LOGINShare
46 เคยมั้ง
Last Updated:
2025-03-21 16:49:40
Related chapters
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 47 จะมั่นใจได้อย่างไร
"คุณวิณไม่อยู่ค่ะ"น้ำค้างรีบเก็บเอกสารที่กำลังอ่านอยู่แล้วเงยหน้าบอก ไม่รู้ว่าลิลลี่เดินมาหยุดหน้าโต๊ะทำงานตั้งแต่เมื่อไร เพิ่งจะรู้ตัวก็ตอนที่ปลายระยะสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนยืนอยู่ช่วงนี้ลิลลี่แวะเวียนมาหาชวิณบ่อยกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ แทบจะเรียกได้ว่ามาวันเว้นวันเหมือนไม่มีการมีงานทำ บางทีน้ำค้างยังนึกอิจฉาในความรวยแบบไม่ต้องทำอะไรเลยของคุณเธอ"ว้า แย่จัง ลี่ซื้อข้าวเที่ยงมากินกับวิณ ถ้าวิณไม่อยู่ไหน ๆ ลี่ก็จะทิ้งอยู่แล้ว งั้นคุณน้ำเอาไว้กินก็แล้วกันนะคะ""ไม่เป็นไรค่ะ น้ำจะออกไปทานข้าวเที่ยงกับคุณพีทคุณปัท ไหน ๆ คุณลี่ก็จะทิ้งอยู่แล้วงั้นก็ทิ้งไปเถอะค่ะ""ลี่ก็แค่มีน้ำใจค่ะ ร้านนี้เป็นร้านที่ลี่กับวิณชอบไปทานด้วยกันบ่อยมาก ๆ อย่าหาว่าลี่ดูถูกเลยนะคะ อย่างคุณน้ำลี่คิดว่าน่าจะยังไม่เคยได้ทานอาหารร้านนี้เพราะราคาค่อนข้างแพง ไม่เก็บไว้หน่อยเหรอคะ"น้ำค้างยกยิ้ม ขณะที่กำลังจะอ้าปากตอบโต้เสียงปัทมาร้องเรียกดังขึ้นก่อน พอมองดูนาฬิกาก็เป็นเวลาพักเที่ยงแล้ว ก่อนที่เรื่องจะยาวไปมากกว่านี้จึงรีบพูดเพื่อตัดรำคาญ"ขอตัวนะคะ ตรงนั้นมีถังขยะ"นิ้วเรียวชี้ไปยังมุมห้องตรงที่มีถังขยะวางอยู่ก่อนจะคว
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 48 ให้อยู่
เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตา ลิลลี่แสร้งเป็นหลบตาทันที คล้ายว่าในใจมีเรื่องอึดอัดไม่กล้าพูด"เธออยากบอกอะไรกันแน่""วันนี้ลี่บังเอิญเห็นเอกสารข้อมูลสำคัญของโปรเจ็คมิสเตอร์ฌอน ลี่จำได้ว่ามันเป็นแบบเดียวกันกับที่พี่พีทมี ข้อมูลที่วิณมีพี่พีทก็มี เป็นไปได้มั้ยว่าคุณน้ำก็แอบช่วยพี่พีทอยู่เหมือนกัน""เห็นที่ไหน""ในห้องพี่พีท"ลิลลี่อยู่คุยกับชวิณอีกไม่นานก็ขอตัวกลับ หลังเลิกงานน้ำค้างยังคงนั่งรอกลับบ้านพร้อมเขาเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ชวิณออกจากห้องช้ากว่าปกติ กระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบหนึ่งทุ่ม เขาเดินออกมาด้วยสีหน้าตึงเครียด"น้ำเตรียมข้อมูลเอาไว้ให้คุณวิณเรียบร้อยแล้ว วันนัดคือจันทร์หน้าที่จะถึงนี้ค่ะ น้ำเอาใจช่วยนะคะ"น้ำค้างยื่นเอกสารที่เก็บรวบรวมได้ส่งให้ มีทั้งข้อมูลที่ได้มาจากศรุตและข้อมูลที่เธอหามาเพิ่มเติม ชวิณรับไว้แล้วก็พูดขึ้น"ตามผมมา"ชายหนุ่มเดินนำหน้าไปที่ห้องทำงานของพศิน ซึ่งเจ้าของห้องออกจากบริษัทไปตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว"คุณวิณพาน้ำเข้ามาในห้องคุณพีททำไมคะ""คุณมีอะไรอยากจะบอกผมมั้ย""คะ ?"ชวิณสะบัดมือที่กำลังดึงแขนออกแล้วเดินไปเปิดรื้อหาเอกสารที่ว่าในลิ้นชักต่าง ๆ จนในที่สุดก
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 49 เพื่อไปเริ่มใหม่
