LOGINShare
40 ประแล่มๆ
Last Updated:
2025-03-21 16:49:16
Related chapters
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 41 ไม่เชื่อ ok
"ขอกาแฟให้ลี่สักแก้วนะคะคุณน้ำ"น้ำค้างหันมามองทั้งสองด้วยแววตาขุ่นเคือง ชวิณเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดขึ้น"เดี๋ยวให้แม่บ้านเอามาให้ก็แล้วกัน""ก็ลี่อยากชิมฝีมือคุณน้ำไง คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงหน้าที่เลขาล่ะมั้ง ใช่มั้ยคะคุณน้ำ""ใช่ค่ะ ไม่เหลือบ่ากว่าแรงหรอกค่ะ เพื่อนของสามีแวะมาเยี่ยม ทำไมน้ำจะชงกาแฟมาต้อนรับไม่ได้ล่ะคะ"น้ำค้างจงใจเน้นยำคำว่าเพื่อนให้ชัดเจนขึ้น ลิลลี่เม้มปากแล้วเสแสร้งยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ ดัดเสียงงุ้งงิ้งเหมือนสาวน้อยอายุสิบหก ทั้งที่อายุก็พอ ๆ กับชวิณเข้าไปแล้ว แก่กว่าเธอหกเจ็ดปีนู้นแหนะ"คุณน้ำใจดีจัง ขอบคุณค่ะ"ไม่อยากเชื่อเลยว่าชวิณชอบผู้หญิงแบบนี้ น้ำค้างยกยิ้มมุมปากตอบกลับ แล้วเลื่อนระดับสายตาไปที่ชายหนุ่ม เห็นว่าชวิณนั่งนิ่งไม่ได้พูดอะไรเธอจึงเดินออกจากห้องทันทีน้อยใจ! คงไม่มีคำใดพูดแทนความรู้สึกที่มีได้ดีเท่านี้แล้ว อยู่ดีไม่ว่าดีดันหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บ ถ้าวันนั้นไม่ตอบรับข้อเสนอเธอจะเผลอหวั่นไหวแบบนี้ไหม ? หากย้อนเวลากลับไปได้น้ำค้างเองก็จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะย้อนไปตอนไหน ย้อนไปในตอนที่เธอยังคงเป็นน้ำค้าง เสมอเหมือน หรือย้อนไปตอนที่ยังไม่รู้จักเขาไปเ
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 42 เจ็บแค่มือ
"ลี่กลับก่อนนะคะคุณน้ำ"ไปให้ไวเลยยิ่งดี ไปแล้วอย่ากลับมาอีกจะดียิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก น้ำค้างนึกใจในทำปากขมุบขมิบสาปแช่งตามหลัง วันนี้แม่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบกะจะเล่นงานเธอให้ได้ เห็นทีคราวหลังต้องระวังตัวมากขึ้นขณะที่น้ำค้างกำลังทำหน้าล้อเลียนลิลลี่อยู่นั้นไม่รู้ว่าชวิณเดินออกมาตั้งแต่เมื่อไร เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังเธอแล้วถอนหายใจยาวเหยียด น้ำค้างสะดุ้งเฮือกรีบหันขวับกลับมามอง แต่ยังไม่หายขุ่นเคืองซะทีเดียว ยังคงเล่นแง่อยากงอนต่อไปก่อน ก็แล้วทำไมตอนนั้นเขาไม่พูดปกป้องเธอล่ะ ที่ต้องมารับกรรมแทนก็สมน้ำหน้าแล้ว"ไม่ถามหน่อยเหรอว่าเจ็บมั้ย"พูดพลางยกปลายนิ้วถูจมูก อยากให้น้ำค้างได้เห็นว่ามือข้างที่ถูกน้ำร้อนลวกนั้นแดงเถือกแค่ไหน"ถ้าวันนี้คนเจ็บไม่ใช่คุณวิณก็คงเป็นน้ำล่ะค่ะที่เจ็บเอง""...""อย่าบอกว่าดูไม่ออกนะคะ ตั้งใจเห็น ๆ""ดูออก"เขาพูดเสียงแผ่ว น้ำค้างเมินหน้าหนี ดูออกแล้วทำไมไม่ปรามคนของตัวเองวะ!"ขอโทษนะที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมก็ไม่รู้ว่าลี่ทำไปทำไม ทั้งที่เมื่อก่อนลี่ไม่ใช่คนแบบนี้""นิสัยคนเราไม่ได้เปลี่ยนไปง่าย ๆ หรอกนะคะ ที่คุณวิณไม่เคยเห็นคุณลี่เป็นแบบนี้ก็ไม่ได้ความว่าคุณล
