All Chapters of เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณร้องห้ามผม หรือร้องอ้อนวอนผมกันแน่ริญ ผมไม่คิดว่าเสียงของคุณในตอนนี้ มันจะเป็นเสียงที่กำลังร้องห้ามผมอยู่หรอกนะใช่มั้ยละ?”“อย่าทำฉันเลยนะคะ...ฉันไม่ต้องการให้คุณมามีอะไรกับฉันแบบนี้อีก มันจบไปแล้วก็ควรจะให้มันจบๆ กันไปสิคะ” เธอยอมพูดดีๆ กับเขา เพราะต้องการเอาตัวรอด จากสถานการณ์อันเลวร้าย ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตนเองในตอนนี้“แล้วเคยถามผมบ้างหรือเปล่า ว่าผมอยากจบเรื่องราวของเราไหม?”“.......”หญิงสาวไม่ตอบกลับ และไม่อยากสบสายตาอันเร่าร้อนนั่น ภายนอกที่ดูเย็นชามันช่างตรงกันข้ามกับพฤติกรรมที่ไม่ต่างจากเปลวไฟ ชายหนุ่มค่อยๆ โน้มใบหน้าลงไปพรมจูบบนเนื้อทรวงอกที่เขาโหยหามาเป็นเวลาหลายปี“ผมชอบตรงนี้ที่สุด มันทั้งนิ่มทั้งหอมแล้วก็อวบใหญ่ขนาดนี้ คุณเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมต้องเพ้อหามาโดยตลอด”“อย่านะ! ปล่อยสิคะ ปล่อย! ฉันเกลียดคุณได้ยินไหม?” เมื่อเห็นว่าพูดดีด้วยแล้วไม่ได้ผล วริญญาจึงกลับเข้ามาสู่โหมดเดิม“แต่ผมรักคุณ!”ชางเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ราวกับไม่ต้องการจะให้หญิงสาวได้รับรู้หรือไม่ได้ยิน เพราะวริญญากำลังมึนชาจากความรู้สึกหลอกหลอน ตอนที่กำลังถูกปรนเปรอเพราะเธอคิดว่านี่มันเป็นเพียงแค่ควา

“ไม่ไหวแล้ว ชาง”ความอบอุ่นไหลโอบอุ้มออกมาจนกระทั่งทั่วทั้งลำโคนของชายหนุ่มสัมผัสได้ เธอได้ยินเสียงเขาคำรามด้วยความพอใจก่อนจะเร่งจังหวะให้ถี่รัวมากขึ้นไปทุกที“ริญผมจะไม่ยอมให้คุณหนีไปเหยียบสวรรค์คนเดียวเด็ดขาด รอผมอีกนิดนะที่รัก อีกนิด นิดเดียว อุ๊บส์!!”ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเกร็งร่างใหญ่เมื่อกระแทกเข้าไปจนสุดแรงลำ กายบอบบางแอ่นยกรับแรงเบียดยัดครั้งสุดท้ายจนถึงกับกรีดร้องออกมาสุดเสียง เธอผวาแต่เขาปล่อยข้อมือได้ทันจึงทำให้เธอสอดแขนทั้งสองข้างกอดรอบลำตัวหนาของชายหนุ่มไว้แน่น เขายังคงได้ยินเสียงครางค้างอย่างรัญจวนข้างใบหู“อย่าทำแบบนี้สิ เสียงแบบนี้มันชวนให้ผมอยากจะเบิ้ลกับคุณอีกรอบนะริญญ่า”หญิงสาวหน้าแดงจัดจับใบหู รู้เพียงแค่ตอนนี้ในสมองของเธอโล่งเบาเหมือนกับมีนุ่นถูกยัดเข้ามาด้านใน ทุกอย่างมันดูคล้ายกับถูกพัดออกไปจากสมองจนกระทั่งไม่หลงเหลือความคิดแม้แต่อย่างเดียว ร่างบอบบางของหญิงสาวค่อยๆ ถูกเขาวางลงอย่างช้าๆ เขาต้องมองเธอหลับตาทิ้งด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนใช้มืออีกข้างลูบไล้ไปบนใบหน้าลากลงมาจนกระทั่งถึงทรวงอกที่ยังเปิดเปลือยค้างเอาไว้“คุณเป็นของผม ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน และถ้าผมไม่อ

“เด็กรับใช้ไปไหนกันหมด!? ทำไมแม่นมถึงต้องยกมาเองด้วยคะ ทำไมถึงไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเอง”“ไม่ต้องไปดุคนอื่นหรอกค่ะ นมดูแลคุณหนูเองให้สมกับที่เราห่างกันมานานมาก มาเถอะค่ะ มานั่งลงตรงนี้ก่อน รู้ไหมคะว่าวันนี้นมทำอะไรมาให้”หญิงสาวไม่รอช้ารีบเปิดฝาครอบสแตนเลสออกจากชุดของมัน เมื่อเห็นเมนูอาหารที่ถูกตั้งใจทำมาให้ เธอถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความดีใจ“ต้มยำกุ้งน้ำข้น กับไข่เจียวปู ทำไมวันนี้แม่นมถึงรู้ใจจังคะ หลายวันแล้วที่หนูรู้สึกอยากกินอะไรเปรี้ยวๆ เพื่อเรียกกำลังตัวเอง พักนี้เหมือนคนเหนื่อยง่ายแล้วก็ไม่ค่อยจะมีแรงยังไงก็ไม่รู้ค่ะ”นมนิ่มรีบจัดการยกอาหารออกมาจากถาดแล้ววางไว้บนโต๊ะ หญิงสาวไม่รอช้าจับช้อนและส้อมขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ จากนั้นจึงตักน้ำต้มยำขึ้นมาซดก่อนเป็นอันดับแรก“ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยค่ะ นมนิ่มทำยังไงคะฝีฝีมือถึงได้ไม่เปลี่ยนไปเลย” วริญญาเอ่ยปากชมออกมาด้วยความจริงใจ เพราะมันเป็นเอกลักษณ์ในการทำอาหารให้เธอทานของแม่นม“มันจะไปยากอะไรกันล่ะคะ ก็แค่ทำให้คนที่เรารักทานเท่านั้นเองค่ะ คุณหนูรีบทานเถอะนะคะจะได้ทำงานต่อ” นมนิ่มบอกก่อนกวาดสายตาไปยังกองเอกสารที่อยู่บนบนโต๊ะทำงาน จากนั้