"คืนนี้ลี่จะค้างที่นี่ จะได้คอยดูแลวิณ""บอกทำไมคะ ถ้าน้ำไม่ให้ค้างแล้วคุณลี่ก็จะไม่ค้างเหรอ""ลี่ไม่ได้สนใจคำพูดของคุณน้ำหรอกค่ะ เพราะวิณพูดชัดเจนแล้วว่าอยากให้ลี่อยู่ด้วย ที่ลี่บอกคุณน้ำเพราะอยากให้ออกไปจากห้องนี้ได้แล้วต่างหาก ดู ๆ แล้วคุณน้ำกับวิณคงไม่ได้นอนห้องเดียวกันสินะคะ กลับไปนอนห้องตัวเองเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วง ทางนี้ลี่จะดูแลวิณให้เอง"ชวิณลืมตาขึ้นมามองผู้หญิงสองกำลังโต้เถียงกัน แล้วมองไปที่น้ำค้าง หยุดสายตาเอาไว้ตรงนั้น เธอมองตอบเหมือนต้องการจะย้ำถามว่าอยากให้ออกไปจริง ๆ หรือ แล้วก็ได้รับคำตอบที่ชัดเจน"ออกไป"พอได้ยินแบบนั้นน้ำค้างก็เดินออกมาทันที ลิลลี่ยิ้มเยาะตามหลัง หลังจากน้ำค้างไปได้สักพักชวิณจึงพูดขึ้น"เธอเองก็กลับบ้านไปได้แล้ว""ก็ไหนวิณบอกว่าให้ลี่อยู่ได้ไง"เขาไม่สนและทำเหมือนว่าคำพูดของลิลลี่เป็นเพียงอากาศ ชวิณปิดเปลือกตาลงอีกครั้งแกล้งทำเหมือนหลับ ลิลลี่มีท่าทางฉุนเฉียวก่อนจะเดินออกจากห้องโดยไม่เต็มใจ เมื่อออกมาที่ห้องนั่งเล่นไม่เจอใครก็เข้าใจได้ว่าทั้งสองนอนแยกห้องกันจริง ๆ จึงเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของน้ำค้างตั้งท่าจะเคาะประตูพูดเยาะเย้ยก่อนค่อยขอตัวกลับ แต่พอค
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 50 หย่ากันได้ก็ดี
ความรู้สึกผิดหวังถาโถม ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันไม่เพียงพอให้เขาเชื่อใจได้เลย น้ำค้างรู้ดีว่าชวิณเกลียดคนที่หักหลังเขามากแค่ไหน ยามดีก็ดีจนใจหาย ยามได้เกลียดก็เกลียดเข้ากระดูก"ค่ะ พรุ่งนี้ก็พรุ่งนี้ ถ้าคุณเชื่อว่าน้ำไม่ซื่อสัตย์หักหลังคุณ ในเมื่อคุณเชื่อแบบนั้นเงินค่าจ้างน้ำเองก็ไม่สะดวกใจรับไว้เช่นกัน ห้าล้านที่ได้มาถือว่าเป็นค่าตัวก็แล้วกันค่ะ""ผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงินแบบคุณคิดแบบนี้จริง ๆ น่ะเหรอ""นี่คงเป็นสิ่งที่อยู่ในใจตลอดสินะคะ ขอบคุณนะคะที่ก่อนหน้านี้ไม่พูดออกมาให้ได้ยิน ถ้าไม่อย่างนั้นน้ำก็คงไม่อดทนมาได้นานจนถึงตอนนี้"พูดแล้วก็หันหลังเดินจากมาทันที ทว่าพอเปิดประตูออกมาก็เจอกลับลิลลี่ยืนอยู่ ถ้าให้เดาลิลลี่คงยืนแอบฟังจนรู้ทุกอย่างหมดแล้ว แต่ถึงจะรู้แล้วก็ช่างเถอะ เพราะยังไงซะในตอนสุดท้ายก็ต้องหย่าขาดจากกันอยู่ดี ลิลลี่ยังคงฉีกยิ้มหวานหยดให้น้ำค้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำตัวเป็นนางร้ายสีชมพูได้น่าหมั่นไส้ที่สุด"มอนิ่งวิณ"เมื่อเข้าไปในห้องแล้วดัดเสียงหวานกล่าวทักทายชวิณ เขากำลังอยู่ในท่ามือกุมขยับอยู่ เพียงแค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าใครมาจึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง"วิณอยากได้ก
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 51 ไม่สนิท
