Lahat ng Kabanata ng เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย: Kabanata 31 - Kabanata 40

หัวใจของวริญญาเหมือนกับกำลังถูกตาข่ายสีดำคลุมลงมาอย่างช้าๆ เนื่องจากคนที่กำลังพูดกันอยู่ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าเป็นใคร มันทำให้เธอนึกถึงคำพูดในประโยคบอกเล่า เชิงเอ่ยเตือนภัยจากผู้ชายคนนั้น มันก็เริ่มจะมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมาส่วนหนึ่ง ซึ่งอนุวัฒน์เองก็ไม่เคยให้ความยำเกรงในตัวของวริญญามาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเชื่อมั่นว่าแม่นมของเธอ คงจะไม่ให้ท้ายลูกชายของนางจนเกินไปค่ำวันนั้นเธอเผลอนอนหลับไปทั้งที่ยังคงครุ่นคิดอยู่ในใจ หญิงสาวผุดลุกขึ้นมานั่งกลางดึก ก่อนจะแต่งตัวออกจากห้องของตน เพราะต้องการจะเข้าไปค้นหาหลักฐาน ที่อาจจะซ่อนอยู่ในห้องทำงานของบิดาอีกครั้งแต่เมื่อชะโงกหน้าลงไปมองยังห้องที่อยู่ด้านล่าง กลับพบว่าอเนกกำลังยืนพูดบางอย่างอยู่กับแม่นม ด้วยท่าทางที่ต่างไปจากเดิมคิ้วเรียวสวยกระตุกถี่ พร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นรัวเร็วของหญิงสาว เหมือนกำลังล่วงหล่นตกลงสู่ก้นเหวลึก เธอรู้สึกหวาดระแวงและสงสัยในพฤติกรรมของคนทั้งคู่ ก่อนจะถอยหลังแล้วกลับเข้าสู่ห้องนอนของตนเองตามเดิม‘ปกติก็ไม่เคยเห็นจะพูดคุยอะไรกันเลย ส่วนตัวนมนิ่มเองก็เคยบอกอยู่ตลอดเวลา ว่าคุณอเนกก็ไม่ค่อยจะญาติดีกับตนและลูก

“ผมคงปล่อยให้คุณกลับไปที่นั่นอีกไม่ได้แล้ว พวกมันเล่นงานคุณหนักข้อมากกว่าที่เคยทำกับคุณพ่อของคุณมาก”“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ใครกันที่จะทำร้ายฉัน”เธอพยายามเปล่งเสียงขึ้นมาถามเขาเสียงผะแผ่วแต่ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรกลับไป เพราะมองเห็นอาหนานกำลังส่งสัญญาณมือมาให้ ตามที่ได้นัดหมายกัน เมื่อหลักฐานสำคัญกำลังจะเปิดเผยตัว ชางจึงค่อยๆ พยุงร่างของคนตัวเล็กกว่าให้ขึ้นมานั่งบนตักของตนทั้งที่หญิงสาวก็ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น แต่เพราะไม่มีแรงต้านทานมันก็เลยไม่สามารถจะขัดขืนเขาได้ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะเพิ่มภาระให้กับร่างกายของตัวเอง ในที่สุดร่างบอบบางถูกเขารวบกอดสิ้นฤทธิ์อยู่ในอ้อมอก ชายหนุ่มกดปลายจมูกโด่งและริมฝีปากลงมากระซิบข้างพวงแก้มอ่อนใส“คุณดูซิ ดูให้ชัดๆ คนที่อยู่บนเรือสองคนนั่นเป็นใคร? ““ฉันไม่ดูอะไรทั้งนั้น? คุณอย่ามาบงการฉันนะ!”เขาไม่ฟังเสียงของวริญญาแต่จับเอาหูฟังแบบระบบเชื่อมต่อบลูธูท ใส่เข้ามาที่หูทั้งสองข้างของหญิงสาว มันช่างเป็นเรื่องราวที่น่าประหลาดใจยิ่งนัก เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มมีความสามารถติดตั้งเครื่องดักฟังบนเรือขององค์กรเมฆครามได้แต่ในจังหวะที่หญิงสา

“ผมไม่สามารถเป็นคนเลวกับผู้มีพระคุณได้ และผมก็ไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งผู้หญิงที่ผมรักเพียงคนเดียวได้ลงคอ”ประโยคต่อมาที่วริญญาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินออกมาจากริมฝีปากของคนตรงหน้า ดวงตากลมโตจึงเบิกกว้าง พลางจ้องมองใบหน้าของร่างใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยทอดทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี“คุณอาจจะเคยคิด ว่าผมเลวที่เคยทอดทิ้งคุณไป แต่คงไม่มีใครรู้หรอกว่าผู้ชายสารเลวคนนี้มันใช้เวลาที่มีอยู่ทุกนาที ตามหาผู้หญิงที่เป็นเจ้าของหัวใจมาโดยตลอด ถ้าผมจะต้องยกหัวใจและชีวิตให้กับใครสักคน มันคงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เหมาะสมที่จะได้ครอบครองหัวใจของผม มากไปกว่าคุณอีกแล้ว”มันเป็นคำหวานของผู้ชายป่าเถื่อน ซึ่งวริญญาไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้ยิน ยิ่งไปกว่านั้นอ้อมแขนแกร่งค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาโอบกระชับร่างบางของเธออย่างอ่อนโยนในวันที่หัวใจถูกทิ้งขว้าง มีเพียงตนกับลูกในท้องที่กลายเป็นส่วนเกินในชีวิต ของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีและพ่อ แต่พอมาวันนี้เขากลับมาพูดในสิ่งที่เธอได้เคยตัดมันทิ้งไปเมื่อนานมาแล้ว“ฉันไม่เชื่อถือคำพูดของคุณ เพราะสิ่งที่คุณทำให้ฉันต้องไปเผชิญมา มันโหดร้ายเกินไป พอเถอะชาง ต่อให้ฉันต้องถูกคนพวกนั้นตามจองล้างจองผลา

