All Chapters of คุณมันเลว (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น): Chapter 61 - Chapter 70

คุณมันเลว ep 61“อื้อออ~” ร่างบางลืมตาขึ้นมาในเช้าวันถัดไป ก่อนที่ม่านตาจะปรับโฟกัสกับเพดานห้อง มันเป็นเพดานสีเทาอันแสนคุ้นเคยภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้หลั่งไลเข้ามาในสมอง เธอโดนโทคิยะยิงที่ต้นแขนแล้วหลังจากนั้นเขาก็ให้ลูกน้องนำเธอกับพี่ชายไปขังไว้ในห้องใต้ดินพอนึกถึงหน้าพี่ชายดวงตากลมโตเบิกโพล่งทันที“พี่ใหญ่!! โอ้ยยยย!!!” ยาหยีดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนส่งผลให้เกิดอาการเจ็บจี้ดจนถึงกระดูกสันหลังที่ต้นแขนซ้าย“อย่าพึ่งลุกค่ะ” ป้าน้อยที่มีหน้าที่เฝ้ายาหยีเดินเข้ามาเห็นพอดี ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปประคองคนป่วย“หนูจะไปหาพี่ใหญ่ค่ะ!” ร่างบางพยายามตะเกี่ยตะกายลงจากเตียงเพื่อไปช่วยพี่ชาย ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างจะยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าหรือโทคิยะฆ่าพี่ชายของเธอไปแล้ว!“ใจเย็นๆ ก่อนนะอย่าพึ่งลุก ตอนนี้หนูไม่สบายอยู่นะ” ป้าน้อยคว้าแขนเล็กของยาหยีไว้ เมื่อเธอกำลังจะก้าวขาลงจากเตียงทั้งๆ ที่ยังมีอาการไข้อยู่“พะ..พี่ชายของหนู..ฮึก...เขาเป็นยังไงบ้าง ฮื้อๆๆๆ ~” ยาหยีสะอื้นจนตัวโยนเมื่อพบว่าตัวเองเผลอหลับไปในขณะที่พี่ชายกำลังอยู่ในความเป็นความตายหากเขาฆ่าพี่ชายของเธอจริงๆ จะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนี้อ

คุณมันเลว ep 63ดวงตาคมของโทคิยะเบิกโพลงด้วยความตกใจ ที่แท้ไมดะก็เป็นคนอยู่เบื้องหลังการตายของพ่อเขา เขามันโง่เองที่หลงนับถือคนชั่วๆ อย่างไมดะมาตั้งนานหลายปีย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน ตอนที่พ่อของเขาป่วยหนักเข้าห้องไอซียู ซึ่งตอนนั้นเขายังอยู่ที่ประเทศไทย โดยให้ใหญ่ซึ่งเป็นลูกน้องมือขวาเป็นคนดูแลพ่อในระหว่างที่เขากำลังจะกลับญี่ปุ่น แต่จู่ๆ หมอโทรมาแจ้งการเสียชีวิตของพ่อเขาว่าคนป่วยดิ้นจนมือเผลอไปดึงสายออกซิเจนออกจนทำให้ขาดอากาศหายใจแล้วเสียชีวิตในที่สุด ในตอนนั้นใหญ่บอกว่าเขาออกไปซื้อของเลยไม่ได้อยู่เฝ้าและไม่คาดคิดว่าคุณท่านจะดิ้นจนทำให้สายออกซิเจนหลุด เขาเชื่อใหญ่มาตลอดจนกระทั่งสามปีต่อมา มีบางอย่างที่ทำให้เขาฉุดใจคิดขึ้นมาได้ว่าพ่อของเขาต้องโดนลอบฆ่าแน่ๆ จึงจ้างนักสืบไปตามสืบ ในตอนนั้นเขาคิดว่าฝ่ายโยชิดะเป็นคนฆ่า แต่พอความจริงปรากฏมันทำให้เข่าแทบอ่อนใหญ่เป็นคนดึงสายออกซิเจนออก แล้วยังมีหน้าลอยหน้าลอยตามาถึง 3 ปี โดยที่ไม่รู้สึกอะไร และทุกอย่างชัดเจนขึ้นเมื่อเขาสืบจนรู้ว่าใหญ่เป็นคนทำแล้วมันก็หนีหายไปทันที“เป็นไงล่ะตกใจเลยใช่ไหม!” ไมดะเดินวนรอบๆ ร่างของโทคิยะราวกับว่ากำลังกวนประสาท

