All Chapters of ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้: Chapter 31 - Chapter 40

ชวิณตามขึ้นไปคร่อมตัวเธออย่างรวดเร็ว ยิ่งเขาแสดงความป่าเถื่อนมากเท่าไรเธอก็ยิ่งขัดขืนรุนแรงมากเท่านั้น ชายหนุ่มกดจมูกคมลงที่ซอกคอขาว เสียงกรีดร้องแหลม ๆ ดังเหมือนหูจะแตก เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยแววตางุนงงไหนว่าจะเอาสิบล้าน ?"บอกว่าจะเอาสิบล้านไม่ใช่เหรอ ก็จะให้นี่ไง!"พูดจบก็ซุกลงบรรจงจูบเธออีกรอบ น้ำค้างร้องไห้พรั่งพรูพูดเสียงสั่นเครือ เธอหวาดกลัวเขาสุดหัวใจ ยังคงดิ้นขัดขืนไม่หยุด"ไม่เอาแล้ว ฮื่อ ไม่อยากได้แล้ว ฮึก ไม่เอา พอที พอสักที!"ได้ยินเสียงสะอื้นชวิณชะงัก เธอร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนัก เห็นเขาลังเลจึงรีบลุกแล้วคลานไปที่หัวเตียงแล้วคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ นั่งกอดเข่าตัวสั่น จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่พร่างพรมไปด้วยหยาดน้ำตา คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ เธอผิดหวังในตัวเขาเป็นอย่างมากและเสียใจที่ไว้ใจคนผิดหญิงสาวฟุบหน้าลงกับเข่า มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาเบา ๆ ชวิณเริ่มรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็น ร่างกายของชายหนุ่มเหมือนถูกยาชา คิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไรต่อดี และแล้วมือหนาก็ยืนออกไปหวังแตะไห

ชวิณตัดสินใจว่าจะค้างอยู่ที่นี่อีกคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับแต่เช้า คืนนี้เขาไม่ได้ผลักไสตัวเองออกไปนอนในรถเหมือนเมื่อวาน เพราะมิสเตอร์ฌอนเลื่อนนัดก็เท่ากับว่าห้องที่จองเอาไว้กลายเป็นห้องว่างทั้งสองออกจากรีสอร์ทตั้งแต่ตีห้า ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงก็ถึงบริษัท พอมาถึงก็แยกย้ายกันไปเคลียร์งานที่ค้างนานหลายวัน สำหรับชวิณไม่เท่าไรหรอกเพราะไม่สามารถมีใครเร่งรัดเอาอะไรกับเขาได้ แต่สำหรับน้ำค้างนี่สิ..."ผมต้องได้ข้อมูลครบภายในยี่สิบนาทีนะ"บอกเพียงเท่านั้นก็เดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว น้ำค้างทำหน้าบูดก่อนจะหยิบจับงานขึ้นมาทำมือระวิง ตัวเองเป็นคนพาออกไปเถลไถลเองแท้ ๆ แต่พอถึงเวลาจะเอางานก็มาเร่งมาจี้เอาแบบนี้ทุกทีเลย!ขณะที่กำลังก้มหน้าเตรียมรายงานอยู่นั้น ได้มีเงาร่างของคนผู้หนึ่งเดินมาหยุดเบื้องหน้า น้ำค้างเงยหน้าขึ้นมาพบว่าคน ๆ นั้นคือลิลลี่ ในมือของลิลลี่ถือกาแฟมาด้วยสองแก้ว เป็นกาแฟเย็นหนึ่งแก้ว ส่วนอีกแก้วเป็นกาแฟร้อน ซึ่งน้ำค้างคาดว่าน่าจะเป็นอเมริกาโน่ร้อนที่ชวิณชอบดื่ม เห็นทีว่าวันนี้คงไม่ต้องรีบกุลีกุจอชงกาแฟแล้วล่ะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน..."วิณอยู่มั้ย""อยู่ค่ะ"พอได้คำตอบ

"รู้ได้ไงว่าไม่มี""รู้ก็แล้วกันค่ะ"ถึงมีก็ให้คนอื่นไปหมดแล้ว คนอื่นที่ว่าน้ำค้างหมายถึงลิลลี่ และคงอีกไม่นานชวิณต้องใจอ่อนแน่ ๆ พอถึงวันนั้นคงจะเป็นเขาอีกนั่นแหละที่เร่งรัดขอให้เธอหย่าให้ไว ๆ"ออกไปได้แล้ว ไปรีบเคลียร์งานตัวเองให้เสร็จนู่นไป หากวันนี้เลทเกินเวลาเลิกงานบอกไว้ก่อนว่าผมไม่รอ""ก็รีบ ๆ เซ็นให้สักทีสิคะ ได้ลายเซ็นคุณวิณปุ๊บน้ำจะออกไปปั๊บเลย ไม่อยู่รกหูรกตาแน่นอนค่ะ"ชวิณกัดฟันกรอดแต่ก็ยอมเซ็นชื่อลงในหนังสือสัญญาให้น้ำค้าง หลังจากหญิงสาวเดินออกไปได้ไม่นานเขาก็เดินตามหลังมา"ผมจะออกไปข้างนอก เดี๋ยวเลิกงานจะกลับมารับ""รับทราบค่ะ ไปดีมาดีนะคะสามี"เป็นครั้งแรกที่น้ำค้างเรียกชวิณแบบนั้น เขาไม่ได้ถือสาแต่ลอบยิ้มบาง ๆ เธอมองเขาเดินหายไปจนลับตาแล้วค่อยนั่งลงทำงานของตนเองต่อ จากนั้นพศินได้มาหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของน้ำค้างพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารอันหนึ่งมาให้"ทำไมถึงเอามาให้เองล่ะคะ""วันนี้คุณปัทลาครับ ผมต้องรบกวนคุณน้ำไปล่าลายเซ็นไอ้วิณให้ที""ได้ค่ะ เดี๋ยววันจันทร์น้ำเอาให้คุณวิณเซ็นแล้วจะถือกลับไปให้คุณพีทนะคะ"พศินพยักหน้ารับทราบแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง กระทั่งปร

ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มอีกรอบ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดก่อนจะถอดโยนทิ้งไป จากนั้นหันกลับมาละเลงฝ่ามือกับอกเต่งตึง สอดมือเข้าไปใต้ยกทรงสกิดเม็ดบัวที่กำลังแข็งเป็นไตเพราะถูกเล้าโลมอย่างหนัก สัมผัสแรกที่เขาแตะต้องทำให้น้ำค้างสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตากลมโตที่ปิดสนิทเบิกขึ้น รีบกอดกุมหน้าอกตัวเองไว้ แต่มีหรือที่ชวิณจะปล่อยให้เธอปัดป้อง เขาจับมือเธอตรึงไว้กับที่นอนอีกรอบแล้วซุกใบหน้าลงกลางอกอวบ"อื้อ""ไม่เป็นไรหรอก อย่าเกร็ง"น่าตลก เสือที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อบอกเหยื่อว่าไม่ต้องหวั่นวิตก และแล้วยกทรงก็ถูกปลดตะขอออกง่ายดาย น้ำค้างรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ เมื่ออกอวบสัมผัสกับอุณหภูมิเย็นเฉียบ ชวิณไม่รอช้าโน้มใบหน้าลงไปดูดดื่มเม็ดบัวสีหวานอย่างหิวกระหาย ลากลิ้นร้อนตวัดเลียฐานเต้าอวบจนชื้น น้ำค้างเสียวซ่านขนลุกเกรียว มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พวงแก้มทั้งสองของเธอร้อนวูบวาบ เพื่อไม่ให้หลุดเสียงครางน่าอับอายจึงกัดปากกลั้นเสียงเอาไว้สติสัมปชัญญะของน้ำค้างเตลิดไปไกล นอกจากไม่ขัดขืนแต่กลับให้ความยินยอมพร้อมทำตามใจเขาทุกอย่าง ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกไปหมด ไม่ว่าเขาสัมผัสตรงที่ใดก็คล้ายว่

ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องพาตัวเองไปอยู่ในจุดที่ทำให้อึดอัด เธอยอมรับว่าน้อยใจ เมื่อคืนนี้ก็ไม่ยอมกลับไปนอนที่บ้าน แสดงว่าคงอยากเอาใจใส่ลิลลี่ด้วยเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นก็เชิญไปเอาใจใส่กันต่อให้หนำใจไปเลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขานั่นแหละที่ใจอ่อนเอง อย่างที่ลิลลี่พูดเอาไว้ไม่มีผิด ทั้งสองคนคงผูกพันกันมากกว่าที่คนอื่นคิดน้ำค้างไม่อยากมามัวเสียเวลาสนใจเรื่องของพวกเขาอีก หลังจากกลับจากโรงพยาบาลแล้วจึงรีบนำเอกสารไปส่งให้พศิน เธอนั่งทำงานต่อไปจนถึงเวลาเลิกงาน พอกลับถึงบ้านก็ดูเหมือนว่าชวิณจะยังไม่กลับมา นั่งดูทีวีได้สักพักเสียงท้องก็เริ่มร้อง จึงเดินเข้าครัวไปหยิบบะหมี่คัพมาเปิดชงกับน้ำร้อน ขณะที่กำลังซดบะหมี่อยู่นั้นประตูบ้านก็เปิดออก เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นชวิณเดินมาพร้อมถุงอาหารที่ซื้อมาจากข้างนอก"ผมซื้อมื้อเย็นมา มีหลายอย่างเลยนะ"พูดจบก็วางอาหารเหล่านั้นลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปหยิบจานชามมาเท ทว่ายังไม่ทันที่ชวิณจะพูดอะไรเธอก็ลุกเอาถ้วยบะหมี่ที่กินหมดแล้วไปทิ้งขยะ จากนั้นทำท่าจะเดินออกจากห้องครัว ขณะที่ยังเดินไปได้ไม่ไกลเสียงของเขาก็ไล่ตามหลัง"เป็นอะไร ตั้งแต่ตอนอยู่โรงพยาบาลแล้วนะ""ก็เปล่านี่คะ""ถ