All Chapters of GENTLEMAN บุรุษเย็นชา: Chapter 91 - Chapter 100

เวลา 11.00 น.ห้องอาหารของบ้านโลคาผลัวะ! “นี่มันหมายความว่ายังไงโลคา!” ผมที่กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ หนังสือพิมพ์ก็ถูกโยนมาไว้บนโต๊ะอย่างแรง โดยคนเป็นแม่เป็นผู้โยนมา ผมกลับมาอยู่บ้านได้สักพักแล้ว ตั้งแต่ที่ต้องเริ่มทำงานที่โรงพยาบาลอย่างจริงจัง เนื่องจากผมต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยขึ้นจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาได้ทำอะไรเลย อย่างน้อยกลับมาอยู่บ้านก็มีแม่บ้านช่วยเตรียมของไว้ส่วนงานของพ่อเพียงแค่เรียนรู้งานก็จบแล้ว ไม่จำเป็นต้องศึกษาให้ละเอียดอย่างงานของแม่ผม งานตรงนั้นเพียงแค่ไปเรียนรู้การบริหารเพิ่มเติมเท่านั้น มาเข้าเรื่องกันต่อหนังสือพิมที่แม่ผมโยนมาก็คือข่าวของวงการไฮโซที่กำลังเขียนข่าวเกี่ยวกับผมตอนไปสร้างเรื่องเมื่อวานนี้ “ถ้าแม่อ่านเนื้อความในข่าวแล้วผมก็ขอไม่พูดอะไร เพราะเนื้อความในข่าวก็เป็นแบบนั้นจริงครับ” ผมพูดออกไปตามความจริง เนื้อความในข่าวไม่ได้ใส่สีตีไข่อะไร ผมเห็นข่าวก่อนแม่อีก “โลคา!” แม่ผมขึ้นเสียงเรียกชื่อผมอย่างโมโห จนคุณพ่อที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารถึงกับมองไปที่แม่อย่างแปลกใจ แม่ผมนาน ๆ ทีจะมีอาการแบบ

“คาลูก” ผมเอื้อมมือไปจับเข้าที่มือของแม่ผม ในตอนนี้ท่านกำลังนอนมองผมอยู่ ท่านคงรู้สึกผิดมาก ดูจากสายตาท่านแล้วคงต้องกำลังโทษตัวเองอยู่แน่ ๆ ที่ทำให้น้องด้ากลายเป็นแบบนั้น “แม่อย่าคิดมากเลยนะครับ” ผมบีบมือแม่เบา ๆ เพื่อให้กำลังใจท่าน คุณพ่อตอนนี้กำลังไปจัดการเรื่องคดีอยู่เพราะมีเรื่องของอาจารย์คนนั้นเข้ามาเกี่ยวด้วย มันเลยส่งผลกระทบต่อมหา’ลัยเช่นกัน “หนูคนนั้น” แม่ผมพูดเสียงเบา และเสียงท่านก็ดูสั่น ๆ เหมือนคนจะร้องไห้ แม่ผมไม่รู้หรอกว่าเลเน่เธอโดนอะไรมาบ้าง เพราะในข่าวไม่ได้พูดออกมาว่าใครเป็นเหยื่อบ้าง จึงไม่แปลกที่ท่านจะไม่รู้ว่าเลเน่เธอน่าสงสารมากแค่ไหน “แม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ดูเหมือนแม่ผมอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ท่านก็ไม่ยอมพูดออกมาสักที จนผมต้องเอ่ยถามออกไป “แม่ผิดเอง แม่เป็นคนสั่งให้หนูนั้นออกไปจากชีวิตคาเองแม่ขอโทษนะลูก” ผมนั่งนิ่งเงียบไปเมื่อได้มารับรู้จากปากของแม่เอง แต่สุดท้ายผมก็โกรธท่านไม่ลง เพราะตอนนี้ดูเหมือนท่านจะเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำมากRrrr rrrr rrrr ผมยังไม่ทันได้คุยกับแม่จบเสียงมือถือก็ดังขึ้น และนี่ไม่ใช

