All Chapters of เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

“ฉันขอสั่ง! ว่าอย่าหันกลับมามอง ให้ขับรถไปเรื่อยๆ ”น้ำเสียงกดต่ำและสิ่งที่สัมผัสได้ จากปลายกระบอกปืนนาบจี้มาที่ช่วงเอวของคุณหมอสาวอย่างวริญญาเหล็กกล้าที่สามารถพลาดชีวิตของเธอได้ในทันที หากเพียงตอนนี้เธอแค่คิดจะตุกติกหญิงสาวเหลือบตามองไปยังกระจกมองข้าง จึงทำให้เห็นบางอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ทางด้านหลัง กับสถานการณ์ที่กำลังวุ่นวายบวกกับความโกลาหล เนื่องจากธนาคารที่อยู่เยื้องกับโรงพยาบาลของเธอเพิ่งจะถูกปล้น และเจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนกำลังเข้ามาเคลียร์สถานที่นั้น เพื่อสกัดกั้นคนร้ายซึ่งยังคงหลงเหลืออยู่ภายในธนาคารแต่ชายคนที่มีอาการคล้ายจะบาดเจ็บสาหัสแล้วนอนคุดคู้อยู่ด้านหลังเบาะรถของเธอคนนี้ละ...เขาเป็นใคร?ร่างกายที่โทรมไปด้วยเลือด และบาดแผลฉกรรจ์นั่น บ่งบอกว่าเจ้าตัวถูกยิงเข้าที่สำคัญตรงต้นขาใบหน้าคมคายของชายหนุ่มจับจ้องมองมาที่หญิงสาวอย่างไม่วางตา เหมือนกับปลายกระบอกปืนของเขา ที่จี้มายังช่วงท้องของหญิงสาวด้วยเช่นกัน“อย่าให้ตำรวจเข้ามาใกล้กับรถคันนี้ เธอรีบขับออกไปสิ” เขาออกคำสั่ง“ทำไมถึงต้องเป็นรถฉันด้วยฮะ!? ทำไมคุณถึงไม่ไปกับรถคันอื่น?”“อย่ามัวมาพูดมาก! ฉันสั่งให้ไปก็รีบไป!”ในที่ส

“คุณรู้อะไรไหม? ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ถูกผู้ร้ายจับตัวมา ถ้าไม่ถูกฆ่าก็จะถูกทำเรื่องอย่างว่าจนสาแก่ใจ แล้วถึงค่อยปล่อยตัวไป”คนตัวเล็กกว่าน้ำตารื้นขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้ฟัง ทั้งที่เธอตั้งใจว่าจะช่วยคนตรงหน้าด้วยสามัญสำนึกของคนเป็นแพทย์ แต่ก็ยังไม่วายที่จะถูกงูเห่าอย่างเขาแว้งเข้ามากัด แล้วเธอก็คือชาวนาคนนั้นชัดๆ เลย“ฉันเป็นคนที่เคยช่วยชีวิตคุณเอาไว้แท้ๆ แต่กลับตอบแทนกันแบบนี้เองเหรอ อันที่จริงฉันน่าจะเรียกตำรวจมาจับคุณตอนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ”“คุณคิดจะทวงบุญคุณกับคนอย่างผมงั้นเหรอ? เกิดมาผมก็เพิ่งเคยเจอผู้หญิงหน้าโง่ ที่บอกว่าถูกผู้ชายหักอกมา แต่ก็ยังกล้ารับผู้ร้ายขึ้นรถ แถมยังช่วยรักษาให้อีกต่างหาก ผู้หญิงอย่างเธอหากไม่โดนผัวสวมเขา ก็คงจะถูกมันหลอกเอาไปขายเข้าสักวัน”เธอทำได้เพียงจ้องมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ถูกอีกฝ่ายฉวยโอกาสขโมยหอมแก้มใส นั่นทำให้เจ้าของร่างบางถึงกับสะดุ้งเกร็งตัวด้วยความตกใจ ก่อนจะตวาดแว้ดออกไปว่า“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ฉันเป็นคนช่วยชีวิตคุณ ทำไมคุณถึงได้ทำเรื่องที่มันเลวร้ายและไม่เหมาะสมกับฉันแบบนี้ คุณยังมีความเป็นลูกผู้ชายหลงเหลืออยู่ไหม?”“ผมก็กำลังตอบแทน