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 43 ไม่ใช่อยากได้แค่เงิน nc
ความสัมพันธ์นี้มันอะไรกัน อยากกินของที่ตัวเองเสียเงินซื้อก็ต้องขอทุกครั้ง จะจับกดเลยก็ดูป่าเถื่อนเกินไป น้ำค้างเงียบสนิทไม่ได้บอกว่าอนุญาตหรืออย่างไรต่อ ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่างอยู่ พอเห็นท่าทางเหมือนว่าเธอจะอึดอัดใจเขาจึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดขึ้น"วันหลังก็ได้ ไปนอนเถอะดึกแล้ว""วันนี้ค่ะ วันนี้เลย!"มันยากมากนะที่จะฝืนหัวใจตัวเอง ต่อให้ความสัมพันธ์นี้จะไปจบตรงไหนก็ไม่สนแล้ว ต่อให้ต้องแข่งขันกับนางฟ้าหรือคนในใจของเขาน้ำค้างก็จะลงแข่ง เธอไม่รู้หรอกว่าชาตินี้หรือชาติหน้าหัวใจของเขาถึงจะยอมเป็นของเธอ แต่เท่าที่รู้ตอนนี้หัวใจของเธอมันไม่ใช่ของเธออีกแล้ว เพราะมันได้กลายเป็นของเขาไปนานแล้วเธอรักเขา ไม่อยากเป็นคนแพ้และจะไม่ถอนตัวในเกมนี้เด็ดขาด ต่อให้มีอีกสักสิบลิลลี่ก็ดาหน้าเข้ามาได้เลย มาถึงวันนี้น้ำค้างไม่ได้อยากได้แค่เงินของเขาเพียงอย่างเดียวแต่อยากได้หัวใจเขาด้วยถ้าทำดี ๆ เขาก็อาจมีใจให้บ้างแหละ...หญิงสาวเขย่งปลายเท้าให้สูงขึ้นแล้วจูบเขาอย่างดูดดื่ม ชวิณตอบรับสัมผัสของเธอด้วยความอ่อนโยน ค่อย ๆ หมุนตัวเธอนอนลงบนโซฟาโดยใช้มือข้างที่ไม่เจ็บประคองแผ่นหลังเธอไว้ น้ำค้างเพ่งมองมื
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 44 ระบาย
ในช่วงสายวันหนึ่งขณะที่น้ำค้างกำลังนั่งทำงานอยู่ เสียงโทรศัพท์มือถือส่วนตัวของเธอดังขึ้น พอหยิบมาดูพบว่าเป็นเบอร์แปลกไม่เคยเห็นมาก่อน ตอนแรกจะไม่รับสายเพราะคิดว่าเป็นมิจฉาชีพ ว่าก็ว่าเถอะในยุคสมัยที่คนเลวเกลื่อนประเทศแบบนี้ใครจะไม่กลัวบ้าง อีกอย่างตอนนี้เงินในบัญชีมีมากถึงห้าล้าน ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอก็สถาปนาตัวเองใหม่เป็นคุณนายน้ำค้างเรียบร้อยแล้ว"สวัสดีค่ะ"เสียงหวานพูดกรอกสายไปหลังกดรับ ฝ่ายนั้นพูดมาสองสามประโยคใบหน้างามก็เปลี่ยนสีทันที หลังวางสายน้ำค้างถอนหายใจออกมาราวกับว่ามีเรื่องให้ต้องคิดหนัก ทอดมองไปยังประตูห้องของชวิณที่ปิดอยู่ด้วยความเป็นกังวล เขาออกไปทำธุระตั้งแต่เช้าแล้วอย่างนี้ใครจะช่วยเธอได้ล่ะน้ำค้างคว้ากระเป๋ามาแล้วยัดมือถือใส่ลงไป จากนั้นเดินออกมาโบกแท็กซี่ที่หน้าบริษัท จุดหมายปลายทางที่เธอต้องไปคือบ้านเลิศดำรงเกียรติ นั่นเป็นที่ที่ยังไม่เคยก้าวเท้าเข้าไปเหยียบเลยสักครั้ง เพราะชวิณเองก็ไม่เคยพาเธอไปบ้านหลังนั้นมาก่อน ไม่เคยพาเธอไปไหว้คุณศรุตและคุณขจีพรอย่างเป็นทางการ แม้จะคิดเอาไว้แล้วว่าเหตุการณ์นี้จะต้องมาถึงแน่ ๆ แต่น้ำค้างก็ไม่อาจเก็บอาการประหม่าได้เลย หาก
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 45 ทำอะไร!
