Semua Bab ก็ไม่ได้อยากเป็นคนแพ้: Bab 51 - Bab 60

"พร้อมแล้วค่ะ"เช้าวันรุ่งขึ้นน้ำค้างเดินออกมาจากห้องพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ชวิณนั่งรอในห้องนั่งเล่นนานแล้ว เขาปรายตามองมาทางเธอแล้วหยุดสายตาไว้ที่กระเป๋าใบใหญ่ที่ถืออยู่ น้ำค้างเก็บข้าวของเตรียมย้ายออกจากบ้านเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ไปเซ็นใบหย่า จากนั้นทั้งสองก็จะหย่าขาดจากกันโดยสมบูรณ์"เรื่องนัดมิสเตอร์ฌอนน้ำประสานงานกับคุณสายธารให้แล้วนะคะ"ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงสายตาเย็นเยียบที่มองไปข้างหน้า เธอไม่รู้ว่าภายในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่ รู้แค่ว่าตอนนี้เขาเหมือนคนที่อยู่ห่างจากเธอแสนไกลทั้ง ๆ ที่นั่งอยู่ใกล้กันแค่นี้ ทั้งคำพูดและสายตาของเขามันสามารถแช่แข็งเธอให้หนาวตายได้เลยหลังจากการหย่าเสร็จสิ้น น้ำค้างก้มมองใบหย่าที่มีชื่อของตัวเองในนั้น ยิ้มบาง ๆ ตัดสินใจลุกจากเก้าอี้ กล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่ เธอเป็นฝ่ายเดินนำหน้ามาก่อนแล้วขึ้นรถที่เรียกมารอรับออกไปทันที ชวิณมองตามหลังรถคันนั้นจนลับตา ในมือยังถือใบหย่าที่ได้มาเอาไว้แน่น ขณะที่สมองกำลังครุ่นคิดอะไรหลายอย่างเสียงมือถือก็ดังขึ้น"ฮัลโหล""อยู่ไหนน่ะวิณ ลี่มาหาวิณที่บ้านไม่เจอใครเลย คุณน้ำก็ไม่อยู่""เธอไปที่นั่นทำไม""ก็ว่าจะชวนวิณออกไปทานข

วันรุ่งขึ้นน้ำค้างลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตที่เคยส่องประกายสดใสหม่นหมองไม่เหมือนคนเดิม เธอทอดมองเสื้อผ้าและชุดชั้นในที่ถูกโยนกระจัดกระจายไว้ตามพื้นห้องแล้วถอนหายใจอย่างหดหู่ เมื่อหันกลับมายังชายหนุ่มที่นอนข้าง ๆ เมื่อคืนกลับพบเพียงความว่างเปล่า เขาแค่แวะมานอนด้วยเพื่อระบายความใคร่จากนั้นก็หนีหายไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง น้ำค้างนึกสมเพชตัวเองจริง ๆ ที่สุดท้ายก็เป็นได้แค่ผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่งในสายตาเขาเธอรักเขา...แต่ต่อให้จะรักมากมายเพียงใดก็สู้คนที่เขารักไม่ได้อยู่ดี วันนี้เหนื่อยและท้อเกินกว่าจะหลอกใจตัวเองให้สู้เพื่อแย่งชิงเขามาเป็นของตัวเองอีกแล้ว นอกจากยอมรับความจริงแล้วเดินไปข้างหน้า ถ้าเงินของเขามันเป็นปัญหานัก เธอก็สมควรจะทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เรื่องนี้ได้ยุติลงเสียที"น้ำเอ้ย ต่อไปต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้นะ"เศร้าพอแล้วก็ควรจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวกลับ ระหว่างทางชวิณหยุดรถพาลิลลี่แวะเที่ยวสถานที่สวยงามต่าง ๆ รวมถึงจุดชมวิวที่เขาเคยพาเธอมาเมื่อครั้งก่อน นึกถึงภาพความทรงจำของตนเองที่จุดชมวิวแห่งนี้แล้วได้แต่ยิ้มบาง ๆ เหมือนเป็นภาพทับซ้อนที่อยากลบไปจากความทรงจำให้หมดสิ้นน้ำค้างเ

น้ำค้างรีบหันขวับมองเจ้าของแบงก์พัน ฝ่ายแม่ค้ารับเงินไปแล้วก็รีบยกมื้อไหว้ขอบคุณชวิณยกใหญ่"ตามมาทำไมคะ หรือว่ายังไม่ได้เงินห้าล้านคืน""ได้แล้ว""ได้แล้วก็ควรจะจบ"น้ำค้างพูดแล้วก็ยัดเงินค่าเสื้อสองร้อยบาทใส่มือเขา เรื่องอะไรเธอจะจ่ายคืนเป็นพันในเมื่อเขาเต็มใจให้ทิปแม่ค้าไปเอง เธอไม่ได้รวยและใช้เงินสิ้นเปลืองอย่างเขานี่นา หลังจากลาออกจากงานแล้วก็ยังไม่ทันได้หางานใหม่ เงินที่เคยค้างบัญชีหลักล้านก็กลายเป็นอดีตไปเรียบร้อยแล้ว แต่จะว่าไปช่วงที่เธอย้ายไปอยู่บ้านชวิณก็พอได้เก็บหอมรอมริบอยู่บ้าง เพราะค่าอยู่ค่ากินชวิณเป็นคนจ่ายทั้งหมด ถึงอย่างนั้นในบัญชีก็มีแค่หลักหมื่นปลาย ๆ อยู่ดี เพราะระยะเวลาที่พักอยู่สั้นแค่ปีเดียวเอง"แล้วหน้าไปโดนอะไรมาล่ะนั่น"เมื่อมองหน้าเขาให้ชัด ๆ พบรอยเขียวช้ำบริเวณหางคิ้วและมุมปาก จึงอดถามไถ่ไม่ได้ด้วยความเคยชิน เขาทำท่าทีอึดอัดเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตา แต่ยิ่งทำตัวมีพิรุธน้ำค้างก็ยิ่งอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอจับหน้าเขาให้หันกลับมามองตรง ชวิณรู้สึกเจ็บจนหน้าเหยเก"เจ็บ""ไปมีเรื่องกับใครมา""มีเรื่องกับไอ้พีทนิดหน่อย""ตายแล้ว! คุณพีทเป็นอะไรมากมั้ยคะ""น้

