันเป็นคนผิดไม่ใช่ฉัน “อย่ามาทำเป็นไม่รู้ วันนี้ไปทำอะไรผิดมา?” “อือ ทำอะไรของพี่เนี่ย แล้วเน่ทำอะไรผิดคะ อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องของยัยด้าอะ!” พี่โลคาดึงฉันเข้าไปประกบจูบนุ่มนวล พอปากฉันเป็นอิสระก็รีบโวยวายเลย และไม่ลืมพูดถึงเรื่องของยัยด้าด้วย “เรื่องของน้องด้าเกี่ยวอะไร อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะยัยหนู” ฉันยิ่งงงเข้าไปกันใหญ่ สรุปฉันผิดเรื่องอะไรเนี่

“ถึงหนูจะช่วยพี่เขาไม่ได้ก็จริง แต่หนูเองก็พร้อมศึกษาเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ นะคะ ถ้ามันจะทำให้หนูได้ไปช่วยแบ่งเบาภาระของพี่เขาได้ หนูพร้อมเรียนรู้ค่ะ” แม่พี่โลคาถอนหายใจออกมาอย่างตรง ๆ และคงเอือมระอากับฉันมาก ท่านดูมีสีหน้าที่หงุดหงิดเหมือนเดิมเลย “ฉันขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย เลิกยุ่งกับโลคาซะ ออกไปจากชีวิตของเขา ฉันให้เวลาเธอจัดการกับความรู้สึกตัวเองสองวัน ถ้าหลังจากสองวันแล้วเธอยังคบกับลูกชายฉันอยู่ละก็ เธอคงจะพอเข้าใจนะว่าฉันที่เป็นแม่สามารถทำอะไรกับอนาคตเขาได้บ้าง แน่นอนว่าถ้าอนาคตที่ดีของเขาต้องมาจบลงเพราะตัวต้นเหตุอย่างเธอ คิดว่ามันคุ้มไหมล่ะ” ถ้าฉันฝืนคบ ถ้าฉันไม่ยอมทำตามแบบที่แม่พี่โลคาพูด อนาคตของพี่เขาก็จะจบลงงั้นเหรอ ฉันไม่ยอมแน่ ๆ พี่โลคาออกจะทุ่มเทซะขนาดนั้น จะให้มาจบลงเพราะฉันคนเดียวไม่ได้หรอกนะถ้าการที่ฉันต้องตัดใจแล้วให้พี่เขาไปเจอคนที่พร้อมมันก็คงจะดีแล้วใช่ไหม... “เกินไปหรือเปล่าคุณ” พ่อพี่โลคาที่เงียบมานานก็เอ่ยขึ้นห้ามปรามแม่พี่โลคา ฉันได้แต่นั่งเงียบคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ ภายในหัวแต่ก็ยังคงได้ยินบทสนทนาเป็นระยะ ๆ อยู่ “คุณน่ะนั่งเงียบ ๆ