บทที่ 5-2

Rrrr Rrrr rrr

ระหว่างที่ผมกำลังนั่งตรวจงานวิจัยเพลิน ๆ เสียงเรียกเข้าของมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น เรียกความสนใจของผมให้ต้องหันไปมองชื่อที่กำลังโชว์ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

ผมกดรับสายแล้วเอ่ยด้วยคำสุภาพออกไป

“ครับแม่” คนที่โทรเข้ามาก็คือแม่ของผมเองครับ ผมเงยหน้ามองเวลาที่บ่งบอกว่ามืดแล้ว แต่ที่ประเทศไทยยังคงเช้าอยู่สินะ แม่ผมท่านเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลชื่อดังและเปิดมายาวนานหลายรุ่นแล้ว ไม่มีใครไม่รู้จักโรงพยาบาลของแม่ผมหรอกครับ

“เป็นไงบ้างครับ ถึงที่พักหรือยังลูก?”

“ถึงแล้วครับแม่ แม่ทานอะไรหรือยังครับ” ด้วยความที่ท่านเป็นถึงเจ้าของโรงพยาบาล ก็ต้องพ่วงมาด้วยกับความไม่มีเวลาให้ตัวเอง แม่ผมอุทิศตัวในการบริหารโรงพยาบาลนั้นมาก มากซะจนท่านไม่มีเวลาดูแลตัวเอง หรือทานอาหารให้ตรงเวลาเลยสักมื้อ

“ทานแล้วครับ นี่ใครเป็นแม่ใครเป็นลูกกันแน่ฮึ” ผมอมยิ้มกับความขี้เล่นของแม่ตัวเอง ถึงผมจะไม่ค่อยได้เจอท่านสักเท่าไหร่เพราะออกมาอยู่คนเดียวนานแล้ว แต่ผมก็อดคิดถึงเวลาที่ท่านน่ารักแบบนี้ไม่ได้หรอกครับ ถึงผมจะเคยบอกว่าที่ออกมาอย