น้ำค้างเริ่มอยากรู้ถึงสาเหตุที่ศรุตเรียกพบ คงไม่ใช่ว่าจะเขียนเช็คให้เธอสักสิบล้านแล้วไล่เธอออกจากชีวิตลูกเขาหรอกนะ หากเป็นแบบนั้นเธอก็ได้เงินสองต่อเลยน่ะสิ แต่จะไปเห็นแก่เงินแบบนั้นได้ไงเล่า! เมื่อวานนี้ก็ยืนยันกับหัวใจตัวเองว่าชอบชวิณไปแล้ว น้ำค้างต้องควบคุมความอยากได้อยากมีของตัวเองเอาไว้อย่างหนัก ทำอย่างไรก็ได้ให้อย่าวอกแวกถ้าศรุตเอาเงินมากองตรงหน้าศรุตละสายตาจากเธอและเดินไปยังตู้ที่อยู่ด้านหลัง หยิบบางอย่างออกมา ซึ่งน้ำค้างมั่นใจแล้วว่าเขาจะต้องเอาเงินมาฟาดหัวเธอแน่นอน ทว่าสิ่งที่ถูกนำมาวางตรงหน้ากลับเป็นเอกสารหลายฉบับที่เป็นข้อมูลสำคัญของใครคนหนึ่ง"มิสเตอร์ฌอน!""ใช่ ฉันเคยบอกลูกชายทั้งสองว่าถ้าหากใครทำผลงานได้ดีที่สุดจะยกบริษัทให้ ก่อนนั้นฉันไม่เคยรู้ว่าตัวเองพลาดไปตรงไหน ทำไมลูกชายถึงรู้สึกเหมือนเป็นศัตรูต่อกันมากกว่าพี่น้อง แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเป็นเพราะฉันนี่แหละที่เป็นต้นเหตุทำให้มันเป็นแบบนั้น"อืม...พูดได้ดี พูดได้ถูกต้อง"ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูก ฉันก็ไม่เคยแสดงออกว่าเป็นห่วงมันมากแค่ไหน แต่มันคือลูกชายเพียงคนเดียวที่ฉันตั้งใจให้เกิด""ถ้าอย่างนั้นคุณพีทก็..."น้ำค้าง
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 46 เคยมั้ง
"วันที่คุณวิณออกไปนอนเฝ้าคุณลิลลี่อยู่ที่โรงพยาบาล" คิดถึงฉากนั้นทีไรก็เจ็บแปลบในใจทุกครั้ง แต่ยังฝืนพูดออกไปเพราะอยากขุดเรื่องมิสเตอร์ฌอนขึ้นมาใหม่"แล้ว ?""น้ำสืบทราบมาว่ามิสเตอร์ฌอนมีเพื่อนคนไทยคนนึงที่สนิทมากค่ะ เขามีชื่อว่าเพทาย น้ำก็เลยไปพบคุณเพทายเพื่อให้เขาเป็นคนกลางติดต่อมิสเตอร์ณอน เขายินดีช่วยเราด้วยนะคะ"มันคือเรื่องโกหกที่พอจะคิดออกในตอนนี้ วันนั้นน้ำค้างออกไปพบคนที่ว่าก็จริง แต่เธอถูกดองนัดตั้งแต่เช้าจรดเย็น เพทายไม่ได้ออกมาพบเธอเหมือนที่เธอบอกกับชวิณ แต่ให้เธอนั่งรออยู่อย่างนั้นแล้วผัดนัดไปเป็นวันหน้าอย่างไม่มีกำหนด วันนั้นน้ำค้างจึงกลับมาตัวเปล่าโดยที่ไม่ได้อะไรเลย หากชวิณยอมรับความช่วยเหลือของศรุตง่าย ๆ เธอก็คงไม่ต้องลำบากปั้นน้ำเป็นตัวอย่างนี้หรอก จะพูดไปตามความจริงก็ไม่ได้เพราะรู้นิสัยชวิณดีว่าเย่อหยิ่งเพียงใด"น้ำจะหาวันนัดใหม่ให้นะคะ""จริงเหรอ"เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น น้ำค้างยิ้มกว้างพยักหน้ายืนยัน"ค่ะ เดี๋ยวน้ำคอนเฟิร์มวันให้อีกทีค่ะ""ขอบใจนะ ทีแรกผมไม่คิดว่าคุณจะทำได้ ต้องขอโทษที่ผมมองผิดไปจริง ๆ"น้ำค้างทำสีหน้าไม่ถูก จะว่าไปมันไม่ใช่ผลงานของเธอแต่เป
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 47 จะมั่นใจได้อย่างไร
