คุณมันเลว ep 45
“คนบ้ากาม โหด หื่น เถื่อน คนนี้แหละที่มันเป็นผัวของเธอ!” คำพูดนั้นยังดังอยู่ในโซนประสาทไม่คลาย เมื่อกี้เขาใช้คำว่าผัวกับเธอ จู่ๆ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ ไหนบอกว่าแค่ลองศึกษากันดูเฉยๆ แต่ใช้คำว่าผัวได้เต็มปากเต็มคำ “คุณไปเป็นผัวฉันตอนไหน” หน้างามซุกลงตรงซอกคอแกร่งด้วยความเขินอาย แม้ไม่ใช่คำที่หวานอะไร แต่มันก็ส่งผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจไม่น้อย “ก็ตอนที่ฉันเอาไอ้นั่นเข้าไปในตัวของเธอไง” “โอ้ยคุณ! ชักจะลามกเข้าทุกวันแล้วนะ” ยาหยีกรี๊ดในใจตรงซอกคอแกร่ง อยากเอาเล็บข่วนหน้าหล่อๆ เสียจริงๆ เอะอะก็วนเข้าแต่เรื่องใต้สะดือ ในหัวของเขาคงคิดแต่เรื่องอย่างว่าสินะ ...จู่ๆ คำพูดของทาคาชิก็แทรกเข้ามาในโซนประสาท ‘มึงกล้าเอาผู้หญิงของตัวเองไปเป็นนกต่อหรอ’ ความจริงอยากจะถามนานแล้ว แต่ตอนนั้นชายหนุ่มอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยไม่กล้าปริปากถาม หน้างามค่อยๆ ผละออกจากซอกคอแกร่ง ก่อนจะใช้สองมือกุมหน้าหล่อเหลาเอาไว้ “ฉันขอถามอะไรได้ไหมคะ” “ว่ามาสิ” “...” ยาหยีจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีนิล “ที่คุณทาคาชิพูดวันนี้ว่าเอาฉันไปเป็นนกต่อ คืออะไรหรอคะ ฉันไปเป็นนกต่อตั้งแต่เมื่อไหร่” “...” โทคิยะนิ่งงันเมื่อเจอคำถามของหญิงสาว เขาจึงเลือกที่จะไม่โกหกเธอ “ที่ฉันให้เธอไปกับมัน เพราะต้องการให้เธอไปเก็บข้อมูลลับของพวกมันมาโดยการอัดเสียง” “...” หน้างามเศร้าลงทันตาเห็น เมื่อรู้ว่าจริงๆ แล้วเขาแค่ใช้ให้เธอไปเป็นนกต่อ หรือที่เขากำลังทำดีกับเธอเพราะว่าเธอกำลังมีผลประโยชน์กับเขาใช่ไหม “ขอโทษที่ฉันต้องทำแบบนี้” ชายหนุ่มรู้สึกผิด เมื่อเห็นแววคาเศร้าหมองของใครอีกคน “ความจริงซากิต้องมาทำงาน แต่ซากิเกิดอุบัติเหตุก่อนฉันจึงเลือกเธอมา” “แต่คุณก็ทิ้งฉันไว้กับคุณทาคาชิ” “ฉันไม่ได้ทิ้ง ฉันแอบตามเธออยู่ห่างๆ” มือใหญ่ประคองหน้างามขึ้นมา “ไม่งัั้นฉันจะรู้เหรอว่ามันจูบเธอ” “...” หญิงสาวเห็นแววตาจริงจังในดวงตาสีนิล บ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้โกหก “แล้วถ้าเกิดเขาข่มขืนฉันล่ะ” “ฉันก็จะพังประตูเข้าไปฆ่ามัน!” กรามหนาขบแน่นด้วยความโกรธ เมื่อนึกถึงภาพที่ทาคาชิจูบยาหยี เหมือนทาคาชิจะรู้ตัวว่าเขาเป็นคนส่งยาหยีไป จึงแกล้งทำให้เขาคลั่งเล่นๆ ทาคาชิร้ายกว่าที่คิดจนแทบประมาทไม่ได้! “คุณกับคุณทาคาชิเคยเป็นเพื่อนกันหรอคะ เหมือนฉันเห็นเขาเรียกคุณว่าเพื่อนรัก” ยาหยีเก็บความสงสัยไว้ ตั้งแต่ทั้งสองปะทะกันที่หน้าลิฟท์ พวกเขาสองคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่ “ฉันกับมันเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่มีเรื่องที่ทำให้ต้องแตกคอกันจนกลายมาเป็นศัตรูในปัจจุบัน” “ตายจริง! คุณกับเขาเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน” ยาหยียกมือป้องปากด้วยความตกใจ “แล้วทำไมไม่คุยกันดีๆ ล่ะคะ เจอหน้ากันมีแต่จ้องจะฆ่าฟัน” “เหอะ! คนอย่างมันอย่าไปคุยให้เสียเวลา มันเคยส่งคนมาดักฆ่าฉันหลายต่อหลายครั้ง คนอย่างมันประมาทไม่ได้แม่แต่วินาทีเดียว!” ยกหยีตกใจ ไม่น่าเชื่อว่าทาคาชิจะเป็นคนแบบนั้น เพราะตั้งแต่ที่เจอกันอยู่สวนสาธารณะเขาเหมือนคนไม่ภัยพิษมีภัยอะไร จนเผลอไปคิดว่าทาคาชิอ่อนโยนกว่าโทคิยะ หรือเป็นเพราะทาคาชิเองไม่ให้เธอเห็นอีกด้านหนึ่งของเขา แต่บางทีก็น่าน้อยใจรู้ทั้งรู้ว่าทาคาชิเป็นคนอันตรายแต่ก็ยังจะส่งตัวเธอไป “แต่คุณก็ยังให้ฉันไปกับเขา” “เพราะฉันรู้ไงว่าไอ้ทาคาชิมันไม่ทำอะไรเธอแน่นอน” มือหนาขยี้ผมดำยาวสลวยของคนตัวเล็กเบาๆ จนยาหยีตกตะลึงในความอ่อนโยน ยิ่งนานวันชายหนุ่มยิ่งเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน “ต่อไปนี้ฉันไม่ส่งเธอไปไหนอีกแล้ว สบายใจได้” “ถ้าส่งฉันไปอีก