หัวใจของวริญญาดำดิ่งลงสู่ความมืดมิดอีกครั้ง เมื่อกลับมายังคอนโดที่พักอาศัย แล้วพบว่า ชางได้หายไปพร้อมกับเสื้อผ้าในตู้ ที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่ตัวหญิงสาวเที่ยวเดินตามหาเขาภายในห้องของเธอทุกห้องด้วยความร้อนรน เพราะตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นมาอยู่กับวริญญาเป็นเวลานานนับเดือน เขาแทบจะไม่เคยออกไปไหนเลยแม้แต่ก้าวเดียววริญญาอุตส่าห์รีบกลับมาหา แต่กลายเป็นว่าเธอไม่พบหน้าเขาอีกแล้วเจ้าของร่างบางค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นด้วยความสะเทือนใจ เธอเที่ยวเดินออกตามหาเขาในภายในบริเวณรอบๆ คอนโดด้วยความหวัง กระทั่งเวลาได้ย่างเข้าอีกวัน แต่หญิงสาวก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย วริญญาถึงกับยอมลางานเพื่อรอคอยเขาอยู่ที่ห้องต่อจากนั้นอีกหลายเพลา แต่สุดท้ายก็เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมาความเครียดทำให้วริญญาไม่สามารถกินและนอนได้เหมือนปกติ และมีอาการหน้ามืดวิงเวียนคล้ายจะอยากอาเจียนตามมาเจ้าของร่างบางลุกขึ้นจากเตียง แล้วรีบวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำหลังจากนั้น ระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน ที่ทำให้หญิงมีสาวอาการคล้ายกับตัวเองกำลังตั้งครรภ์ นั่นจึงทำให้ความรู้สึกหวาดกลัว เข้ามากัดกินขั้วหัวใจในทันทีเธอรีบไปที่ซื้อที่ตรวจครรภ์ในร

รูปร่างบอบบางเดินนำหน้ากลุ่มผู้ชายฉกรรจ์ทั้งหมดเพื่อไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ด้านหน้าทางเข้า หญิงสาวต้องการไปสะสางและสืบหาเรื่องราวของคนที่นำความสูญเสียมาสู่ครอบครัวของเธอ เพื่อแก้แค้น และทวงคืนหนี้เลือดนี้ให้หวนกลับมา แต่ในขณะที่วริญญากำลังเดินไปที่รถ เธอไม่รู้เลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนหลายปีมาแล้วที่วริญญาไม่เคยได้กลับเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ของผู้ให้กำเนิด ความทรงจำทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ยังคงไหลเวียนเข้ามาสู่สมองของเธอทีละอย่าง และมันไม่เคยจางหายไปไหนเลย บ้านหลังนี้คือสถานที่แห่งความทรงจำในอดีตงานศพของนายกนกได้ถูกจัดไว้อยู่ในระยะเวลาเจ็ดวัน โชคดีเหลือเกินที่วริญญายังกลับมาทันพิธีเคารพศพของคนเป็นพ่อ และต้องขอขอบคุณนมนิ่ม ที่เป็นคนช่วยจัดการงานทุกอย่างให้แทนเธอหลังจากเคารพศพหญิงสาวเข้าไปสำรวจดูภายในห้องทำงานของบิดา และมองเห็นกรอบรูปของตัวเอง ที่ผู้ให้กำเนิดยังคงเก็บรูปของเธอตั้งแต่แรกเกิดจนกระทั่งเติบใหญ่เอาไว้แทบจะครบทุกอิริยาบถ ยิ่งเมื่อหญิงสาวได้อ่านไดอารี่ที่พ่อของเธอได้เป็นคนเขียนบันทึกเรื่องราวของเธอเอาไว้ในทุกๆ วัน ในเรื่องที่ท่านคอยเฝ้าดูการเจริญเติบโตของลูกสาวเพ

“เจ้านายเป็นคนสั่งให้ผมทำเองครับ ทุกอย่างที่เราสามารถเก็บกวาดมาได้ ครึ่งหนึ่งมักจะถูกส่งไปให้ตามมูลนิธิและสถานสงเคราะห์ทั่วไป อีกอย่างเจ้านายไม่เคยขอรับใบเสร็จหรือใบประกาศนียบัตรจากองค์กรเหล่านั้น เพราะเจ้านายถือว่านั่นคือเรื่องของมนุษยธรรม ที่ทุกคนควรจะมีให้แก่กันในสังคม”ยิ่งได้ยินวริญญาก็รู้สึกคล้ายกับอยากจะร้องไห้ขึ้นมา เพราเธอกล่าวหาบิดาของตนเองมาโดยตลอด และท่านเองก็ไม่เคยคิดจะมานั่งอธิบายเรื่องราวทั้งหลายเหล่านี้ให้คนที่เป็นลูกสาวได้ฟังเมื่อความจริงถูกเปิดเผยในวันที่ท่านไม่อยู่ หัวใจเธอจึงรับรู้ได้ว่าผู้เป็นบิดานั้นยอมเสียสละตัวเองเพียงใด แต่คนที่ทำความดีเพื่อสังคมมากมายยังต้องกลายมาเป็นศพ จุดจบของท่านที่ทำให้เธออยากจะหาสาเหตุของการตาย ที่เป็นปริศนาว่ามันเป็นเพราะอะไร? เธอจึงเป็นฝ่ายตั้งคำถาม“คุณเอนกพอจะบอกสาเหตุที่ทำให้คุณพ่อถูกลอบยิงได้ไหมคะ? ว่ามันมาจากสาเหตุไหนกันบ้าง?”“พวกเหวิน มันต้องการที่จะเข้ามาสัมปทานเส้นทางส่งไม้เส้นทางเดียวกันกับเรา แต่เป็นเพราะเส้นทางนั้นพวกเราใช้มันทำมาหากินมานานมากแล้ว ก็เลยไม่สามารถที่จะแบ่งให้ใครเข้ามาร่วมมีส่วนรับผลประโยชน์ด้วยได้ แต่พวกของเ