"พร้อมแล้วค่ะ"เช้าวันรุ่งขึ้นน้ำค้างเดินออกมาจากห้องพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ชวิณนั่งรอในห้องนั่งเล่นนานแล้ว เขาปรายตามองมาทางเธอแล้วหยุดสายตาไว้ที่กระเป๋าใบใหญ่ที่ถืออยู่ น้ำค้างเก็บข้าวของเตรียมย้ายออกจากบ้านเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ไปเซ็นใบหย่า จากนั้นทั้งสองก็จะหย่าขาดจากกันโดยสมบูรณ์"เรื่องนัดมิสเตอร์ฌอนน้ำประสานงานกับคุณสายธารให้แล้วนะคะ"ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงสายตาเย็นเยียบที่มองไปข้างหน้า เธอไม่รู้ว่าภายในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่ รู้แค่ว่าตอนนี้เขาเหมือนคนที่อยู่ห่างจากเธอแสนไกลทั้ง ๆ ที่นั่งอยู่ใกล้กันแค่นี้ ทั้งคำพูดและสายตาของเขามันสามารถแช่แข็งเธอให้หนาวตายได้เลยหลังจากการหย่าเสร็จสิ้น น้ำค้างก้มมองใบหย่าที่มีชื่อของตัวเองในนั้น ยิ้มบาง ๆ ตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ กล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่ เธอเป็นฝ่ายเดินนำหน้ามาก่อนแล้วขึ้นรถที่เรียกมารอรับออกไปทันที ชวิณมองตามหลังรถคันนั้นจนลับตา ในมือยังถือใบหย่าที่ได้มาเอาไว้แน่น ขณะที่สมองกำลังครุ่นคิดอะไรหลายอย่างเสียงมือถือก็ดังขึ้น"ฮัลโหล""อยู่ไหนน่ะวิณ ลี่มาหาวิณที่บ้านไม่เจอใครเลย คุณน้ำก็ไม่อยู่""เธอไปที่นั่นทำไม""ก็ว่าจะชวนวิณออกไปทานข
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 52 ไม่ได้เหรอ
เมื่อแขกคนสำคัญเดินทางมาถึงทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ชวิณยื่นข้อเสนอให้มิสเตอร์ฌอนเอาเก็บไปคิดก่อนตัดสินใจ ทางนั้นบอกมาว่าจะให้คำตอบภายในสามวันข้างหน้าหลังจากรับฟังข้อเสนอของพศินแล้ว ชวิณถือโอกาสนี้ใช้พื้นที่รีสอร์ทอย่างคุ้มค่า ด้วยความหรูหราสวยงามอย่างลงตัวของรีสอร์ททำให้มิสเตอร์ฌอนก็ประทับใจไม่น้อยกับการต้อนรับครั้งนี้หลังจากส่งแขกกลับห้องพักก็เป็นเวลาเย็นย่ำ น้ำค้างกลับเข้าห้องพักของตนเองแล้วนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปสักพัก พลันเสียงโทรศัพท์ภายในได้ดังขึ้น หลังยกหูปรากฏว่าคนที่โทรเข้ามาคือสายธาร"คุณน้ำคะ คุณวิณให้สายธารโทรตามคุณน้ำให้ลงมาทานอาหารเย็นที่ห้องจัดเลี้ยงค่ะ""น้ำไม่หิวค่ะ เชิญคนอื่นตามสบายเลยนะคะไม่ต้องรอน้ำ""ค่ะ เดี๋ยวสายธารแจ้งคุณวิณให้นะคะ"เวลาผ่านไปจนถึงยามดึกสงัด น้ำค้างสะดุ้งตกใจตื่นเพราะเสียงเคาะประตู เมื่อเดินไปเปิดเห็นชวิณยืนเซ มือข้างหนึ่งค้ำกำแพงใบหน้าแดงก่ำ สภาพเขาตอนเมาเธอเห็นมานักต่อนักแล้ว จึงเดาออกโดยทันทีว่าเมื่อตอนเย็นเขาจะต้องดื่มมาหนักพอสมควร"มีอะไรเหรอคะ"เขาไม่พูดพร่ำแต่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง น้ำค้างเองก็ไม่สามารถคัดค้านไว้ทัน จึงรีบวิ่งมาตัดห
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 53 ถ้าคุณต้องการ
วันรุ่งขึ้นน้ำค้างลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตที่เคยส่องประกายสดใสหม่นหมองไม่เหมือนคนเดิม เธอทอดมองเสื้อผ้าและชุดชั้นในที่ถูกโยนกระจัดกระจายไว้ตามพื้นห้องแล้วถอนหายใจอย่างหดหู่ เมื่อหันกลับมายังชายหนุ่มที่นอนข้าง ๆ เมื่อคืนกลับพบเพียงความว่างเปล่า เขาแค่แวะมานอนด้วยเพื่อระบายความใคร่จากนั้นก็หนีหายไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง น้ำค้างนึกสมเพชตัวเองจริง ๆ ที่สุดท้ายก็เป็นได้แค่ผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่งในสายตาเขาเธอรักเขา...