LOGINShare
บทที่ 24-3
Last Updated:
2025-03-23 17:36:10
Related chapters
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 24-4
ปัก! พอพี่แบล็คพูดจบฉันก็จัดการปาหมอนไปโดนหน้าอิพี่เขาเต็ม ๆ พูดมาได้ไงว่าฉันไปเป็นเมียน้อยพ่อพี่โลคา ตลกแล้ว “บ้าหรือไง! พูดออกมาได้” “สรุปคือไม่ใช่?” โอ๊ยอยากจะบ้าตาย “ไม่ใช่! เน่ชอบพี่โลคานะไม่ได้ชอบพ่อเขา พี่แบล็คคิดได้ไง เป็นบ้าไปแล้วเหรอ” ฉันเลยจัดการด่านางไป นาน ๆ ทีจะได้ด่าก็เหอะ อัดอันมานานล่ะ “ใครมันจะไปรู้วะ ก็เห็นอาจารย์ว่ากันแบบนั้น” พี่แบล็คกลับไปสนใจตัวเกมต่อ ส่วนฉันได้แต่กุมขมับแทน พวกอาจารย์เข้าใจผิดไปกันใหญ่ละ “ช่างเหอะ งั้นเน่ขอไปนอนก่อนละกัน” ฉันเตรียมจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องนั่งลงที่เดิม เมื่อพี่แบล็คยังพูดไม่จบ “เดี๋ยว…แล้วเรื่องย้ายมอคืออะไร มึงก็ใกล้จะจบแล้ว อีกแค่สองปีทำไมถึงจะย้ายมอ?” พี่แบล็คพูดขึ้นในขณะที่ตัวเองก็นอนเล่นเกม และไม่ได้หันมามองฉันเลย “แค่อยากย้าย” พี่แบล็คยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วกดปิดมือถือ พลางหันมาจ้องฉันอย่างจับผิด “อยากย้าย? ในตอนที่มึงคบกับไอ้คาแล้วเนี่ยนะ มึงคิดว่ากูจะเชื่อเหรอ กูให้มึงพูดใหม่ ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงแม่มึงแน่ กูมั่นใจว่ามึงคงยั
Last Updated : 2025-03-23GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 25-1
QB Animal Zoo “ยังโกรธเรื่องเมื่อเช้าอยู่อีกเหรอคะ” ฉันเดินกุมมือพี่โลคาเข้ามาภายในสวนสัตว์ เราทั้งสองคนเพิ่งมาถึงสวนสัตว์ได้ไม่นานนี่เอง การมาเที่ยวสวนสัตว์ครั้งนี้ก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่อยู่ในลิสต์ของฉันเช่นกัน ฉันนะชอบพวกสัตว์น่ารัก ๆ มากเลย ไม่จำเป็นต้องเป็นหมาแมวอย่างเดียวหรอกนะ แต่สัตว์อื่น ๆ ฉันก็ชอบเหมือนกัน แล้วดูอีกคนสิ เอาแต่ทำหน้าบึ้งตั้งแต่ในรถยันมาถึงสวนสัตว์แล้ว พี่โลคาก็ยังทำหน้านิ่งใส่ฉันอยู่เลย เรื่องเมื่อเช้าฉันก็ได้เคลียร์กันแล้วว่าไม่ได้มีอะไรในกอไผ่ พี่แบล็คเองก็ช่วยยืนยัน สุดท้ายก็ตกลงกันได้ แต่ไหงตอนนี้กลับมาโกรธฉันไม่ยอมคุยด้วยเฉยเลยง่า “ไม่ได้โกรธ” แหนะดูสิ อย่างกับผู้หญิงขี้งอนเลย “เน่ไม่เชื่อ โถ่พี่โลคา เน่สาบานเลยว่าเน่ไม่ได้คิดอะไรกับพี่แบล็คเลย คนที่เน่รักมากที่สุดก็คือพี่โลคาเท่านั้นนะคะ” ฉันพูดพร้อมกับชูสามนิ้วให้อีกคนเชื่อว่าฉันพูดจริง “คิดว่าตัวเองกำลังเรียนลูกเสืออยู่หรือไง เด็กเอ๋อ” ในที่สุดพี่โลคานางก็ยิ้มแล้ว แถมยังเอามือมาวางไว้บนหัวฉัน เท่านั้นไม่พอยังขยี้หัวฉันเล่นอีก
Last Updated : 2025-03-23GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 25-2
