ตำแหน่งที่จำเป็นต้องรับ

หญิงสาวพับกระดาษจดหมาย ก่อนจะยื่นส่งมันกลับไปให้คนเป็นมารดาของเธออีกที

“ทำแบบนี้ไม่ได้นะลูก ริญญ่ารู้หรือเปล่าว่าแม่นมไม่เคยที่จะตามตอแยหนูแบบนี้ นี่เป็นจดหมายฉบับที่สามแล้วนะ แม่ว่าหนูควรจะเปิดอ่านมันสักนิด หนูตัดขาดถึงขนาดไม่ยอมให้เบอร์ติดต่อใครไว้เลยที่ประเทศไทย แล้วหนูก็รู้นี่ว่าสถานภาพของแม่กับครอบครัวของพ่อได้ขาดกันมานานมาก คนพวกนั้นคงไม่อยากที่จะมารบกวนทางแม่ แต่ลูกคิดดูดีๆ เพราะนี่มันเป็นจดหมายที่จ่าหน้าซองมาถึงหนูทั้งนั้น เขาคงต้องการจะให้แม่ช่วยทำให้หนูเปิดอ่านจดหมายของพวกเขาให้ได้นั่นแหละ”

กานดาพยายามอธิบายถึงเหตุผลมากมายหลายอย่างให้ลูกสาวได้ฟัง เผื่อบางทีวริญญาอาจลดทิฐิลงบ้าง

“ครั้งสุดท้ายที่หนูเข้าไปหาคุณพ่อที่บ้าน คุณแม่รู้ไหมคะว่าคุณพ่อพูดกับหนูว่ายังไง?”

“วางทิฐิลงบ้างก็ได้นะลูก รู้หรือเปล่าว่ายิ่งหนูเป็นแบบนี้ แม่ก็ยิ่งมองเห็นคุณพ่อ ซ้อนอยู่ในตัวของหนูนั่นแหละ”

“แม่พูดแบบนี้เพราะต้องการจะให้หนูยอมอ่อนข้อให้กับคุณพ่อใช่ไหมคะ? หนูสู้อุตส่าห์หนีมาคลอดลูกอยู่ที่นี่เพื่อความสบายใจ และยอมตัดขาดทุกอย่าง พวกเขาก็ยังพยายามที่จะหาทางติดต่อกับหนูจนได้”

“เขาคงมีธุระด่วนนั่นละ”

“ธุระด่วนอะไรกันคะ” วริญญาแย้งกลับแล้วละไว้ก่อนจะพูดต่อจากนั้น “มันก็คงไม่พ้นเรื่องเดิมๆ นั่นแหละค่ะ พวกผู้ชายจะมีเรื่องอะไรที่อยากจะได้มากไปกว่าคำว่าอำนาจและเงินตรา ที่แลกมันมาด้วยความเจ้าเล่ห์และหลอกลวง…”

วริญญามองไม่ออกว่าระหว่างคำว่ารักกับความหลอกลวงนั้นมันแตกต่างกันตรงไหน? เพราะนับตั้งแต่วันที่ชางหายไป เธอก็ไม่เคยไว้ใจผู้ชายคนไหนอีกเลย โชคดีเหลือเกินที่เธอยังมีมารดาอยู่ที่นี่ อย่างน้อยที่สุดเธอก็มั่นใจได้ว่าลูกของเธอจะปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นยาย

“ถ้าลูกไม่อ่าน แม่คงจะต้องเปิดออกอ่านเอง”

“ก็สุดแท้แต่คุณแม่สิคะ”

ถึงแม้วริญญาจะทำท่าเหมือนไม่สนใจ แต่เจ้าตัวก็อยากจะรู้นั่นแหละว่าทำไมแม่นมถึงได้พยายามส่งจดหมายมาให้ติดกันถึงสามฉบับ เพราะลึกๆ ในใจของเธอก็ยอมรับว่ายังรู้สึกผูกพันและคอยเป็นห่วงเป็นใยท่านไม่น้อยเลย ถึงแม้จะทำเป็นเมินเฉยก็ตาม

วริญญาเดินไปหาลูกชายที่นั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะอาหารกับพี่เลี้ยง แต่เพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงของมารดาร่ำไห้ แล้วทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นราวกับคนไม่มีแรงยืน

ร่างบางผละจากลูกชาย ก่อนจะรีบเดินมาหามารดาของตน พลางเอ่ยถามคนเป็นมารดาออกไปด้วยน้ำเสียงตระหนกตกใจว่า

“คุณแม่เป็นอะไรคะ? ทำไมถึงต้องร้องไห้? ที่เมืองไทยมีใครเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” 

กานดารวบรวมสติ ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตา และพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เพราะต้องการเค้นคำพูดออกมาให้เป็นคำ

 “คุณพ่อถูกลอบยิง คุณพ่อตายแล้ว มีคนฆ่าพ่อของลูก!”

“.......”