เลเน่ Talk “ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่บลู” ฉันก้มตัวลงไปไหว้รุ่นพี่ที่คณะของตัวเอง พี่เขาก็ยิ้มตอบกลับมาพร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับคำขอบคุณจากฉัน นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ พวกเพื่อน ๆ และรุ่นพี่ที่มหา’ลัยต่างใจดีกับฉันเกือบทุกคนเลย เป็นคณะที่อบอุ่นพอตัวเลย อีกอย่างฉันเข้ามาเรียนกลางคันด้วย ถ้าเป็นที่อื่นเขาคงไม่รับ แต่ฉันมีคนจัดการให้พร้อมก็เลยไม่เป็นปัญหาอะไร “ไม่เป็นไรครับ น้องเน่ก็รู้ว่าพี่เต็มใจมากแค่ไหน” ฉันทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบกลับไป พี่บลูเป็นรู่นพี่ที่คณะของฉัน และยังเป็นนักศึกษาที่ได้ฉายาว่าเจ้าชู้ตัวพ่อ พี่เขาตามจีบฉันตั้งแต่เข้าเรียนวันแรก จนถึงวันนี้นางก็ยังคงตามจีบฉันไม่เลิก ทั้งที่ฉันบอกไปหลายรอบละนะว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่นั่นไม่ได้ทำให้พี่เขาหยุดตามตอแยฉันได้เลย และที่วันนี้พี่เขามาส่งฉันได้ก็เพราะได้รุ่นพี่อีกคนมาช่วยเป็นกำลังเสริม ฉันก็เลยต้องเลยตามเลยไป “งั้นเน่ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบเพราะเดี๋ยวมันจะยาว ฉันจึงรีบเดินไว ๆ เข้าตึกคอนโดของใครก็ไม่รู้แทน ฉันไม่ได้ให้พี่เข

“เห็นว่ามุงดูคนหล่อกันค่ะ” คนหล่องั้นเหรอ...หรือว่า!! “ขอบคุณมากค่ะ” ฉันพูดขอบคุณรุ่นน้องเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด ทางเข้ามหา’ลัยไม่ได้มีแค่ทางเข้าเดียว ฉันไปเข้าอีกทางก็ได้ ส่วนคนหล่อที่รุ่นน้องพวกนั้นพูดก็คงไม่พ้น “ยัยหนู!” นั่นไงล่ะ เป็นพี่โลคาจริง ๆ ด้วย ฉันหันกลับไปมองก็พบว่ามีหลายสายตาต่างจับจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาแบบว่า...ริษยา ส่วนพี่โลคาก็หมายจะวิ่งเข้ามาหาฉัน แต่ดันติดฝูงคนตรงนั้นจนทำให้พี่เขาไม่สามารถตามฉันมาได้ “เกือบไปแล้ว” ฉันใช้มือทั้งสองข้างก้มจับเข่าพลางหอบหายใจด้วยความเหนื่อย ประตูอีกด้านที่สามารถเข้ามหา’ลัยได้ก็คือประตูหลังที่อยู่ติดอีกถนน มันไกลจากประตูหน้าพอสมควร แค่เดินธรรมดาก็เหนื่อยแล้วกว่าจะใช้เวลามาถึง แต่นี่ฉันดันวิ่งมา แน่นอนว่าฉันเหนื่อยแทบจะล้มตัวลงไปนอนหายใจเลย “น้องเน่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ฉันที่กำลังก้มตัวหอบหายใจอยู่ ก็มีมือของใครบางคนมาแตะลงที่ไหล่ของฉัน ฉันจึงเอียงคอขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นพี่บลูนั้นเอง “ไม่เป็นอะไรค่ะ” ฉันขยับตัวออกห่างจากพี่บลูจนมือที่เขาแตะไว้ในตอนแรกเลื่อนออกไป

“ปล่อย” ฉันพูดด้วยเสียงนิ่งและจริงจังเพื่อให้อีกคนรับรู้ว่าฉันไม่ได้พูดเล่น ส่วนพี่โลคานางก็เลิกยุกยิกกับฉันเลยเมื่อเห็นว่าฉันเริ่มจะไม่มีท่าทีเล่นแล้ว “ยัยหนู...” พี่โลคากอดเอวฉันจากทางด้านหลังไว้หลวม ๆ พลางเกยคางไว้บนไหล่ของฉัน จากนั้นนางก็เริ่มเรียกฉันแบบที่ชอบเรียกด้วยเสียงอ้อน “ออกไป เน่ขอร้อง” เสียงของฉันเริ่มจะสั่นเครือแล้ว ความรู้สึกของฉันมันเริ่มจะไม่เชื่อฟังตัวฉันซะแล้ว ยอมรับเลยว่าวันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก แต่มันเป็นความสุขที่ฉันจะต้องเก็บเอาไว้ภายใต้จิตใจของฉัน ฉันพยายามแสดงออกให้พี่เขาเห็นมากที่สุดว่าฉันไม่ต้องการกลับไปยุ่งกับพี่เขาแล้ว “อย่าไล่พี่ ยัยหนูไม่รักพี่แล้วงั้นเหรอ” ฉันจุกกับคำพูดของพี่เขาจนตัวเองนั่งนิ่งเงียบไป ไม่รักงั้นเหรอ เหอะ! ถ้าฉันไม่รักพี่เขาฉันก็คงไม่ยอมให้ตัวเองมาทรมานแบบนี้หรอก “…” พี่โลคาจับฉันให้นั่งหมุนตัวหันไปตรงหน้าพี่เขา เราสองคนต่างมองตากันด้วยความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าอีกคนคิดอย่างไรกับเรา ใบหน้าพี่เขาเริ่มเลื่อนเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ “คิดถึง” พี่