Lahat ng Kabanata ng GENTLEMAN บุรุษเย็นชา: Kabanata 21 - Kabanata 30

“คิดซะว่าฉันฝันไป หรือไม่ก็ตาฝาดแทนแล้วกันเนอะ” บางทีการคิดแบบนี้อาจจะพอลดความกลัวของฉันที่มีต่อพี่เขาลงไปได้บ้างไม่มากก็น้อยนะ แต่สุดท้ายก็เหมือนกับเป็นการหลอกตัวเองมากกว่า เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย “แบบนี้ฉันจะกล้าไปขอโทษพี่เขาเรื่องเมื่อคืนไหมเนี่ย” ฉันนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเอง แต่ที่แน่ ๆ ฉันจะต้องไปขอโทษพี่เขาให้ได้ แล้วต้องไปขอบคุณพี่เขาด้วยที่ช่วยฉันไว้ ถึงแม้มันจะดูเหมือนพี่เขาจะฆ่าคนมากกว่าก็เถอะ แต่อย่างไรพี่เขาก็ช่วยแกนะยัยเน่! ไม่รู้ด้วยว่าพรุ่งนี้จะเป็นเรื่องใหญ่อะไรไหม พวกอาจารย์จะรู้อะไรหรือเปล่า ฉันไม่อยากทำให้พี่โลคามีปัญหาเพราะฉันเลย ถึงแม้พี่เขาจะเป็นลูกเจ้าของมหา’ลัยก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่อยากจะไปทำให้พี่เขาเสียชื่อเสียงนี่นา “สาธุ ขอให้อย่าเป็นเรื่องใหญ่เลย ขอให้พวกอาจารย์ไม่รู้ด้วยเถิด เพี้ยง!” ฉันยกมือขึ้นมาพนมพูดลอย ๆ หวังว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์สักองค์จะได้ยินเสียงขอร้องของฉันนะ เอ...แต่ว่าฉันอยู่ต่างประเทศแบบนี้ แถมยังเอ่ยขอเป็นภาษาไทย องค์เทพของประเทศนี้น่าจะเข้าใจฉันอยู่แหละเนอะเที่ยงวันต่อมา...

ฉันก็โกหกพี่เขาไปนั่นแหละว่ามีของครบเซต อันที่จริงไม่มีเลยสักกะนิด ฉันถึงต้องรีบออกไปซื้อนี่แหละ แต่ไม่เป็นไรหรอกเพื่อพี่เขาฉันทำได้ ระหว่างนี้ฉันก็แคปรูปไปด้วยเพื่อใช้เป็นสื่อในการซื้อของโลคา Talk หลังจากที่เด็กนั้นวิ่งออกไปเร็วอย่างกับแมวที่เห็นของกิน ผมก็เดินเข้ามานั่งเปิดทีวีดูอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่ได้จะรออะไรหรอก แต่เพราะนอนไม่หลับก็เลยมานั่งหาอะไรดูไปพลางแทน ส่วนเรื่องทำแผล ผมไม่สนใจตัวเองเลยสักนิด พ่อผมบอกเสมอว่าเป็นผู้ชายและเป็นลูกชายคนเดียวจะอ่อนแอไม่ได้ ในอนาคตผมจะต้องแบกรับทุกอย่าง เหมือนกับว่าผมเป็นความหวังของพวกท่าน นั่นจึงทำให้ผมไม่สนใจแคร์ตัวเองเลยสักนิดเดียว แต่พอมีคนมาแคร์ผมแทนตัวเองแบบนี้มันกลับทำให้ผมรู้สึกแปลกใจไปเหมือนกัน เด็กนั้นก็เห็นแล้วนี่ว่า ’อีกด้าน’ ของผมเป็นอย่างไร แต่ก็ยังใจดีสู้เสือ กล้าเข้ามาหาผมอยู่อีกงั้นเหรอ เพราะความกดดันและต้องแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้คนเดียว นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เวลาที่ผมสติหลุด ผมจะคุมตัวเองไม่อยู่ถ้าวันนั้นไอ้แบล็คไม่เข้ามาห้าม ผมคงพลั้งมือฆ่าไอ้ฝรั่งขี้นก 2 ตัวนั

นอกจาก พี่โลคา แค่คนเดียวนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันเลือกที่จะปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่เข้ามา แต่สุดท้ายแล้วฉันกับพี่เขาจะได้ลงเอยกันไหมอันนี้ก็แล้วแต่โชคชะตา แต่ปัจจุบันฉันจะเดินหน้าจีบพี่เขาสุดความสามารถเท่าที่ตัวเองจะทำได้ก็พอแล้ว “ปวดหัวชะมัด เพราะนอนนานไปใช่ไหมเนี่ย” ฉันสะบัดหัวเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูและกำลังจะเปิดออก แต่ก็ดันไปได้ยินบทสนทนาบางอย่างเข้า และทำให้ฉันต้องแอบแงบดูแทน “กลับไป” ดูเหมือนพี่โลคากำลังยืนพูดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันมองไม่ถนัดเพราะเธอกำลังยืนหันหลังให้ฉันอยู่ ไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งเข้าไปกอดพี่โลคาของฉัน! “ด้าชอบพี่คาค่ะ” เมื่อได้ยินบทสนทนาต่อมาเต็มสองรูหูฉันก็ถึงกับนิ่งงันไป ภาพที่ฉันเห็นคือยัยด้ากำลังกอดพี่โลคาอยู่ เธอกำลังร้องไห้ ฉันถึงว่าตอนแรกที่เธอพูดทำไมฉันถึงจำเสียงนางไม่ได้ เพราะนางกำลังร้องไห้อยู่นี่เองเลยทำให้เสียงนางเปลี่ยนไปจากเดิมมาก “ยัยนั่นชอบพี่โลคางั้นเหรอ” ฉันค่อย ๆ ปิดประตูลงตามเดิมแล้วนั่งหันหลังพิงเข้ากับประตูห้อง นั่งคิดเรื่องราวที่ผ่านมา ยัยด้ารู้เสมอว่าฉันชอบพี่โลคา