บ้านเลเน่เวลา 19.35 น. พี่โลคามาส่งฉันที่บ้านตามเคย แต่รอบนี่ฉันขอให้พี่โลคามาส่งแค่แถวหน้าปากซอยบ้านแทน เนื่องจากวันนี้แม่ของฉันกลับไว และฉันก็ไม่อยากมีปัญหากับแม่สักเท่าไหร่ในตอนแรกพี่โลคาก็มีอาการไม่พอใจ แต่พอฉันให้เหตุผลไปนางก็ยอม แต่ไม่ใช่เหตุผลที่ฉันจะไปบอกเลยว่าแม่ฉันไม่ปลื้มพี่เขา อันนี้ฉันไม่พูดหรอกนะ ฉันก็สรรหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาพูดนั่นแหละ“บ้านไม่รู้จักอยู่นะ” ก้าวขาเข้าบ้านได้เพียงแค่ข้างเดียวก็โดนแม่บ่นเข้าให้แล้ว ตอนนี้แม่ฉันกำลังนั่งดูทีวีพร้อมกับทานขนมอยู่ แม่ฉันสายชิลน่ะ“แม่ เน่จะย้ายมอนะ” ฉันเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างแม่พร้อมกับพูดถึงเรื่องนี้ แม่ฉันหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่าง จากนั้นก็วางชามลงกับโต๊ะกระจกหน้าโซฟาหันมามองฉันอย่างไม่เข้าใจ“อะไรนะ” แม่ฉันเริ่มมีน้ำโหแย้ว ฮือ กลัวว“เน่ทำเรื่องย้ายมอไปแล้ว เน่จะไปอยู่ที่เชียงใหม่ จะไปเรียนที่นู้น เน่อยากลองไปใช้ชีวิตเองดูบ้างอะแม่” ฉันพูดออกไปแบบไม่หายใจ พอพูดจบก็สูดอากาศเข้าปอดพร้อมกับเตรียมรับฟังคุณนายบ่น“อยากไปก็ไปสิ ดีเหมือนกันจะได้หัดทำอะไรเองบ้าง วัน ๆ เอาแต่เที่ยว คิดได้ก็ดีแล้ว” ฉันนั่งงงเป็นไก่
Last Updated : 2025-03-23GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 25-3
โลคา Talkเวลา 18.35 น. “ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นผมขอจบการประชุมไว้เพียงเท่านี้ครับ” เสียงอาจารย์หมอเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมได้เข้ามาประชุมนานกว่าหลายชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่ช่วงเช้ายันตอนนี้การประชุมก็เพิ่งจบ ทำไมถึงได้ประชุมนานแบบนี้ก็เพราะเคสที่ผมได้รับเป็นเคสผ่าตัดที่ใหญ่พอสมควร ผมถูกย้ายให้ไปทำหน้าที่ผ่าคนจริงแทนกับการไปคลุกคลีอยู่แต่กับศพ และคนที่ทำเรื่องย้ายผมได้ง่ายแบบนี้ก็ไม่ใช่ใคร แม่ผมคงจัดการเองทั้งหมด แม้ผมจะกำลังเรียนด้านวิทยาศาสตร์อยู่ก็จริงแต่ผมเข้าเรียนก่อนคนอื่น และแม่ก็ได้ส่งผมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทางด้านการแพทย์ตั้งแต่ผมอายุไม่ถึงยี่สิบ ตอนนั้นหัวสมองผมนับว่าก้าวกระโดดไปไกลกว่าคนอื่นมาก บวกกับที่นู่นเป็นคนที่แม่ผมรู้จักเลยไม่ยากที่จะให้ผมเข้าเรียนได้อย่างง่ายดาย แถมยังเป็นคณะแพทย์อีก ผมจบออกมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง พอกลับมาถึงที่ไทยผมจึงเข้าเรียนต่อที่คณะวิทย์เพราะผมอยากต่อยอดความชอบของตัวเอง พ่อแม่ผมเองก็ไม่ได้ห้ามอะไร แถมยังสนับสนุนผมเต็มที่ พวกท่านทั้งสองไม่รู้หรอกว่าผมได้ผลิตสิ่งหนึ่งขึ้นมา และได้ขายให้กับใครไป
Last Updated : 2025-03-23GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 25-4
