Lahat ng Kabanata ng GENTLEMAN บุรุษเย็นชา: Kabanata 11 - Kabanata 20

“แต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบออกมานะลูก อย่าปล่อยให้พี่แบล็คเขารอนานนะลูก มันไม่งาม” โว๊ยไอ้พี่บ้านั้นจะมาทำมะเขืออะไรวะ หงุดหงิดดดดดดด ฉันรีบจัดการแต่งหน้าทำผมอย่างว่องไวเท่าที่จะไวได้ ไม่งั้นฉันจะต้องโดนแม่แหกอกแน่ ๆ“เสร็จหรือยังยัยเน่!” นั้นไงล่ะ เสียงโมโหของแม่ดังขึ้นเบา ๆ ที่หน้าประตูห้อง บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าแม่ฉันกำลังหงุดหงิดแล้ว“เสร็จแล้วจ้า ๆ” ฉันวิ่งไปเปิดประตู พร้อมกับยืนยิ้มให้กับคนเป็นแม่ที่กำลังทำหน้าพร้อมจะฆ่าฉันได้ทุกเมื่อ ฮือ“ไว ๆ เลยยัยตัวดี แล้วไหนกระเป๋าล่ะ” เกือบลืมไปเลยนะเนี่ย ว่าจบฉันก็รีบไปขนกระเป๋าที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนออกมาทีละใบไว้หน้าห้อง จากนั้นแม่ก็ตะโกนหาตาลื่นที่เป็นพ่อบ้านของบ้านฉันให้มาขนกระเป๋าไปไว้ที่รถของไอ้พี่แบล็ค“ช้าจังวะ” นอกจากจะทำน้ำเสียงเบื่อหน่ายแล้วพี่เขายังทำหน้าหน้าตาบอกบุญไม่รับอีกด้วย อีรอบนี้ไม่พ้นโดนคุณป้าบังคับมาแน่ ๆ นี่แม่ฉันคงต้องไปคุยอะไรกับคุณป้าแน่ ๆ ถึงได้บังคับให้พี่เขามารับฉันแต่เช้าแบบนี้เนี่ย“แล้วใครใช้ให้มานั่งรอละวะ” ฉันบ่นอุบอิบกับตัวเองเบา ๆ พอที่จะไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน“มึงว่าไงนะ?” ฉันรีบส่งยิ้มไปให้ไอ้พี่แบล็คเ

โรงแรม Double Tree by Hilton Hotel Boston “แกฉันขอโทษน้าเพื่อนรัก” ยัยพิ้งพูดด้วยสีหน้าเศร้า พร้อมกับยกมือขึ้นถูไปมาในลักษณะท่าไหว้ ฉันได้แต่มองมันด้วยความเอื้อมระอา และแสดงสีหน้าออกไปอย่างชัดเจนว่าโมโหมันมาก ไม่ให้ฉันโมโหได้อย่างไร ก็เราสองคนตกลงกันแล้วที่จะจองห้องร่วมกัน แต่ผลสุดท้ายยัยนี่ดันมาบอกกับฉันว่าจะต้องไปนอนห้องเดียวกับแฟนตัวเองเฉย เฮ้อ เอาเหอะ คนโสดแบบฉันก็ต้องถูกเทแบบนี้แหละ ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่ไปนอนกับยัยด้า ก็เพราะว่าอย่างแรกเลยคือฉันกับยัยด้าอยู่กันคนละคณะ ถึงเราจะสนิทกันก็จริง แต่เราสองคนก็มีเพื่อนร่วมห้องร่วมสาขาที่แตกต่างกันอยู่ดี เพราะงั้นยัยด้านางก็มีเพื่อนร่วมห้องของนางแล้วไงล่ะ แถมโรงแรมที่อาจารย์ทำการจองให้ห้องก็ใหญ่และกว้างมาก คือมันไม่ควรพักคนเดียวอะ แต่ตอนนี้คือฉันจะต้องอยู่คนเดียวภายในห้องใหญ่แบบนี้ เชื่อว่าทุกคนจะต้องเป็นแบบฉันแน่ ๆ ที่มานอนต่างถิ่นและแน่นอนว่าจะต้องมี...เรื่องผีเข้ามาเกี่ยว! ห้องกว้างขนาดนี้ฉันก็กลัวนะโว้ย แง้ “เห็นผัวดีกว่าเพื่อน!” ฉันพูดจบก็กลอกตาขึ้นบนพร้อมกับคว่