แต่ต่อให้จะรักมากมายเพียงใดก็สู้คนที่เขารักไม่ได้อยู่ดี วันนี้เหนื่อยและท้อเกินกว่าจะหลอกใจตัวเองให้สู้เพื่อแย่งชิงเขามาเป็นของตัวเองอีกแล้ว นอกจากยอมรับความจริงแล้วเดินไปข้างหน้า ถ้าเงินของเขามันเป็นปัญหานัก เธอก็สมควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เรื่องนี้ได้ยุติลงเสียที"น้ำเอ้ย ต่อไปต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้นะ"เศร้าพอแล้วก็ควรจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวกลับ ระหว่างทางชวิณหยุดรถพาลิลลี่แวะเที่ยวสถานที่สวยงามต่าง ๆ รวมถึงจุดชมวิวที่เขาเคยพาเธอมาเมื่อครั้งก่อน นึกถึงภาพความทรงจำของตนเองที่จุดชมวิวแห่งนี้แล้วได้แต่ยิ้มบาง ๆ เหมือนเป็นภาพทับซ้อนที่อยากลบไปจากความทรงจำให้หมดสิ้นน้ำค้างเ
Last Updated : 2025-03-21ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 54 ไม่ต้องทอน
เมื่อถึงวันที่รอคอย ผลการตัดสินใจของมิสเตอร์ฌอนเป็นไปตามที่น้ำค้างอยากให้เป็น ลูกค้าสำคัญรายนี้ตัดสินใจเลือกข้อเสนอของชวิณ น้ำค้างถือว่าได้ทำหน้าที่โดยสมบูรณ์แบบแล้ว เธอจึงทำตามสิ่งที่เคยตั้งใจไว้แต่แรกคือลาออก วันสุดท้ายของการทำงานน้ำค้างได้ฝากของสิ่งหนึ่งไว้กับเลขาใหม่ของชวิณและกำชับว่าต้องมอบให้เขาเองกับมือในช่วงเช้าชวิณเข้ามาทำงานตามปกติ เลขาใหม่ได้นำซองสีน้ำตาลที่น้ำค้างฝากไว้มาให้เขาที่ห้อง ชายหนุ่มเปิดออกดูพบว่าในนั้นเป็นเงินสดจำนวนห้าล้านบาท พร้อมกับโน้ตข้อความที่เขียนไว้ว่าน้ำคืนเงินให้คุณเพื่อขออิสรภาพคืน จบสิ้นกันสักทีนะคะ...มือหนาขยำกระดาษโน้ตใบนั้นจนยับ เท่าที่สมองพอจะคิดออกคือต้องตามเธอมาคุยกันให้รู้เรื่อง เงินนี่เขาได้ให้ไปแล้วเธอมีสิทธิ์อะไรเอามาคืน ทว่าเมื่อต่อสายไปยังส่วนกลางกลับได้รับคำตอบมาว่าน้ำค้างไม่มาทำงานเพราะลาออกไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน"ใครอนุญาต!"เขาตะคอกถามคนในสายด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ฝ่ายนั้นตกใจตอบกลับมาเสียงตะกุกตะกัก"คุ...คุณพศิน คุณพศินเป็นคนเซ็นอนุมัติใบลาออกค่ะ"พอได้รับคำตอบชวิณวางหูโทรศัพท์อย่างแรง รีบลุกเดินตรงปรี่ไปห้องของพศินด้วยความโกรธ ทำไมทุ
Last Updated : 2025-03-21
Latest chapter
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ บทส่งท้าย
บทส่งท้ายหลังจากค่ำคืนอันร้อนแรงผ่านไป ลิลลี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบเที่ยง เธอพยายามกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องเพื่อมองหาผู้ชายที่นอนด้วยกันเมื่อคืน ทว่าหนุ่มรูปหล่อโปรไฟล์ดีกลับหายไป เมื่อคืนนี้ลิลลี่นั่งจิบไวน์ที่ไนต์คลับแห่งหนึ่งกับหนุ่มนักธุรกิจชาวสิงคโปร์ที่วัลลภติดต่อมาให้ เธอรู้สึกว่าชื่นชอบเขาคนนั้นและคุยกันถูกคอจึงชวนมาต่อที่โรงแรม สุดท้ายจบลงที่การมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง"อาร์บี" ลิลลี่เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างเริ่มไม่ชอบมาพากล