สนามบินเวลา 22.56 น. “ขอโทษด้วยนะคะ ทางเราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลได้ค่ะ ทางเจ้าตัวได้สั่งห้ามเอาไว้ ทางเราต้องขออภัยเป็นอย่างสูงเลยนะคะ”ปัง! “ผมไม่สนใจว่าทางเจ้าตัวจะสั่งห้ามพวกคุณยังไง แต่นั่นคือเมียผม บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเธอบินไปที่ไหน!” ผมโมโหมากจนใช้มือทุบลงบนโต๊ะเคาน์เตอร์เสียงดัง นาทีนี้ผมไม่สนใจรอบข้างแล้วว่าจะมองผมเป็นอย่างไร สิ่งที่ผมสนใจมากที่สุดคือการได้รู้ว่าเมียผมไปอยู่ที่ไหน “ต้องขออภัยจริง ๆ ค่ะคุณโลคา ทางเราไม่สามารถบอกได้จริง ๆ” พนักงานตรงหน้าผมเริ่มมีอาการสั่นกลัว ดูท่าแล้วคงลำบากใจน่าดู เธอคงรู้ว่าผมเป็นใคร ทั้งที่รู้แต่ก็ยังไม่กล้าเปิดเผยข้อมูลให้ผม คาดว่าอีกฝั่งที่หนุนหลังให้เมียผมก็คงจะมีอำนาจไม่น้อย อยากบอกนะว่าเมียผมหนีไปกับกิ๊ก?! “ขอประทานโทษด้วยนะครับ” ระหว่างที่ผมกำลังยืนคิดอยู่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในสนามบินก็ต่างเข้ามาล็อกตัวผมเอาไว้ “ปล่อยสิวะ!” ผมสะบัดตัวให้ออกจากการจับกุมของเจ้าหน้าที่ ผมทั้งโมโหและหงุดหงิดมาก เมื่อไหร่ที่ฟิวส์ผมขาดขึ้นมาผมก็จะเลือกกระทำกับคนตรงหน้าแบบไม่ยั้งมือ
Last Updated : 2025-03-23GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 26-1
เวลา 11.00 น.ห้องอาหารของบ้านโลคาผลัวะ! “นี่มันหมายความว่ายังไงโลคา!” ผมที่กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ หนังสือพิมพ์ก็ถูกโยนมาไว้บนโต๊ะอย่างแรง โดยคนเป็นแม่เป็นผู้โยนมา ผมกลับมาอยู่บ้านได้สักพักแล้ว ตั้งแต่ที่ต้องเริ่มทำงานที่โรงพยาบาลอย่างจริงจัง เนื่องจากผมต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยขึ้นจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาได้ทำอะไรเลย อย่างน้อยกลับมาอยู่บ้านก็มีแม่บ้านช่วยเตรียมของไว้ส่วนงานของพ่อเพียงแค่เรียนรู้งานก็จบแล้ว ไม่จำเป็นต้องศึกษาให้ละเอียดอย่างงานของแม่ผม งานตรงนั้นเพียงแค่ไปเรียนรู้การบริหารเพิ่มเติมเท่านั้น มาเข้าเรื่องกันต่อหนังสือพิมที่แม่ผมโยนมาก็คือข่าวของวงการไฮโซที่กำลังเขียนข่าวเกี่ยวกับผมตอนไปสร้างเรื่องเมื่อวานนี้ “ถ้าแม่อ่านเนื้อความในข่าวแล้วผมก็ขอไม่พูดอะไร เพราะเนื้อความในข่าวก็เป็นแบบนั้นจริงครับ” ผมพูดออกไปตามความจริง เนื้อความในข่าวไม่ได้ใส่สีตีไข่อะไร ผมเห็นข่าวก่อนแม่อีก “โลคา!” แม่ผมขึ้นเสียงเรียกชื่อผมอย่างโมโห จนคุณพ่อที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารถึงกับมองไปที่แม่อย่างแปลกใจ แม่ผมนาน ๆ ทีจะมีอาการแบบ
Last Updated : 2025-03-23GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 26-2