"คุณวิณไม่อยู่ค่ะ"น้ำค้างรีบเก็บเอกสารที่กำลังอ่านอยู่แล้วเงยหน้าบอก ไม่รู้ว่าลิลลี่เดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานตั้งแต่เมื่อไร เพิ่งจะรู้ตัวก็ตอนที่ปลายระยะสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนยืนอยู่ช่วงนี้ลิลลี่แวะเวียนมาหาชวิณบ่อยกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ แทบจะเรียกได้ว่ามาวันเว้นวันเหมือนไม่มีการมีงานทำ บางทีน้ำค้างยังนึกอิจฉาในความรวยแบบไม่ต้องทำอะไรเลยของคุณเธอ"ว้า แย่จัง ลี่ซื้อข้าวเที่ยงมากินกับวิณ ถ้าวิณไม่อยู่ไหน ๆ ลี่ก็จะทิ้งอยู่แล้ว งั้นคุณน้ำเอาไว้กินก็แล้วกันนะคะ""ไม่เป็นไรค่ะ น้ำจะออกไปทานข้าวเที่ยงกับคุณพีทคุณปัท ไหน ๆ คุณลี่ก็จะทิ้งอยู่แล้วงั้นก็ทิ้งไปเถอะค่ะ""ลี่ก็แค่มีน้ำใจค่ะ ร้านนี้เป็นร้านที่ลี่กับวิณชอบไปทานด้วยกันบ่อยมาก ๆ อย่าหาว่าลี่ดูถูกเลยนะคะ อย่างคุณน้ำลี่คิดว่าน่าจะยังไม่เคยได้ทานอาหารร้านนี้เพราะราคาค่อนข้างแพง ไม่เก็บไว้หน่อยเหรอคะ"น้ำค้างยกยิ้ม ขณะที่กำลังจะอ้าปากตอบโต้เสียงปัทมาร้องเรียกดังขึ้นก่อน พอมองดูนาฬิกาก็เป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว ก่อนที่เรื่องจะยาวไปมากกว่านี้จึงรีบพูดเพื่อตัดรำคาญ"ขอตัวนะคะ ตรงนั้นมีถังขยะ"นิ้วเรียวชี้ไปยังมุมห้องตรงที่มีถังขยะวางอยู่ก่อนจะคว
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 48 ให้อยู่
เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตา ลิลลี่แสร้งเป็นหลบตาทันที คล้ายว่าในใจมีเรื่องอึดอัดไม่กล้าพูด"เธออยากบอกอะไรกันแน่""วันนี้ลี่บังเอิญเห็นเอกสารข้อมูลสำคัญของโปรเจ็คมิสเตอร์ฌอน ลี่จำได้ว่ามันเป็นแบบเดียวกันกับที่พี่พีทมี ข้อมูลที่วิณมีพี่พีทก็มี เป็นไปได้มั้ยว่าคุณน้ำก็แอบช่วยพี่พีทอยู่เหมือนกัน""เห็นที่ไหน""ในห้องพี่พีท"ลิลลี่อยู่คุยกับชวิณอีกไม่นานก็ขอตัวกลับ หลังเลิกงานน้ำค้างยังคงนั่งรอกลับบ้านพร้อมเขาเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ชวิณออกจากห้องช้ากว่าปกติ กระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบหนึ่งทุ่ม เขาเดินออกมาด้วยสีหน้าตึงเครียด"น้ำเตรียมข้อมูลเอาไว้ให้คุณวิณเรียบร้อยแล้ว วันนัดคือจันทร์หน้าที่จะถึงนี้ค่ะ น้ำเอาใจช่วยนะคะ"น้ำค้างยื่นเอกสารที่เก็บรวบรวมได้ส่งให้ มีทั้งข้อมูลที่ได้มาจากศรุตและข้อมูลที่เธอหามาเพิ่มเติม ชวิณรับไว้แล้วก็พูดขึ้น"ตามผมมา"ชายหนุ่มเดินนำหน้าไปที่ห้องทำงานของพศิน ซึ่งเจ้าของห้องออกจากบริษัทไปตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว"คุณวิณพาน้ำเข้ามาในห้องคุณพีททำไมคะ""คุณมีอะไรอยากจะบอกผมมั้ย""คะ ?"ชวิณสะบัดมือที่กำลังดึงแขนออกแล้วเดินไปเปิดรื้อหาเอกสารที่ว่าในลิ้นชักต่าง ๆ จนในที่สุดก
Last Updated : 2025-03-21
Latest chapter
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ บทส่งท้าย
บทส่งท้ายหลังจากค่ำคืนอันร้อนแรงผ่านไป ลิลลี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบเที่ยง เธอพยายามกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องเพื่อมองหาผู้ชายที่นอนด้วยกันเมื่อคืน ทว่าหนุ่มรูปหล่อโปรไฟล์ดีกลับหายไป เมื่อคืนนี้ลิลลี่นั่งจิบไวน์ที่ไนต์คลับแห่งหนึ่งกับหนุ่มนักธุรกิจชาวสิงคโปร์ที่วัลลภติดต่อมาให้ เธอรู้สึกว่าชื่นชอบเขาคนนั้นและคุยกันถูกคอจึงชวนมาต่อที่โรงแรม สุดท้ายจบลงที่การมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง"อาร์บี" ลิลลี่เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างเริ่มไม่ชอบมาพากล