Lahat ng Kabanata ng GENTLEMAN บุรุษเย็นชา: Kabanata 31 - Kabanata 40

“พะ...พี่โลคามียัยด้าอยู่นะ ทำไมถึงได้มาทำอะไรแบบนี้กับหนูอีก ฮือ” ฉันพูดพร้อมกับปาดน้ำตาที่รินไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง และดูเหมือนคนตรงหน้ายังคงไม่เข้าใจอีก เพราะพี่เขาขมวดคิ้วยุ่งจนเป็นปม “หมายความว่ายังไง?” พี่เขาเอ่ยออกมาหลังจากที่เงียบไปนาน และพี่เขาก็มีสีหน้าที่ดูงุนงงมากพอสมควร “พี่คบกับยัยด้าไม่ใช่เหรอคะ หนูไม่อยากทำผิดต่อเพื่อนนะ ต่อให้หนูชอบพี่มากแค่ไหนรักพี่มากแค่ไหน แต่ถ้าในเมื่อพี่เลือกยัยด้าเพื่อนสนิทของหนูแล้ว หนูก็พร้อมจะตัดใจและไม่อยากทรยศมัน พี่หยุดทำเหมือนว่าสนใจหนูได้แล้ว!” ฉันตะโกนออกไปเสียงดังพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้รินไหลลงมาเป็นสาย น้ำที่ไหลมาอย่างแรงพร้อมกับลมพายุที่พัดกระหน่ำ ฉันไม่อยากขึ้นชื่อว่าทรยศเพื่อนตัวเอง “เดี๋ยว เน่คิดว่าพี่คบกับน้องด้างั้นเหรอ?” “เน่อยากพักผ่อนค่ะ” ฉันล้มตัวลงนอนหันหลังให้กับพี่โลคาแทนคำตอบ ฉันไม่อยากฟังอะไรที่มันเจ็บย้ำ ๆ อีกแล้ว พี่โลคาเองก็ถอนหายใจเสียงดังพอให้ฉันได้ยิน และเสียงเดินก็เริ่มใกล้เข้ามา จนฉันต้องขมวดคิ้วอีกรอบเมื่อฟูกที่นอนบนเตียงมันยุบลง “ชอบ

แล้วถ้าถามว่ากลับบ้านดึกแม่ฉันไม่ด่าเหรอ อยากจะบอกว่าไม่ด่าเลยสักนิด เพราะฉันให้เหตุผลไปว่าฉันไปนั่งรอพี่แบล็คเรียน พี่แบล็คมาส่งที่บ้านทุกวัน ฉันว่างี้แม่จึงไม่อะไร และทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้านฉันก็ไม่เจอแม่อยู่แล้ว เพราะงั้นแม่ก็ไม่รู้ว่าพี่แบล็คมาส่งฉันจริงไหม เพราะแม่ฉันทำงานและกว่าจะกลับบ้านก็ดึกมากแล้ว ส่วนไอ้พี่แบล็คมันไม่เคยมาส่งฉันหรอก นาน ๆ ทีนู่นถึงจะคิดมาส่ง พูดถึงปุ๊บนางก็มาให้เห็นปั๊บ! ว่าแต่เหมือนนางจะกำลังฉุดกระชากใครอยู่เลยนั่น มองจากไกล ๆ แบบนี้ฉันเห็นหน้าไม่ชัดเลยอะ รู้แค่ว่าเป็นผู้หญิง แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คุ้น ๆ จัง “ช่างหัวพี่เขาเถอะ กลับบ้านดีกว่าเรา” ฉันละความสนใจก่อนจะหันไปอีกทางเพื่อรอรถประจำทางเช่นทุกวัน ฉันเคยขอแม่ให้ซื้อรถให้นะ แต่แม่ฉันไม่ยอม เพราะแม่ฉันอินกับข่าวพวกรถชนและอุบัติเหตุมาก จนฉันต้องมาใช้บริการรถสาธารณะแทนการมีรถส่วนตัวใช้เอง อีกอย่างฉันก็ไม่เคยฝึกเรียนขับรถด้วย ง่าย ๆ ก็คือต่อให้มีรถฉันก็ขับไม่เป็น นั่นจึงทำให้ฉันไม่ได้ไปคะยั้นคะยอขอรถจากแม่สักเท่าไหร่ การเดินทางด้วยรถประจำทางก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั

“มันไม่ใช่เรื่องนั้น แกรู้ไหมยัยเน่ว่าอี...โว้ย! มันโทรมาเยาะเย้ยฉันเรื่องที่แกไปแอบชอบและตามจีบลูกชายมัน!” แม่ฉันเอ่ยถึงแม่พี่โลคาอย่างไม่ค่อยไพเราะเพราะพริ้งซะเท่าไหร่ ว่าแต่ทำไมแม่ฉันต้องไปด่าแม่พี่โลคาด้วย แล้วทำไมแม่พี่โลคาจะต้องมาเยาะเย้ยแม่ฉันด้วยแล้ว...แล้วไหนจะเรื่องที่ฉันเคยตามจีบพี่โลคาอีก แม่พี่เขารู้งั้นเหรอ! “แม่ไปเรียกแม่พี่เขาแบบนั้นได้ไง!” ฉันรีบห้ามปรามแม่ และพยายามทำให้แม่ใจเย็นด้วยการพาไปนั่งและยกน้ำเย็นขึ้นมาเทลงแก้ว เมื่อป้าแม่บ้านยกมาให้กับฉัน “ทำไมฉันจะเรียกอีกับมันแบบนั้นไม่ได้ ก็มันเคย...” และแล้วแม่ฉันก็เงียบไป ทำให้ฉันที่อยากรู้อยากฟังต่อ ต้องเอ่ยถาม “เคยไรอะแม่” ดูเหมือนแม่ฉันจะใจเย็นลงแล้วนะ เพราะท่านเริ่มปรับสีหน้าตัวเองแล้ว “ฉันขอสั่งห้ามแกยุ่งกับลูกชายบ้านนั้นเด็ดขาด!” แม่ชี้หน้าฉันและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ทำไมอะแม่ แต่หนูชอบพี่เขานะ แล้วหนูก็ชอบพี่เขามาตั้งแต่มัธยมแล้วด้วย” “นี่คงเป็นเหตุผลที่แกคะยั้นคะยอขอฉันสอบเข้ามหา’ลัยนั้นใช่ไหม!” แม่ฉันพูดด้วยน้ำเ

