43 หวง!

คุณมันเลว ep 43

โทคิยะพาหญิงสาวมายังภัตตาคารหรูแห่งหนึ่งย่าน Hollywood road ยาหยีตื่นเต้นกับบรรยกาศใหม่ๆ แต่ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเท่าคนข้างๆ เป็นคนพาเธอมา มือใหญ่ของเขากุมมือเล็กของเธอไว้ตลอดราวกับว่ากลัวเธอจะหลงไปกับกลุ่มของคนที่เดินสัญจรไปมา

โทคิยะจองโต๊ะวีไอพีไว้ที่ชั้นดาดฟ้าของภัตตาคารซึ่งมองเห็นวิวของตึกรอบๆ เมือง บรรดาผู้คนที่เข้ามาทานอาหารในร้านหรูแห่งนี้ ต่างจ้องมองสองหนุ่มสาวเป็นตาเดียว ผู้ชายหล่อราวกับนายแบบ ส่วนผู้หญิงตัวเล็กน่ารักจนดูน่าทะนุถนอม

แต่ในระหว่างที่พนักงานกำลังพาสองหนุ่มสาวเดินไปที่ลิฟท์นั้น มีเสียงหนึ่งทักทายโทคิยะขึ้น มันเป็นเสียงที่เขาไม่อยากได้ยิน!

“ไง เพื่อนรัก” ทาคาชิที่อยู่ในชุดสูทพร้อมลูกน้อง เดินออกมาจากลิฟท์อีกตัวที่อยู่ข้างๆ

“...” โทคิยะปรายตามองด้วยความไม่พอใจ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับอดีตเพื่อนรักอย่างทาคาชิ อ้อมแขนแกร่งขว้าเอวบางเข้ามาชิดตัว ในขณะที่ทาคาชิยิ้มอย่างท้าทาย

ยาหยีงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โทคิยะรู้จักกับทาคาชิได้ยังไง หญิงสาวรู้สึกประหม่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับทาคาชิ จนไม่กล้าสบตากับเขา

“จะไม่ทักทายกูหน่อยหรอ” ทาคาชิพูดขึ้น เมื่อเห็นโทคิยะดึงแขนคนตัวเล็กหมายจะเดินเข้าไปในลิฟท์ ส่งผลให้โทคิยะหยุดชะงักทันที ก่อนจะหันหน้ามาหาทาคาชิด้วยความไม่พอใจ

“กูไม่อยากรู้จักคนอย่างมึง!”

“เหอะ!” ทาคาชิหัวเราะในลำคอ ก่อนจะปรายตามองคนตัวเล็กที่ยืนเกาะแขนของโทคิยะอยู่ข้างๆ หญิงสาวแทบไม่กล้าสบตากับเขา “มึงกล้าเอาผู้หญิงของตัวเองไปเป็นนกต่อหรอ”

“หุบปากของมึงเดี๋ยวนี้!” โทคิยะเค้นน้ำเสียงรอดไรฟัน ส่งผลให้ทาคาชิหัวเราะลั่น

“สร้อยที่ฉันซื้อให้ไปไหน” ทาคาชิหันหน้ามาคุยกับคนตัวเล็ก ที่ยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

สองคนนี้เขากำลังพูดอะไรเรื่องอะไรอยู่ แล้วเธอไปเป็นนกต่อตั้งแต่เมื่อไหร่!

“กูเอาทิ้งเรียบร้อยละ!” โทคิยะผลักคนตัวเล็กให้ไปยืนหลบอยู่ข้างหลังของเขา ก่อนจะสาวเท้าไปเผชิญหน้ากับอดีตเพื่อนรัก “ถ้าอยากได้คืนก็ไปตามเอาในท่อระบายน้ำ!!”

“เงินแค่นั้นกูไม่เสียดายหรอก” ทาคาชิยิ้มท้าทายความโกรธของโทคิยะ “กูชอบเวลาที่เห็นมึงคลั่ง มันสนุกดี”

“...”

“และกูจะทำให้มึงคลั่งมากกว่านี้ โดยการขโมยของรักของมึงไป”

“มึงอยากตายใช่ไหม!” โทคิยะคว้ามับเข้าที่คอเสื้อของทาคาชิ ในขณะที่ยาหยีรีบวิ่งไปดึงแขนแกร่งออก เพราะไม่อยากให้ทั้งสองคนมีเรื่องกันในร้านอาหาร “มึงอยากโดนกูเผาทั้งเป็นใช่ไหม!!!”

“...” ทาคาชิไม่ตอบแต่กลับส่งยิ้มให้โทคิยะด้วยความกวนบาทา เหมือนเขาจะไม่ได้รู้สึกกลัวโทคิยะเลยซักนิด

“พอเถอะค่ะ อย่ามีเรื่องกันเลย” ยาหยีกระตุกสาบเสื้อของโทคิยะเบาๆ เพราะตอนนี้ผู้คนเริ่มมุงดูเหตุการณ์จนหญิงสาวรู้สึกอาย

“...” โคทิยะปรายตามองมือบางที่จับสาบเสื้อของเขาอยู่ ก่อนจะผลักอกทาคาชิอย่างแรง “อย่ามายุ่งกับของของกู!”