รีบลุกขึ้นจากเตียงคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบกาย จากนั้นเดินไปเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นอีกครั้งที่หน้าห้องน้ำ"อาร์บีคะ อาร์บี อยู่ในนั้นรึเปล่าคะ" ทว่าเมื่อผลักประตูเข้าไปในห้องน้ำกลับไร้คน "หายไปไหนนะ"หญิงสาวพึมพำแล้วเดินกลับมาที่เตียง ปลายระยะสายตาเหลือบไปเห็นลิปสติกและของใช้อื่นๆ ซึ่งควรจะอยู่ในกระเป๋าวางเกลื่อนอยู่ เธอรีบปรี่เข้าไปรวบของทุกอย่างแล้วกวาดสายตามองหากระเป๋าถือแบรนด์เนมใบละเกือบล้าน ที่น่าตกใจที่สุดแม้แต่กระเป๋าสตางค์แบรนด์เนมก็หายไปด้วย ในนั้นมีเงินสดอยู่พอสมควรแต่ไม่ได้มากเท่าราคากระเป๋า"มะ ไม่จริง...ไม่จริง!"สิ่งที่ผู้ชายคนน
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 65 ผีเข้า? (จบ)
แสงที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาปลุกหญิงสาวให้ตื่น มองดูนาฬิกาที่หัวเตียงเป็นเวลาเกือบเก้าโมงเช้าแล้ว พอนึกขึ้นได้ว่ากุญแจร้านเบเกอรีอยู่ที่ตนเองก็เริ่มลนลาน กลัวว่าลูกน้องจะเข้าร้านไม่ได้แล้วยืนคอยนาน น้ำค้างรีบคว้าเอาผ้าขนหนูมาพันกายแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ พอกลับออกมาเห็นชวิณนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข ไล่เรียงลำดับเหตุการณ์แล้วรู้ว่าตัวเองพลาดท่าเข้าอย่างจัง เขาหว่านล้อมจนเธอยินยอมให้ค้างคืน อ้างนู่นอ้างนี่สารพัด และแน่นอนว่าชวิณไม่ได้นอนนิ่งเป็นพระอิฐพระปูน แต่รวบหัวรวบหางจนเธอยอมคล้อยตามอย่างว่าง่าย สุดท้ายก็จบที่การได้เสียกันเหมือนตอนเป็นสามีภรรยาตามเคย"คุณวิณตื่นเดี๋ยวนี้เลย!"เขาลืมตาขึ้นมาแล้วแกล้งทำท่าทีงัวเงียทั้งที่ตื่นตั้งแต่ห้านาทีก่อนแล้ว พอลุกขึ้นได้ก็เดินโทง ๆ เข้ามาซุกจมูกคมกับซอกคอขาว"หอมจัง อาบน้ำแล้วเหรอ""รีบหน่อยค่ะ น้ำต้องรีบไปเปิดร้าน ป่านนี้น้อง ๆ คงกำลังยืนรอที่หน้าร้านแล้วแน่เลย""อา...เข้าใจละ"เมื่อรถมาจอดหน้าร้าน มะเฟืองและพนักงานอีกคนก็กำลังยืนรออยู่หน้าร้านจริง ๆ พอเห็นน้ำค้างลงมาจากรถของชวิณต่างมองเป็นตาเดียวกัน พวกเธอกำลังสงสัยว่าเจ้าของร้านคบหาก
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 64 ไม่ให้ค้าง
"คุณว่าพ่อกับแม่ผมเค้ารักกันมั้ย"หลังจากขับรถออกมาได้ระยะหนึ่งชวิณเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ น้ำค้างเอียงหน้ามองใบหน้าครึ่งเสี้ยวของชายหนุ่มแล้วยิ้มบาง ๆ"ถามอะไรอย่างนั้นล่ะคะ""ไม่รู้สิ""คุณขจีพร""คุณแม่"ยังไม่ทันได้พูดจบเขาก็เปลี่ยนสรรพนามให้เธอเรียกแม่ของเขาใหม่ ตอนอยู่ที่บ้านก็ยังเห็นเรียกขจีพรว่าคุณแม่เสียงเจื้อยแจ้ว พออยู่กับเขาสองคนทำไมถึงเรียกคุณขจีพรซะแล้วล่ะ"คุณแม่ไม่ใช่คนสิ้นไร้ไม้ตอก ถึงหย่าร้างกับคุณศรุตได้ก็""ทำไมไม่เรียกพ่อผมว่าคุณพ่อด้วย""ตอนที่ยังไม่หย่าก็เรียกคุณพ่อนะคะ ตอนนี้หย่าแล้วไม่ว่าน้ำจะเรียกคุณขจีพร คุณศรุต หรือคุณพ่อคุณแม่ก็คงไม่ผิด""ย้ำจังว่าหย่าแล้ว" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว"เอาแต่ขัดแบบนี้ตกลงที่ถามนี่จริงจังมั้ยคะ""จริงจังสิครับ คุณคิดว่าไงล่ะ""น้ำคิดว่าถึงคุณแม่เดินไม่ได้แต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงสิ้นไร้ไม้ตอก ต่อให้เลิกกับคุณพ่อไปก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินทอง ถ้าได้กลับไปใช้นามสกุลเดิมก็ถือว่ายังเป็นผู้ดีเก่าอยู่ แต่ที่คุณแม่ไม่ไปไหน ยังอาศัยอยู่ในพื้นที่เดียวกันกับคุณพ่อ เค้าสองคนน่าจะมีเยื่อใยแก่กันอยู่ บางคู่อยู่กันไปแบบทั้งรักทั้งแค้น แต่ดูเหมือนว่าคุณแม่จ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 63 ไม่ใช่ถูกๆ
ทั้งสองอยู่คุยกับขจีพรราวชั่วโมงกว่าเห็นจะได้ จากนั้นก็ขอตัวกลับ พอเข้ามาในรถแล้วน้ำค้างก็รีบถอดสร้อยใส่กล่องไว้คืน ชวิณมองสีหน้าเป็นกังวลของเธอแล้วอมยิ้ม"ไม่ใช่ถูก ๆ นะ น่าจะไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้าน ขอบอกว่าเส้นนั้นแม่ผมรักมาก ไม่ได้ให้ใครง่าย ๆ""งั้นวันหลังคุณวิณเอาไปคืนคุณแม่เลยนะคะ"หญิงสาวอ้าปากค้าง มือที่ถือกล่องกำมะหยี่สั่นเทาเพราะกลัวว่าจะเผลอทำหาย ถ้าซุ่มซ่ามทำหายไปล่ะแย่เลย เธอจะหาเงินที่ไหนมาชดใช้คืนตั้งสามสิบล้าน"เรื่องอะไรล่ะ ได้ของแม่มาแล้วก็ต้องรับผิดชอบลูกชายเค้าสิ"น้ำค้างหน้างอ รีบเก็บกล่องกำมะหยี่ใส่กระเป๋าแล้วกอดเอาไว้แน่น อยู่ดีไม่ว่าดีหาเหาใส่หัวเอาของล้ำค่าแบบนี้มาดูแล ต่อไปเธอต้องเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำแน่ ๆ เพราะคิดว่าเก็บไว้ที่ไหนก็คงไม่ปลอดภัยพอ ไม่เอาแล้วได้มั้ยสร้อยประจำตระกูลผู้ดีเนี่ยขณะที่รถเคลื่อนตัวผ่านบ้านใหญ่ น้ำค้างเหลือบเห็นศรุตนั่งจิบกาแฟยามบ่ายอยู่ใต้เงาร่มไม้ในสวน เธอจึงสะกิดแขนชวิณให้หยุดรถก่อน เขามองตามปลายนิ้วเรียวที่กำลังชี้ไปที่ชายสูงวัยแล้วเลิกคิ้วสูง"มีอะไรครับ""คุณศรุตนั่งอยู่ตรงนั้นค่ะ เราเข้าไปทักทายท่านกันเถอะค่ะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว"เขาทำหน
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 62 แป้งเด็ก
หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก็ดูเหมือนจะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น วันนี้เป็นวันหยุด ชวิณบอกว่าจะมารับน้ำค้างที่คอนโดแล้วพาไปพบใครบางคน น้ำค้างลงมารอไม่ถึงสามนาทีรถของเขามาก็มาถึง พอเข้ามานั่งในรถแล้วชวิณเอี้ยวตัวมาหอมแก้มเธอเบา ๆ น้ำค้างไม่ค่อยชินกับคุณวิณในโหมดอ่อนโยนจึงรีบโยกตัวหลบ"ทำอะไรคะ""แค่ดมดูเฉยว่าใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร""ใครเขาฉีดน้ำหอมที่หน้า""เหรอ ไม่ได้ฉีดจริงด้วย"เขาเอี้ยวตัวฉวยโอกาสหอมแก้มเธออีกครั้งอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้น้ำค้างเสียท่าหลบไม่ทัน"แล้วหอมกลิ่นอะไรนะ""แป้งเด็กค่ะ""แป้งเด็กจริง ๆ ด้วย ผมชอบกลิ่นนี้จัง"เขายิ้มจนตาหยีแล้วออกรถสู่ถนนกว้าง ใช้เวลาราวสี่สิบนาทีก็ถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ น้ำค้างเคยมาที่นี่หนึ่งครั้งตอนที่ถูกศรุตเรียกพบ แต่ชวิณไม่ได้พาไปที่บ้านหลังที่ศรุตอาศัยอยู่ เขาขับรถเลยไปอีกหลังหนึ่งที่อยู่ในที่ดินแปลงเดียวกัน เป็นบ้านขนาดกลางมีสวนกุหลาบโอบล้อม เมื่อจอดรถแล้วชายหนุ่มก็จูงมือเธอให้เดินเข้าไปด้านในผู้หญิงที่นั่งอยู่บนรถเข็นในมือถักโครเชต์เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกว้าง ขจีพรยังมีใบหน้าสวยงามแม้ว่าจะมีร่องรอยของกาลเวลาให้เห็นบ้าง หากเธอไม่ใช่คนพ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 61 ไม่คิดค่าโดยสาร