รีบลุกขึ้นจากเตียงคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบกาย จากนั้นเดินไปเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นอีกครั้งที่หน้าห้องน้ำ"อาร์บีคะ อาร์บี อยู่ในนั้นรึเปล่าคะ" ทว่าเมื่อผลักประตูเข้าไปในห้องน้ำกลับไร้คน "หายไปไหนนะ"หญิงสาวพึมพำแล้วเดินกลับมาที่เตียง ปลายระยะสายตาเหลือบไปเห็นลิปสติกและของใช้อื่นๆ ซึ่งควรจะอยู่ในกระเป๋าวางเกลื่อนอยู่ เธอรีบปรี่เข้าไปรวบของทุกอย่างแล้วกวาดสายตามองหากระเป๋าถือแบรนด์เนมใบละเกือบล้าน ที่น่าตกใจที่สุดแม้แต่กระเป๋าสตางค์แบรนด์เนมก็หายไปด้วย ในนั้นมีเงินสดอยู่พอสมควรแต่ไม่ได้มากเท่าราคากระเป๋า"มะ ไม่จริง...ไม่จริง!"สิ่งที่ผู้ชายคนน
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 65 ผีเข้า? (จบ)
แสงที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาปลุกหญิงสาวให้ตื่น มองดูนาฬิกาที่หัวเตียงเป็นเวลาเกือบเก้าโมงเช้าแล้ว พอนึกขึ้นได้ว่ากุญแจร้านเบเกอรีอยู่ที่ตนเองก็เริ่มลนลาน กลัวว่าลูกน้องจะเข้าร้านไม่ได้แล้วยืนคอยนาน น้ำค้างรีบคว้าเอาผ้าขนหนูมาพันกายแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ พอกลับออกมาเห็นชวิณนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข ไล่เรียงลำดับเหตุการณ์แล้วรู้ว่าตัวเองพลาดท่าเข้าอย่างจัง เขาหว่านล้อมจนเธอยินยอมให้ค้างคืน อ้างนู่นอ้างนี่สารพัด และแน่นอนว่าชวิณไม่ได้นอนนิ่งเป็นพระอิฐพระปูน แต่รวบหัวรวบหางจนเธอยอมคล้อยตามอย่างว่าง่าย สุดท้ายก็จบที่การได้เสียกันเหมือนตอนเป็นสามีภรรยาตามเคย"คุณวิณตื่นเดี๋ยวนี้เลย!"เขาลืมตาขึ้นมาแล้วแกล้งทำท่าทีงัวเงียทั้งที่ตื่นตั้งแต่ห้านาทีก่อนแล้ว พอลุกขึ้นได้ก็เดินโทง ๆ เข้ามาซุกจมูกคมกับซอกคอขาว"หอมจัง อาบน้ำแล้วเหรอ""รีบหน่อยค่ะ น้ำต้องรีบไปเปิดร้าน ป่านนี้น้อง ๆ คงกำลังยืนรอที่หน้าร้านแล้วแน่เลย""อา...เข้าใจละ"เมื่อรถมาจอดหน้าร้าน มะเฟืองและพนักงานอีกคนก็กำลังยืนรออยู่หน้าร้านจริง ๆ พอเห็นน้ำค้างลงมาจากรถของชวิณต่างมองเป็นตาเดียวกัน พวกเธอกำลังสงสัยว่าเจ้าของร้านคบหาก
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 64 ไม่ให้ค้าง
"คุณว่าพ่อกับแม่ผมเค้ารักกันมั้ย"หลังจากขับรถออกมาได้ระยะหนึ่งชวิณเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ น้ำค้างเอียงหน้ามองใบหน้าครึ่งเสี้ยวของชายหนุ่มแล้วยิ้มบาง ๆ"ถามอะไรอย่างนั้นล่ะคะ""ไม่รู้สิ""คุณขจีพร""คุณแม่"ยังไม่ทันได้พูดจบเขาก็เปลี่ยนสรรพนามให้เธอเรียกแม่ของเขาใหม่ ตอนอยู่ที่บ้านก็ยังเห็นเรียกขจีพรว่าคุณแม่เสียงเจื้อยแจ้ว พออยู่กับเขาสองคนทำไมถึงเรียกคุณขจีพรซะแล้วล่ะ"คุณแม่ไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอก ถึงหย่าร้างกับคุณศรุตได้ก็""ทำไมไม่เรียกพ่อผมว่าคุณพ่อด้วย""ตอนที่ยังไม่หย่าก็เรียกคุณพ่อนะคะ ตอนนี้หย่าแล้วไม่ว่าน้ำจะเรียกคุณขจีพร คุณศรุต หรือคุณพ่อคุณแม่ก็คงไม่ผิด""ย้ำจังว่าหย่าแล้ว" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว"เอาแต่ขัดแบบนี้ตกลงที่ถามนี่จริงจังมั้ยคะ""จริงจังสิครับ คุณคิดว่าไงล่ะ""น้ำคิดว่าถึงคุณแม่เดินไม่ได้แต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงสิ้นไร้ไม้ตอก ต่อให้เลิกกับคุณพ่อไปก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินทอง ถ้าได้กลับไปใช้นามสกุลเดิมก็ถือว่ายังเป็นผู้ดีเก่าอยู่ แต่ที่คุณแม่ไม่ไปไหน ยังอาศัยอยู่ในพื้นที่เดียวกันกับคุณพ่อ เค้าสองคนน่าจะมีเยื่อใยแก่กันอยู่ บางคู่อยู่กันไปแบบทั้งรักทั้งแค้น แต่ดูเหมือนว่าคุณแม่จ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 63 ไม่ใช่ถูกๆ
ทั้งสองอยู่คุยกับขจีพรราวชั่วโมงกว่าเห็นจะได้ จากนั้นก็ขอตัวกลับ พอเข้ามาในรถแล้วน้ำค้างก็รีบถอดสร้อยใส่กล่องไว้คืน ชวิณมองสีหน้าเป็นกังวลของเธอแล้วอมยิ้ม"ไม่ใช่ถูก ๆ นะ น่าจะไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้าน ขอบอกว่าเส้นนั้นแม่ผมรักมาก ไม่ได้ให้ใครง่าย ๆ""งั้นวันหลังคุณวิณเอาไปคืนคุณแม่เลยนะคะ"หญิงสาวอ้าปากค้าง มือที่ถือกล่องกำมะหยี่สั่นเทาเพราะกลัวว่าจะเผลอทำหาย ถ้าซุ่มซ่ามทำหายไปล่ะแย่เลย เธอจะหาเงินที่ไหนมาชดใช้คืนตั้งสามสิบล้าน"เรื่องอะไรล่ะ ได้ของแม่มาแล้วก็ต้องรับผิดชอบลูกชายเค้าสิ"น้ำค้างหน้างอ รีบเก็บกล่องกำมะหยี่ใส่กระเป๋าแล้วกอดเอาไว้แน่น อยู่ดีไม่ว่าดีหาเหาใส่หัวเอาของล้ำค่าแบบนี้มาดูแล ต่อไปเธอต้องเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำแน่ ๆ เพราะคิดว่าเก็บไว้ที่ไหนก็คงไม่ปลอดภัยพอ ไม่เอาแล้วได้มั้ยสร้อยประจำตระกูลผู้ดีเนี่ยขณะที่รถเคลื่อนตัวผ่านบ้านใหญ่ น้ำค้างเหลือบเห็นศรุตนั่งจิบกาแฟยามบ่ายอยู่ใต้เงาร่มไม้ในสวน เธอจึงสะกิดแขนชวิณให้หยุดรถก่อน เขามองตามปลายนิ้วเรียวที่กำลังชี้ไปที่ชายสูงวัยแล้วเลิกคิ้วสูง"มีอะไรครับ""คุณศรุตนั่งอยู่ตรงนั้นค่ะ เราเข้าไปทักทายท่านกันเถอะค่ะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว"เขาทำหน
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 62 แป้งเด็ก
หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก็ดูเหมือนจะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น วันนี้เป็นวันหยุด ชวิณบอกว่าจะมารับน้ำค้างที่คอนโดแล้วพาไปพบใครบางคน น้ำค้างลงมารอไม่ถึงสามนาทีรถของเขามาก็มาถึง พอเข้ามานั่งในรถแล้วชวิณเอี้ยวตัวมาหอมแก้มเธอเบา ๆ น้ำค้างไม่ค่อยชินกับคุณวิณในโหมดอ่อนโยนจึงรีบโยกตัวหลบ"ทำอะไรคะ""แค่ดมดูเฉยว่าใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร""ใครเขาฉีดน้ำหอมที่หน้า""เหรอ ไม่ได้ฉีดจริงด้วย"เขาเอี้ยวตัวฉวยโอกาสหอมแก้มเธออีกครั้งอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้น้ำค้างเสียท่าหลบไม่ทัน"แล้วหอมกลิ่นอะไรนะ""แป้งเด็กค่ะ""แป้งเด็กจริง ๆ ด้วย ผมชอบกลิ่นนี้จัง"เขายิ้มจนตาหยีแล้วออกรถสู่ถนนกว้าง ใช้เวลาราวสี่สิบนาทีก็ถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ น้ำค้างเคยมาที่นี่หนึ่งครั้งตอนที่ถูกศรุตเรียกพบ แต่ชวิณไม่ได้พาไปที่บ้านหลังที่ศรุตอาศัยอยู่ เขาขับรถเลยไปอีกหลังหนึ่งที่อยู่ในที่ดินแปลงเดียวกัน เป็นบ้านขนาดกลางมีสวนกุหลาบโอบล้อม เมื่อจอดรถแล้วชายหนุ่มก็จูงมือเธอให้เดินเข้าไปด้านในผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรถเข็นในมือถักโครเชต์เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกว้าง ขจีพรยังมีใบหน้าสวยงามแม้ว่าจะมีร่องรอยของกาลเวลาให้เห็นบ้าง หากเธอไม่ใช่คนพ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 61 ไม่คิดค่าโดยสาร
