35 แต่ไม่มีหัวใจ

น้ำค้างกลับเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับกาแฟที่ชวิณขอ แต่ไม่เห็นลิลลี่อยู่แล้ว เธอจึงวางแก้วกาแฟเอาไว้บนโต๊ะ แล้วเดินอ้อมมาที่ข้างหน้ารอรับคำสั่ง ทว่ารออยู่นานชวิณก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร ดังนั้นน้ำค้างจึงเป็นฝ่ายพูดก่อน

"คุณลิลลี่ไปแล้วเหรอคะ"

"แล้วเห็นอยู่มั้ยล่ะ"

"เธอมาทำไมเหรอคะ"

"อยากรู้ไปทำไม"

"ก็ถ้ามาทวงคุณวิณคืนน้ำไม่ให้นะคะ"

ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังจับปากกา เงยหน้าขึ้นมองพลางคิดไปว่าน้ำค้างหึงหวง ริมฝีปากหยักยกโค้งขึ้นเล็กน้อย เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางผ่อนคลาย ถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงไม่ได้ตึงเครียดเหมือนเมื่อครู่

"ทำไมล่ะ"

"ก็ยังไม่ครบหนึ่งปีนี่คะ สัญญาระหว่างเรายังไม่จบ"

"แค่นั้น ?"

"ถ้าถึงวันนั้นจริง...คุณวิณจะใจหายมั้ยคะ"

เสียงของเธอดูแผ่วลงจากเดิม ชวิณคิดอยู่ครู่สั้น ๆ ก่อนตอบ

"คงไม่ มาทำงานก็เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้วนี่"

"ก็คงเป็นแบบนั้นสินะคะ"

เป็นคำตอบที่ฟังแล้วรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย น้ำค้างไม่รู้ว่ากำลังคาดหวังอะไรในตัวเขาอยู่กันแน่ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเขาจะตอบแบบนี้แต่เธอก็ยังถาม ยิ่งเห็นลิลลี่วนกลับมาในชีวิตชวิณน้ำค้างก็เริ่มใจไม่ดี ไม่ใช่เพราะเ