รูปนี้เป็นรูปตั้งแต่ปีที่แล้วที่ฉันเพิ่งเข้ามาที่มหา’ลัยนี้ใหม่ ๆ ตอนนั้นฉันอยู่ปีหนึ่ง และพี่โลคาอยู่ปีสาม ซึ่งปัจจุบันฉันอยู่ปีสองแล้วก็ยังไม่ได้มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับพี่เขาเหมือนกับช่วงนี้เลยฉันไม่มีรูปตอนที่พี่เขายังเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมด้วยกันหรอกนะ นั่นก็เพราะว่าพี่เขาเก็บตัวมาก และหยิ่งขั้นสุด เย็นชามาก ๆ เลยล่ะ สงสัยนั่นคงเป็นเหตุผลที่ทำให้พี่เขาฮอตมากก็ได้มั้งฮอตขนาดที่ผู้หญิงหลายคนยกให้พี่เขาเป็นผู้ชายในอุดมคติของตัวเองกันเลย และฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเหมือนกัน แต่ไม่ใช่เพราะความหล่อของพี่เขาอย่างเดียวหรอกนะที่ทำให้ฉันแอบชอบพี่เขามาได้นานขนาดนี้ครั้งหนึ่งฉันเข้าเรียนตามปกติแบบทุกวัน แต่วันนั้นเป็นวันที่หลายคนยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะฉัน และมองฉันเป็นตัวตลก ฉันโมโหมาก เพราะฉันไม่รู้เหตุผลว่าทำไมคนพวกนั้นถึงเอาแต่หัวเราะเยาะฉันจนถึงตอนที่ฉันกำลังจะเดินเข้าอาคารเพื่อไปเรียนวิชาคณิตศาสตร์นั่นแหละ เป็นวันที่ฉันเจอกับพี่โลคา และสิ่งที่พี่เขาทำเป็นอะไรที่กินใจฉันมาก ในเดือนนั้นฉันจำได้ดีว่าเป็นเดือนที่ประเทศไทยเข้าสู่ช่วงหน้าหนาว และยังเป็นวันที่ฉันดันรีบซะจนลืมเสื้อกันหน

“นี่อย่าบอกนะว่าฉันตั้งนาฬิกาปลุกของเวลาไทย” ยัยเน่ ยัยโง่ นี่แกลืมเปลี่ยนโซนเวลาเหรอเนี่ย อยากจะบ้าตาย! “ยัยเน่ เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ฉันรีบลุกขึ้นนั่งพร้อมกับยันตัวยืนขึ้นอย่างไว เมื่อโดนคนหน้าห้องประตูเอ่ยตะโกนเสียงแข็งขึ้นมาอีกรอบ และดูท่าทางแล้วคงโมโหไม่น้อย “มาแล้ว ๆ” ฉันรีบวิ่งไปกดเปิดประตูเพื่อตอนรับยัยแม่มดอย่างยัยพิ้ง ที่ยืนตะโกนเป็นแม่ค้าปากตลาดไปได้อยู่หน้าห้อง มันนี่ก็จริง ๆ เลย ไม่อายพวกฝรั่งคนอื่นบ้างเลยใช่ไหมเนี่ย “กว่าจะเสด็จมาเปิดได้ฉันยืนตะโกนจนปากจะฉีกอยู่แล้ว!” มันเดินกระแทกไหล่ฉันเข้าห้องไป ส่วนฉันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ โธ่แพลนที่อุตส่าห์วางเอาไว้ว่าจะไปเที่ยวเป็นอันต้องลดหย่อนลดลงมาเหลือแค่ไม่ชั่วโมงซะแล้ว เพราะดันมีเวลาน้อยลงซะได้ แถมยังไม่ทันพี่โลคาอีกด้วย ป่านนี้พวกคณะพี่เขาคงออกไปศึกษาการเรียนกันแล้วมั้งเนี่ย ก็คณะของพี่เขาอย่างที่บอกในตอนแรกว่ามาเพื่อศึกษาการเรียนโดยเฉพาะ และมันต่างจากคณะฉันที่ต้องมาฝึกภาษาให้คุ้นหู เพราะงั้นช่วงเช้าของทุกวันพวกคณะพี่เขาจะต้อ

“ไอ้พี่แบล็ค!” ฉันพูดพร้อมกับตบลงที่บ่าใหญ่ของคนที่นั่งหันหลังให้ฉันอยู่ ดูเหมือนพี่เขาจะนั่งมองผู้หญิงคนนี้ คนที่ฉันเคยเจอตอนนั้นในโรงอาหารเย็นของมหา’ลัย แหมมัวแต่นั่งเฝ้าหญิงนี่เองถึงได้ไม่ออกมารับฉัน ปล่อยให้ฉันเดินงมหาทางเข้ามาเองเนี่ย แล้วรูปที่ไอ้พี่บ้านี่ส่งมานะก็เป็นรูปที่พี่เขาถ่ายให้เห็นพวกชั้นหนังสือ โวะ! อยากจะบ้าตาย ก่อนจะถ่ายพี่เขาไม่ดูเลยใช่มะว่าชั้นหนังสือมันมีอยู่ตั้งกี่ชั้น ถ้าไม่ได้พี่พนักงานพูดด้วยภาษามือกับฉันนะป่านนี้ก็หากันไม่เจอกันหรอก! เหอะ! ไอ้เราก็ว่าอยู่ ว่าน้ำหน้าอย่างไอ้พี่แบล็คนะเหรอจะมาห้องสมุดแบบนี้ ที่แท้ก็! “ให้ไวเลย” พี่แบล็คมันดึงฉันเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับสอดมือเข้าไปหยิบมือถือออกมากดถ่ายรูปฉันกับพี่เขา โดยที่หน้าฉันแนบชิดติดกับหน้าพี่เขาจากการโดนบังคับ โดยการที่ไอ้พี่มันกดหัวฉันให้แนบเข้าไปใกล้ ๆ หน้านาง เออให้ได้อย่างงี้สิ ฉันเลยต้องปั้นหน้ายิ้มหวานแบบมีความสุขสุด ๆ มองจิกกล้องไปแชะ! “เสร็จแล้วก็ไสหัวไปซะ” ฉันมองไอ้พี่แบล็คด้วยความโมโหแก้มป่อง ไอ้พี่บ้า!พอได้รูปปุ๊บก็ไล่ฉ