“รู้แล้วน่า ฉันไปได้ยัง หิวข้าว!” ฉันลูบหัวตัวเองวน ๆ เพื่อลดบรรเทาอาการปวดแสบที่หนังหัว ตัวก็ใหญ่ยังจะมาตีน้องนุ่งแรงอีก “ไปไหนก็ไป” พี่แบล็คโยนกระเป๋าส่งมาให้ฉัน ฉันก็ไม่รีรอที่จะรีบวิ่งเข้าไปคว้าไว้ได้ทันก่อนที่มันจะลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น ไม่รู้ว่าพี่เขาเอากระเป๋าฉันติดมือมาด้วยตอนไหน ทีแรกคิดว่าจะต้องเดินย้อนกลับไปเอาซะอีก แบบนี้ก็ดีหน่อย หลังจากผ่านเหตุการณ์ (ร้าย ๆ) มาได้ไม่กี่นาทีฉันก็เดินมาถึงจุดโรงอาหารเย็นของคณะพี่โลคา ต่อให้หิวแค่ไหนฉันก็จะต้องจำใจเดินมากินที่คณะนี้ ก็จะมาดูพี่เขาแหละ แล้วก็จะมาหายัยด้าด้วย ฉันอยากมาคุยกับมันเรื่องนี้ให้เคลียร์ ๆ ไปเลย ไม่งั้นฉันก็จะรู้สึกผิดอยู่แบบนี้ตลอด ส่วนเรื่องที่แม่ฉันสั่งห้ามฉันก็ขอบอกเลยว่าฉันเป็นพวกดื้อ ฉันไม่ค่อยเชื่อฟังแม่สักเท่าไหร่ ฉันอุตส่าห์เจอคนที่ชอบแล้วฉันก็มิอาจไปมีใจให้ชายอื่นได้อีก เพราะงั้นฉันจะต้องจีบพี่โลคาให้ติด แต่เรื่องแรกก่อนลงมือจีบ (อีกครั้ง) ก็ต้องไปตกลงกับยัยด้าก่อนว่านางจะเอาอย่างไร ฉันจะได้ทำตัวถูกโรงอาหารเย็นคณะวิทยาศาสตร์ ภาคอินเตอร์

ติ๊ด!และในตอนที่ฉันกำลังจะเก็บมือถือไว้ที่เดิมก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาซะ ก่อนฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาสไลด์เปิดอ่านข้อความจากยัยด้าอย่างรีบร้อน “แก!!! ฉันขอโทษ แบตฉันหมด ฉันลืมไปเลยว่าแกรอฉันอยู่ ฉันขอโทษแกมากเลยนะ อันที่จริงฉันไม่มีเรียนต่อ แต่ดันลืมบอกแกไปเลยง่า ขอโทษจริง ๆ นะแก *สติกเกอร์ร้องไห้ยกมือไหว้*” “เอ้า!!! ให้มันได้อย่างนี้สิ” ฉันกำลังจะพิมพ์ตอบนางว่า ‘ไม่เป็นไร’ แต่พิมพ์ออกไปได้แค่คำว่า ‘ไม่’ มือถือฉันก็ดับไปแล้ว ฉันจึงเก็บมือถือลงกระเป๋าอย่างหงุดหงิดแล้วจัดการเดินไปหน้ามหา’ลัยแทน “ฉิบหายแล้ว ฉันจะเรียกแท็กซียังไงเนี่ย” เพราะเวลานี้ดึกมากแล้ว รถประจำทางก็ใกล้จะหมด ยิ่งรอบสุดท้ายแบบนี้ยิ่งรอนาน และมีโอกาสที่รอบสุดท้ายจะวนไปแล้ว นี่ฉันคงต้องไปนั่งรอรถแท็กซีแบบโบกเอาแทนสินะ “คนก็ไม่มีเลย น่ากลัวจังวะ T^T” ฉันนั่งบ่นกับตัวเองพลางกระชับชุดนักศึกษาด้วยความหนาว วันนี้ฉันได้เลือกใส่ทรงเอผ่าหน้าแบบสั้นมาด้วย ดีนะที่ฉันพกเสื้อกันหนาวไว้ในกระเป๋าตลอด ก็เลยพอช่วยให้ฉันไม่หนาวไปมากกว่านี้ได้ อันที่จริงฉันเอาออกมาใส่ตั้งแต่ช่วงที่นั่งรอยัยด้