"มาเร็ว ๆ วันนี้คุณพีทเลี้ยงขนม ซื้อมาจากร้านของน้ำค้างเลยนะ วันนี้เปิดร้านวันแรก"ปัทมากวักมือเรียกพนักงานคนหนึ่งให้มาเอาพลางพูดอวดหลานสาวยกใหญ่เกี่ยวกับร้านเบเกอรีที่เพิ่งเปิดใหม่ ทุกคนรู้จักน้ำค้างดีในนามของภรรยาเก่าคุณวิณ แค่เอ่ยถึงชื่อนี้ต่างก็ถามไถ่ด้วยความคิดถึง"ร้านอยู่ตรงไหนคะคุณปัท เดี๋ยวกิ่งจะพาแฟนไปนั่งชิลถ่ายรูปบ้าง""ไม่ไกล ๆ ซอยสิบหก เป็นร้านกระจกตกแต่งน่ารักเชียว ดูที่สติกเกอร์ติดกล่องสิในนั้นมีที่อยู่เขียนไว้ด้วย ถ้าใครไม่พอไปกินต่อที่ห้องพักเบรกนะ คุณพีทเลี้ยงไม่อั้น"พูดแล้วปัทมาก็หิ้วขนมไปไว้ในห้องพักเบรกพนักงาน ชวิณที่ยืนแอบฟังมองตามถุงขนมที่ปัทมาถือไปด้วยแววตายากจะคาดเดา เมื่อปัทมาเดินออกมาจากห้องพักเบรกแล้วจึงตั้งใจว่าจะเดินเข้าไปดู เพราะอยากรู้ว่าน้ำค้างเปิดร้านเบเกอรีจริงไหม แต่ก็ถูกเสียงหวาน ๆ ของลิลลี่หยุดไว้ก่อน"วิณ"เขาหันกลับมาก็เห็นลิลลี่กำลังเดินมาพร้อมกาแฟและขนมร้านดัง"ลี่ซื้อกาแฟกับขนมมาให้"ลิลลี่เดินเข้ามาคล้องแขนชวิณลากเขาเข้าไปในห้อง จากนั้นเอาแก้วกาแฟออกจากถุงแล้วเปิดกล่องคุกกี้บัตเตอร์ให้ชวิณกินคู่กับกาแฟ"ร้านนี้อร่อยมาก ลี่จ้างคนไปต่อคิวรอซ

"พี่น้ำคะหนูสังเกตเห็นผู้ชายคนนึงมาด้อม ๆ มอง ๆ หน้าร้านหลายวันแล้ว ชอบมาตอนค่ำ ๆ มืด ๆ พี่น้ำต้องระวังตัวนะคะ"มะเฟืองพนักงานพาร์ตไทม์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงเป็นกังวล หลายวันมานี้เธอมักจะเห็นผู้ชายท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ชอบมาจอดรถนั่งมองในเวลาใกล้จะปิดร้าน จึงรู้สึกเป็นห่วงน้ำค้างที่ชอบอยู่ร้านจนดึกดื่นคนเดียวเป็นประจำ ที่อยู่ดึกไม่ใช่ว่าร้านเปิดขายในตอนกลางคืน แต่น้ำค้างใช้เวลาหลังหกโมงเย็นเพื่อทดลองสูตรขนมใหม่ ๆ"เหรอ พี่ไม่เคยสังเกตเลย เอาไว้วันนี้ถ้ามีอะไรผิดปกติพี่จะรีบโทรแจ้งตำรวจ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ"มะเฟืองยกมือไหว้ลาแล้วเดินออกจากร้าน ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้วเลยขอตัวกลับก่อน ส่วนพนักงานอีกคนลาป่วยจึงไม่ได้มาทำงานบ่อยครั้งที่น้ำค้างชะเง้อมองผ่านกระจกใสออกนอกร้าน เพราะคำบอกเล่าของมะเฟืองทำให้เธอเริ่มนึกหวาดกลัว ใจจริงตั้งใจว่าจะกลับตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้ว แต่เพราะยังมีเค้กที่อบค้างไว้ในเตาอบยังไม่สุกจึงต้องรอก่อน เพื่อความปลอดภัยน้ำค้างล็อกประตูหน้าร้านเอาไว้ก่อน จนกระทั่งครบกำหนดเวลาที่ตั้งไว้เสียงเตาอบก็ร้องเตือน น้ำค้างรีบเอาขนมออกจากเตาและเก็บเข้าตู้เย็นเอาไว้สำหรับแต่งหน้าพรุ่งนี้เ