คุณมันเลว ep 48“กลับมาแล้วหรอคะ” ยาหยีถามขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง ท่าทางของเขาดูเหนื่อยหน่ายผิดปกติ วันนี้ยาหยีใช้เวลาทั้งวันในการขนเสื้อผ้ามาไว้บนห้องของโทคิยะและจัดเรียงข้าวของให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะชายหนุ่มเป็นคนค่อนข้างเจ้าระเบียบและรักความสะอาดสะอ้าน“อืม” โทคิยะขานรับก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อสูทออก ยาหยีจึงรีบวิ่งไปรับเสื้อสูทจากคนตัวสูงทันทีเสมือนว่าสามีพึ่งกลับมาจากที่ทำงาน “หอมจัง”กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้โทคิยะรู้สึกผ่อนคลายจากความเครียดขึ้นมาบ้าง ในระหว่างที่ขับรถกลับบ้านเขานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนปวดหัว เพราะไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดีไม่อยากเสียเธอไปแต่ถ้าเธอยังอยู่กับเขาชีวิตก็จะมีแต่ความอันตราย“กลิ่นหอมจากแจกันดอกไม้ค่ะ” หญิงสาวชี้ไปที่แจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ ที่พึ่งจัดเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ ร่างบางยิ้มจนแก้มแทบปริก่อนจะนำเสื้อสูทของเขาไปแขวนไว้ในตู้จากเดิมที่ห้องของเขาเงียบสนิทไม่มีสีสัน ดูสดใสขึ้นมาทันทีเมื่อมียาหยีมาอยู่ด้วย นั่นยิ่งทำให้เขาต้องคิดหนักถ้าเกิดติดยาหยีขึ้นมาแล้ว ในอนาคตหากหญิงสาวต้องไปจากเขาจริงๆ คงเหงาน่าดู“คิดอะไรอยู่คะ” หยายีถามด้วยความเ
คุณมันเลว ep 49@เช้าวันถัดมาพลัก! พลัก! พลัก! ~“อื้อ~ พอแล้วค่ะ” ยาหยีท้วงเมื่อคนตัวสูงไม่ยอมหยุดกระแทกแก่นกายซักที ทั้งๆ ที่มีงานต้องรีบไปทำตอนเช้า“อีกนิดนะ อ๊าส์~” ร่างสูงขบกรามแน่น เมื่อแก่นกานสาวยังตอดรัดน้องชายของเขาไม่หยุดจนรู้สึกเสียวแปร๊บที่ปลายหัวมังกรยัก“อ๊ะ! ลึกเกินไปแล้วค่ะ” หน้างามเหยเกด้วยอาการจุกท้องน้อย จนตกยกมึงกุมหน้าท้องไว้ โทคิยะเมื่อรู้ตัวว่ายาหยีจุกท้องน้อยจึงลดแรงกระแทกลง หากทำบ่อยๆ หญิงสาวคงจะชินกับขนาดของเขาไปเอง“ไม่อยากไปทำงานเลย อยากนอนเอาเธอทั้งวันทั้งคืน” โทคิยะซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน อยากนอนกกคนตัวเล็กทั้งวันแต่ก็ทำไม่ได้เพราะต้องรีบไปเคลียร์งานวันนี้มีนัดส่งของที่ฟุกุโอกะกับไมดะซัง แต่ไม่รู้ทำไมตื่นเช้ามากลับมีอารมณ์ขึ้นมาเสียดื้อๆ จนต้องปลุกคนตัวเล็กขึ้นมาปลดปล่อยตับๆๆๆๆ! ~เสียงต้นขาแกร่งกระทบกับต้นขางามเป็นจังหวะ จนเรียวขาที่พาดอยู่บนบ่ากว้างสั่นไหวขึ้นลงเป็นจังหวะ ในขณะที่มือเล็กยกขึ้นดึงทึ่งกลุ่มผมดำขลับไว้โทคิยะโน้มตัวลงไปข้างหน้าก่อนจะใช้ปากครอบครองยอดประทุมถันที่แข็งเป็นตุ่มไต ในขณะที่แก่นกายยังประสานกับกลีบกุหลาบบางเป็นจังหวะ“หืม~” โท
คุณมันเลว ep 50@หลายวันต่อมา“นายครับมีคนส่งนี่มาให้” ภาคินยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้ชายหนุ่มที่นั่งดูข้อมูลลูกค้าอยู่บนโต๊ะทำงานโทคิยะละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะรับเอกสารไว้แล้วรีบเปิดดู เพราะถ้าเป็นลูกค้าส่งเอกสารมาต้องมีการจ่าหน้าซอง“นี่มัน!!” ดวงตาคมเลิกโพล้ง เพราะในซองเอกสารนั้นมีรูปของยาหยีเต็มไปหมดและมีข้อความสั้นๆ ระบุไว้ว่า‘ตาย!’กรามหนาขบแน่น ใครบังอาจแอบเข้ามาในคฤหาสน์ของเขา มือหนาขยำรูปของยาหยีทิ้งก่อนจะหันขวับไปหาภาคินทันที“ใครเป็นคนส่งมา!”“ผมไม่รู้ครับ”“ตามดูกล้องวงจรหน้าคฤหาสน์ทุกตัว เจอใครทำตัวน่าสงสัยไปตามจับมันมาให้หมด!”“ครับ” ภาคินโค้งศรีษะก่อนจะรีบออกไปโทคิยะปรายตามองรูปของยาหยีที่โดนขยำทิ้งอยู่บนพื้น พวกศัตรูรู้ได้ยังไงว่าเขากำลังมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิต แถมยังแอบมาถ่ายรูปของยาหยีถึงในคฤหาสน์แบบนี้ยิ่งอันตรายเข้าทุกวันคิ้วหนาขมวดอย่างครุ่นคิดลูกน้องของเขาเฝ้ารอบคฤหาสน์ขนาดนี้ พวกศัตรูมันยังแอบเข้ามาได้เชียวหรือหรือว่าจะเป็นไอ้ทาคาชิ!มือหนากำหมัดแน่นหากปล่อยไว้แบบนี้ยาหยีต้องเป็นอันตรายแแน่ๆ คงถึงเวลาแล้วสินะที่ต้องปล่อยเธอไปปล่อยให้เธอไปเจอสิ่งที่ดีกว่า
คุณมันเลว ep 51ยาหยีถือแจกันดอกไม้ขึ้นไปยังห้องของโทคิยะด้วยความอารมณ์ดี กะว่าจะนำไปวางไว้ก่อนชายหนุ่มจะกลับมา เพราะอยากให้เขารู้สึกผ่อนคลายจากกลิ่นดอกไม้หอมๆวันนี้ทั้งวันหญิงสาวหมกหมุ่นอยู่แต่กับการจัดดอกไม้ กว่าจะเลือกดอกไม้ได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะดอกไม้ต้องไม่อ่อนหรือแก่จนเกินไปและสีสันต้องสด มือบางผลักประตูเข้าไปด้วยหน้างามที่เปื้อยรอยยิ้ม แต่พอประตูห้องถูกเปิดออก แจกันที่ถืออยู่ในมือถึงกับร่วงลงบนพื้นห้องทันทีเพล้ง!เศษแจกันแตกกระจัดกระจาย จนมันบาดเท้าเรียวของเธอ ในขณะที่ดวงตากลมเบิกโพล้งด้วยความตกใจไม่จริง!“นะ..นี่มันอะไร! ” ดวงตากลมโตสั่นไหวระริก แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าภาพตรงหน้าจะเป็นความจริง!สองหนุ่มสาวที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงผละออกจากกันทันที หญิงสาวไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นผู้หญิงที่ชื่อซากิ ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกว่าพาเธอมาคุยเรื่องงานหัวใจดวงน้อยกระตุกวาบมันชาไปทั้งตัวราวกับโดนคำสาบ ปากบางสั่นระริก เมื่อเตียงที่เขานอนกับเธอบัดนี้มีผู้หญิงคนอื่นมาทับรอยชายหนุ่มคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบตัวราวกับว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ในขณะที่ซากิเองรีบควานหาเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ทันที“ตอ
คุณมันเลว ep 52“ฉันไม่ได้รักเธอ!!! ”คำนี้ยังคงดังกึกก้องในโซนประสาทของเธอ เปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางดวงใจ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความรู้สึกดีๆให้เธอเลยหรอ ทั้งๆที่คิดว่าเขาก็อาจจะแอบมีใจให้เธอบ้าง เพราะการกระทำของเขามันเหมือนกับว่าเขาเองก็รู้สึกเช่นเดียวเดียวกันกับเธอ...แล้วทำไมวันนี้มันถึงเป็นแบบนี้เธอขอหลับหูหลับตาขอไม่รู้เรื่องในสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น เพียงเพราะยังอยากมีเขาอยู่ในชีวิต แต่กลับกลายเป็นว่าเขากำลังดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามาจากสองกลายไปเป็นสามมันจะมีความสุขได้อย่างไร“ฮึก! ” ร่างบางทรุดเข่าลงตรงหน้าโทคิยะอย่างหมดอาลัย แล้วชีวิตจะดำเนินต่อไปอย่างไรหากไม่มีเขา “คะ..คุณแกล้งฉันใช่ไหม ฮื้อๆๆๆ~”ยาหยียังคงรับความจริงไม่ได้ แค่เขาแอบมีอะไรกับคนอื่นก็เจ็บมากพอแล้ว แต่จะให้อยู่กันแบบสามคน เธอคงทนไม่ได้หากต้องเห็นเขาไปกอดคนอื่น“ฉันไม่ได้แกล้ง” ชายหนุ่มเหลือบมองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า “ฉันไม่ชอบผู้หญิงจืดชืดแบบเธอ”“ฮึก! ”“อีกสามวันฉันจะส่งเธอกลับเมืองไทยพร้อมเงินก้อนหนึ่ง”“...” ยาหยีเงยหน้าขึ้นมองโทคิยะผ่านม่านน้ำตา สายตาตัดพ้อของเธอส่งไปไม่ถึงหัวใจของเขาเลยใช่ไหม ทำไมถึงไล
คุณมันเลว ep 53“ฉันไม่คิดว่าคุณจะเลวได้ถึงเพียงนี้” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังทำให้โทคิยะหันขวับทันที ก่อนจะพบว่าเป็นยาหยีแทบมาแอบฟังเขาคุยโทรศัพท์“นี่เธอมาแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์หรอ! ” โทคิยะมองด้วยความไม่พอใจแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะสาวเท้ามาหาคนที่ยืนมองหน้าเขาด้วยความเสียใจ“ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ฉันรักจะทำกันแบบนี้ได้ลงคอ” หยาดน้ำตาค่อยๆเอ่อล้นดวงตางามที่สั่นไหวระริกเขาเห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือในการใช้หาข้อมูลจากทาคาชิ ถ้าไม่ได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์ในวันนี้คงไม่ตาสว่าง ว่าผู้ชายคนนี้เลวแค่ไหนหมาป่ายังไงมันก็คือหมาป่าอยู่วันยังค่ำ!ผู้ชายที่มีแต่ด้านมืดไม่เห็นใจใคร ไม่มีความรู้สึกไม่มีหัวใจ เธอไปหน้ามืดลงรักได้ยังไง“ได้ยินอย่างนั้นแล้วยังจะหน้าด้านอยู่อีกไหม” โทคิยะยักไหล่ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรที่เห็นคนตัวเล็กเสียใจ“ฉันมันโง่เอง ที่หลงไปคิดว่าคนเลวๆแบบคุณจะกลายมาเป็นคนดีได้ แต่วันนี้ฉันคิดผิด หมามันก็คือหมาอยู่วันยังค่ำ! ”“นี่เธอกล้าว่าฉันหรอ” มือใหญ่คว้ามับเข้าที่ต้นแขนเรียว แม้จะเจ็บตายาหยีกลับฝืนยิ้มทั้งน้ำตายิ้มให้กับความโง่ของตัวเอง“เอาเลยค่ะ จะตบจะตีฉันเหม
คุณมันเลว ep 54“ฮึก..ฮื้อๆๆๆ ~” เสียงร้องไห้ระงมราวกับกำลังใจจะขาดดังก้องทั่วสวนดอกไม้ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลร่วงลงมาไม่ขาดสาย จนเปลือกตางามบวมเปล่งไม่คิดว่าคนที่เธอรักจะทำกันได้ลงคอ โกรธตัวเองที่ครั้งหนึ่งเผลอไปมีใจให้คนเลวๆ อย่างโทคิยะ โกรธตัวเองที่ใจง่ายเกินไปยาหยีไม่เคยมีความรักมาก่อนจึงรู้ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของผู้ชาย ไม่คิดว่าความรักจะทำให้เธอเจ็บจนเจียนตายได้ขนาดนี้ร่างบางนั่งกอดเข่าเหม่อลอยอยู่ในสวยดอกไม้อย่างเงียบๆ คนเดียว ท่ามกลางเหล่าผีเสื้อที่กำลังบินวนราวกับว่ามันกำลังปลอบใจเธออยู่ ดวงตากลมโตเหลือบมองผีเสื้อด้วยสายตาละห้อย ที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ“ถ้าฉันมีปีกเหมือนแกฉันคงจะบินหนีไปนานแล้ว...หนีไปตั้งแต่ก่อนที่จะเอาหัวใจให้เขา..ฮึก...ฮื้อๆๆๆ ~” น้ำตาหยดลงบนหัวเข่า อีกแค่สองวันเท่านั้นจะไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกแล้วสถานที่ที่มีความทรงจำมากมาย ทั้งความเจ็บปวด ความเสียใจ หยาดน้ำตาและความรัก...จะไม่โทษที่เขากลายมาเป็นแบบนี้ต้องโทษตัวเองที่ยังไม่รู้จักเขาดีพอ“อย่าร้องไห้เลย” ภาคินยืนมองหญิงสาวอยู่พักหนึ่งเดินเข้ามาปลอบคนตัวเล็กที่นั่งร้องไห้จนตัวสั่นคิดไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้ วันนี้
คุณมันเลว ep 55“มาแล้วสินะ” ร่างสูงในชุดดำนั่งดูดบุหรี่อยู่บนเก้าอี้ด้วยความสบายใจ ก่อนจะค่อยๆ หมุนตัวมาหาชายหนุ่ม ที่อยู่ในการจับกุมของลูกน้อง มือทั้งสองถูกมัดไขว้หลังไว้“น้องสาวกูอยู่ไหน!!!”“มาถึงก็ถามหาน้องสาวทันทีเลยนะ” โทคิยะกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยัดกายลุกจากเก้าอี้แล้วสาวเท้ามาหาคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหลังจากเห็นคลิปของน้องสาวที่โดนอดีตเจ้านายทารุณกรรม รวมถึงรูปต่างๆ ของน้องสาวที่ถูกส่งไป ถึงกับเข้าอ่อนทันที ไม่คาดคิดว่าโทคิยะจะสืบจนรู้ว่าเขาแอบมีน้องสาวจะเป็นตาร้ายดีอย่างไรต้องช่วยยาหยีออกมาให้ได้ แม้จะแลกด้วยชีวิตก็ตาม!!“ปล่อยน้องสาวกูด้วยเดี๋ยวนี้!!!” ใหญ่ตะโกนลั่นห้อง อารมณ์ของเขาในตอนนี้พุ่งจนถึงขีดสุดไม่คิดว่าโทคิยะจะทำร้ายยาหยีได้ขนาดนี้ ป่านนี้น้องสาวของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง จะเจ็บตรงไหนมั้ย โกรธตัวเองทิ้งที่น้องสาวไว้เผชิญชะตากรรมเพียงคนเดียวพี่ขอโทษนะยาหยี...“น้องสาวของมึงหรอ หึ” โทคิยะเหยียดยิ้ม ก่อนจะใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยียวน ส่งผลให้อดีตลูกน้องโกรธหัวรัดฟัดเหวี่ยงทันที เมื่อโทคิยะกำลังเล่นสงครามประสาท “กูปล่อยแล้ว แต่หมายถึงปล่อยใน”“ไอ้สวะ!
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ
คุณมันเลว ep 82“เดี๋ยวก่อน” โทคิยะเรียกหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มรู้สึกประหม่่าเล็กน้อยเมื่อเมียทำกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ“อะไร” น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“คือว่า...” ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้อง “จะไม่กินข้าวที่ฉันเตรียมไว้ให้เลยหรอ”“...” ยาหยีนิ่งซักพัก “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากกินของคุณ”“โกรธฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ” โทคิยะใจอ่อนยวบ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ยาหยีปฏิบัติเหมือนกับว่าเขามันไร้ค่า หัวใจก็ยิ่งฝ่อลงไปทุกที“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่เกลียด”“ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เธอจะทำฉันคืนก็ได้นะ ฉันยอม”“ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังแบบคุณค่ะ เจ็บกายมันไม่เท่าไหร่หรอก...” ยาหยีหลับตาลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนาๆที่มันทำร้ายจิตใจของเธอ “แต่เจ็บที่ใจ ยังไงมันก็ไม่มีวันหาย”โทคิยะนิ่งงันเมื่อรู้ว่ายังไงซะยาหยีก็ไม่มีทางให้อภัย การกระทำของเขาคงทำร้ายจิตใจของเธอน่าดู มันเจ็บจนจุกไปทั้งหน้าอกข้าซ้าย ไม่คิดว่าการรักใครซักคนแล้วเขาไม่เห็นค่ามันจะทรมานถึงเพียงนี้“...” ยาหยีปรายตามองชายหนุ่มที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเข้าไป
คุณมันเลว ep 81@หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปโทคิยะมีเรื่องด่วนต้องรีบไปบินไปสะสางที่ญี่ปุ่น เพราะทุกอย่างต้องเสร็จก่อนลูกคลอดนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกลับไปเคลียร์ในขณะที่ยาหยีเองรู้สึกโล่งอกที่โทคิยะไม่มาตามรังควานแล้ว ชายหนุ่มอาจล้มเลิกความตั้งใจไปแล้วก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะมีเขาอยู่ในชีวิตอยู่แล้วหลังจากปิดร้านยาหยีก็เดินเท้ากลับบ้านทุกวันเหมือนปกติ แต่วันนี้ลูกค่อนข้างดิ้นหนักมากทำให้เธอต้องหยุดเดินเป็นพักๆ“อยากออกมาแล้วหรอคะ” ยาหยีก้มลงถามลูกน้อยที่อยู่ในท้องก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องนูนเบาๆ ยิ่งมือสัมผัสกับหน้าท้องลูกของเธอยิ่งดิ้นใหญ่ ราวกับรู้ว่าตอนนี้คนเป็นแม่กำลังสัมผัสกายของเขาอยู่แต่เมื่อเดินถึงหน้าบ้านคิ้วโก่งก็ขมวดเข้มทันทีเมื่อเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ใครกันที่เข้ามาในบ้านของเธอ!!!หญิงท้องแก่ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพบชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้น่าตาเฉย เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ยาหยีเท้าเอวด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาเข้าบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งๆที่เธอเองก็ล็อคประตูอย่างแน่นหนา“...” ชายหนุ่มวาง
คุณมันเลว ep 80“มานั่งทำอะไรตรงนี้” คนเป็นแม่ถาม เมื่อเดินวนหาลูกชายรอบบ้านแต่ไม่เจอ จนกระทั่งเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในสวนดอกไม้“ยาหยีล่ะครับ”“แม่ให้นั่งกินข้าวอยู่ในบ้าน” คุณหญิงนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา สงสัยลูกชายของเธอคงไปได้ยินในสิ่งที่คุยกับยาหยีเข้า “ได้ยินที่แม่คุยกับหนูยาหยีหรอ”“ครับ” หน้าคมก้มมองพื้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเข่าอ่อนอยู่ ไม่คาดคิดว่าคำพูดที่ออกจากปากของยาหยีจะทำร้ายจิตใจของเขาได้มากขนาดนี้ เธอไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่น้อย มันจุกที่หน้าอกข้างซ้ายจนต้องออกมานั่งเงียบๆในสวนดอกไม้ทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาผิดเองที่ทำกับยาหยีมากจนเกินไป จะไม่โทษใครเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากการกระทำของเขา“แม่ก็ไม่รู้จะช่วยพูดยังไง” คุณหญิงลูบหลังลูกชายด้วยความเห็นใจ ไม่เคยเห็นโทคิยะในมุมนี้เลยลูกชายของเธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นจนกระทั่งวันนี้“ไม่ต้องพูดแล้วครับแม่ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ชายหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความอ่อนแอไม่ให้คนเป็นแม่เห็น“เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างนะ ให้เวลาหนูยาหยีหน่อ