“คนเก่ง ๆ ที่ว่านี่ใช่คนเดียวกับที่เธอใช้เล่นงานเลเน่หรือเปล่า” ในเมื่อโยนประเด็นนี่มาให้ผม ผมก็ไม่อยากลีลาอีกต่อไป ผมต้องเคลียร์เรื่องนี้ให้จบ ไม่งั้นแม่ผมก็จะจับคู่ให้อยู่แบบนี้ และน้องด้าเองก็คงจ้องแต่จะทำร้ายยัยหนูของผมไม่หยุดแน่ ๆ “พี่คาหมายความว่ายังไงคะ?” น้องด้าเธอเอ่ยถามผมด้วยสีหน้าที่เริ่มตกใจและลุกลน พ่อแม่ผมเองก็เช่นกัน พวกท่านหันมามองผมด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมคาพูดกับน้องแบบนั้นล่ะ” แม่ผมเอ่ยเตือนออกมาเมื่อผมเริ่มแสดงท่าทางเย็นชา และใช้คำพูดที่มีเสียงกดต่ำใส่น้องด้า ผมจึงหยิบมือถือขึ้นมากดส่งคลิปไปให้พ่อกับแม่ และแน่นอนว่าส่งคลิปนี้ไปให้น้องด้าได้ดูด้วย มันเป็นคลิปที่ผมเพิ่งได้จากเพื่อนเก่าเมื่อเช้านี้เองติ๊ด! เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นพร้อมกันสามเครื่อง พ่อแม่ผมจึงจัดการหยิบมือถือขึ้นมากดเล่นวีดิโอที่ผมส่งไป ผมหันไปมองคนข้าง ๆ ก็เห็นว่าเธอเริ่มมีท่าทีสั่นกลัวแล้ว ใช้เวลาไม่กี่นาทีคนภายในห้องรับประทานอาหารก็ต่างพากันดูจบ แม่ผมยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยท่าทางตกใจ ส่วนพ่อผมก็นิ่งเหมือนเดิม ผมคิดว่าท่านเองก็คงพอรู้เรื่องนี้บ้
Last Updated : 2025-03-23GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 26-3
“คาลูก” ผมเอื้อมมือไปจับเข้าที่มือของแม่ผม ในตอนนี้ท่านกำลังนอนมองผมอยู่ ท่านคงรู้สึกผิดมาก ดูจากสายตาท่านแล้วคงต้องกำลังโทษตัวเองอยู่แน่ ๆ ที่ทำให้น้องด้ากลายเป็นแบบนั้น “แม่อย่าคิดมากเลยนะครับ” ผมบีบมือแม่เบา ๆ เพื่อให้กำลังใจท่าน คุณพ่อตอนนี้กำลังไปจัดการเรื่องคดีอยู่เพราะมีเรื่องของอาจารย์คนนั้นเข้ามาเกี่ยวด้วย มันเลยส่งผลกระทบต่อมหา’ลัยเช่นกัน “หนูคนนั้น” แม่ผมพูดเสียงเบา และเสียงท่านก็ดูสั่น ๆ เหมือนคนจะร้องไห้ แม่ผมไม่รู้หรอกว่าเลเน่เธอโดนอะไรมาบ้าง เพราะในข่าวไม่ได้พูดออกมาว่าใครเป็นเหยื่อบ้าง จึงไม่แปลกที่ท่านจะไม่รู้ว่าเลเน่เธอน่าสงสารมากแค่ไหน “แม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ดูเหมือนแม่ผมอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ท่านก็ไม่ยอมพูดออกมาสักที จนผมต้องเอ่ยถามออกไป “แม่ผิดเอง แม่เป็นคนสั่งให้หนูนั้นออกไปจากชีวิตคาเองแม่ขอโทษนะลูก” ผมนั่งนิ่งเงียบไปเมื่อได้มารับรู้จากปากของแม่เอง แต่สุดท้ายผมก็โกรธท่านไม่ลง เพราะตอนนี้ดูเหมือนท่านจะเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำมากRrrr rrrr rrrr ผมยังไม่ทันได้คุยกับแม่จบเสียงมือถือก็ดังขึ้น และนี่ไม่ใช
Last Updated : 2025-03-23
Latest chapter
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 30 END-3
