บทที่ 14-1

เช้าวันต่อมา...

หลังจากเมื่อคืนที่กินกัน เอ๊ย! กินหมูกระทะกันเสร็จ พี่โลคาก็มาส่งฉันเหมือนเดิม แต่รอบนี้ฉันขอลงก่อนถึงหน้าบ้านก็เท่านั้น เพราะไม่อยากให้แม่เห็นว่าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่แบล็คมาส่ง ตอนแรกกะว่าจะโทรหาพี่แกแหละ แต่คิดไปคิดมาไม่เสี่ยงดีกว่า

“มีกำลังใจไปเรียนหน่อย” ฉันยืนยิ้มกับตัวเองหน้ากระจกในห้องน้ำ พลางตบหน้าตัวเองเบา ๆ แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ก่อนจะบิดตัวไปมาเพราะดันเขินมากเกินไป ยิ่งประโยคที่ใช้หยอดพี่โลคาก็ยิ่งเขินเข้าไปอีก

“ใช่สิ! วันนี้ต้องคุยกับยัยด้าให้ได้” ฉันลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ฉันว่าฉันจะต้องไปคุยเรื่องนี้กับนางก่อน ไม่งั้นเราสองคนอาจจะมีปัญหาภายหลัง ฉันก็จะไปบอกนางนั่นแหละว่าฉันอะรู้แล้วว่านางชอบพี่โลคา หลังจากนั้นก็ค่อยตกลงเอาแล้วกันเนอะว่าจะทำอย่างไรต่อกันดี

ว่าแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวดีกว่าจะได้ไปคุยกับนางแต่เช้าเลยไม่งั้นหลังเลิกเรียนมีหวังรอยันดึกมากแน่ ๆ

“ยิ้มหน้าบานเชียว เมื่อคืนไปถึงขั้นไหนล่ะยัยเน่” ลงมาข้างล่างแม่ก็เอ่ยแซวฉันกับพี่แบล็คตามที่ท่านคิดอะนะ วันนี้น่าจะเป็นวันที่แม่หยุดละมั้งถึงได้