คุณมันเลว ep 65ปัง! ปัง! ปัง!สิ้นเสียงกับปะนาทของปืน ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวราวกับโลกกำลังหยุดหมุน ควันพวยพุ่งออกจากปลายกระบอกปืนร้อนที่พึ่งลั่นไกไปทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ ได้ยินแค่เพียงเสียงหอบหายใจและเสียงร้องไห้ราวกับจะขาดใจของยาหยีเลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลพุ่งออกมาจากหน้าอกข้างซ้ายสามจุด ซึ่งเป็นจุดที่กระสุนคมฝังลงไป ส่งผลทำให้คนที่โดนยิงรู้สึกแสบร้อนบริเวณทรวงอก ก่อนเลือดสีแดงสดจะพุ่งออกจากปากจนกระเด็นเลอะพื้นห้องฟิ้วววว~เสียงเป่าปลายกระบอกปืนที่มีควันสีขาวพวยพุ่งออกมาเพราะคนยิง ยิิงได้ตรงจุดอย่างแม่นยำ“แม่นเหมือนเดิมเลยนะ” มือหนาของทาคาชิตบไหล่ยาคุชิเบาๆ เมื่อชายหนุ่มเล็งได้ตรงจุด ก่อนที่ลูกน้องของทั้งสองฝ่ายจะเข้ามาจัดการกับลูกน้องของไมดะยาคุชินั่นเองเป็นคนสังหารไมดะ!โทคิยะเงยหน้าขึ้นจากพื้นเมื่อรู้สึกว่าร่างกายไม่มีส่วนใดที่เจ็บเลย ก่อนจะพบยาคุชิกับทาคาชินั่นเองเป็นคนเข้ามาช่วยไว้“ไอ้ยาคุ! ไอ้คาชิ!” โทคิยะเรียกชื่อเล่นของเพื่อนสนิทเหมือนสมัยเด็กๆ ที่พวกเขาเคยใช้เรียกกันยาหยีปรายตามองบุคคลที่เข้ามาใหม่คือยาคุชิกับทาคาชินั่นเองที่เข้ามาช่วยไว้ได้ทัน“มึงไปแก้มัดไอ้โทคิ

คุณมันเลว ep 67@เชียงใหม่ประเทศไทย“อยู่ได้ใช่ไหม” ใหญ่ถามหลังจากที่พาน้องสาวมาถึงบ้านพักที่เขาเช่าอยู่ตอนที่มาหลบอยู่เมืองไทย แม้บ้านจะไม่ได้หลังใหญ่อะไรแต่มันก็สามารถเป็นที่นอนหลับพักผ่อนได้บ้านหลังเก่าที่เคยอยู่เมื่อครั้งในอดีตขายทิ้งหลังจากที่ยาหยีย้ายไปอยู่ที่ญี่ปุ่น ไม่คาดคิดว่ามีเหตุการณ์แบบนี้จังรู้สึกเสียดายบ้านหลังเก่ามาก“อยู่ได้ค่ะ บ้านน่าอยู่มากเลย” ยาหยีกวาดตามองรอบๆ บ้านไม้หลังเก่า ที่มีเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น ข้างหลังเป็นแม่น้ำปิง แม้จะอยู่ห่างไกลจากชุมชนบ้างแต่มันก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร เพราะมีบ้านอีกสองสามหลังอยู่ไม่ไกลใหญ่บอกว่าที่เลือกที่นี่เพราะค่าเช่าถูกแค่เดือนละสามพัน เมื่อไหร่ที่ยาหยีเก็บเงินได้ก้อนใหญ่ค่อยจะไปเช่าห้องพักในเมือง เพราะจะได้สะดวกแก่การเดินทางหลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จใหญ่ก็เหมารถสองแถวเข้าไปในเมืองเพื่อไปซื้อของเข้าบ้าน เพราะยาหยีเป็นผู้หญิงจำเป็นต้องมีของใช้ส่วนตัว และต้องซื้อของบำรุงเผื่อเจ้าตัวน้อยในท้องด้วย จนเกือบค่ำที่สองพี่น้องซื้อข้าวของเครื่องใช้เสร็จก่อนจะเหมาสองแถวขนมาส่งที่บ้าน ยาหยีรีบจัดข้าวของทันทีเพราะเธอไม่ค่อยชอบเห็นข้าวขอ

คุณมันเลว ep 69“ตามหาผู้หญิงที่อยู่ในรูป เท่าไหร่ผมจ่ายไม่อั้นขอแค่หาเธอเจอ” โทคิยะยื่นรูปของยาหยีให้นักสืบฝีมือดีดู”มันเป็นรูปเมื่อครั้งที่เขากับเธอเคยถ่ายคู่กันตอนไปฮ่องกง รูปนี้เจอที่กระเป๋าของยาหยีซึ่งเธอเตรียมไว้ในตอนที่เขากำลังจะส่งตัวของเธอกลับเมืองไทยไม่คิดผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่เคยเกือบฆ่าทิ้งจะมีอิทธิพลต่อจิตใจขนาดนี้ ถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ เมื่อไหร่ที่รู้สึกคิดถึงเธอขึ้นมาเขาจะหยิบรูปคู่ขึ้นมาดู ถ้ารู้ว่าเธอจะหายไปจากชีวิตแบบนี้ ในตอนนั้นเขาจะถ่ายรูปของเธอเก็บไว้เยอะๆเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจว่าครั้งหนึ่งเคยทำคนดีๆหลุดมือไป“เฮ้ออ! ” โทคิยะมองที่นอนสีขาวด้วยสายตาละห้อย มันเป็นที่นอนของยาหยีเมื่อครั้งที่เขาจับตัวของเธอมา “ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน”ร่างสูงซบหน้าลงบนหมอนหนุนสีขาวที่เธอชอบหนุน ก่อนจะสูดดูมกลิ่นสาวที่ยังคงติดค้างอยู่บนหมอนเสมือนว่ากำลังสูดดมแก้มใสของเธอ“ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงนะ” ความกลัววิ่งเข้ามาเกาะกินหัวใจเมื่อสมองเผลอไปคิดว่าถ้าชาตินี้ไม่เจอเธอชีวิตของเขาจะเป็นเช่นไร เขาจะมีโอกาสได้เจอหน้าลูกไหม ต่อให้ตามหาจนเลือดตาแทบกระเด็นเขาก็จะทำ เพราะมรดกทุกอย่างท