“พี่หิวไหมคะ เดี๋ยวเน่จะได้ไปจัดโต๊ะให้” ฉันเดินเข้าช่วยพี่โลคาถอดเสื้อนอกออก จากนั้นก็ถือเสื้อนอกไว้ในมือตัวเอง พลางถามคนตรงหน้าที่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานเหนื่อย ๆพี่โลคาตอนนี้ขึ้นทำหน้าที่เป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแทนแม่พี่เขาแล้ว พ่วงด้วยดูแลมหา’ลัยแยกอีก แต่ดีที่การดูแลมหา’ลัยไม่ได้ลำบากมากนัก เพราะการเป็นอธิการบดีไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูแลทุกวันเหมือนกับโรงพยาบาล จึงไม่ใช่งานหนักอะไรพี่โลคาของฉันไม่ได้จบปริญาโทเท่านั้น แต่พี่โลคาใฝ่เรียนจนจบเด็กเตอร์เหมือนกับพ่อแม่ของตัวเองได้ในอายุที่ยังน้อย ส่วนฉันจบตรีได้ก็ถือว่าบุญมากแล้ว T^T“ครับ มานี่ก่อนเร็ว” ฉันเดินเข้าไปหาพี่โลคาด้วยสีหน้ายิ้ม ทุกครั้งที่พี่เขากลับมักจะอ้อนแบบนี้ตลอด ฉันรู้ดีว่าพี่เขาจะทำอะไร เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาพี่เขาก็มักจะทำแบบนี้เสมอเวลาที่กลับมาบ้านหรือว่าจะออกไปทำงานฟอด~ “หายเหนื่อยเลยครับ” ปากหวานตลอด ฉันไม่อยากจะบอกเลยว่ายิ่งอยู่กับพี่โลคานานขึ้นพี่โลคาก็มักจะทำอะไรที่ฉันไม่คาดคิดมาก่อนเสมอ ไม่ว่าจะชอบชมฉัน ชอบเซอร์ไพรส์ทุกครั้งที่เป็นวันเกิดหรือวันครบรอบ เอาเป็นว่าพี่เขาโรแมนติกมากขึ้นเรื่อย ๆ เ
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 30 END-2
“รับผิดชอบยัยหนูด้วยการหมั้นไงละครับ” หมั้นอย่างนั้นเหรอ! “หา! หมะ...หมั้นเหรอคะ!” ฉันมองแม่พี่โลคากับพี่โลคาสลับกันไปมาด้วยความตกใจ “เรียนจบเมื่อไหร่แม่สัญญาว่าจะรีบจัดงานแต่งงานให้ไวที่สุดเลย เพราะงั้นหนูเลเน่รีบเรียนให้จบไว ๆ นะลูก ส่วนเรื่องมหา’ลัยถ้าหนูอยากกลับมาเรียนที่เดิมก็ไม่เป็นปัญหา แม่จะไปคุยกับพ่อพี่เขาให้เอง” เรื่องหมั้นฉันยังตกใจไม่หาย นี่มาเรื่องเรียนจบแล้วแต่งงานอีก ให้ตายเถอะ “เอ่อ...คือว่า เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ หนูคงต้องขอคุยกับแม่ก่อนค่ะ” ฉันพูดออกไปด้วยความนอบน้อม เรื่องหมั้นเรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก แถมวันนี้แม่ฉันก็ไม่ได้มานั่งฟังด้วย เพราะงั้นฉันต้องไปเล่าให้แม่ฟังก่อน “เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเลย เดี๋ยวแม่จะไปคุยกับพราวเองจ้ะ” ฉันยิ้มให้แม่พี่โลคา แต่ภายในใจก็รู้สึกกังวลกลัวว่าแม่ฉันจะไม่ยอม เอาจริงแล้วฉันดีใจมากที่จะได้หมั้นกับพี่โลคา แต่แค่กลัวว่าที่พี่เขาทำแบบนี้มันจะเป็นเพราะโดนบังคับให้ทำหรือเปล่า พี่เขาเต็มใจใช่ไหม...เวลา 13.23 น. “พี่โลคาแน่ใจแล้วเหรอคะว่าอยากจะหมั้นกับเน่จริ
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 30 END-1
ผลั๊ก! เสียงกระชากเปิดประตูของฉันดังขึ้น เรียกความสนใจให้สองแม่ลูกที่นั่งอยู่ตรงโซฟาต่างหันมามองที่ฉันเป็นทางเดียว ฉันพยายามใช้มือลูบผมที่กำลังยุ่งให้ดูเรียบร้อยขึ้นแล้วเดินไปยกมือไหว้แม่พี่โลคาด้วยท่าทางเกร็ง แม่พี่โลคาเองก็พยักหน้ารับไหว้ฉันเหมือนกัน “หนะ...