ในคืนหนึ่ง ขณะที่น้ำค้างปิดร้านกำลังจะกลับบ้าน แสงไฟจากรถยนต์สาดเข้ามาทำให้เธอต้องหันกลับไปมอง ชวิณเปิดประตูลงจากรถเดินเข้ามาหาเธอช้า ๆ"ไปส่งมั้ย""เรียกรถแล้วค่ะ"น้ำค้างหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันดูเวลาที่รถจะเข้ามารับ แต่ก็เหมือนว่าเธอจะถูกกดยกเลิกไปเรียบร้อยแล้ว ชวิณที่หลุบมองมือถือเห็นแล้วยกยิ้มมุมปาก"มาเถอะ ไม่คิดค่าโดยสาร"เขาเดินนำหน้าไปเปิดประตูรถข้างคนขับเพื่อให้น้ำค้างเข้าไปนั่ง พอเธอนั่งลงแล้วชวิณก็จัดการรัดเข็มขัดให้ ใบหน้าของคนทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ น้ำค้างเอนหลังจนชิดพนักเบาะ ได้กลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบใช้โชยเข้าจมูกบาง ๆ"น้ำทำเองค่ะ"มือเรียวผลักอกเขาออกเบา ๆ แล้วคว้าเข็มขัดมารัดเอง พอมาถึงหน้าคอนโดชวิณจอดให้เธอลง ส่วนเขาเดินตามหลังไปส่งจนเกือบจะถึงประตูเข้าทางเข้า เธอได้หันกลับมาเพื่อกล่าวขอบคุณเขา"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ"ชวิณยิ้มบาง ๆ แล้วดึงเธอเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว น้ำค้างเห็นว่ามีสายตาหลายคู่มองมาก็รู้สึกอายจึงพยายามผลักไสเขาออก แต่เขายิ่งกอดแน่นมากขึ้นไปอีก"คุณวิณ!""ขออยู่อย่างนี้แค่นาทีเดียว ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมจะไม่มาให้เจออีกแล้ว""มะ หมายความว่า...""ไม่ใช่ว่
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 60 กำลังจะดีแล้ว
"ก็...เดาเอา" ปกติเป็นคนพูดตรงเหมือนขวานผ่าซาก เวลาที่โกหกจึงดูออกง่ายจะตายไป"คุณสะกดรอยตามน้ำเหรอคะ""...""โรคจิต"น้ำค้างเดินออกมายืนกอดอกรอรถอยู่ริมฟุตบาท ชวิณเดินตามหลังมาหยุดยืนข้าง ๆ"ไม่ให้ไปส่งเหรอ""เรียกรถมารับแล้ว"พอพูดจบรถก็มาจอดเทียบพอดี เขาได้แต่มองตามหลังตาละห้อย น้ำค้างเอาจริงขึ้นมาก็ดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน บางคำพูดที่เธอพูดกับเขาก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยได้ยินจากปากเธอเลยด้วยซ้ำ เธอไม่เคยเถียงไม่เคยต่อว่าเขาด้วยคำพูดเหล่านี้ เมื่อครู่ถูกต่อว่าว่าเป็นพวกโรคจิตชวิณถึงกับสะอึกไปเลยทีเดียวหลังจากวันนั้นชวิณก็หายไปสองวัน เนื่องด้วยมีธุระมาทำแถวนี้เขาจึงแวะเข้ามาในเวลากลางวัน พอเปิดประตูเดินเข้าไปในร้านมะเฟืองเห็นหน้าเขาปุ๊บก็รีบวิ่งแจ้นไปหาน้ำค้างด้วยความกลัว สาววัยรุ่นกระซิบกระซาบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง"คนนี้แหละพี่น้ำ ที่หนูบอกว่าเห็นมาด้อม ๆ มอง ๆ ที่หน้าร้านหลายวันแล้ว หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นโรคจิตเลย เรารีบแจ้งตำรวจเถอะค่ะ""ไม่ต้องแจ้งหรอก คนนี้เค้าเป็น...เอ่อ อาจจะเป็นลูกค้าก็ได้"เรื่องอะไรจะบอกว่าเป็นสามีเก่า ชวิณไม่ควรมีอิทธิพลในร้านหรือพนักงานของเธอ ขืนบอกไป