ชางกระชากเอาร่างบางเข้ามากอดแนบกาย พร้อมกับสายตาที่รู้สึกปวดร้าว เขาจ้องมองหญิงสาวด้วยความขุ่นเคือง“ผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าผมกับไอ้ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกคุณ ใครมันจะลีลามัดใจคุณได้มากกว่ากัน!”“คิดจะทำอะไรฉันน่ะ ปล่อยฉันนะ! ชาง ฉันไม่! อื้ออ...”อย่างไม่ทันจะได้อ้าปากอธิบาย ริมฝีปากหยักได้รูปก็บดจูบลงมาอย่างรุนแรง รุกเร้าและเอาแต่ใจมากกว่าทุกครั้งวริญญาขยุ้มเสื้อของร่างหนาจนมันแทบจะขาดคามือซะให้ได้ อีกทั้งลมหายใจยังติดขัดเมื่อถูกเขาบดจูบลงมาอย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้จะขบริมฝีปากตัวเองแน่นๆ แล้วก็ตามริมฝีปากอิ่มร้อนยิ่งร้อนขึ้นไปอีก ตามแรงขัดขืนของอีกฝ่ายที่แสดงออกไปแต่ชางรู้นี่ว่าต้องทำยังไงวริญญาถึงจะยอมทุกอย่างที่ชายหนุ่มต้องการเขาสามารถบังคับมันได้อย่างน่ากลัวอย่างที่เจ้าตัวกำลังทำแล้วหญิงสาวก็เห็นลางแพ้เขามาตลอด...แบบนี้....จากมือที่กำเสื้อของร่างใหญ่ไว้จนยับย่น เปลี่ยนเป็นวางทาบมือลงบนบ่ากว้าง จากที่เบี่ยงหนีก็กลายเป็นยอมรับทุกการกระทำของชางอย่างเผลอตัววริญญาพยายามดึงสติของตน เมื่อเห็นอีกคนค่อยๆ วางร่างของเธอให้นอนหงายลงไปกับพื้น แต่ก็ไม่สามารถฝืนความต้องกา

หญิงสาวเพียงแค่ใช้ส้อมที่อยู่ในมือจิ้มลงไปในอาหาร แล้วนำมันขึ้นมาใส่ปากรับประทาน จึงพบว่ารสชาดนั้นไม่ได้เป็นเหมือนอย่างที่เธอเคยกินอาหารฝีมือของแม่นม มันช่างน่าประหลาดเพราะมันเป็นรสชาดที่เธอลืมไปนาน หรือเป็นเพราะเธอกินอาหารฝีมือของแม่นมของเธอมานานจนเกินไป“มันไม่มีกลิ่นที่เหมือนกับอะไรบางอย่าง รบกวนจมูกของเราฉันพูดถูกหรือเปล่า?” ชางเอ่ยถามเพราะต้องการความเห็น“ทำไมคุณถึงได้รู้ ทุกครั้งที่ฉันได้กินกับข้าวฝีมือของแม่นมนิ่ม อาหารพวกนั้นจะมีกลิ่นบางอย่าง มันหมือนกับฉันเคยได้กลิ่นแบบนี้มาก่อน แต่กลับนึกไม่ออกว่ามันคือกลิ่นของอะไร?”ชายหนุ่มเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาว่า“สารปรอทยังไงล่ะ เหมือนกับตอนที่คุณพ่อของคุณโดน”ถ้วยอาหารในมือของหญิงสาวถึงกับร่วงตกลงไปบนพื้น ชางรู้ดีว่าเธอคงจะตื่นตกใจ เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบเอาถ้วยนั้นขึ้นมาเคาะไล่สิ่งสกปรกแล้วใช้กระดาษซับมันที่มีอยู่ในถุงเช็ดทำความสะอาด ก่อนจะตักอาหารลงไปให้ใหม่อีกครั้ง“คุณจะพูดล้อเล่นไปถึงไหน? ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกคุณ กับแม่นมของฉันมีปัญหาอะไรกันถึงขนาดจะต้องตามจองล้างจองผลาญกันขนาดนี้ แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับคุณพ่อด้วย?”“ห