บทที่ 11-2

แล้วถ้าถามว่ากลับบ้านดึกแม่ฉันไม่ด่าเหรอ อยากจะบอกว่าไม่ด่าเลยสักนิด เพราะฉันให้เหตุผลไปว่าฉันไปนั่งรอพี่แบล็คเรียน พี่แบล็คมาส่งที่บ้านทุกวัน ฉันว่างี้แม่จึงไม่อะไร และทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้านฉันก็ไม่เจอแม่อยู่แล้ว เพราะงั้นแม่ก็ไม่รู้ว่าพี่แบล็คมาส่งฉันจริงไหม เพราะแม่ฉันทำงานและกว่าจะกลับบ้านก็ดึกมากแล้ว

ส่วนไอ้พี่แบล็คมันไม่เคยมาส่งฉันหรอก นาน ๆ ทีนู่นถึงจะคิดมาส่ง พูดถึงปุ๊บนางก็มาให้เห็นปั๊บ! ว่าแต่เหมือนนางจะกำลังฉุดกระชากใครอยู่เลยนั่น มองจากไกล ๆ แบบนี้ฉันเห็นหน้าไม่ชัดเลยอะ รู้แค่ว่าเป็นผู้หญิง แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คุ้น ๆ จัง

“ช่างหัวพี่เขาเถอะ กลับบ้านดีกว่าเรา” ฉันละความสนใจก่อนจะหันไปอีกทางเพื่อรอรถประจำทางเช่นทุกวัน ฉันเคยขอแม่ให้ซื้อรถให้นะ แต่แม่ฉันไม่ยอม เพราะแม่ฉันอินกับข่าวพวกรถชนและอุบัติเหตุมาก จนฉันต้องมาใช้บริการรถสาธารณะแทนการมีรถส่วนตัวใช้เอง

อีกอย่างฉันก็ไม่เคยฝึกเรียนขับรถด้วย ง่าย ๆ ก็คือต่อให้มีรถฉันก็ขับไม่เป็น นั่นจึงทำให้ฉันไม่ได้ไปคะยั้นคะยอขอรถจากแม่สักเท่าไหร่ การเดินทางด้วยรถประจำทางก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั