All Chapters of คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น): Chapter 41 - Chapter 50

คุณมันเลว ep 40ยาหยีตกตะลึงในอ้อมกอดของโทคิยะ แม้จะเคยมีอะไรกันหลายครั้งแต่เขาไม่เคยกอดเธอเลย ไม่เคยแม้แต่จะใช้อ้อมแขนโอบรัดตัวของเธอตึกๆๆๆเสียงหัวใจของทั้งคู่เต้นแข่งประสานกัน ในขณะที่คนตัวเล็กยังค้างอยู่ในภวังค์...เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นรัวสนั่นหน้างามค่อยๆ เงยขึ้นสบตากับโทคิยะ พบว่าเขาเองก็มองมายังเธอไม่วางตาเช่นกัน มันเป็นสายตาที่ยากเกินจะเข้าใจ ในขณะที่หน้าหล่อเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆ จนปลายจมูกชิดกัน ยาหยีสะบัดหน้าหนี ส่งผลให้จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มข้างซ้ายของหญิงสาวโทคิยะไม่ได้ผละออกแต่อย่างใด เขาสูดดมแก้มใสเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนหน้าไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู“รู้หรอว่ามันอยู่ที่ไหน”“ไม่รู้ค่ะ” ร่างบางก้มหน้างุด เมื่ออ้อมแขนแกร่งยังกอดรัดเรือนร่างของเธอไม่วาง“ไม่รู้แต่ก็ยังจะไป?” ร่างสูงเลิกคิ้วถามหญิงสาว ก่อนที่ยาหยีจะเงยหน้าขึ้นสบตาคมที่แสนหลงไหลคู่นั้น“ก็คุณไล่ฉัน!”“...” โทคิยะยิ้มมุมปาก รู้ดีว่าคนตัวเล็กในอ้อมกอดน้อยใจที่เอะเขาก็ไล่ให้เธอไปเอากับคนอื่น “ตอนนี้ไม่ไล่แล้ว...แต่จะรุก”อันตรายเส้นยาแดงฝ่าแปดเมื่อหน้าคมโน้มลงมาซุกไซร้ซอกคองามระหงอย่างหิวกระหาย“ปล่อยนะ! อย่าทำ

คุณมันเลว ep 42คืนนั้นยาหยีนอนฝันหวานทั้งคืน เพราะอ้อมแขนแกร่งโอบรัดกายสาวของเธอไม่ห่าง มันเกินคำว่าฝันไปแล้วที่ได้นอนกอดผู้ชายคนนี้ ตอนเช้าจึงส่งผลให้คนตัวเล็กตื่นสาย กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ปาไปเกือบตีสาม เพราะเขินกับคำพูดของชายหนุ่ม“ให้โอกาสฉัน เหมือนกับที่ฉันกำลังให้โอกาสตัวเองได้ศึกษาเธอ”คำพูดนี้ยังคงวนเวียนในหัว แม้กระทั่งตื่นขึ้นมามันยังดังก้องในหูของเธอไม่หาย เธอกับเขากำลังจะศึกษากันทั้งๆ ที่มีอะไรกันไปแล้วหลายต่อหลายรอบหวังว่าเขาจะไม่หลอกให้เธอตายใจ แล้วทำร้ายเธอทีหลังเพราะตอนนี้หัวใจทั้งสี่ห้องของเธอ มีแต่ชื่อของ ‘โทคิยะ โยชิทากะ’ เต็มไปหมด“อื้อออ~” ร่างบางงัวเงียลุกจากที่นอนหลังจากที่นอนคิดอะไรเพลินๆ มือบางยกขึ้นขยี้ตาเล็กน้อย ก่อนจะปรายตามองรอบๆ ห้องไม่พบชายหนุ่มที่นอนกอดเธอเมื่อคืน รอยยับบนที่นอนและความอุ่นบ่งบอกว่าเขาพึ่งลุกออกไปเท้าเล็กก้าวลงจากเตียงเพราะมีเซ้นต์อะไรบางอย่างบอกว่าชายหนุ่มนั่งเสพบรรยากาศอยู่ที่ดาดฟ้าและก็เป็นความจริง ยาหยีเห็นชายรูปร่างสูงโปร่งอยู่ในชุดนอนนั่งดูดบุหรี่พ่นควันด้วยความสบายใจอยู่ที่ดาดฟ้า มือบางผลักประตูออกไปก่อนจะเดินไปหาเจ้าของหัวใจอย่

คุณมันเลว ep 44 หลังจากทานข้าวเสร็จ โทคิยะก็พาหญิงสาวไปเดินเล่นถ่ายรูปและช็อปปิ้งที่ย่านศูนย์การค้าในละแวกนั้น แต่ในใจก็ยังคิดเรื่องที่ทาคาชิพูด ถ้าเกิดวันหนึ่งมันมาแย่งเธอไปจากเขา เขานี่แหละจะเป็นคนฆ่ามันเอง! “กินไหมคะ” ร่างบางถามขณะที่ยื่นไอติมให้ ปกติเขาไม่ค่อยเดินในสถานที่ที่คนเยอะขนาดนี้ แต่เหมือนคนตัวเล็กจะมีความสุขกับการได้เดินดูข้าวของและได้เรียนรู้วัฒนธรรมของคนฮ่องกง นอกจากของกินแล้วยาหยีก็ไม่ซื้ออะไรเลยเพราะเธอเป็นคนไม่ใช้เงินฟุ่มเฟื่อย “ขอบคุณ” ชายหนุ่มรับไอติมไว้ รู้สึกเกร็งเล็กน้อย เขาแต่งตัวจัดเต็มซะขณะนี้แต่กลับต้องมาเดินตลาดที่มีคนพลุกพล่าน “คุณจะกินอะไรอีกไหมคะ ฉันจะไปซื้อให้” ยาหยีพูดทั้งๆ ที่ของกินเต็มไม้เต็มมือ หญิงสาวรู้ดีว่าชายหนุ่มเป็นมาเฟียที่ไม่ชอบการเดินในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน เพราะหน้าตาบอกบุญไม่รับของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย ตอนอยู่เมืองไทยเธอชอบเดินตลาด ชอบกินอาหารสตรีทฟู๊ด พอมาอยู่ที่ญี่ปุ่นย่านที่เธออยู่ไม่มีตลาดให้เดินเลย พอมาเจอที่ฮ่องกงจึงเดินทั่วซะทุกซอกทุกมุมของตลาด “จะขุนให้ฉันอ้วนรึไง” “อ้วนก็ดีค่ะฉันชอบผู้ชายหุ่นหมี” “งั้นก็

คุณมันเลว ep 46ยาหยีก้มหน้างุด เมื่อเผลอคิดไปไกลว่าวันหนึ่งจะได้ใช้ชีวิตคู่กับเขา เขาแค่ลองศึกษาดูใจไม่ได้ต้องการสร้างครอบครัวไปกับเธอและถ้าวันหนึ่งเขาเบื่อเธอขึ้นมาอาจจะโดนเฉดหัวทิ้งเหมือนผู้หญิงที่ผ่านๆ มาของเขาก็ได้“...” โทคิยะหรี่ตามองคนตัวเล็กที่นั่งเงียบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาที่ใบหน้าหล่อคม “แต่ถ้าเธออยากมีลูก ฉันจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละ”“ว้ายยย!” ยาหยีร้องเสียงหลง เมื่อเขาผลักเธอนอนลงบนที่นอนย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะใช้มือดันหน้าอกแกร่งไว้ “คุณจะทำอะไร”“ทำลูกให้เธอไง”“ไหนคุณบอกว่าไม่อยากมีลูก”“ไม่อยากมีลูก แต่อยากมีเซ็กส์”“คนเจ้าเล่ห์” ยาหยียิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม ก่อนจะเคลื่อนหน้าไปจุ๊บแก้มสากเบาๆโทคิยะมองคนใต้ร่างด้วยสายตาแพรวพราว ก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกอย่างเบามือยาหยีมองการกระทำของชายหนุ่มไม่วางตา และเป็นเธอบ้างที่ถอดเสื้อผ้าของเขาคืน กระทั่งสองร่างเปลื่อยเปล่าซ้อนทับกันอยู่ เมื่อแพนตี้สีดำตัวน้อยถูกเกี่ยวออกจากต้นขางามโทคิยะครางในลำคอเมื่อเรือนร่างของยาหยีมันช่างยั่วยวนยิ่งนัก ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็ดูเซ็กซี่ไปหมด ตัวเล็กเอวบางแต่สะโพ้กกั

คุณมันเลว ep 48“กลับมาแล้วหรอคะ” ยาหยีถามขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง ท่าทางของเขาดูเหนื่อยหน่ายผิดปกติ วันนี้ยาหยีใช้เวลาทั้งวันในการขนเสื้อผ้ามาไว้บนห้องของโทคิยะและจัดเรียงข้าวของให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะชายหนุ่มเป็นคนค่อนข้างเจ้าระเบียบและรักความสะอาดสะอ้าน“อืม” โทคิยะขานรับก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อสูทออก ยาหยีจึงรีบวิ่งไปรับเสื้อสูทจากคนตัวสูงทันทีเสมือนว่าสามีพึ่งกลับมาจากที่ทำงาน “หอมจัง”กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้โทคิยะรู้สึกผ่อนคลายจากความเครียดขึ้นมาบ้าง ในระหว่างที่ขับรถกลับบ้านเขานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนปวดหัว เพราะไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดีไม่อยากเสียเธอไปแต่ถ้าเธอยังอยู่กับเขาชีวิตก็จะมีแต่ความอันตราย“กลิ่นหอมจากแจกันดอกไม้ค่ะ” หญิงสาวชี้ไปที่แจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ ที่พึ่งจัดเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ ร่างบางยิ้มจนแก้มแทบปริก่อนจะนำเสื้อสูทของเขาไปแขวนไว้ในตู้จากเดิมที่ห้องของเขาเงียบสนิทไม่มีสีสัน ดูสดใสขึ้นมาทันทีเมื่อมียาหยีมาอยู่ด้วย นั่นยิ่งทำให้เขาต้องคิดหนักถ้าเกิดติดยาหยีขึ้นมาแล้ว ในอนาคตหากหญิงสาวต้องไปจากเขาจริงๆ คงเหงาน่าดู“คิดอะไรอยู่คะ” หยายีถามด้วยความเ