คอยดูนะฉันจะหนีไปกับเขา” “หึ! คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรอ” หน้าหล่อเคลื่อนไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของคนตัวเล็ก “เพราะฉันนี่แหละจะไปตามเธอกลับคืนมา!” มันไม่ใช่คำที่สวยหรูหรือแสนหวานอะไร แต่ทำไมหัวใจของเธอสั่นไหวราวกับว่ามีแผ่นดินไหวข้างในนั้น ยิ่งนานยิ่งถลำลึก จนเขาสามารถเข้ามาเกาะกุมหัวใจทั้งสี่ห้องของเธอได้สำเร็จ พึ่งรู้ว่าความรักมันให้อภัยกันง่ายได้ขนาดนี้ จากผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน โดนมาเฟียจับตัวมาทรมานต่างๆ นาๆ จู่ๆ กลับชอบเขาขึ้นมาซะงั้น เกลียดตัวเองที่ใจง่ายเกินไป ครึ้ม! จู่ๆ เสียงฟ้าก็คำรามลั่น เมฆก้อนดำกำลังตั้งเค้าจนน่ากลัว เพราะชั้นที่เธอพักอยู่ค่อนข้างสูง “เข้าห้องเถอะ ฝนจะตกละ” “ค่ะ ว๊าย!” ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะลุกขึ้นจากตักแกร่ง โทคิยะใช้มือหนาช้อนตัวของเธอขึ้นแนบอกในท่าเจ้าสาว “ปล่อยค่ะ เดี๋ยวฉันตก” “ถ้ากลัวตกก็เอามือเกาะฉันไว้สิ” “...” ยาหยีหลับตาปี๋ ก่อนจะใช้แขนเล็กคล้องคอแกรงไว้ เสียงหัวใจของเขาเต้นกึกก้องอยู่ข้างหู ปากบางคลี่ยิ้มด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เมื่อมาถึงห้องร่างสูงจัดการวางคนตัวเล็กลงบนที่นอน ก่อนจะรีบวิ่งไปปิดหน้าต่างเพราะตอนนี้ลมค่อนข้างแรง การกระทำทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง เผลอคิดไปว่าหากวันหนึ่งเธอกับเขาแต่งงานกันจนมีลูกคงมีความสุขน่าดู “ยิ้มอะไร” โทคิยะถามขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กยิ้มไม่หุบ “ยิ้มให้คุณค่ะ” “ยิ้มให้ฉัน” โทคิยะเลิกคิ้วถาม เมื่อปิดหน้าต่างเสร็จจนหมดทุกบาน “อืม” ยาหยีพยักหน้า ก่อนจะกลั้นใจถามคำถามนั้นออกไป “คุณชอบเด็กไหมคะ” “เด็ก?” โทคิยะขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “เด็กแบบไหน” “เด็ก..เออ..เด็กที่หมายถึงเด็กตัวเล็กๆ ที่พึ่งคลอดน่ะ” “...” โทคิยะทำหน้าสงสัย ก่อนจะจิ๊ปากพรางใช้ความคิด “ไม่ได้ชอบและก็ไม่ได้เกลียด เพราะฉันไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน” ร่างสูงคลานขึ้นมาบนเตียงนอนที่มีหญิงสาวนั่งอยู่ ก่อนจะเอื้อมมือไปกดรีโมทเพื่อดูหนัง ในขณะที่ยาหยีนั่งหน้าแดง จนโทคิยะงงว่าทำไมเธอถึงหน้าแดง เพราะเขาเองก็ไม่ได้แกล้งอะไรเธอเลย “แล้วถ้าวันหนึ่งคุณมีลูก คุณจะอยากเลี้ยงลูกของตัวเองไหมคะ” “...” โทคิยะหรี่ตามองคนตัวเล็กด้วยความไม่เจ้าใจ เขาไม่เคยคิดที่จะมีลูกหรือมีแฟนเพราะเส้นทางที่เดินอยู่ตอนนี้นั้นมันค่อนข้างอันตราย ไม่เหมาะที่จะมีคนมาเดินร่วมทาง เพราะฉะนั้นการอยู่คนเดียวเป็นทางออกที่ดีที่สุด “ฉันไม่อยากมีลูก”คุณมันเลว ep 46ยาหยีก้มหน้างุด เมื่อเผลอคิดไปไกลว่าวันหนึ่งจะได้ใช้ชีวิตคู่กับเขา เขาแค่ลองศึกษาดูใจไม่ได้ต้องการสร้างครอบครัวไปกับเธอและถ้าวันหนึ่งเขาเบื่อเธอขึ้นมาอาจจะโดนเฉดหัวทิ้งเหมือนผู้หญิงที่ผ่านๆ มาของเขาก็ได้“...” โทคิยะหรี่ตามองคนตัวเล็กที่นั่งเงียบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาที่ใบหน้าหล่อคม “แต่ถ้าเธออยากมีลูก ฉันจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละ”“ว้ายยย!” ยาหยีร้องเสียงหลง เมื่อเขาผลักเธอนอนลงบนที่นอนย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะใช้มือดันหน้าอกแกร่งไว้ “คุณจะทำอะไร”“ทำลูกให้เธอไง”“ไหนคุณบอกว่าไม่อยากมีลูก”“ไม่อยากมีลูก แต่อยากมีเซ็กส์”“คนเจ้าเล่ห์” ยาหยียิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม ก่อนจะเคลื่อนหน้าไปจุ๊บแก้มสากเบาๆโทคิยะมองคนใต้ร่างด้วยสายตาแพรวพราว ก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออกอย่างเบามือยาหยีมองการกระทำของชายหนุ่มไม่วางตา และเป็นเธอบ้างที่ถอดเสื้อผ้าของเขาคืน กระทั่งสองร่างเปลื่อยเปล่าซ้อนทับกันอยู่ เมื่อแพนตี้สีดำตัวน้อยถูกเกี่ยวออกจากต้นขางามโทคิยะครางในลำคอเมื่อเรือนร่างของยาหยีมันช่างยั่วยวนยิ่งนัก ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็ดูเซ็กซี่ไปหมด ตัวเล็กเอวบางแต่สะโพ้กกั
