All Chapters of GENTLEMAN บุรุษเย็นชา: Chapter 61 - Chapter 70

“มี” ฉันพยักหน้าเข้าใจ คงมีเรียนช่วงบ่ายหรือช่วงเย็นละมั้งถึงได้ไม่ค่อยรีบ แต่ว่าฉันจะมัวมาคุยสบายใจไม่ได้ วิชานี้ยากมาก และฉันก็ไม่อยากเข้าสาย เพราะกลัวจะโดนอาจารย์ประจานชื่อผ่านไมค์ “งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ สายมากแล้ว ไม่งั้นหนูโดนจารย์ฆ่าตายแน่” ฉันเปลี่ยนทิศจากลิฟต์เป็นบันไดหนีไฟแทน เพราะดูแล้วและกะเวลาคร่าว ๆ มายืนรอลิฟต์คงไม่ทันการแน่ ๆ “บอกว่าอย่าวิ่ง” ดุอีกแล้ว แต่มันใช่เวลาไหมเนี่ย! “เอ๊ะ! พี่โลคาทำอะไรคะ” ฉันถูกมือหนากระชากรั้งไว้ไม่ให้เดินไปทางหนีไฟ แล้วลากฉันไปยืนรอลิฟต์แทน “...” สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ ฉันไม่มีเวลามาเล่นสงครามประสาทตอนนี้หรอกนะ “พี่โลคาคะ”ติ๊ง! ในขณะที่ฉันเอ่ยเรียกชื่อคนข้าง ๆ ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับลิฟต์มาพอดี พี่โลคาลากฉันเข้าไปยืนในลิฟต์แบบไม่พูดอะไรและไม่มองฉันด้วย ส่วนฉันก็ต้องจำใจทำตามพี่เขาอย่างว่าง่าย ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองที่ข้อมือของตัวเองที่ถูกมือนุ่ม ๆ ของพี่โลคากุมอยู่ เขินจัง เหมือนแฟนกันเลยอะ มือพี่เขานุ่มมาก แถมตัวพี่เขายังได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ลอยมาด้วย เป็น

“คนนิสัยไม่ดี!” หลังจากที่เดินออกมาจากคอนโดได้สักพัก ฉันก็มานั่งอยู่ตรงสวนของคอนโดพลางตบยุงไปด้วย พอมีป่ามีต้นไม้ยุงก็จะเยอะกว่าปกติ ยิ่งตรงที่ฉันกำลังนั่งอยู่มันมืดและไม่มีแสงไฟพวกยุงก็ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ ฉันนั่งพูดคนเดียวและด่าพี่โลคาบ้างมาเป็นระยะเวลาสักพักแล้ว ฉันไม่กล้าขึ้นไปห้องตัวเอง กลัวจะไปจ๊ะเอ๋กับพี่แบล็คเข้า ก็เลยมานั่งรอแถวนี้แทน และที่ต้องเลือกนั่งในมุมมืดก็เพราะตรงนี้สามารถมองเห็นรถพี่แบล็คได้อย่างชัดเจน ถ้าไม่ใช่ผู้เช่าผู้ซื้อก็จะไม่สามารถเข้าไปจอดที่ชั้นจอดรถของตัวคอนโดได้ เพราะงั้นพี่แบล็คเลยต้องจอดแถว ๆ ที่จอดรถที่ทางคอนโดทำไว้ให้ ฉันจำป้ายทะเบียนรถของพี่เขาได้ และลักษณะรถพี่เขาก็มองง่าย เพราะเป็นรถมอ’ไซค์บิ๊กไบค์ ขนาดคันของมันจะใหญ่กว่ารถทั่วไปมากอยู่ เป็นรถที่พี่แบล็คใช้บ่อยมากถ้าเทียบกับรถเก๋งที่เคยเอาไว้ไปส่งฉันที่บ้าน “แล้วนี่จะนอนค้างเลยหรือไงเนี่ย! ยุงนี่ก็กัดจังวะ ถ้าแกยังไม่เลิกกัดฉันนะเตรียมเจอพี่ ๆ เทศบาลได้เลย!” ฉันบ่นอย่างหัวเสีย เมื่อมานั่งรอนานหลายชั่วโมงละพี่แบล็คก็ไม่เห็นจะกลับสักที พลางพูดข่มขู่ยุงด้วย