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 59 มาทำไม
"พี่น้ำคะหนูสังเกตเห็นผู้ชายคนนึงมาด้อม ๆ มอง ๆ หน้าร้านหลายวันแล้ว ชอบมาตอนค่ำ ๆ มืด ๆ พี่น้ำต้องระวังตัวนะคะ"มะเฟืองพนักงานพาร์ตไทม์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงเป็นกังวล หลายวันมานี้เธอมักจะเห็นผู้ชายท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ชอบมาจอดรถนั่งมองในเวลาใกล้จะปิดร้าน จึงรู้สึกเป็นห่วงน้ำค้างที่ชอบอยู่ร้านจนดึกดื่นคนเดียวเป็นประจำ ที่อยู่ดึกไม่ใช่ว่าร้านเปิดขายในตอนกลางคืน แต่น้ำค้างใช้เวลาหลังหกโมงเย็นเพื่อทดลองสูตรขนมใหม่ ๆ"เหรอ พี่ไม่เคยสังเกตเลย เอาไว้วันนี้ถ้ามีอะไรผิดปกติพี่จะรีบโทรแจ้งตำรวจ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ"มะเฟืองยกมือไหว้ลาแล้วเดินออกจากร้าน ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้วเลยขอตัวกลับก่อน ส่วนพนักงานอีกคนลาป่วยจึงไม่ได้มาทำงานบ่อยครั้งที่น้ำค้างชะเง้อมองผ่านกระจกใสออกนอกร้าน เพราะคำบอกเล่าของมะเฟืองทำให้เธอเริ่มนึกหวาดกลัว ใจจริงตั้งใจว่าจะกลับตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้ว แต่เพราะยังมีเค้กที่อบค้างไว้ในเตาอบยังไม่สุกจึงต้องรอก่อน เพื่อความปลอดภัยน้ำค้างล็อกประตูหน้าร้านเอาไว้ก่อน จนกระทั่งครบกำหนดเวลาที่ตั้งไว้เสียงเตาอบก็ร้องเตือน น้ำค้างรีบเอาขนมออกจากเตาและเก็บเข้าตู้เย็นเอาไว้สำหรับแต่งหน้าพรุ่งนี้เ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 58 ภรรยาเก่า
หน้าที่ตำแหน่งของชวิณก้าวหน้าขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ได้ขึ้นเป็นผู้บริหาร ซีวี รอยัล อย่างเต็มตัว หลังจากวันนั้นลิลลี่ก็แวะเวียนมาหาบ้างเป็นบางครั้งแต่ไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะทุกครั้งที่มาก็ได้รับแค่ความเฉยชากลับไป นานเข้ากลายเป็นความห่างเหินจนในที่สุดก็หยุดตามตื้อไปเองในระหว่างหลายเดือนที่ผ่านมาชวิณมีงานมากมายจนหาเวลาพักผ่อนแทบไม่ได้ ต้องนอนดึกและตื่นเช้า ส่วนช่วงกลางวันก็หมกหมุ่นอยู่กับการทำงานจนเลยเวลาทานข้าวเที่ยงวันหนึ่งขณะที่พนักงานคนอื่น ๆ ทยอยกลับกันหมดแล้ว ชวิณที่เพิ่งจะเคลียร์งานของตัวเองเสร็จเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า ตั้งใจว่าจะพักสายตาชั่วคราว แต่สมองดันคิดฟุ้งซ่านแต่เรื่องของภรรยาเก่า เขาเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งแล้วดึงลิ้นชักเอากล่องขนมขึ้นมาดู จากนั้นหยิบเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสารพร้อมด้วยกล่องขนมติดมือไปด้วยชวิณขับรถมาตามที่อยู่ร้านเบเกอรี พอเห็นร้านลักษณะเหมือนกับที่ปัทมาเคยพูดไว้จึงได้จอดรถนั่งมองอยู่ห่าง ๆ เมื่อเห็นคนคุ้นชินกำลังเปิดประตูเดินออกจากร้านดวงตาคู่คมเบิกกว้างขึ้น"ปิดร้านดึกขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมไม่จ้างคนงานมาช่วยล่ะ เงินก็มีตั้งเยอะนี่"เขาพึ