คุณมันเลว ep 47หลังจากที่เท้าแตะพื้นแผ่นดินของประเทศญี่ปุ่นได้ไม่ถึงชั่วโมง โทคิยะก็โดนเรียกตัวจากไมดะทันทีเพราะมีเรื่องด่วน แต่ก็ไม่วายสั่งให้ยาหยีขนเสื้อผ้ามาไว้ที่ห้องของเขาในระหว่างที่เขาไปทำธุระ“กว่าจะมาได้นะ” ไมดะเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มพร้อมลูกน้องอีกสามคนเดินเข้ามา“...” โทคิยะโค้งศรีษะให้มาเฟียรุ่นพ่อที่ตนเคารพ ก่อนหย่อนสะโพกลงบนโซฟาตรงข้ามกับไมดะ “พอดีเที่ยวเพลินไปหน่อยครับ”“เที่ยวเพลินหรือติดหญิง” ไมดะหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูดด้วยความไม่พอใจ เมื่อโทคิยะกำลังโดนเสน่ห์ของผู้หญิงครอบงำจนไม่เป็นอันทำการทำงาน“...” โทคิยะก้มหน้ายอมรับความผิด เพราะสิ่งที่ไมดะพูดเป็นเรื่องจริง“คลิปเสียงที่นายส่งมาให้ฉัน...ฟู้ววว~” ไมดะพ่นควันบุหรี่ออกก่อนจะหันขวับมาหาชายหนุ่ม “มันหาสาระสำคัญอะไรไม่ได้เลย รู้ไหมว่าทำงานพลาด”“อาจจะเป็นไปได้ว่าไอ้ทาคาชิมันรู้ตัวว่าผมส่งคนไปแอบเก็บข้อมูลของมัน”“นายไม่ใช่โทคิยะคนเดิมที่ฉันรู้จัก จิตใจของนายกำลังไขว้เขว” ไมดะตำหนิชายหนุ่มออกมาตรงๆเพราะตอนไปงานประมูลที่ฮ่องกง จิตใจของชายหนุ่มร้อนรุ่มจนสังเกตุได้เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นไปกับทาคาชิ และเขาเกือบจะทำให้ทุ
คุณมันเลว ep 48“กลับมาแล้วหรอคะ” ยาหยีถามขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง ท่าทางของเขาดูเหนื่อยหน่ายผิดปกติ วันนี้ยาหยีใช้เวลาทั้งวันในการขนเสื้อผ้ามาไว้บนห้องของโทคิยะและจัดเรียงข้าวของให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะชายหนุ่มเป็นคนค่อนข้างเจ้าระเบียบและรักความสะอาดสะอ้าน“อืม” โทคิยะขานรับก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อสูทออก ยาหยีจึงรีบวิ่งไปรับเสื้อสูทจากคนตัวสูงทันทีเสมือนว่าสามีพึ่งกลับมาจากที่ทำงาน “หอมจัง”กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้โทคิยะรู้สึกผ่อนคลายจากความเครียดขึ้นมาบ้าง ในระหว่างที่ขับรถกลับบ้านเขานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนปวดหัว เพราะไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดีไม่อยากเสียเธอไปแต่ถ้าเธอยังอยู่กับเขาชีวิตก็จะมีแต่ความอันตราย“กลิ่นหอมจากแจกันดอกไม้ค่ะ” หญิงสาวชี้ไปที่แจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ ที่พึ่งจัดเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ ร่างบางยิ้มจนแก้มแทบปริก่อนจะนำเสื้อสูทของเขาไปแขวนไว้ในตู้จากเดิมที่ห้องของเขาเงียบสนิทไม่มีสีสัน ดูสดใสขึ้นมาทันทีเมื่อมียาหยีมาอยู่ด้วย นั่นยิ่งทำให้เขาต้องคิดหนักถ้าเกิดติดยาหยีขึ้นมาแล้ว ในอนาคตหากหญิงสาวต้องไปจากเขาจริงๆ คงเหงาน่าดู“คิดอะไรอยู่คะ” หยายีถามด้วยความเ
คุณมันเลว ep 49@เช้าวันถัดมาพลัก! พลัก! พลัก! ~“อื้อ~ พอแล้วค่ะ” ยาหยีท้วงเมื่อคนตัวสูงไม่ยอมหยุดกระแทกแก่นกายซักที ทั้งๆ ที่มีงานต้องรีบไปทำตอนเช้า“อีกนิดนะ อ๊าส์~” ร่างสูงขบกรามแน่น เมื่อแก่นกานสาวยังตอดรัดน้องชายของเขาไม่หยุดจนรู้สึกเสียวแปร๊บที่ปลายหัวมังกรยัก“อ๊ะ! ลึกเกินไปแล้วค่ะ” หน้างามเหยเกด้วยอาการจุกท้องน้อย จนตกยกมึงกุมหน้าท้องไว้ โทคิยะเมื่อรู้ตัวว่ายาหยีจุกท้องน้อยจึงลดแรงกระแทกลง หากทำบ่อยๆ หญิงสาวคงจะชินกับขนาดของเขาไปเอง“ไม่อยากไปทำงานเลย อยากนอนเอาเธอทั้งวันทั้งคืน” โทคิยะซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน อยากนอนกกคนตัวเล็กทั้งวันแต่ก็ทำไม่ได้เพราะต้องรีบไปเคลียร์งานวันนี้มีนัดส่งของที่ฟุกุโอกะกับไมดะซัง แต่ไม่รู้ทำไมตื่นเช้ามากลับมีอารมณ์ขึ้นมาเสียดื้อๆ จนต้องปลุกคนตัวเล็กขึ้นมาปลดปล่อยตับๆๆๆๆ! ~เสียงต้นขาแกร่งกระทบกับต้นขางามเป็นจังหวะ จนเรียวขาที่พาดอยู่บนบ่ากว้างสั่นไหวขึ้นลงเป็นจังหวะ ในขณะที่มือเล็กยกขึ้นดึงทึ่งกลุ่มผมดำขลับไว้โทคิยะโน้มตัวลงไปข้างหน้าก่อนจะใช้ปากครอบครองยอดประทุมถันที่แข็งเป็นตุ่มไต ในขณะที่แก่นกายยังประสานกับกลีบกุหลาบบางเป็นจังหวะ“หืม~” โท