มือใหญ่ของโทคิยะคว้าแขนคนตัวเล็กเข้าไปในลิฟท์ทันที ยาหยีปรายตามองทาคาชิแวบหนึ่ง เขามองเธอกลับมาด้วยสีหน้านิ่งๆ จนหญิงสาวไม่กล้าสบตา ทาคาชิคนที่เธอเคยรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้

“มองมันทำไม!” โทคิยะตะคอกจนคนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อเข้ามาอยู่ในลิฟท์ เธอกำลังทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะลอบมองทาคาชิ

“ปะ..เปล่าค่ะ...เจ็บ~” ยาหยีปฏิเสธ หน้างามนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อแรงบีบที่ต้นแขนทำเอากระดูกของเธอแทบแหลกละเอียด

“...” โทคิยะเมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำรุนแรง จึงค่อยๆ คลายมือออก แต่ก็ยังไม่หยุดทำท่าท่าฟึดฟัด จากที่จะพาคนตัวเล็กมากินข้าวอย่างอารมณ์ดี กลับกลายเป็นต้องมาอารมณ์เสียเพราะเห็นหน้าทาคาชิ!

ยาหยีเหลือบมองเสี้ยวหน้าหล่อที่บึ้งตึงเป็นระยะ กรามหนาขบแน่นด้วยความโกรธ เธอไม่อยากเห็นโทคิยะในมุมนี้เลย มันทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด

พนักงานพาสองหนุ่มสาวมายังโต๊ะที่จองไว้ ก่อนจะพบว่าเขาสั่งอาหารเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ยาหยีตกตะลึงกับวิวรอบๆ เมืองฮ่องกง บวกกับลมธรรมชาติทำให้ที่นี่ไม่ต่างอะไรจากสวรรค์ แม้จะนั่งกลางแจ้งกลับไม่ได้รู้สึกร้อนแต่อย่างใด เพราะช่วงนี้อากาศที่ฮ่องกงค่อนข้างหนาว

ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความไม่สบอารมณ์ เขาเห็นทาคาชิแอบสบตากับยาหยี มันทำให้ต่อมเดือดของเขาผุดขึ้นมาเสียดื้อๆ

“ไม่กินหรอคะ” ยาหยีถามเมื่อคนตัวสูงเอาแต่นั่งเงียบ เขาโกรธอะไรเธอหรือเปล่า...แต่คิดไปคิดมา เธอเองก็ไม่ได้ทำอะไรให้เขาโกรธเลยนะ

“กินไม่ลง!” ชายหนุ่มพูดโดยที่ไม่หันมามองคนตัวเล็กที่นั่งทำหน้างงอยู่

เธอผิดอะไร...

“แต่คุณยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะคะ” หญิงสาวตักอาหารก่อนจะยื่นไปจ่อที่ปากหยัก ชายหนุ่มใช้มือปัดออกจนกระทั่งช้อนตกลงบนโต๊ะ “คุณโทคิยะ!”

ยาหยีเริ่มมีน้ำหู ชายหนุ่มโกรธไม่เข้าเรื่อง ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรให้เขาเลยซักนิด

“เธอชอบมันใช่ไหม” ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ แค่เห็นสองคนนั้นจ้องตากัน เขาแทบห้ามใจไม่ทันกลัวจะเผลอไปควักลูกตามันออกจากเบ้า!

“หมายถึงคุณทาคาชิหรอคะ”

“เออ!”

“...” ยาหยีถอนหายใจพรืด เป็นเพราะเขาเองไม่ใช่หรอที่ทำให้เธอเจอกับทาคาชิ เพราะถ้าวันนั้นเขาไม่สั่งให้เธอไปกับทาคาชิเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ “ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันชอบเขา”

“ก็เธอมองมัน!” มือใหญ่ทุบโต๊ะดึงปึ้ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกทางจมูก เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแทบคุมตัวเองไม่อยู่

“...” ยาหยีมองการกระทำของคนตัวสูงนิ่งๆ เหมือนเขาจะรู้ตัวว่าเผลอแสดงความรุนแรงออกมา ก่อนที่มือหนาจะคว้าน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนในใจ “ฉันมองเขา ไม่ได้แปลว่าฉันจะชอบเขาค่ะ”

“แต่มันทำเหมือนกับว่ากำลังมีใจให้เธอ!”

“คุณไม่มีเหตุผลเลยนะคะ อย่าลืมสิเพราะคุณเองไม่ใช่หรอที่ทำให้ฉันเจอกับคุณทาคาชิ”

“...”

“ถ้าวันนั้นคุณไม่ให้ฉันไปกับเขา วันนี้ฉันกับคุณทาคาชิก็คงไม่รู้จักกัน”

“...” ชายหนุ่มมองเสี้ยวหน้างามนิ่งๆ ก่อนจะใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม

“และฉันก็ไม่ได้ชอบเขาค่ะ เพราะถ้าฉันชอบเขา ฉันจะลองศึกษาใจกับคุณทำไม”

“...”

“มันไม่ง่ายที่ฉันจะเปิดใจ เพราะคนที่ฉันเปิดใจให้นั่นหมายความว่าคนนั้นคือคนที่ฉันชอบ”

“...”

“ซึ่งมันก็คือคุณ”

———————————————-