วริญญารู้สึกจุกราวกับถูกค้อนขนาดใหญ่ทุบลงมาที่กลางศีรษะตอนได้ยิน เมื่อสิ้นเสียงของมารดาหญิงสาวค่อยๆ ลดหัวเข่าลงมาให้มันแตะถึงพื้น แล้วจึงนั่งพับลงตรงหน้าของกานดา หัวใจที่เคยคิดว่าแกร่งดังหินผา มันบัดนี้มันกำลังแตกสลายจนไม่เหลือดี

 และในที่สุดเธอก็รู้ได้แล้วว่า น้ำตาที่ควรจะเสียให้กับผู้ชายสักคนในชีวิตของเธอนั่นคือใคร?

น้ำตาทุกหยดในร่างกาย เธอควรจะยกให้มันให้กับพ่อของตัวเอง…

สองวันต่อมา

ประเทศไทย

ทันทีที่ล้อกลมแตะพื้นสนามบิน วริญญาเดินลงมาจากเครื่อง ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครามเข้มผ่านเลนส์กันแดดสีชา ซึ่งอำพรางใบหน้าที่ผ่านการร้องไห้มาจนดวงตาบวมช้ำ

ถึงแม้วริญญาจะรู้ว่าบิดาได้เสียชีวิตลงไปแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่สามารถจะกลับมาได้ทันท่วงที

เนื่องจากมีความยุ่งยากทางด้านเอกสาร และเวลาของเที่ยวบินที่มันไม่ตรงกับความต้องการ จึงเสียเวลาค่อนข้างนานเพราะกว่าจะมาถึงประเทศไทย ก็ต้องใช้ระยะเวลาข้ามวัน

วริญญามองผ่านกระจกสีชาไปด้วยแววตาอาฆาตแค้น อัดแน่นไปด้วยความโกรธ

ก่อนหน้าหญิงสาวเคยมีความคิดว่า ทุกสิ่งในชีวิตย่อมไม่จีรังยั่งยืน ไม่มีใครสามารถฝืนดวงชะตา แต่เมื่อเรื่องนี้มาเกิดขึ้นกับผู้ให้กำเนิด มันจึงเกิดเป็นความแค้นแสนสาหัสที่มันยังฝังอยู่ในหัวใจ

วริญญาจึงได้หวนกลับมาอีกครั้ง...

กลับมาเพื่อจะสะสาง!

หญิงสาวร่างระหงเดินหลังตรงเข้ามาภายในส่วนของผู้โดยสารขาเข้าราวกับนางพญา และมีบรรดาลูกน้องของบิดาเดินเข้ามารับหญิงสาวอย่างรู้งานกันเป็นอย่างดี

กลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำจำนวนหลายสิบนาย เดินเข้ามายืนเรียงแถวหน้ากระดาน และประสานมือกันไว้ข้างหน้า แล้วพากันก้มหัวคำนับให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวของผู้นำองค์กร ก่อนจะเอ่ยต้อนรับออกมาพร้อมกัน

“สวัสดีครับนายหญิง”

สถานะนั้นคือสิ่งที่หญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงมันมาโดยตลอด แต่ในเมื่อวันนี้สิ่งที่เธอชิงชังมันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เธอได้รู้ว่า ใครเป็นคนบงการฆ่าบิดาของเธอ

วริญญาจึงจำเป็นต้องก้มหน้ายอมรับมันให้ได้...

หญิงสาวมองใบหน้าของอเนกซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทของบิดา ที่มีดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นแทนนายใหญ่ เขาเป็นชายวัยกลางคนที่บิดาของเธอให้ความไว้วางใจมากกว่าใครๆ  

อเนกทอดสายตามองลูกสาวคนเดียวของเจ้านาย มันทำให้แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตของเขา บรรเทาเบาบางลงไปเมื่อได้เห็นทายาทเพียงคนเดียวของเจ้านายที่เคารพรัก เขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมากหากหญิงสาวตรงหน้าจะกลับมาสืบทอดตำแหน่งแทน

“นายหญิงกลับมาแล้วนะครับ พวกเรากำลังรอคุณอยู่”

วริญญาไม่อยากได้ยินคำนี้หลุดออกมาจากปากของใครเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้มันจะเป็นแค่ครั้งหนึ่งในชีวิต ที่เธอยินยอมพร้อมใจจะให้คนในองค์กรเรียกขาน

“พาฉันไปพบคุณพ่อหน่อย” น้ำเสียงสั่นพร่า นั่นหมายความว่าวริญญากำลังกลั้นสะอื้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง

อเนกอยากจะเดินเข้าไปประคองเจ้าของร่างบางทันทีที่เห็น แต่คงไม่จำเป็น เพราะเธอคงไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครได้เห็นมากกว่า และในตอนนี้เธอก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนายหญิงขององค์กรเมฆคราม เมื่อสิ้นบิดาเธอก็ต้องทำตามกฎขององค์กรอย่างเคร่งครัด เพื่อยืนหยัดรักษาศรัทธา และความเชื่อมั่นของลูกน้องทุกคนในองค์กรให้คงอยู่คู่กันต่อไป