คุณมันเลว ep 50@หลายวันต่อมา“นายครับมีคนส่งนี่มาให้” ภาคินยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้ชายหนุ่มที่นั่งดูข้อมูลลูกค้าอยู่บนโต๊ะทำงานโทคิยะละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะรับเอกสารไว้แล้วรีบเปิดดู เพราะถ้าเป็นลูกค้าส่งเอกสารมาต้องมีการจ่าหน้าซอง“นี่มัน!!” ดวงตาคมเลิกโพล้ง เพราะในซองเอกสารนั้นมีรูปของยาหยีเต็มไปหมดและมีข้อความสั้นๆ ระบุไว้ว่า‘ตาย!’กรามหนาขบแน่น ใครบังอาจแอบเข้ามาในคฤหาสน์ของเขา มือหนาขยำรูปของยาหยีทิ้งก่อนจะหันขวับไปหาภาคินทันที“ใครเป็นคนส่งมา!”“ผมไม่รู้ครับ”“ตามดูกล้องวงจรหน้าคฤหาสน์ทุกตัว เจอใครทำตัวน่าสงสัยไปตามจับมันมาให้หมด!”“ครับ” ภาคินโค้งศรีษะก่อนจะรีบออกไปโทคิยะปรายตามองรูปของยาหยีที่โดนขยำทิ้งอยู่บนพื้น พวกศัตรูรู้ได้ยังไงว่าเขากำลังมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิต แถมยังแอบมาถ่ายรูปของยาหยีถึงในคฤหาสน์แบบนี้ยิ่งอันตรายเข้าทุกวันคิ้วหนาขมวดอย่างครุ่นคิดลูกน้องของเขาเฝ้ารอบคฤหาสน์ขนาดนี้ พวกศัตรูมันยังแอบเข้ามาได้เชียวหรือหรือว่าจะเป็นไอ้ทาคาชิ!มือหนากำหมัดแน่นหากปล่อยไว้แบบนี้ยาหยีต้องเป็นอันตรายแแน่ๆ คงถึงเวลาแล้วสินะที่ต้องปล่อยเธอไปปล่อยให้เธอไปเจอสิ่งที่ดีกว่า
คุณมันเลว ep 51ยาหยีถือแจกันดอกไม้ขึ้นไปยังห้องของโทคิยะด้วยความอารมณ์ดี กะว่าจะนำไปวางไว้ก่อนชายหนุ่มจะกลับมา เพราะอยากให้เขารู้สึกผ่อนคลายจากกลิ่นดอกไม้หอมๆวันนี้ทั้งวันหญิงสาวหมกหมุ่นอยู่แต่กับการจัดดอกไม้ กว่าจะเลือกดอกไม้ได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะดอกไม้ต้องไม่อ่อนหรือแก่จนเกินไปและสีสันต้องสด มือบางผลักประตูเข้าไปด้วยหน้างามที่เปื้อยรอยยิ้ม แต่พอประตูห้องถูกเปิดออก แจกันที่ถืออยู่ในมือถึงกับร่วงลงบนพื้นห้องทันทีเพล้ง!เศษแจกันแตกกระจัดกระจาย จนมันบาดเท้าเรียวของเธอ ในขณะที่ดวงตากลมเบิกโพล้งด้วยความตกใจไม่จริง!“นะ..นี่มันอะไร! ” ดวงตากลมโตสั่นไหวระริก แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าภาพตรงหน้าจะเป็นความจริง!สองหนุ่มสาวที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงผละออกจากกันทันที หญิงสาวไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นผู้หญิงที่ชื่อซากิ ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกว่าพาเธอมาคุยเรื่องงานหัวใจดวงน้อยกระตุกวาบมันชาไปทั้งตัวราวกับโดนคำสาบ ปากบางสั่นระริก เมื่อเตียงที่เขานอนกับเธอบัดนี้มีผู้หญิงคนอื่นมาทับรอยชายหนุ่มคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบตัวราวกับว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ในขณะที่ซากิเองรีบควานหาเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ทันที“ตอ