วริญญาเงียบเสียงของตัวเองลงไป เพราะรู้สึกตกใจที่ชายหนุ่มรู้ว่าเธอกำลังประสบกับปัญหาเรื่องใดอยู่ ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ความเป็นไปและความเคลื่อนไหวของบิดาของเธอเป็นอย่างดี“คุณรู้ได้ยังไงว่าคุณพ่อมีปัญหาเรื่องการเงิน เส้นทางการเงินของท่านมันแปลกๆ ถึงตอนนี้ฉันจะยังหาสาเหตุของมันไม่ได้แต่เชื่อว่าอีกไม่นานฉันคงจะรู้ทุกอย่าง”“คุณไม่จำเป็นต้องรอนานขนาดนั้น หากผมสามารถจะพาคุณไปดูต้นเหตุ ของการถูกสับเปลี่ยนช่องทางทางการเงินได้ คุณจะไปหรือเปล่า?”“คุณเอาอะไรมาพูดฮะ! เรื่องแบบนั้นไม่มีใครที่จะทำได้นอกเสียจากคุณพ่อ บัญชีทุกบัญชี รหัสปลดล็อคอยู่ที่คุณพ่อเพียงคนเดียวเท่านั้น ตัวคุณเองต่างหากที่มันน่าสงสัยที่สุด ว่าเพราะอะไรถึงได้รู้เรื่องราวเหล่านี้ได้อย่างละเอียด ทั้งที่ไม่ใช่คนภายในองค์กร บอกมานะว่าคุณเองใช่หรือเปล่า ที่เป็นต้นเหตุทำให้เรื่องราวทุกอย่างมันดูวุ่นวาย”“อย่าเหมาเอาข้างเดียวสิ ผมเคยเตือนคุณหลายครั้งแล้วว่าให้ระวังคนรอบตัว แล้วคุณดูสารรูปของคุณในตอนนี้สิ มันแทบจะเหมือนกับคนป่วยอาการหนัก”วริญญาแอบมองหน้าตนเองในกระจกเงาที่ติดอยู่อีกฝั่ง แล้วมันก็เป็นอย่างที่ชางว่าไว้จริงๆ เพราะใบหน้า

“ปกติบัญชีพวกนี้เวลาที่ได้รับเงินมาแล้ว เราจะต้องเอาไปที่ไหนหรือคะ? เรื่องนี้ฉันเองก็ว่าจะถามคุณอเนกอยู่หลายครั้งแล้ว แต่เราก็ไม่มีโอกาสได้คุยกันสักที ฉันพอจะจำได้ว่าเงินในส่วนนี้ คุณพ่อจะนำไปช่วยมูลนิธิ ที่คุณพ่อเป็นคนสร้างมันขึ้นมา กับสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่พักหลังๆ หนูกลับไม่เคยเห็นยอดเงินที่มันเข้าออกบัญชีเหมือนอย่างที่คุณพ่อเคยทำ” วริญญาเอ่ยถามอเนกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในขณะที่สายตาก็ยังหันไปหาอนุวัฒน์เชิงปรามว่าห้ามพูดแทรก“เมื่อก่อนผมเป็นคนเก็บเองครับ แต่ตอนนี้กลายเป็นลูกชายของแม่นม เอกสารและยอดเงินตัวจริงทั้งหมดที่ผมไปตามเก็บรายละเอียดมาจากร้านค้า ที่เราตามเก็บค่าคุ้มครองอยู่ในนี้ทั้งหมด ส่วนยอดเงินที่เข้าผมคิดว่าคุณหนูน่าจะเห็นแล้วจากการปรับบัญชีกระแสรายวัน เพราะยอดที่เก็บมาได้ เราจะต้องเอาเข้าธนาคารก่อนเวลาสองทุ่มของทุกวัน”เป็นจริงอย่างอเนกพูดมา เพราะวริญญาจะทำงานอยู่จนกระทั่งดึกดื่น โทรศัพท์มือถือก็จะมีข้อความเข้ามาเตือน เมื่อมีเงินเข้าออกอยู่ตลอดเวลา และเธอสามารถไล่เช็คได้อย่างละเอียด เนื่องจากเมื่อเกิดความไม่โปร่งใสในบัญชี เธอจึงเริ่มนำระบบอิเล็กทรอนิกส์เข้ามาใช้ เพราะ