ไม่งั้นขนของมันก็ไปติดที่ชุดหมด ฉันเลยบำบัดความอยากเลี้ยงของตัวเองโดยการไปกดติดตามเพจต่าง ๆ ของทางฝั่งยุโรปแทน ในไทยมีบ้าง แต่น้อยคนนักที่ฉันจะติดตาม “น่ารัก” ฉันพูดกับตัวเองพลางยกยิ้มอย่างมีความสุข ได้ฮีลตัวเองในตอนเช้าด้วยการเสพคลิปน้องหมาแมวแล้วไหนจะได้คนหล่อข้าง ๆ ไปส่งที่มหา’ลัยอีก วันนี้คงเป็นวันของฉันสินะโลคา Talk เสียงเล็กของเด็กที่นั่งอยู่ข้างผมพูดขึ้นไม่หยุด ตั้งแต่ที่ผมเห็นว่าเธอเอาแต่เปิดคลิปหมาแมวดู ผมกำลังขับรถไปมหา’ลัยทั้งที่วันนี้ตัวเองไม่มีเรียน แต่ผมกำลังจะไปส่งยัยเด็กนี่ต่างหาก ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังคิดจะทำอะไร ผมกะว่าจะเข้าไปโรงพยาบาลของแม่ เพราะแม่แจ้งมาว่าวันนี้มีประชุมผู้ถือหุ้น และนั่นจึงทำให้ผมต้องเข้าร่วมประชุมด้วย ณ เวลานั้นเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ผมเห็นเด็กนี่กำลังเดินออกมาพอดี หลังจากนั้นร่างกายผมก็ขยับไปเอง และทำในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่สามารถให้คำตอบที่แน่ชัดได้ “เสียสายตา” ผมพูดดุเด็กที่นั่งข้างผมอยู่เมื่อผมขับเข้ามาจอดยังใต้อาคารของคณะเด็กนี่ พอหันไปมองก็เห็นว่าเด็กนี่จ้องดูมือถือใ

ผมประชุมงานมาแล้วหลายชั่วโมงแต่ก็ยังไม่ได้ข้อสรุปที่ลงตัวสักที เป็นการประชุมเกี่ยวกับการที่แม่จะให้ผมเข้ามาทดลองบริหารงานในตำแหน่งรองผู้บริหาร ก่อนหน้านี้ผมก็เข้ามาช่วยงานที่ รพ. ตัวเองบ่อย ๆ อยู่แล้ว แต่นั่นมันช่วงที่ผมเรียนอยู่ ในตอนนี้เป็นช่วงฝึกงานอย่างเต็มตัว แม่จึงจัดคณะประชุมขึ้นมาทำให้ผู้ใหญ่หลายคนไม่พอใจที่ตำแหน่งผมมันก้าวกระโดดข้ามหน้าข้ามตาพวกเขาสุด ๆ เลยเกิดการถกเถียงตั้งแต่เริ่มประชุมจนถึงตอนนี้ การที่ผมเป็นลูกของเจ้าของโรงพยาบาลไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะไม่มีสิทธิ์เถียงในการประชุมว่าเหมาะไม่เหมาะ ครอบครัวผมรับฟังทุกความคิดเห็น เหมือนอย่างตอนนี้ที่แม่ผมฟังความคิดของคนที่พูดถึงผมว่ายังมีประสบการณ์น้อยและอายุน้อย จะให้เข้ามาในตำแหน่งรองผู้บริหารเลยไม่ได้ ทั้งที่มีแพทย์หลายคนที่อุทิศตัวเพื่อโรงพยาบาลมากกว่าผม และก็อีกหลายเหตุผลที่ทำให้การประชุมมันยืดยาวจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่จบ และผมคิดว่ามันคงยังไม่จบง่าย ๆ แน่ บรรยากาศการประชุมก่อนหน้านี้ทำเอาผมตึงเครียดมาก แต่พอในช่วงพักทุกคนออกไปกันหมดเหลือแต่ผมที่นั่งอยู่ในห้องคนเดียว เสียงการแจ้งเ

“เอ๊ะ!” พอฉันใช้มือไปโบกตรงเซนเซอร์ให้ฝาถังขยะมันเปิดออก กลับเห็นเพียงแต่ถุงดำที่ว่างเปล่าไม่มีเศษอาหารใด ๆ อยู่เลย จานชามต่าง ๆ ก็ถูกล้างเก็บไว้อย่างเรียบร้อย ฉันจึงวิ่งไปเปิดตู้เย็นดูก็เห็นว่าเค้กยังอยู่ดี “อย่าบอกนะว่าท้องโป่ง ๆ ของพี่โลคาที่ฉันเห็นเป็นเพราะ...คิก ๆ” ฉันยกมือขึ้นปิดปากขำ โธ่กินไปเองก็ไม่พูด เอาแต่เก๊กอยู่ได้ “แบบนี้ต้องพิสูจน์” ฉันจัดการวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัว แปรงฟันให้เรียบร้อย ภายในเวลาไม่ถึงสามสิบนาที พอทุกอย่างเสร็จก็รีบวิ่งมาที่ห้องครัวอีกรอบ จัดการยกกล่องเค้กออกมาวางไว้บนเคาน์เตอร์ครัว แล้วรีบยกถือเดินไปหาห้องข้าง ๆอ้อด “ขออนุญาตนะคะ” ใช้เวลาไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตูพร้อมกับทำหน้าทำตาประมาณว่ามีอะไรอีก ฉันเลยใช้โอกาสนี้และความตัวเล็กของตัวเองให้เป็นประโยชน์ด้วยการมุดเข้าห้องมาเลย “นี่คุณ! ออกไป” พี่โลคารีบปิดประตูไว้ดังเดิมแล้ววิ่งมาหาฉันที่ห้องครัว “แฮปปี้เบิร์ธเดย์ย้อนหลังคะพี่โลคา” ฉันไม่สนใจคำพูดก่อนหน้านี้ของพี่เขา แล้วเอ่ยคำใหม่ออกไปเพื่อแสดงความยินดีแทน และดูเหมือนว่าพี่โลคาจะดูตกใจเล็กน้อยเมื่