คุณมันเลว ep 52“ฉันไม่ได้รักเธอ!!! ”คำนี้ยังคงดังกึกก้องในโซนประสาทของเธอ เปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางดวงใจ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความรู้สึกดีๆให้เธอเลยหรอ ทั้งๆที่คิดว่าเขาก็อาจจะแอบมีใจให้เธอบ้าง เพราะการกระทำของเขามันเหมือนกับว่าเขาเองก็รู้สึกเช่นเดียวเดียวกันกับเธอ...แล้วทำไมวันนี้มันถึงเป็นแบบนี้เธอขอหลับหูหลับตาขอไม่รู้เรื่องในสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น เพียงเพราะยังอยากมีเขาอยู่ในชีวิต แต่กลับกลายเป็นว่าเขากำลังดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามาจากสองกลายไปเป็นสามมันจะมีความสุขได้อย่างไร“ฮึก! ” ร่างบางทรุดเข่าลงตรงหน้าโทคิยะอย่างหมดอาลัย แล้วชีวิตจะดำเนินต่อไปอย่างไรหากไม่มีเขา “คะ..คุณแกล้งฉันใช่ไหม ฮื้อๆๆๆ~”ยาหยียังคงรับความจริงไม่ได้ แค่เขาแอบมีอะไรกับคนอื่นก็เจ็บมากพอแล้ว แต่จะให้อยู่กันแบบสามคน เธอคงทนไม่ได้หากต้องเห็นเขาไปกอดคนอื่น“ฉันไม่ได้แกล้ง” ชายหนุ่มเหลือบมองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า “ฉันไม่ชอบผู้หญิงจืดชืดแบบเธอ”“ฮึก! ”“อีกสามวันฉันจะส่งเธอกลับเมืองไทยพร้อมเงินก้อนหนึ่ง”“...” ยาหยีเงยหน้าขึ้นมองโทคิยะผ่านม่านน้ำตา สายตาตัดพ้อของเธอส่งไปไม่ถึงหัวใจของเขาเลยใช่ไหม ทำไมถึงไล
คุณมันเลว ep 53“ฉันไม่คิดว่าคุณจะเลวได้ถึงเพียงนี้” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังทำให้โทคิยะหันขวับทันที ก่อนจะพบว่าเป็นยาหยีแทบมาแอบฟังเขาคุยโทรศัพท์“นี่เธอมาแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์หรอ! ” โทคิยะมองด้วยความไม่พอใจแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะสาวเท้ามาหาคนที่ยืนมองหน้าเขาด้วยความเสียใจ“ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ฉันรักจะทำกันแบบนี้ได้ลงคอ” หยาดน้ำตาค่อยๆเอ่อล้นดวงตางามที่สั่นไหวระริกเขาเห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือในการใช้หาข้อมูลจากทาคาชิ ถ้าไม่ได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์ในวันนี้คงไม่ตาสว่าง ว่าผู้ชายคนนี้เลวแค่ไหนหมาป่ายังไงมันก็คือหมาป่าอยู่วันยังค่ำ!ผู้ชายที่มีแต่ด้านมืดไม่เห็นใจใคร ไม่มีความรู้สึกไม่มีหัวใจ เธอไปหน้ามืดลงรักได้ยังไง“ได้ยินอย่างนั้นแล้วยังจะหน้าด้านอยู่อีกไหม” โทคิยะยักไหล่ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรที่เห็นคนตัวเล็กเสียใจ“ฉันมันโง่เอง ที่หลงไปคิดว่าคนเลวๆแบบคุณจะกลายมาเป็นคนดีได้ แต่วันนี้ฉันคิดผิด หมามันก็คือหมาอยู่วันยังค่ำ! ”“นี่เธอกล้าว่าฉันหรอ” มือใหญ่คว้ามับเข้าที่ต้นแขนเรียว แม้จะเจ็บตายาหยีกลับฝืนยิ้มทั้งน้ำตายิ้มให้กับความโง่ของตัวเอง“เอาเลยค่ะ จะตบจะตีฉันเหม
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 3 (ปิดกอง)@ภูเก็ตเมืองไทยสองสามีภรรยาย้ำเท้าอยู่บนชายหาดโดยมีเด็กชายตัวน้อยอยู่ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ เนื่องด้วยความอยากพาภรรยามาเที่ยวพักผ่อนเพราะตั้งแต่แต่งงานกัน เขาก็ไม่ค่อยได้พาภรรยาไปเปิดหูเปิดตาเลย กลัวว่าเธอจะเบื่อจึงเลือกบินกลับมาเที่ยวที่ประเทศไทย ซึ่งทะเลเมืองไทยนั้นสวยไม่แพ้ชาติใดในโลกเลย“ตอนที่ฉันยังเรียนอยู่มหาลัย ฉันมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยมาก” ชายหนุ่มพูดขณะที่ย้ำเท้ารอบๆชายหาด“ไม่ยักจะรู้ว่าคุณชอบมาเที่ยวทะเล”“ฉันไม่ได้ชอบหรอกแต่กลุ่มเพื่อนที่ฉันเคยสนิทบ้านมันอยู่ภูเก็ต”“คุณก็เลยเลือกที่จะพาฉันมาภูเก็ตสินะ” ยาหยียิ้มพร้อมกับก้มมองเท้าที่เดินย้ำทราย เมื่อไหร่ที่ลูกโตสัญญาว่าจะพาลูกมาเที่ยวภูเก็ตอีก“เพราะฉันคิดว่าทะเลที่เมืองไทยสวยไม่แพ้ที่ใดในโลก หากพาเธอไปเที่ยวโอซาก้าก็กลัวว่ามันจะหนาวเกินไป” โทคิยะรู้ดีว่าภรรยาของเขานั้นเป็นคนขี้หนาว แต่ก็ดีเพราะเขาจะได้หาเรื่องกอด “มากับเพื่อนว่าสนุกแล้วแต่มากับครอบครัวสนุกกว่า”โทคิยะมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของคนเป็นแท่ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มเอง จมูกโด่งฝังลงไปที่แก้มของเด็กชายยูกิด้วยความรักสุดหัวใจ พึ่งเข้าใจ