“ขอโทษค่ะ” ฉันรีบหันหน้าไปขอโทษพี่เขาด้วยท่าทางคอตก เพราะโดนคนที่ตัวเองชอบด่านี่มันเจ็บสุด ๆ ไปเลย “แอบชอบผมมาตั้งหลายปีไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยอมแพ้ง่าย ๆ ล่ะ” หมะ...หมายความว่าไง! พี่เขารู้ได้ไงว่าฉันแอบชอบพี่เขามาตั้งหลายปี เพราะถ้ามองในมุมของพี่เขาฉันเพิ่งจะสารภาพรักไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเองนะ คนที่รู้ว่าฉันชอบพี่โลคาก็มียัยด้า ยัยพิ้ง และก็พี่แบล็คนี่ หรือว่า...ไอ้พี่แบล็ค! เป็นพี่แกแน่ ๆ ที่ต้องไปบอกพี่โลคา ฉันมั่นใจว่าคนอื่น ๆ คงไม่บอกหรอก เพราะทั้งยัยด้าและยัยพิ้งก็แอบชอบพี่เขา แถมยัยพิ้งก็ไม่เคยไปคุยกับพี่โลคาสักนิด และยัยด้าฉันมั่นใจว่าเธอไม่น่าทำอะไรแบบนั้น ก็เหลือแต่ไอ้พี่แบล็ค! “พี่โลคารู้ได้ยังไงคะ!” ฉันเอ่ยถามพี่เขาด้วยเสียงตกใจและหน้าตื่นสุด ๆ “ผมรู้ได้ยังไงแล้วมันทำไมล่ะ? เพราะยังไงคุณก็แอบชอบผมอยู่ดีนี่” ไม่อยากจะบอกว่าคำที่พี่เขาพูดออกมานั้นมันตรงซะฉันไม่มีข้อกังหาใด ๆ เลย “แต่ตอนนี้หนูไม่ได้ชอบพี่โลคาแล้วค่ะ!” ฉันพูดออกไปเสียงดังฟังชัด ส่วนพี่โลคาเขาวางแก้วใบโปรดของฉันลงกับโต๊ะกลม แล้วยัน

โรงพยาบาล LK Hospital ฉันรีบเข้าแอปพลิเคชันเรียกรถแท็กซีแล้วตรงดิ่งมายังจุดหมายปลายทาง เนื่องจากเมื่อหลายนาทีก่อนหน้านี้พี่โลคาโทรเข้ามาหาฉัน แถมยังบอกให้ฉันมาเอาแก้วคืน โดยนัดเจอในสถานที่นี้ ถ้าจำไม่ผิดที่นี่น่าจะเป็นโรงพยาบาลของครอบครัวพี่เขา และฉันอยากรู้มากว่าพี่เขาไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนกัน เอามาจากไอ้พี่แบล็คงั้นเหรอ? แต่ตอนนั้นอิพี่นางก็ห้ามฉันยุ่งกับพี่โลคาอยู่เลยนี่ เพราะงั้นดูแล้วไม่น่าใช่พี่แบล็คนะ แล้วเป็นใครกัน? โวะ! คิดแล้วปวดหัว ช่างมันไป ถือซะว่าฉันเองก็มีเบอร์พี่โลคาไปโดยปริยาย เอาเป็นว่ารีบไปหาพี่เขาดีกว่า เอ...ว่าแต่พี่เขาไม่ได้บอกด้วยนะสิว่าจะให้ไปเจอที่ไหน งั้นเดินเข้าไปถามที่เคาน์เตอร์นั้นแทนดีกว่า “สวัสดีค่ะ เอ่อ...ไม่ทราบว่าพี่โลคา เอ๊ย! คุณภูเบศ อัศวรักษ์ยศพล อยู่ที่ไหนเหรอคะ” พี่พนักงานมองหน้าฉันอย่างพิจารณา ดีนะที่ฉันพอจำชื่อจริงของพี่โลคาได้ ส่วนนามสกุลก็ไม่ต้องจำอะไรมากเลย เป็นนามสกุลดังและเป็นที่รู้จักอยู่แล้ว เห็นบ่อยมากในข่าววงการไฮโซจนฉันจำได้ขึ้นใจ จากการที่ต้องเข้าไปอยู่ในสังคมนั้นเพราะถูก