หนูอธิบายได้นะคะ ท่านกำลังเข้าใจผิด” ฉันพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก รีบเดินไปทางแม่พี่โลคาเพื่อจะอธิบายเรื่องนี้ไปในทางที่ดี แม้ฉันจะต้องโกหกท่านก็เถอะ แต่เพื่ออนาคตพี่เขาแล้วฉันจะทำตัวน่าสงสัยแบบนี้ไม่ได้ “ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น เห็นเต็มสองตาขนาดนี้ยังจะแก้ตัวอะไรได้อีก” แม่พี่โลคาพูดในขณะที่สายตายังคงจ้องหน้าลูกชายตัวเองด้วยความโมโห “ท่านคะ! เป็นความผิดหนูเองค่ะ คือ...คือหนูอะ...อ่อยพี่เขาค่ะ! หนูสัญญาค่ะว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” ฉันวิ่งเข้าไปนั่งกอดขาแม่พี่โลคาพลางพูดรัวพูดมั่วไปหมด คิดอะไรได้ก็พูดเพื่อให้พี่โลคาไม่ซวย “ยัยหนู!/หนูเลเน่!” ฉันมองทั้งสองคนด้วยความงุนงง เนื่องจากทั้งสองต่างพากันเข้ามาจับฉันให้ยืนขึ้น “เลเน่ ทำไมหนูทำแบบนี้ละลูก” ฉันมึนเ
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 29 NC-2
“อ๊า” ฉันนอนหอบหายใจเมื่อตัวเองได้ปลดปล่อยบางอย่างออกมา ฉันรู้สึกโล่งตัวอย่างบอกไม่ถูก แต่เพียงแค่แป๊บเดียวเท่านั้น เพราะตอนนี้ฉันกำลังจะกลับมาเกร็งอีกรอบเมื่อเห็นว่าพี่โลคาขยับตัวลงมานั่งติดกับส่วนนั้นของฉัน “พะ...พี่โลคา” ฉันพูดด้วยเสียงหอบหมายจะห้ามพี่เขา แต่ทำไมเหมือนกับว่าตรงส่วนนั้นมันขยายใหญ่มากขึ้นกว่าเดิมได้ล่ะ แถมมัยยังกระตุกขยับไปมาเล็กน้อยอีกด้วย “รู้ตัวไหมเวลาที่ยัยหนูนอนพูดด้วยสีหน้าแบบนั้นมันทำให้พี่มีอารมณ์มากขึ้นแค่ไหน” พี่โลคาชักรูดส่วนนั้นของตัวเองพลางมองหน้าฉันไปด้วย ไม่นานพี่โลคาก็ใช้แขนมาค้ำยันลงที่ข้างหูฉัน อีกมือก็จัดการจับเจ้าส่วนนั้นของพี่โลคามาถูที่น้องสาวสุดหวงของฉันไปด้วย “อือ ดะ...เดี๋ยวสิคะ” แม้ฉันจะร้องห้ามแต่ขาทั้งสองข้างของตัวเองกลับขยับออกห่างเองโดยอัตโนมัติ เพื่อให้สิ่งนั้นถูไถได้ง่ายขึ้น “ชอบเหรอครับ” พี่โลคายิ้มมุมปาก พลางก้มหน้าจ้องมองฉันที่กำลังใช้มือปิดปากตัวเองไว้เพราะไม่อยากส่งเสียงน่าเกลียดออกมา แต่ภายในใจจริง ๆ ก็กำลังก่นด่าตัวเองด้วยที่ดันไปขยับขาออกเพื่อรับสัมผัสอย่างน่าอับอาย “ส
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 29 NC-1
“ปล่อย” ฉันพูดด้วยเสียงนิ่งและจริงจังเพื่อให้อีกคนรับรู้ว่าฉันไม่ได้พูดเล่น ส่วนพี่โลคานางก็เลิกยุกยิกกับฉันเลยเมื่อเห็นว่าฉันเริ่มจะไม่มีท่าทีเล่นแล้ว “ยัยหนู...” พี่โลคากอดเอวฉันจากทางด้านหลังไว้หลวม ๆ พลางเกยคางไว้บนไหล่ของฉัน จากนั้นนางก็เริ่มเรียกฉันแบบที่ชอบเรียกด้วยเสียงอ้อน “ออกไป เน่ขอร้อง” เสียงของฉันเริ่มจะสั่นเครือแล้ว ความรู้สึกของฉันมันเริ่มจะไม่เชื่อฟังตัวฉันซะแล้ว ยอมรับเลยว่าวันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก แต่มันเป็นความสุขที่ฉันจะต้องเก็บเอาไว้ภายใต้จิตใจของฉัน ฉันพยายามแสดงออกให้พี่เขาเห็นมากที่สุดว่าฉันไม่ต้องการกลับไปยุ่งกับพี่เขาแล้ว “อย่าไล่พี่ ยัยหนูไม่รักพี่แล้วงั้นเหรอ” ฉันจุกกับคำพูดของพี่เขาจนตัวเองนั่งนิ่งเงียบไป ไม่รักงั้นเหรอ เหอะ! ถ้าฉันไม่รักพี่เขาฉันก็คงไม่ยอมให้ตัวเองมาทรมานแบบนี้หรอก “…” พี่โลคาจับฉันให้นั่งหมุนตัวหันไปตรงหน้าพี่เขา เราสองคนต่างมองตากันด้วยความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าอีกคนคิดอย่างไรกับเรา ใบหน้าพี่เขาเริ่มเลื่อนเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ “คิดถึง” พี่
