All Chapters of GENTLEMAN บุรุษเย็นชา: Chapter 81 - Chapter 90

“แย่หน่อยนะที่คุณแม่เขาไม่ชอบเธออะเน่” นางยกมือขึ้นมาตบบ่าฉันเบา ๆ เพื่อแสร้งทำเป็นให้กำลังใจฉัน ฉันจึงปัดมือนางออกอย่างแรงจนนางมีใบหน้าโมโหส่งมาให้ “สักวันถ้าแม่พี่โลคารู้ว่าแกมันตีสองหน้าเก่ง ท่านเขาก็คงเกลียดขี้หน้าแกมากกว่าฉันอีก เก็บหางของแกไว้ให้มิด ๆ ล่ะ ถ้าโผล่ออกมาเมื่อไหร่ฉันจะกลับมานั่งทับที่แกแน่” ว่าจบฉันก็เดินชนไหล่มันออกไปเลย ไม่หลบก็ไม่ต้องหลบ ก็แค่ชนแม่งไปเลยก็จบละ ฉันชนมันแรงมากจนมันถึงกับล้มลงไปนั่งกับพื้นเลย ถามว่าฉันหันไปมองหรือสนใจไหม ก็ขอตอบเลยว่า ไม่!“กรี๊ด! อีเน่!” นั้นไงล่ะนิสัยของนาง พอตรงนี้ไม่มีคนนะก็ดันแสดงตัวตนของตัวเองออกมาซะหมดเปลือก ลุคเรียบร้อยนิสัยดีของนางก็แค่ภาพที่สร้างขึ้นมาเท่านั้นแหละเวลา 18.48 น. “ยัยหนูเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเขี่ยอาหารเล่นแบบนั้นครับ” ฉันยันตัวนั่งหลังตรงอีกครั้ง และพยายามเรียกสติให้สนใจคนตรงหน้าอีกรอบเมื่อเผลอไปคิดถึงเรื่องเมื่อบ่าย ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารกับพี่โลคา อย่างที่บอกไปในตอนแรก ฉันย้ายกลับไปอยู่บ้านแล้ว เพราะงั้นทุกวันที่เลิกเรียนพี่โลคาก็มักจะมารับฉันไปส่งที่บ้าน แต่พี่เ

คาเฟ่น้องแมวเวลา 16.35 น.“ดูทำหน้า งอนพี่หรือไงครับ” ฉันหลุดออกจากภวังค์ของตัวเองที่เอาแต่คิดเรื่องที่กำลังจะใกล้มาถึงนี้ ส่วนเรื่องช่วงเช้าฉันไม่ได้งอนเลยสักนิด แต่คงต้องทำตัวเนียนไปก่อน วันนี้ฉันอ้อนขอให้พี่โลคาพามาคาเฟ่แมว ฉันอยากมานานแล้วแต่ก็ไม่มีโอกาสสักทีฉันน่ะชอบแมวมาก แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่ชอบนะ พอเวลาน้องแมวมาคลอเคลียพี่โลคาก็จะดันน้อง ๆ ออกตลอด เห็นแล้วตลกดี ไม่ชอบแต่ก็ไม่บอก ยังฝืนเพื่อฉันอีก“งอนสิ เสาร์อาทิตย์ก็ยังบ้างานอีก” พี่โลคาเอื้อมมือมายีหัวฉันอย่างเอ็นดู เพราะไม่ใช่แค่น้ำเสียงงอนของฉันเพียงเท่านั้น แต่ฉันยังใส่ท่าทางให้น่าเอ็นดูเข้าไปด้วย“ถ้าพี่ไม่ทำงานแล้วพี่จะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงยัยหนูของพี่ล่ะครับ” ดูพูดเข้า ฉันละอ๊ายอายพูดออกมาได้หน้าตาเฉย คนอะไรก็ไม่รู้ ทีตอนตามจีบนะเย็นชาแสนจะเย็นชา“เน่รวยค่ะ เน่เลี้ยงพี่โลคาได้ ไม่ต้องทำแล้วงาน” ฉันพูดติดตลกออกไป“ผู้ชายที่ไหนจะปล่อยให้แฟนตัวเองเลี้ยงได้ละครับ พูดไม่คิดเลยนะเราอะ” พี่โลคาหยิกแก้มทั้งสองข้างของฉันอย่างหมั่นเขี้ยว ส่วนเท้านางฉันเห็นนะว่านางกำลังดันเจ้าแมวน้อยออกไปให้ห่างจากตัวอยู่“เปลี่ยนร้านไหม