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 2“กลับมาแล้วครับ” โทคิยะที่พึ่งกลับมาถึงบ้านร้องเรียกภรรยาซึ่งเป็นที่รัก อันที่จริงมีนัดกินเลี้ยงกับทางบริษัทที่ร่วมทำธุรกิจด้วย แต่ชายหนุ่มขอปลีกตัวกลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กลับบ้านไปกินข้าวพร้อมเมีย’“เหนื่อยไหมคะ” ยาหยีที่พึ่งให้นมลูกเสร็จวิ่งมารับเสื้อสูทจากสามีพร้อมถอดเนคไทให้“เหนื่อยครับ แต่เห็นหน้าเมียกับลูกแล้วหายเหนื่อยทันที จุ๊บ~” โทคิยะหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนที่มือหนาสะเปะสะปะลูบไล้เรือนร่างของเธอ ยาหยีผลักอกของเขาออกเพราะต้องรีบไปกินข้าว“คุณควรไปกินเลี้ยงบ้างนะคะ”“ทำไมหรอ ไม่อยากกินข้าวกับผัวหรอ”“เปล่าค่ะ แค่ทางบริษัทที่คุณลงทุนด้วยโทรมาถามฉัน ว่าไม่อนุญาตให้สามีไปกินข้าวข้างนอกหรอ ฉันก็เลยตอบไปว่าอนุญาตแต่เขาไม่ไปเอง”“ก็ฉันไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์” ช่วงนี้โทคิยะลดละเลิกกับอบายมุขทั้งหลายทั้งปวง เพราะก่อนที่เขาจะสิ้นลายเหล้าเบียร์ดื่มเหมือนกินน้ำ ไหนจะติดบุหรี่อีก โทคิยะกลัวชีวิตนี้ไม่ได้อยู่ดูแลลูกนานๆเลยเลิกสิ่งที่ไม่ดีไป“ก็ไม่ต้องกินก็ได้นิคะ”“พูดง่ายจังเลยนะที่รัก ไปงานเลี้ยงแบบนั้นเขาคงไม่ให้ฉันกินน้ำเปล่า” โทคิยะถอดเสื้อเชิ้ตท์ออกจนเห็นแผ่นหน
คุณมันเลว ตอนพิเศษ 1“อื้อออ~” ร่างสูงบิดตัวบนที่นอนในขณะที่ยังหลับตา ก่อนจะควานมือหาภรรยาที่พึ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ปรากฏว่าพบแค่ความว่างเปล่า โทคิยะดีดตัวขึ้นมาจากเตียงทันที ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆ วันนี้เขาตื่นสายเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะหน่อย ซึ่งคาดว่ายาหยีน่าจะไปเตรียมกับข้าวไว้รอเขาเมื่อเดินลงมาก็พบพี่เลี้ยงที่กำลังนั่งเล่นกับลูกของเขาอยู่ ตอนนี้น้องยูกิอายุครบ 1 ขวบแล้ว ยาหยีบอกว่าอยากให้ลูกเข้าพิธีแต่งงานด้วย จึงรอให้น้องยูกิอายุครบหนึ่งปีก่อนค่อยแต่งงาน“ลูกพ่อ~” โทคิยะคว้าตัวลูกชายอย่างเบามือจากพี่เลี้ยงก่อนจะอุ้มแนบอกแล้วฝังจมูกลงไปที่แก้มใสของเด็กชายยูกิ ลูกของเขาน่ารักน่าชังและเลี้ยงง่ายจึงทำให้ยาหยีไม่เหนื่อยกับการเลี้ยงลูก ลูกเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายมาเป็นคนรักเด็กได้อะไรขนาดนี้ ผู้ชายโหดๆห่ามๆแบบเขาพอมีลูกขึ้นมา หวงจนไม่อยากให้ลูกคลาดสายตา จึงจ้างพี่เลี้ยงมาดูลูกช่วยชายหนุ่มอุ้มลูกด้วยความอารมณ์ดีก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัวซึ่งมีแม่ของลูกอยู่ในนั้น ยาหยีเป็นทั้งภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก ชนิดที่เขาเลือกไม่ผิด บางทีก็แอบคิดจากที่เ
คุณมันเลว ep 85ร่างบางนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงเธออยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล“ถ้าไม่เซ็นต์เธอก็ไม่ได้เจอลูก” โทคิยะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ยาหยีที่กำลังนั่งมองหน้าของเขาอยู่ราวกับจะฆ่าให้ตาย“...” ยาหยีปรายตามองกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นใบจดทะเบียนสมรส“จะไม่เซ็นต์ก็ได้นะแต่ฉันจะพาลูกกลับญี่ปุ่น คงรู้นะว่าถ้าฟ้องใครจะชนะ” ชายหนุ่มยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็ถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่ลูกแต่ต้องการแม่ของลูกด้วย จึงบีบบังคับให้หญิงสาวจดทะเบียนสมรส ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ต่อให้ต้องบังคับก็ยอมขอแค่ได้เมียกลับคืนมา“...” ยาหยีมองกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนเขากำลังมัดมือชกให้เธอเป็นของเขา ไม่มีโอกาสได้เลือกเลยเพราะถ้าเกิดโทคิยะเอาลูกไปแล้วจะไปตามลูกได้ที่ไหน “คุณกำลังบังคับฉัน! ”“ฉันไม่ได้บังคับแต่เธอจะไม่เซ็นต์ก็ได้ แค่เธอจะไม่ได้ลูกก็แค่นั้นเอง”“คุณนี่มัน! ” ยาหยีตวัดสายตามองโทคิยะด้วยความไม่พอใจทนอุ้มท้องตั้งเก้าเดือนเพื่อให้เขาเอาลูกไปงั้นหรอ ไม่ทีทาง!“โอเค ไม่เซ็นต์” ชายหนุ่มชักแผ่นกระดาษกลับ แต่ยาหยีไวกว่าเท่าตัวมือบางดึงแผ่นกระดาษออกจากมือของเขา แล้วจร