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 28-2
กลับไปก็ต้องรีบไปทำควิซอีก เพื่อเก็บคะแนนตรงนี้ให้เป็นคะแนนช่วยเวลาที่คะแนนสอบออกมาได้ไม่ดีอะไรแบบนี้ วิชานี้เป็นวิชาที่ยากมากพอสมควรเลยคอนโดเลเน่ พอฉันเปิดประตูเข้าไป จมูกก็ได้กลิ่นหอมออกมาจากทางห้องครัว ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่าใครเข้ามาในห้องของฉันถ้าไม่ใช่พี่โลคา ส่วนที่นางเข้ามาได้อย่างไรอันนี้ฉันคงไม่ต้องไปคิดให้ปวดหัว คงจะใช้อำนาจอีกนั่นแหละ “กลับมาแล้วเหรอครับ หิวไหม?” พี่โลคาหันกลับมามองฉันที่เดินตามกลิ่นหอมยั่วยวนนี้เข้ามาในห้องครัว ฉันแอบตกใจและแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นพี่โลคาในมุมที่ใส่ชุดแบบนี้ พี่เขาสวมผ้ากันเปื้อนลายกระต่ายสีชมพูของฉันอยู่นะสิ อยากขำนะแต่ต้องเก๊กหน้านิ่งเอาไว้ก่อน “ใครอนุญาตให้พี่เข้ามาทำอาหารในนี้กันคะ” ฉันยืนกอดอกพูดกับพี่เขาด้วยน้ำเสียงเข้มแบบที่พี่เขาเคยทำใส่ฉัน “พี่อนุญาตตัวเอง ไปนั่งรอก่อนจะเสร็จแล้ว” คนหน้ามึนพูดจบก็หันกลับไปทำกับข้าวต่อโดยไม่สนใจเลยว่าฉันยืนจ้องตาเขม็ง สุดท้ายฉันก็ต้องยอมแพ้ออกมานั่งเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อทำควิซแทน “ยากจัง” ฉันนั่งทำควิซมาได้สักพักแล้วแต่ก็ยังไม่เ
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 28-1
“เห็นว่ามุงดูคนหล่อกันค่ะ” คนหล่องั้นเหรอ...หรือว่า!! “ขอบคุณมากค่ะ” ฉันพูดขอบคุณรุ่นน้องเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้ไวที่สุด ทางเข้ามหา’ลัยไม่ได้มีแค่ทางเข้าเดียว ฉันไปเข้าอีกทางก็ได้ ส่วนคนหล่อที่รุ่นน้องพวกนั้นพูดก็คงไม่พ้น “ยัยหนู!” นั่นไงล่ะ เป็นพี่โลคาจริง ๆ ด้วย ฉันหันกลับไปมองก็พบว่ามีหลายสายตาต่างจับจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาแบบว่า...ริษยา ส่วนพี่โลคาก็หมายจะวิ่งเข้ามาหาฉัน แต่ดันติดฝูงคนตรงนั้นจนทำให้พี่เขาไม่สามารถตามฉันมาได้ “เกือบไปแล้ว” ฉันใช้มือทั้งสองข้างก้มจับเข่าพลางหอบหายใจด้วยความเหนื่อย ประตูอีกด้านที่สามารถเข้ามหา’ลัยได้ก็คือประตูหลังที่อยู่ติดอีกถนน มันไกลจากประตูหน้าพอสมควร แค่เดินธรรมดาก็เหนื่อยแล้วกว่าจะใช้เวลามาถึง แต่นี่ฉันดันวิ่งมา แน่นอนว่าฉันเหนื่อยแทบจะล้มตัวลงไปนอนหายใจเลย “น้องเน่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ฉันที่กำลังก้มตัวหอบหายใจอยู่ ก็มีมือของใครบางคนมาแตะลงที่ไหล่ของฉัน ฉันจึงเอียงคอขึ้นไปมองก็พบว่าเป็นพี่บลูนั้นเอง “ไม่เป็นอะไรค่ะ” ฉันขยับตัวออกห่างจากพี่บลูจนมือที่เขาแตะไว้ในตอนแรกเลื่อนออกไป