“ขอบใจมากนังหนู เจริญ ๆ นะลูก ตามผัวเองให้ทันล่ะ” ฉันได้แต่ยิ้มแก้เขินไป ลุงแกคงรู้แหละว่าฉันกำลังไล่ตามผู้ชาย“ว่าแต่พี่เขามาคุยงานที่นี่งั้นเหรอ” ฉันเดินไปสอดส่องแถวหน้าร้าน ทำให้พนักงานต้อนรับต่างมองมาทางฉันจนหนึ่งในนั้นก็เดินมาหาฉัน“ขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ทางร้านเรางดให้บริการหนึ่งวันครับ ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการจองโต๊ะเป็นวันอื่นแทนได้ไหมครับ” โหนี่ถึงขนาดปิดร้านเลยเหรอ น่าจะหมดเงินไปไม่น้อยเลยนะ“อ่อ งั้นไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันว่าจบก็รีบเดินออกมายืนหน้าร้านแทน จะทำไงดีละเนี่ย อุตส่าห์จะใช้แผนการไปเนียนเป็นลูกค้าซะหน่อย จบละที่นี้ เอาไงดี“สวยมากเลยหนูด้า” ฉันที่กำลังยืนคิดหาวิธีกลับต้องชะงักแล้วเดินไปหาที่แอบ เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยแถมยังเอ่ยชื่อของอดีตเพื่อนรักฉันอีก ฉันวิ่งมาแอบแถวถังน้ำแข็งพลางย่อตัวลงเล็กน้อย แล้วก็แอบมองผู้มาใหม่“คุณน้าเองก็สวยมากเลยค่ะ” ทำไมยัยด้ากับคุณป้า แล้วก็คุณลุง ถึงมาอยู่ที่นี่กันได้ล่ะ อย่าบอกนะว่าธุระสำคัญที่พี่โลคาพูดคือเรื่องนี้“บอกแล้วไงว่าให้เรียกน้าว่าแม่ได้แล้วจ้าหนูด้า ยังไงอีกไม่นานเราก็จะต้องมาเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้วนะ” ด

QB Animal Zoo “ยังโกรธเรื่องเมื่อเช้าอยู่อีกเหรอคะ” ฉันเดินกุมมือพี่โลคาเข้ามาภายในสวนสัตว์ เราทั้งสองคนเพิ่งมาถึงสวนสัตว์ได้ไม่นานนี่เอง การมาเที่ยวสวนสัตว์ครั้งนี้ก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่อยู่ในลิสต์ของฉันเช่นกัน ฉันนะชอบพวกสัตว์น่ารัก ๆ มากเลย ไม่จำเป็นต้องเป็นหมาแมวอย่างเดียวหรอกนะ แต่สัตว์อื่น ๆ ฉันก็ชอบเหมือนกัน แล้วดูอีกคนสิ เอาแต่ทำหน้าบึ้งตั้งแต่ในรถยันมาถึงสวนสัตว์แล้ว พี่โลคาก็ยังทำหน้านิ่งใส่ฉันอยู่เลย เรื่องเมื่อเช้าฉันก็ได้เคลียร์กันแล้วว่าไม่ได้มีอะไรในกอไผ่ พี่แบล็คเองก็ช่วยยืนยัน สุดท้ายก็ตกลงกันได้ แต่ไหงตอนนี้กลับมาโกรธฉันไม่ยอมคุยด้วยเฉยเลยง่า “ไม่ได้โกรธ” แหนะดูสิ อย่างกับผู้หญิงขี้งอนเลย “เน่ไม่เชื่อ โถ่พี่โลคา เน่สาบานเลยว่าเน่ไม่ได้คิดอะไรกับพี่แบล็คเลย คนที่เน่รักมากที่สุดก็คือพี่โลคาเท่านั้นนะคะ” ฉันพูดพร้อมกับชูสามนิ้วให้อีกคนเชื่อว่าฉันพูดจริง “คิดว่าตัวเองกำลังเรียนลูกเสืออยู่หรือไง เด็กเอ๋อ” ในที่สุดพี่โลคานางก็ยิ้มแล้ว แถมยังเอามือมาวางไว้บนหัวฉัน เท่านั้นไม่พอยังขยี้หัวฉันเล่นอีก

โลคา Talkเวลา 18.35 น. “ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอจบการประชุมไว้เพียงเท่านี้ครับ” เสียงอาจารย์หมอเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมได้เข้ามาประชุมนานกว่าหลายชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่ช่วงเช้ายันตอนนี้การประชุมก็เพิ่งจบ ทำไมถึงได้ประชุมนานแบบนี้ก็เพราะเคสที่ผมได้รับเป็นเคสผ่าตัดที่ใหญ่พอสมควร ผมถูกย้ายให้ไปทำหน้าที่ผ่าคนจริงแทนกับการไปคลุกคลีอยู่แต่กับศพ และคนที่ทำเรื่องย้ายผมได้ง่ายแบบนี้ก็ไม่ใช่ใคร แม่ผมคงจัดการเองทั้งหมด แม้ผมจะกำลังเรียนด้านวิทยาศาสตร์อยู่ก็จริงแต่ผมเข้าเรียนก่อนคนอื่น และแม่ก็ได้ส่งผมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทางด้านการแพทย์ตั้งแต่ผมอายุไม่ถึงยี่สิบ ตอนนั้นหัวสมองผมนับว่าก้าวกระโดดไปไกลกว่าคนอื่นมาก บวกกับที่นู่นเป็นคนที่แม่ผมรู้จักเลยไม่ยากที่จะให้ผมเข้าเรียนได้อย่างง่ายดาย แถมยังเป็นคณะแพทย์อีก ผมจบออกมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พอกลับมาถึงที่ไทยผมจึงเข้าเรียนต่อที่คณะวิทย์เพราะผมอยากต่อยอดความชอบของตัวเอง พ่อแม่ผมเองก็ไม่ได้ห้ามอะไร แถมยังสนับสนุนผมเต็มที่ พวกท่านทั้งสองไม่รู้หรอกว่าผมได้ผลิตสิ่งหนึ่งขึ้นมา และได้ขายให้กับใครไป