ในคืนหนึ่ง ขณะที่น้ำค้างปิดร้านกำลังจะกลับบ้าน แสงไฟจากรถยนต์สาดเข้ามาทำให้เธอต้องหันกลับไปมอง ชวิณเปิดประตูลงจากรถเดินเข้ามาหาเธอช้า ๆ"ไปส่งมั้ย""เรียกรถแล้วค่ะ"น้ำค้างหยิบมือถือขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันดูเวลาที่รถจะเข้ามารับ แต่ก็เหมือนว่าเธอจะถูกกดยกเลิกไปเรียบร้อยแล้ว ชวิณที่หลุบมองมือถือเห็นแล้วยกยิ้มมุมปาก"มาเถอะ ไม่คิดค่าโดยสาร"เขาเดินนำหน้าไปเปิดประตูรถข้างคนขับเพื่อให้น้ำค้างเข้าไปนั่ง พอเธอนั่งลงแล้วชวิณก็จัดการรัดเข็มขัดให้ ใบหน้าของคนทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ น้ำค้างเอนหลังจนชิดพนักเบาะ ได้กลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบใช้โชยเข้าจมูกบาง ๆ"น้ำทำเองค่ะ"มือเรียวผลักอกเขาออกเบา ๆ แล้วคว้าเข็มขัดมารัดเอง พอมาถึงหน้าคอนโดชวิณจอดให้เธอลง ส่วนเขาเดินตามหลังไปส่งจนเกือบจะถึงประตูเข้าทางเข้า เธอได้หันกลับมาเพื่อกล่าวขอบคุณเขา"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ"ชวิณยิ้มบาง ๆ แล้วดึงเธอเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว น้ำค้างเห็นว่ามีสายตาหลายคู่มองมาก็รู้สึกอายจึงพยายามผลักไสเขาออก แต่เขายิ่งกอดแน่นมากขึ้นไปอีก"คุณวิณ!""ขออยู่อย่างนี้แค่นาทีเดียว ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมจะไม่มาให้เจออีกแล้ว""มะ หมายความว่า...""ไม่ใช่ว่
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 60 กำลังจะดีแล้ว
"ก็...เดาเอา" ปกติเป็นคนพูดตรงเหมือนขวานผ่าซาก เวลาที่โกหกจึงดูออกง่ายจะตายไป"คุณสะกดรอยตามน้ำเหรอคะ""...""โรคจิต"น้ำค้างเดินออกมายืนกอดอกรอรถอยู่ริมฟุตบาท ชวิณเดินตามหลังมาหยุดยืนข้าง ๆ"ไม่ให้ไปส่งเหรอ""เรียกรถมารับแล้ว"พอพูดจบรถก็มาจอดเทียบพอดี เขาได้แต่มองตามหลังตาละห้อย น้ำค้างเอาจริงขึ้นมาก็ดูน่ากลัวอยู่เหมือนกัน บางคำพูดที่เธอพูดกับเขาก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยได้ยินจากปากเธอเลยด้วยซ้ำ เธอไม่เคยเถียงไม่เคยต่อว่าเขาด้วยคำพูดเหล่านี้ เมื่อครู่ถูกต่อว่าว่าเป็นพวกโรคจิตชวิณถึงกับสะอึกไปเลยทีเดียวหลังจากวันนั้นชวิณก็หายไปสองวัน เนื่องด้วยมีธุระมาทำแถวนี้เขาจึงแวะเข้ามาในเวลากลางวัน พอเปิดประตูเดินเข้าไปในร้านมะเฟืองเห็นหน้าเขาปุ๊บก็รีบวิ่งแจ้นไปหาน้ำค้างด้วยความกลัว สาววัยรุ่นกระซิบกระซาบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง"คนนี้แหละพี่น้ำ ที่หนูบอกว่าเห็นมาด้อม ๆ มอง ๆ ที่หน้าร้านหลายวันแล้ว หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นโรคจิตเลย เรารีบแจ้งตำรวจเถอะค่ะ""ไม่ต้องแจ้งหรอก คนนี้เค้าเป็น...เอ่อ อาจจะเป็นลูกค้าก็ได้"เรื่องอะไรจะบอกว่าเป็นสามีเก่า ชวิณไม่ควรมีอิทธิพลในร้านหรือพนักงานของเธอ ขืนบอกไป