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 27-2
“ปล่อยนะ!” ฉันพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดที่คุ้นเคย ฉันไม่อยากหวนคิดถึงมันอีก “หนีพี่มาทำไม ยัยหนูไม่รักพี่แล้วงั้นเหรอ” พี่โลคากอดฉันแน่นขึ้น แถมยังใช้มือขึ้นมาลูบผมฉันเบา ๆ อีก มันยิ่งทำให้ฉัน “ฮึก” ฉันกำเสื้อของพี่โลคาแน่น และกำมันด้วยความแรงที่ฉันกำลังเจ็บปวดอยู่ภายในใจตัวเอง พร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ได้ พี่โลคาก็ยังคงลูบผมฉันอยู่อย่างนั้น “ขอโทษนะ” พี่โลคาเอ่ยขอโทษออกมา พี่เขาไม่ผิดเลย พี่เขาจะมาขอโทษฉันทำไมฉัน “ฮึก พะ...พี่จะมาขอโทษหนะ...หนูทำไม” ฉันพูดด้วยเสียงอู้อี้และสะอึกร้องไห้ไปด้วย “ขอโทษที่วันนั้นพี่ไม่ได้อยู่ช่วยยัยหนู ขอโทษที่ปล่อยให้คนในครอบครัวมาทำร้ายยัยหนูไงครับ พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้เลยว่ายัยหนูของพี่จะเก็บเรื่องนั้นไว้คนเดียวตลอด คงเจ็บมากเลยใช่ไหม” พี่โลคาดันตัวฉันออกเล็กน้อย และพี่เขาก็ก้มลงมามองฉันที่กำลังร้องไห้อยู่ “มะ...ไม่ ฮึก พี่ไม่ได้ผิดเลย” ฉันส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาที่กำลังรินไหล พลางเงยหน้ามองพี่เขาด้วยสายตาจริงใจว่าฉันไม่โกรธหรือโทษพี่เขาเลยสักนิด
GENTLEMAN บุรุษเย็นชา บทที่ 27-1
เลเน่ Talk “ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่บลู” ฉันก้มตัวลงไปไหว้รุ่นพี่ที่คณะของตัวเอง พี่เขาก็ยิ้มตอบกลับมาพร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับคำขอบคุณจากฉัน นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ พวกเพื่อน ๆ และรุ่นพี่ที่มหา’ลัยต่างใจดีกับฉันเกือบทุกคนเลย เป็นคณะที่อบอุ่นพอตัวเลย อีกอย่างฉันเข้ามาเรียนกลางคันด้วย ถ้าเป็นที่อื่นเขาคงไม่รับ แต่ฉันมีคนจัดการให้พร้อมก็เลยไม่เป็นปัญหาอะไร “ไม่เป็นไรครับ น้องเน่ก็รู้ว่าพี่เต็มใจมากแค่ไหน” ฉันทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบกลับไป พี่บลูเป็นรู่นพี่ที่คณะของฉัน และยังเป็นนักศึกษาที่ได้ฉายาว่าเจ้าชู้ตัวพ่อ พี่เขาตามจีบฉันตั้งแต่เข้าเรียนวันแรก จนถึงวันนี้นางก็ยังคงตามจีบฉันไม่เลิก ทั้งที่ฉันบอกไปหลายรอบละนะว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่นั่นไม่ได้ทำให้พี่เขาหยุดตามตอแยฉันได้เลย และที่วันนี้พี่เขามาส่งฉันได้ก็เพราะได้รุ่นพี่อีกคนมาช่วยเป็นกำลังเสริม ฉันก็เลยต้องเลยตามเลยไป “งั้นเน่ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบเพราะเดี๋ยวมันจะยาว ฉันจึงรีบเดินไว ๆ เข้าตึกคอนโดของใครก็ไม่รู้แทน ฉันไม่ได้ให้พี่เข
