ปั่นประสาท

หลายวันที่ผ่านมาอเนกเป็นคนสอนให้วริญญายิงปืน ถึงแม้จะต้องฝืนใจทำอะไรที่ตัวเองไม่ถนัด แต่ก็ไม่สามารถขัดได้ เมื่อก่อนตอนเป็นเด็ก วริญญาเคยถูกบังคับให้ใช้อาวุธทุกชนิดอยู่บ่อยครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามบ่ายเบี่ยงเพียงเพราะไม่ต้องการที่จะเดินตามรอยของท่านเท่านั้นเอง

แต่ครั้งนี้ที่ยอมทำ เพราะหญิงสาวจำเป็นต้องใช้มันเพื่อเอาไว้ป้องกันตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ทำเหมือนที่คุณอเนกเคยทำไปเลยค่ะ หนูเองก็อยากจะเห็นว่า หน้าตาของคนที่ชอบสะกดรอยตามคนอื่นมันเป็นยังไง?”

“อย่าเพิ่งใจร้อนเลยครับคุณริญญ่า” อเนกรีบแย้งขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง แต่ทว่าคนเป็นเจ้านายกลับไม่ยอมฟัง

“ฉันขอสั่งในฐานะของเจ้านายค่ะ ไม่ใช่ให้ใครต่อใครมาช่วยออกความเห็น” เธอย้ำตรงประเด็นกลับไป ด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ราวกับมาดของนางพญา นั่นจึงทำให้อเนกถึงกับยกยิ้มออกมาได้ ก่อนจะหันไปสบตากับคนขับรถซึ่งเป็นลูกน้องทางกระจกมองหลัง

“พวกเราไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนี้มานานแล้วครับนายหญิง...เฉียบ! เด็ดขาด!..มาดผู้นำ!” ลูกน้องที่ทำหน้าที่ขับรถเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกมั่นใจในตัวนายหญิงของพวกเขามากยิ่งขึ้น

“เราจะไม่ยอมให้ใครมาเป็นฝ่ายไล่ล่าเราแต่เพีย