Lahat ng Kabanata ng GENTLEMAN บุรุษเย็นชา: Kabanata 41 - Kabanata 50

“มึงเสือกไรด้วยวะ!?” หนึ่งในพวกมันพูดขึ้นมาด้วยท่าทางเอาเรื่อง และไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวคนมาใหม่เลยสักนิด ส่วนพี่เขาก็ยังคงใช้มือหนานั่นจับที่นาฬิกาข้อมืออยู่ ฉันมั่นใจว่าคนตรงหน้าสามารถช่วยฉันจากพวกเด็กช่างได้อย่างแน่นอน “อะอ้าวนี่ ถ้ากูจำไม่ผิดมึงมันไอ้เด็กเนิร์ดนั่นนี่” “เออจริงด้วยว่ะ เอาเวลาไปนั่งอ่านหนังสือดีกว่าม้าง ไม่ต้องมาทำตัวเท่โชว์หญิงหรอก” “ว้าว! ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าเด็กหัวกะทิลูกคนมีตระกูลอย่างมึงจะมายืนสูบบุหรี่ทำเท่โชว์หญิง พวกมึงดูมันดิ ตลกฉิบหาย ฮ่า ๆ” พวกมันพากันยืนขำกับท่าทีของพี่โลคา ส่วนคนที่ถูกขำกลับไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรเลย จนในที่สุดพวกมันก็หัวเสียและหงุดหงิดขึ้นมาซะเอง เพราะท่าทางของพี่โลคาที่มองพวกมันเป็นท่าทางที่น่ารำคาญสำหรับในสายตาของพวกมันพอสมควร ก็พี่เขายืนกอดอกสูบบุหรี่ฟังมันพล่ามด้วยสีหน้าที่นิ่งและไร้ความรู้สึกสุด ๆ ถ้าฉันไม่รู้จักหรือไม่รู้ว่าพี่โลคาเป็นอย่างไรมาก่อนแล้วมาเจอพี่โลคาในลุคแบบนี้ นาทีแรกฉันคงคิดว่าพี่เขาเป็นอันธพาลแน่ ๆ ลุคของเขามันแบดมาก มันแตกต่างจากตอนอยู่ในมหา’ลัยสุด ๆ เหมือน

“แต่ผมไม่ได้ชอบคุณ” และนั้นล่ะค่าท่านผู้ชม T^T ปฏิเสธฉันอีกแล้ว ทำไมกันนะ แถมพี่เขายังตอบออกมาแบบไม่ต้องคิดเลยด้วย“ตะ...แต่พี่โลคาจูบหนู” ฉันไม่ยอมแพ้และยังคงดึงดันต่อไป โดยหยิบยกเรื่องหน้าอายมาพูดอย่างไม่อายแม่ย่านางที่ปกปักรักษารถคันนี้เลย“แค่จูบ คุณคิดว่ามันทำให้ผมรู้สึกสนใจคุณงั้นเหรอ?” เหมือนมีดาบด้ามใหญ่มาปักลงที่หัวใจ สิ่งที่เขาพูดออกมามันตรงซะจนฉันไปต่อไม่เป็น“แล้วถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับหนู พี่จะมาจูบหนูทำไมคะ!” ฉันเองก็เป็นคนนะ มีความรู้สึกและเจ็บเป็น ทำไมพี่เขาถึงได้พูดไม่รักษาน้ำใจรักษาความรู้สึกกันเลย“คุณจะแกล้งทำตัวไม่รู้อะไรไปถึงไหน เชิญชวนผมเองไม่ใช่เหรอ ผมเห็นว่าคุณอยากจะโดนจูบขนาดนั้นผมก็แค่จัดให้ไป ก็เท่านั้นเอง” เจ็บจนพูดไม่ออก เจ็บจนฉันอยากจะร้องไห้ ฉันนะเหรอเชิญชวนพี่เขา ฉันไปทำแบบนั้นตอนไหนกัน“จอดข้างหน้าให้ด้วยค่ะ” ฉันพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น และพยายามจะลงจากรถพี่เขาให้ไวที่สุดแทน“...” และดูเหมือนว่าพี่เขาจะตีมึนขับผ่านป้ายรถเมล์ที่ฉันชี้ให้จอดในตอนแรกไปเลย“หนูบอกให้จอดไง พี่โลคาไม่เข้าใจเหรอคะ” ฉันหันไปต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเ

เช้าวันต่อมา... หลังจากเมื่อคืนที่กินกัน เอ๊ย! กินหมูกระทะกันเสร็จ พี่โลคาก็มาส่งฉันเหมือนเดิม แต่รอบนี้ฉันขอลงก่อนถึงหน้าบ้านก็เท่านั้น เพราะไม่อยากให้แม่เห็นว่าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่แบล็คมาส่ง ตอนแรกกะว่าจะโทรหาพี่แกแหละ แต่คิดไปคิดมาไม่เสี่ยงดีกว่า “มีกำลังใจไปเรียนหน่อย” ฉันยืนยิ้มกับตัวเองหน้ากระจกในห้องน้ำ พลางตบหน้าตัวเองเบา ๆ แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ก่อนจะบิดตัวไปมาเพราะดันเขินมากเกินไป ยิ่งประโยคที่ใช้หยอดพี่โลคาก็ยิ่งเขินเข้าไปอีก “ใช่สิ! วันนี้ต้องคุยกับยัยด้าให้ได้” ฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ฉันว่าฉันจะต้องไปคุยเรื่องนี้กับนางก่อน ไม่งั้นเราสองคนอาจจะมีปัญหาภายหลัง ฉันก็จะไปบอกนางนั่นแหละว่าฉันอะรู้แล้วว่านางชอบพี่โลคา หลังจากนั้นก็ค่อยตกลงเอาแล้วกันเนอะว่าจะทำอย่างไรต่อกันดี ว่าแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวดีกว่าจะได้ไปคุยกับนางแต่เช้าเลยไม่งั้นหลังเลิกเรียนมีหวังรอยันดึกมากแน่ ๆ “ยิ้มหน้าบานเชียว เมื่อคืนไปถึงขั้นไหนล่ะยัยเน่” ลงมาข้างล่างแม่ก็เอ่ยแซวฉันกับพี่แบล็คตามที่ท่านคิดอะนะ วันนี้น่าจะเป็นวันที่แม่หยุดละมั้งถึงได้

ฉันให้พี่แบล็คมาส่งที่บ้าน เพราะฉันไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนต่อ จิตใจฉันในตอนนี้รู้สึกแย่มากถึงมากที่สุด ในระหว่างทางก็ไม่มีใครพูดหรือถามอะไรขึ้นมาจนถึงที่บ้านฉัน พวกพี่เขาคงรู้แหละว่าฉันยังไม่พร้อมจะเล่าอะไรให้ใครฟัง ฉันพยายามนั่งกลั้นน้ำตามาตลอดทาง เพื่อไม่ให้มันไหลออกมาแสดงถึงความอ่อนแอ จนมาถึงบ้านตัวเอง ฉันจึงขอให้พวกพี่เขากลับไปเรียนกันเลยไม่ต้องเป็นห่วงฉัน และก็ยังย้ำกับพี่แบล็คด้วยว่าอย่ามาทะเลาะกันเพราะฉันเลย พี่แบล็คเองก็รับปากอย่างว่าง่าย เพราะด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีของฉันล่ะมั้ง “อ่าวยัยเน่ ทำไมเลิกเรียนไวจัง” แม่ฉันนั่งกินพอปคอร์นแล้วดูหนังอยู่ที่ห้องรับแขนเอ่ยทักทายฉันด้วยความสงสัย ฉันไม่ได้ตอบอะไรท่านแต่เลือกที่จะเดินไปนั่งลงข้าง ๆ ท่านแทน แม่ฉันไม่ได้หันมาสนใจฉันเพราะท่านกำลังดูหนังอยู่ “แม่ ฮือ ๆ“ ฉันเรียกแม่ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้รินไหลลงมา พอแม่ได้ยินฉันร้องไห้เท่านั้นแหละแม่ก็รีบหันมามองฉันด้วยความตกใจ “เน่! ลูก หนูร้องไห้ทำไม!” แม่ฉันวางกล่องพอปคอร์นไว้ที่โต๊ะตรงหน้าโซฟาแล้วหันมาจับที่ตัวฉันด้วยความตกใจ

แค่นั้นก็ทำให้เครื่องผมร้อนจนเผลอพูดคำรุนแรงออกไป ผมแม่งอยากจะต่อยปากตัวเองจริง ผมจำสีหน้าของเด็กนั่นได้ขึ้นใจ เด็กนั่นมีสีหน้าที่เจ็บและเศร้ามาก แต่ผิดอย่างไรก็คือผิด เด็กนั่นชอบผมมากผมเข้าใจ แต่การที่เด็กนั่นไปทำร้ายคนอื่นเพราะผมเป็นต้นเหตุ อันนี้ผมไม่ชอบและเกลียดมากที่สุด “คาจะไปไหนตอนดึกดื่นแบบนี้ล่ะลูก” ผมนอนไม่หลับจึงอยากจะออกไปขับรถเล่นรับลมสักหน่อย แต่ระหว่างทางที่กำลังลงบันไดมาผมก็เจอกับแม่เข้า ดูเหมือนท่านจะลงมาดื่มน้ำ เพราะให้มือของท่านถือแก้วน้ำอยู่“ผมจะออกไปขับรถเล่นหน่อยครับแม่” แม่ผมได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ท่านก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แม่รู้ว่าถ้าไม่ใช่เรื่องงานหรือธุรกิจครอบครัว พวกท่านทั้งสองจะไม่สามารถบังคับผมได้ ผมก็เป็นคนหัวรั้นอยู่พอตัว ในตอนแรกผมก็ขับรถเล่นอย่างที่บอกจริง ๆ แหละครับ แต่พอผ่านไปไม่นานผมก็ดันมาจอดรถอยู่แถวสวนสาธารณะที่ห่างจากบ้านของเด็กนั้นไม่ไกล แถมเป็นการมาแบบไม่รู้ตัว มารู้อีกทีก็คือมาถึงที่นี่แล้วแล้วก็ตรงสวนสาธารณะนี้พอมองเห็นห้องของเด็กนั่นพอดี ทำไมผมถึงรู้ว่าห้องนั้นเป็นห้องของเด็กนั่น ก็เพราะตอนนี้ผมกำลังยืนม