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 59 มาทำไม
"พี่น้ำคะหนูสังเกตเห็นผู้ชายคนนึงมาด้อม ๆ มอง ๆ หน้าร้านหลายวันแล้ว ชอบมาตอนค่ำ ๆ มืด ๆ พี่น้ำต้องระวังตัวนะคะ"มะเฟืองพนักงานพาร์ตไทม์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงเป็นกังวล หลายวันมานี้เธอมักจะเห็นผู้ชายท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ชอบมาจอดรถนั่งมองในเวลาใกล้จะปิดร้าน จึงรู้สึกเป็นห่วงน้ำค้างที่ชอบอยู่ร้านจนดึกดื่นคนเดียวเป็นประจำ ที่อยู่ดึกไม่ใช่ว่าร้านเปิดขายในตอนกลางคืน แต่น้ำค้างใช้เวลาหลังหกโมงเย็นเพื่อทดลองสูตรขนมใหม่ ๆ"เหรอ พี่ไม่เคยสังเกตเลย เอาไว้วันนี้ถ้ามีอะไรผิดปกติพี่จะรีบโทรแจ้งตำรวจ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ"มะเฟืองยกมือไหว้ลาแล้วเดินออกจากร้าน ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้วเลยขอตัวกลับก่อน ส่วนพนักงานอีกคนลาป่วยจึงไม่ได้มาทำงานบ่อยครั้งที่น้ำค้างชะเง้อมองผ่านกระจกใสออกนอกร้าน เพราะคำบอกเล่าของมะเฟืองทำให้เธอเริ่มนึกหวาดกลัว ใจจริงตั้งใจว่าจะกลับตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้ว แต่เพราะยังมีเค้กที่อบค้างไว้ในเตาอบยังไม่สุกจึงต้องรอก่อน เพื่อความปลอดภัยน้ำค้างล็อกประตูหน้าร้านเอาไว้ก่อน จนกระทั่งครบกำหนดเวลาที่ตั้งไว้เสียงเตาอบก็ร้องเตือน น้ำค้างรีบเอาขนมออกจากเตาและเก็บเข้าตู้เย็นเอาไว้สำหรับแต่งหน้าพรุ่งนี้เ
ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้ 58 ภรรยาเก่า
หน้าที่ตำแหน่งของชวิณก้าวหน้าขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ได้ขึ้นเป็นผู้บริหาร ซีวี รอยัล อย่างเต็มตัว หลังจากวันนั้นลิลลี่ก็แวะเวียนมาหาบ้างเป็นบางครั้งแต่ไม่บ่อยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะทุกครั้งที่มาก็ได้รับแค่ความเฉยชากลับไป นานเข้ากลายเป็นความห่างเหินจนในที่สุดก็หยุดตามตื้อไปเองในระหว่างหลายเดือนที่ผ่านมาชวิณมีงานมากมายจนหาเวลาพักผ่อนแทบไม่ได้ ต้องนอนดึกและตื่นเช้า ส่วนช่วงกลางวันก็หมกหมุ่นอยู่กับการทำงานจนเลยเวลาทานข้าวเที่ยงวันหนึ่งขณะที่พนักงานคนอื่น ๆ ทยอยกลับกันหมดแล้ว ชวิณที่เพิ่งจะเคลียร์งานของตัวเองเสร็จเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า ตั้งใจว่าจะพักสายตาชั่วคราว แต่สมองดันคิดฟุ้งซ่านแต่เรื่องของภรรยาเก่า เขาเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งแล้วดึงลิ้นชักเอากล่องขนมขึ้นมาดู จากนั้นหยิบเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสารพร้อมด้วยกล่องขนมติดมือไปด้วยชวิณขับรถมาตามที่อยู่ร้านเบเกอรี พอเห็นร้านลักษณะเหมือนกับที่ปัทมาเคยพูดไว้จึงได้จอดรถนั่งมองอยู่ห่าง ๆ เมื่อเห็นคนคุ้นชินกำลังเปิดประตูเดินออกจากร้านดวงตาคู่คมเบิกกว้างขึ้น"ปิดร้านดึกขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมไม่จ้างคนงานมาช่วยล่ะ เงินก็มีตั้งเยอะนี่"เขาพึ
