บทที่ 15-2

แค่นั้นก็ทำให้เครื่องผมร้อนจนเผลอพูดคำรุนแรงออกไป ผมแม่งอยากจะต่อยปากตัวเองจริง ผมจำสีหน้าของเด็กนั่นได้ขึ้นใจ เด็กนั่นมีสีหน้าที่เจ็บและเศร้ามาก แต่ผิดอย่างไรก็คือผิด เด็กนั่นชอบผมมากผมเข้าใจ แต่การที่เด็กนั่นไปทำร้ายคนอื่นเพราะผมเป็นต้นเหตุ อันนี้ผมไม่ชอบและเกลียดมากที่สุด

“คาจะไปไหนตอนดึกดื่นแบบนี้ล่ะลูก” ผมนอนไม่หลับจึงอยากจะออกไปขับรถเล่นรับลมสักหน่อย แต่ระหว่างทางที่กำลังลงบันไดมาผมก็เจอกับแม่เข้า ดูเหมือนท่านจะลงมาดื่มน้ำ เพราะให้มือของท่านถือแก้วน้ำอยู่

“ผมจะออกไปขับรถเล่นหน่อยครับแม่” แม่ผมได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ท่านก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แม่รู้ว่าถ้าไม่ใช่เรื่องงานหรือธุรกิจครอบครัว พวกท่านทั้งสองจะไม่สามารถบังคับผมได้ ผมก็เป็นคนหัวรั้นอยู่พอตัว

ในตอนแรกผมก็ขับรถเล่นอย่างที่บอกจริง ๆ แหละครับ แต่พอผ่านไปไม่นานผมก็ดันมาจอดรถอยู่แถวสวนสาธารณะที่ห่างจากบ้านของเด็กนั้นไม่ไกล แถมเป็นการมาแบบไม่รู้ตัว มารู้อีกทีก็คือมาถึงที่นี่แล้ว

แล้วก็ตรงสวนสาธารณะนี้พอมองเห็นห้องของเด็กนั่นพอดี ทำไมผมถึงรู้ว่าห้องนั้นเป็นห้องของเด็กนั่น ก็เพราะตอนนี้ผมกำลังยืนม