คุณมันเลว ep 84@สามวันผ่านไปยาหยียืนมองข้าวของของโทคิยะที่อยู่ในบ้านของเธอ เขาหายไปสามวันโดยที่ไม่ได้เอาข้าวของกลับไปด้วย นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เขาไม่ได้อยู่กวน แต่ทำไมลึกๆแล้วรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับการหายไปของเขาเขาหายไปโดยที่ไม่บอกอะไรซักคำ หญิงสาวนั่งลงบนโซฟาที่เขาเคยใช้นอนเมื่อสามวันก่อนมือบางลูบหมอนที่เขาใช้หนุนเบาๆพรางถอนหายใจหรือวันนั้นเธอพูดแรงเกินไป แค่โกรธที่เขาทำอะไรตามอำเภอใจชอบใช้กำลังในการตัดสิน กลัวว่าจะมีปัญหากับพล เพราะพลเองถือว่ามีอิทธิพลพอสมควร เขาไม่ใช่มาเฟียไม่ได้มีอำนาจอะไรอีกแล้วและที่นี่ก็ไม่ใช่ญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาด้วยน่าแปลกที่การหายไปครั้งนี้ส่งผลต่อหัวใจของเธอ พอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างในตัวของเขามันทำให้รู้ว่าโทคิยะเองเปลี่ยนไปมาก ชายหนุ่มซักผ้า ล้างถ้วย กวาดบ้าน ขัดห้องน้ำให้จนใหม่เอี่ยมอ่อง ซึ่งยาหยีเองชอบเดินมาแอบดู เขาทำด้วยความเต็มใจ“เหอะ! โดนด่าแค่นี้ทำเป็นใจน้อย” ยาหยีกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเพื่อไปร้านดอกไม้ แต่จู่ๆเธอเกิดอาการม้วนท้องขึ้นมาเสียดื้ๆ “โอ้ย! ”อาการปวดเกร็งที่ท้องทำให้เธอยืนแทบไม่อยู่ มันปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้
คุณมันเลว ep 83ตื่นเช้ามายาหยีต้องตกใจสุดขีดเมื่อตะกร้าเสื้อผ้าที่เธอกำลังจะนำไปส่งซักหายไปอย่างไร้ร่องราย ดวงตากลมโตปรายตามองไปยังโซฟาที่ชายหนุ่มนอนเมื่อคืนพบว่าเขาเองก็หายไปด้วย ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ตัวของเขาหายไปแต่กระเป๋าซื้อผ้ายังอยู่ ซักพักได้ยินเสียงคนเทน้ำดังมาจากห้องน้ำคงไม่ใช่ใครที่ไหน ยาหยีกรอกตาไปมาก่อนจะจ้ำไปที่ห้องน้ำทันทีแล้วยาหยีก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเจอชายหนุมที่อยู่ในชุดกางเกงผ้าสีขาวกำลังนั่งซักผ้าให้เธออย่างอารมณ์ดี ในกะละมังมีกางเกงในและบราเซียของเธอลอยอยู่ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“นั่นคุณทำอะไร! ”“...” ร่างสูงชะงักครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆหันหน้ามายิ้มให้ว่าที่ภรรยาอย่างอารมณ์ดี “ซักผ้าให้เมียไง ผ้ามันล้นตะกร้าแล้วเดี๋ยวเมียไม่มีใส่”“ฉันเอาไปส่งซักของฉันเองได้” ยาหยีเท้าเอวมองตาเขียวปั๊ด สุดจะทนกับความหน้าด้านของโทคิยะ ร่างบางทำหน้าไม่ถูกเมื่อเขาจับกางเกงในของเธอขึ้นมา “วางลงเดี๋ยวนี้นะ! ”“จะอายทำไมมากกว่ากางเกงในฉันก็เคยจับมาแล้ว” นอกจากจะไม่วางเขายังใช้มือขยี้กางเกงในของยาหยีอย่างเบามือ ในขณะที่ร่างบางอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน“คุณ
คุณมันเลว ep 82“เดี๋ยวก่อน” โทคิยะเรียกหญิงสาวที่กำลังจะเดินหนีเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มรู้สึกประหม่่าเล็กน้อยเมื่อเมียทำกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศ“อะไร” น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชาเหมือนเดิม“คือว่า...” ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้อง “จะไม่กินข้าวที่ฉันเตรียมไว้ให้เลยหรอ”“...” ยาหยีนิ่งซักพัก “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากกินของคุณ”“โกรธฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ” โทคิยะใจอ่อนยวบ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ยาหยีปฏิบัติเหมือนกับว่าเขามันไร้ค่า หัวใจก็ยิ่งฝ่อลงไปทุกที“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่เกลียด”“ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เธอจะทำฉันคืนก็ได้นะ ฉันยอม”“ฉันไม่ใช่พวกชอบใช้กำลังแบบคุณค่ะ เจ็บกายมันไม่เท่าไหร่หรอก...” ยาหยีหลับตาลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆนาๆที่มันทำร้ายจิตใจของเธอ “แต่เจ็บที่ใจ ยังไงมันก็ไม่มีวันหาย”โทคิยะนิ่งงันเมื่อรู้ว่ายังไงซะยาหยีก็ไม่มีทางให้อภัย การกระทำของเขาคงทำร้ายจิตใจของเธอน่าดู มันเจ็บจนจุกไปทั้งหน้าอกข้าซ้าย ไม่คิดว่าการรักใครซักคนแล้วเขาไม่เห็นค่ามันจะทรมานถึงเพียงนี้“...” ยาหยีปรายตามองชายหนุ่มที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เท้าเล็กจะก้าวเข้าไป
คุณมันเลว ep 81@หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปโทคิยะมีเรื่องด่วนต้องรีบไปบินไปสะสางที่ญี่ปุ่น เพราะทุกอย่างต้องเสร็จก่อนลูกคลอดนั่นทำให้ชายหนุ่มต้องรีบกลับไปเคลียร์ในขณะที่ยาหยีเองรู้สึกโล่งอกที่โทคิยะไม่มาตามรังควานแล้ว ชายหนุ่มอาจล้มเลิกความตั้งใจไปแล้วก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเธอเองก็ไม่อยากจะมีเขาอยู่ในชีวิตอยู่แล้วหลังจากปิดร้านยาหยีก็เดินเท้ากลับบ้านทุกวันเหมือนปกติ แต่วันนี้ลูกค่อนข้างดิ้นหนักมากทำให้เธอต้องหยุดเดินเป็นพักๆ“อยากออกมาแล้วหรอคะ” ยาหยีก้มลงถามลูกน้อยที่อยู่ในท้องก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าท้องนูนเบาๆ ยิ่งมือสัมผัสกับหน้าท้องลูกของเธอยิ่งดิ้นใหญ่ ราวกับรู้ว่าตอนนี้คนเป็นแม่กำลังสัมผัสกายของเขาอยู่แต่เมื่อเดินถึงหน้าบ้านคิ้วโก่งก็ขมวดเข้มทันทีเมื่อเห็นประตูหน้าบ้านเปิดอยู่ใครกันที่เข้ามาในบ้านของเธอ!!!หญิงท้องแก่ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพบชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้น่าตาเฉย เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่!“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” ยาหยีเท้าเอวด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาเข้าบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาตทั้งๆที่เธอเองก็ล็อคประตูอย่างแน่นหนา“...” ชายหนุ่มวาง
คุณมันเลว ep 80“มานั่งทำอะไรตรงนี้” คนเป็นแม่ถาม เมื่อเดินวนหาลูกชายรอบบ้านแต่ไม่เจอ จนกระทั่งเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในสวนดอกไม้“ยาหยีล่ะครับ”“แม่ให้นั่งกินข้าวอยู่ในบ้าน” คุณหญิงนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา สงสัยลูกชายของเธอคงไปได้ยินในสิ่งที่คุยกับยาหยีเข้า “ได้ยินที่แม่คุยกับหนูยาหยีหรอ”“ครับ” หน้าคมก้มมองพื้นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเข่าอ่อนอยู่ ไม่คาดคิดว่าคำพูดที่ออกจากปากของยาหยีจะทำร้ายจิตใจของเขาได้มากขนาดนี้ เธอไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่น้อย มันจุกที่หน้าอกข้างซ้ายจนต้องออกมานั่งเงียบๆในสวนดอกไม้ทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาผิดเองที่ทำกับยาหยีมากจนเกินไป จะไม่โทษใครเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากการกระทำของเขา“แม่ก็ไม่รู้จะช่วยพูดยังไง” คุณหญิงลูบหลังลูกชายด้วยความเห็นใจ ไม่เคยเห็นโทคิยะในมุมนี้เลยลูกชายของเธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นจนกระทั่งวันนี้“ไม่ต้องพูดแล้วครับแม่ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว” ชายหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรงก่อนจะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความอ่อนแอไม่ให้คนเป็นแม่เห็น“เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างนะ ให้เวลาหนูยาหยีหน่อ